Obama, Erasmus en de Klus in de Kubuswoning

Het was een gure winterse woensdagavond in oktober. Licht nerveus zat het ene deel van voetbalminnend Rotterdam aan de avondmaaltijd; in een overwinningsroes en hersenloos het andere deel. Die avond vlak na de klokslag van acht uur zouden twee van ’s Neerlands bekendste voetbalclubs weer tegen elkaar spelen; de enige echt voetbalderby van Nederland. De oudste club in het betaald voetbal van Nederland met haar club van stand, club vol tradities en met een uitstekende reputatie, Sparta kwam uit tegen de 20 jaar jongere stadsgenoot en voetbalclub ‘van het volk’, Feyenoord. Twee dagen per jaar zijn vrienden geen vrienden meer, kijken buren elkaar niet aan en worden relaties tijdelijk stop gezet. Meelezende niet-voetballiefhebbers, deze wedstrijd is menens! Met Feyenoord ging het in de weken voor de derby niet best. Desondanks liep menig Spartaan de laatste meters naar het statige uit 1916 daterende Kasteel hopend op een gelijkspelletje. Immers, Feyenoord is met vijf keer zoveel budget de gedoodverfde winnaar. Zeven maanden daarvoor verloor Feyenoord spectaculair op het Kasteel door een prachtige actie van Marvin Emnes. Twee keer winst op Feyenoord binnen een jaar is nou eenmaal iets waar de gemiddeld veel intelligentere Spartaan niet vanuit gaat. Bij binnenkomst in het supportershome kwam me ter ore dat mijn legendarische ex Paco via de mannen-wc het stadion wilde binnenkomen. Een klein rekensommetje leert dan dat hij wederom geen kaartje voor de wedstrijd heeft. De kans was dan ook groot dat hij succes zou hebben op ‘mijn’ tribune, de Denis Neville tribune. Vernoemd naar de man die Sparta als laatste landskampioen maakte, dit seizoen alweer een halve eeuw (!) geleden. (laten we het erop houden dat Sparta vooral een léuke club is, over ‘goed’ hoor je weinig mensen). Als Feyenoord op bezoek komt, wordt het stadion in tweeën gedeeld in tegenstelling tot alle andere clubs die een klein hoekvakje mogen bevolken. Aan de gehele overkant zitten ze; een agressief klinkende meestal in zwart gehulde mensenmassa zonder enige vorm voor originaliteit in spreekkoren en met een hoog Calimero gehalte. Als ze scoren klinkt er iets wat we niet kennen bij andere tegenstanders, ik kan het het beste omschrijven als ‘primitief oer-gebrul’. Sowieso is juichende Feyenoorders een beeld wat ik liever vermijd, maar twee keer per jaar krijg je er als Spartaan toch echt mee te maken. In de 40e minuut worden we er voor het eerst mee geconfronteerd, 1-0 voor Feyenoord. Op de Sparta tribunes springen verscheidene mensen op en juichen. Irritatie alom, ook jegens de Spartanen die hun seizoenskaart en dus hun ziel voor één wedstrijd verkopen. Zoals altijd nemen de Sparta stewards de veel makkelijkere prooi (de Spartanen) onder handen en beschermen de juichende Feyenoorders van de terecht verontwaardigde Spartanen die verhaal willen halen. Veel tijd voor discussie is er niet, want nog geen twee minuten later is het tijd voor Feyenoords kleine broertje uit Rotterdam West om gelijk te maken.

In de rust blijkt inderdaad dat Paco op ‘mijn’ tribune zit, hij komt een ongemakkelijk praatje maken. Immers… hij is op MIJN territorium en beseft dat maar al te goed. Na de rust verdwijnt hij weer in zijn hoek van de meest fanatieke Sparta tribune, waar hij tussen de meest fanatieke Spartanen moet aanzien hoe zijn geliefde club met 2-1 ten onder gaat. Ik heb hem niet meer gezien, al was het alleen maar omdat ik te druk was om euforisch blij springende mensen te ontwijken en vele zoenen en blauwe plekken in ontvangst te nemen. Terwijl de Spartanen feestten, liep een groep van tientallen Feyenoorders met capuchons de uitgang van de hoofdtribune in om verhaal te halen bij hun bestuur. Van de tientallen stoere mannen durft uiteindelijk slechts een vijftal ‘hooligans’ het aan het gebouw ook daadwerkelijk binnen te gaan. De sfeer werd gespannen en een Sparta vriendinnetje werd zelfs geslagen. Iedereen joeg iedereen van Sparta snel het supportershome binnen om de boze Feyenoorders te ontwijken. Toen het wat stiller werd op het voorplein was het feest compleet. Twee keer in een seizoen van de grootste rivaal winnen en dat terwijl er voetballers van formaat op het veld stonden als Michael Mols, Roy Makaay en Giovanni Van Bronkhorst… De ontlading na zo’n wedstrijd is on-be-schrijf-lijk lekker. Eenmaal in het supportershome bleek dat Sparta Feyenoord naar de degradatiezone had gedrukt en nu 16e stond, terwijl Sparta op de 13e plek veilig stond. Een uniek geval. Daar moest op gedronken worden en zo geschiedde. Spartaanse helden van de dag waren Slot en Poepon. Een flauw grapje als: “Uw grote broer vernederen? SMS Poep On naar 1888” is snel gemaakt.

Er waren meer leuke dingen. Mijn documentairemaatje Boris had een filmklus in Amsterdam. Hij zou een videoclip gaan opnemen voor Eddy De Clerq, de bekende Roxy DJ die de house scene naar Nederland haalde. Hij maakt tegenwoordig muziek voor modeshows en catwalks. Samen met Boris, Eddy en de producer Junior maakten we gedurende twee zondagen een clip. De clip werd opgenomen in een kleine studio met zo’n blauwe muur. Voor de muur filmden we een aantal bijzondere gasten. Een meisje van een jaar of acht werd uitgedost als Brigit Bardot en andere Franse sterren. Ze droeg zware make-up en grote pruiken. Er was ook een knap jong ventje dat aangekleed werd als jonge ontwerpers als Jean Paul Gaultier, maar ook als David Bowie. Een fraai staaltje visagie! Ook kwam er een man in een rolstoel die een beroerte had gehad. Hij was vroeger een bekend en excentriek figuur in de Amsterdamse housescene; nu een excentriek figuur in een rolstoel. Hij had bijvoorbeeld Chanel over de volle breedte van beide kuiten laten tatoeëren alsmede op de binnenkant van zijn onderlip. De tweede opname was pasgeleden en dit keer stonden er weer anderen voor de camera, een bekende Braziliaanse muzikant en Eddy zelf. Eddy ging steeds weer verkleed als iemand anders. Ben heel benieuwd hoe de clip er in het echt gaat uitzien. Boris, de producer Junior, Eddy en ik vormden een volmaakt team, het klikte goed en ik vond mijn rol als productie assistente/fotograaf een van de leukste opdrachten ooit. Ik sprong dan ook een gat in de lucht toen Junior aan me vroeg of ik vaker zijn productie assistente wilde zijn.

Dat was al vrij snel. Hij had een opdracht om voor een jubilerend balletgezelschap om videoboodschappen te maken, zodat die getoond konden worden op het jubileum. We filmden daarvoor twee wethouders van Cultuur (uit Amsterdam en Den Haag) en minister Ronald Plasterk. Ook filmden we de generale repetitie in de Schiedamse Schouwburg. Daarvoor was ik eerlijk gezegd enigszins huiverig. Moderne dans is nou niet echt iets waar ik het geduld voor heb. Maar tot mijn eigen verbazing heb ik twee uur gefascineerd en geboeid zitten kijken naar de geconcentreerd hijgende mensen hun strakke pakjes. We zagen een mooi staaltje van de show must go on, toen een van de dansers een bloedneus kreeg en gewoon doordanste. Een spetterend optreden blijkbaar, want halverwege de show moest er gestopt worden om het gehele podium opnieuw te dweilen. Over mijn werk in de tv- en filmindustrie zou ik drie dingen willen zeggen: Meer, meer, meer!

In de dansvoorstelling die ik met Boris and Junior bekeek, kwam een moment voor dat een van de danseressen haar doeken afgooide en poedelnaakt en langzaam het podium afliep. Zo’n moment waarop iedereen even ongemakkelijk wordt (doodstil zitten en de adem inhouden). Ongemakkelijk was het ook enigszins in Sappho, een lesboclub in Amsterdam waar ik met Xandra en Jobien op een aangeschoten vrijdagavond belandde. (dat zijn de clubs waar Jobien tegenwoordig uitgaat). Puur gebaseerd op stom toeval had ik een tuinbroek meegenomen om aan te trekken die avond; ik heb maar wat anders aangetrokken. Maar het kan natuurlijk veel erger. Elke woensdag is er in Crooswijk een onofficieel filmhuis in een kraakpand, de Fabriek genaamd. Mijn nieuwe buurmeisje had er al over verteld en ook op het krakersfeest een tijdje terug hoorde ik erover. Dus ging ik met mijn nieuwe buurmeisje en nog een jongen uit ‘het blok’ naar de Fabriek. Ik wist niet dat er nog zoveel hippies bestonden. Ik voelde me helemaal thuis op de tiendehands banken met bij het grof vuil weggehaalde tafeltjes. Een biertje kost er een euro en de film is gratis. In de planning stond een Franse arthouse film. En niet zomaar een film, nee, een Franse erotische arthouse film. Hoe ongemakkelijk als je naast twee mensen zit die je net hebt leren kennen terwijl een Française iemand kunstzinnig oraal bevredigd en vervolgens tergend langzaam en zwaar ingezoomd (tja, arthouse) naakt vastgebonden wordt. Gelukkig wilden mijn bankgenoten halverwege weg, alle hippies ergerend achterlatend.

Maar niets zo ongemakkelijk wat ik met het vrijgezellenfeestje van Sparta-vriendinnetje Chantal moest doen. Chantal ging trouwen en haar vrijgezellenparty werd in stijl gevierd, we gingen ‘erotisch dineren’. Samen met nog tien meiden van Sparta verrasten we haar bij haar thuis. Haar verloofde lag voor pampus op de bank na zijn wilde nacht erotisch dineren de avond daarvoor. Het voorspelde niet veel goeds… We namen de met spekkies verkleedde Chantal mee en ze moest onderweg al allemaal opdrachten doen, die weggespoeld moesten worden met veel zware alcohol. In busje 38 vanuit Schiedam, kwamen we onherroepelijk langs ‘ons’ Kasteel. Niet geheel onverwacht zetten de tien dames hun zoetgevooisde stadionstemmetjes op om uit volle borsten het Spartalied aan te heffen. De hele bus moest lachen, op een iemand na. Een boze Antilliaan kwam naar ons toe om te melden dat we “niet alleen in deze bus zaten” en of we daarmee op wilden houden. De omgekeerde wereld, het moet niet veel gekker worden. Toen hij uitstapte vroeg de eerder meezingende buschauffeur over de intercom of we alsjeblieft weer verder wilden gaan. Hij deed leuk mee en at –zoals de opdracht luidde- spekkie uit de mond van Chantal. Eenmaal aangekomen in de Hollywood Music Hall werden we meegenomen door Jim. Jim heeft een raar beroep. Hij moet avond aan avond glad geschoren en slechts gehuld in een strikje en pantalon vrouwen dronken voeren en ophitsen. Jim leidde ons naar de tafel waar hij vroeg wie er geen cocktail met alcohol wilde. Niet veel later stonden de cocktails voorzien van een penisdop voor ons neus. Aan het einde van de avond bleek dat de cocktails negen euro per stuk kostten, wat Jim er even niet bij verteld had. Ondertussen moest Chantal alle fallusvormige etenswaren oraal bevredigen terwijl de andere meiden toekeken; stokbrood, worst, komkommer en banaan verdwenen tijdelijk in Chantals keel. Nou was dat tot daar aan toe geweest, als alleen de aanstaande bruid Jim’s merkwaardige opdrachten moest uitvoeren. De andere meiden moesten ook de meest gênante dingen uitvoeren. Cora was er het slechts aan toe gevolgd door ondergetekende, die glibber Jim van achter moest masseren. Met een spectaculaire tegenzin werd de opdracht volbracht, om vervolgens ein-de-lijk te mogen eten. Terwijl Chantal nog wat komkommers en worsten moest aflikken begonnen de andere dames hongerig in het pikdonker aan de inmiddels koud geworden mixed grill. Ook het hoofdgerecht stond weer krom van de pennissen; duidelijk door een man bedacht dit concept. Als toetje kreeg Chantal een striptease ten overstaan van honderden mensen. Maar ze sloeg zich er dapper doorheen en genoot zichtbaar. De meeste meiden waren flink uitgefallust en lieten hun partners dan ook weten dat de komende weken niet al teveel verwacht hoefde te worden na zo’n avond. De hele avond ook nog eens op DVD vastgelegd en staat mijn meest genante moment ooit voor de komende generaties vast. Ik was dan ook als de dood dat me wat zou overkomen op de terugweg, zodat dat de laatste beelden van mij waren en iedereen die op mijn uitvaart te zien zou krijgen….

Maar gelukkig kwam ik heelhuids in mijn Crooswijk aan. Het bevalt me hier prima, al baal ik dat alles op de fiets moet doen. Mijn fietsje was al na een paar dagen hier wonen gejat. Ik vertelde het op mijn werk en De Krent had nog een fiets thuis staan van zijn vrouw die ik voor zeventig euro kon kopen. Dat was een goeie deal. Een prachtige opoefiets die ik van mijn onderbuurman verplicht binnen moest zetten. Vorige week vrijdagmiddag stond hij een paar uurtjes buiten omdat hij me naar mijn uitgaansgelegenheid had moeten brengen. Maar helaas, op klaarlichte dag is ook mijn mooie nieuwe fiets gejat. Nog nooit was er een fiets van mij gestolen, nu twee in twee maanden. Ik denk dat ik mijn naam in Eveline van Wanhoop ga veranderen. Iemand nog een fiets? Het huis bevalt me wel erg goed. Ik kwam er pasgeleden achter dat nu de blaadjes vallen ik een schitterend uitzicht op de skyline heb. Zittend op de bank kijk je uit op de Rotte, de Noorderbrug en daarboven de hoogbouw van het Weena. Mijn oom ontdekte pasgeleden ook iets achter zijn struikgewas…

Een paar jaar geleden liep Ome Jo door zijn geliefde New York toen een vrouw hem bij het oversteken aansprak op zijn goede humeur. Ze maakten een praatje en de vrouw vroeg mijn oom mee te lopen naar een grand café. Daar zat haar vriendin Dyan die op dat moment een blind date had. De vriendin had mijn oom gezien en had bedacht dat dát de ideale man van Dyan was. Aanvankelijk wachtten mijn oom en de vriendin geduldig aan de bar tot Dyan klaar was met haar blind date, maar het duurde te lang. Ome Jo had Dyan gezien en ook bij hem was er iets gebeurd. Hij liep op haar af en stelde zich brutaal voor. Dyan stond op, haar verbouwereerde date alleen achterlatend. Dyan en Ome Jo dronken wat samen en tadaaa… nu heb ik niet alleen een Ome Jo, maar ook een Auntie Dy! Ze trouwden vorig jaar augustus in Amsterdam en wonen nu grotendeels samen in New York. Vlak voor de crisis verkochten ze het huis van Dyan en wonen nu in een trendy New Yorks appartement naast Madison Square Gardens midden in Manhattan. Ook hebben ze een huis gekocht aan de Hudson, de rivier die door New York loopt. Ze hebben een enorme lap land en een eigen steiger om een bootje aan te leggen. Mijn oom was op een gegeven moment de struiken aan het snoeien toen hij erachter kwam dat hij ook een privéstrandje bleek te bezitten! Gebeurt u dat nou ook bijna dagelijks?

Ome Jo verhuisde vlak voor de crisis naar New York, hij zit er met zijn neus bovenop. Maar hij was ook tijdens de verkiezingen van Obama in New York en vierde tot in de late uurtjes de overwinning. In de metro hoorde ik laatst een interessante opmerking van een stel pubertjes. Ze vroegen zich af wat er gebeurd was als McCain de neger was geweest en Obama blank. Feit is dat Obama gelukkig president wordt. Het komt me persoonlijk ook goed uit, vanwege een projectje wat ik heb verzonnen. Later meer. Over verkiezingen gesproken, hoe is het in godsnaam mogelijk dat ik wel geacht word te kiezen voor iets met waterschap, maar dat de Minister-president en burgemeester opgedrongen worden?

Begin augustus liep ik op een mooie zomerdag door Rotterdam met vriendinnetje Roma. Ze woont tegenwoordig in Gent en vroeg me of ik haar een stadswandeling wilde geven, zoals ik vroeger zo vaak deed voor mijn werk. We liepen bij de Kubuswoningen toen mijn aandacht getrokken werd door een mogelijke concurrent van mijn oude bedrijf. Bij mijn oude bedrijf is het niet goed afgelopen. Mijn zakenpartner en zijn vrouw oefenden negen maanden lang psychologische terreur uit,waar ik in mijn eentje onmogelijk iets tegen kon doen. Ik trok het niet meer en besloot mijn deel van de zaak aan hem te verkopen. Op de dag van vertrek bleek ook nog eens dat ze het bedrijf hadden geplunderd en via slinkse wijze naar haar rekening hadden overgemaakt. Overbodig te zeggen hoeveel verdriet en frustratie het oplevert als twee mensen een complot tegen je smeedden. Ik heb aan mijn aandeel voor drie jaar als directeur van een succesvol bedrijf alleen maar advocaten- en juristenkosten overgehouden. In de maanden erna meldden in totaal acht mannen zich om een concurrent op te starten. Op geen van die voorstellen ben ik ingegaan, hoeveel wrok ik ook had. Inmiddels is het alweer zes jaar geleden.

Terug naar afgelopen zomer. Samen met Roma liep ik het kleine zaakje onder de Kubuswoningen binnen en raakte aan de praat met eigenaar. Hij vroeg me wat ik tegenwoordig deed en ik antwoordde freelancen. Niet veel later belde hij om een lunchafspraak te maken. Niet veel later zat ik thuis een offerte te maken voor het in de markt zetten van een thematour door Rotterdam. Het was een bijzonder moment voor ondergetekende, want ik was voor het eerst in zes jaar weer bezig met rondleidingen en dagtochten door Rotterdam. Mijn hoofd was een positieve tornado, PR-plannen, dagtochtideeën, thematours,ik kon het zo gek niet bedenken. Ik had eindelijk iemand gevonden waar ik voor door het vuur ging. De afgelopen jaren had ik weinig meer gehoord over mijn ex-zakenpartner, maar kwam door dit werk via oud-zakenrelaties te weten dat hij ernstig gehaat wordt. Zoveel negatieve berichten heb ik zelden over één persoon gehoord. Eigenlijk twee, want ook zijn vrouw is een gehaat object in Rotterdam. Ik hoorde van alle oud zakenrelaties met wie ik nog een prima band had, de samenwerking met hem opzegden nadat hij me opgelicht had. Mijn goede gevoel over mijn nieuwe werk werd nog eens versterkt toen ik hoorde dat ik naar de Linker Rottekade ging verhuizen, de straat waar ik destijds stomtoevallig mijn oude bedrijf heb opgericht. Het cirkeltje was rond.

Ook kreeg ik een opdracht waarbij ik een band in oprichting ging begeleiden. Met heel veel plezier heb ik aan de start gestaan van in totaal twee bandjes met beiden vier zangeressen. Daar zaten wat talentjes tussen! Ik kijk er niet van op als ik over een paar jaar in Ahoy naar een van hen sta te kijken. Tegelijkertijd deed ik de subsidieaanvragen voor een straatsport evenement voor jongeren. Prettig afwisselend en tevens goed mijn straattaalgebruik. Inmiddels zitten mijn werkzaamheden voor de concurrent van mijn oude bedrijf erop en ben ik bezig met het uitwerken van een idee wat ik aan het begin van het jaar kreeg. Twijfelde ik in het begin nog een beetje; een weekendje op een Thaise beurs was overtuigend en inspirerend genoeg om me in een compleet nieuwe wereld te storten.

Vorig weekend was er een groots opgezette Thaise beurs in Rotterdam. Ik had er al over gehoord, maar had er niets mee gedaan. De dinsdag voor de beurs waagde ik het toch aan om de organisatie te bellen en hij vertelde dat er stomtoevallig zojuist een liefdadigheidsstand was vrijgekomen. Degene van de stand kende ik toevallig ook vanwege een artikel dat ik wel eens in zijn blad gehad had. In overleg werd besloten dat ik de hele stand kosteloos voor mijzelf kon krijgen voor drie dagen, een unieke gelegenheid om onze tsunami documentaire te promoten en wat boeken te verkopen. Het zouden lange dagen worden; twee maal twaalf uur en de zaterdag was zelfs vijftien uur achter elkaar. Goede nachtrust was essentieel. De avond voor de beurs wilde ik vroeg naar bed gaan, wat zoals vrijwel altijd mislukte. Ik dacht aan de overgebleven acht uur genoeg te hebben, maar helaas ging alles weer eens lekker ouderwets op mijn eigen immer turbulente maniertje.

Net toen ik aan mijn broodnodige schoonheidsslaapje was begonnen, werd ik wakker door het fenomeen mug. Vrijwel nooit heb ik last van muggen, maar natuurlijk wel als je vroeg op moet. Ik sprak de mug ferm toe en draaide me weer om. Na nog wat gezoem precies rond mijn oor, besloot ik de mug zijn pleziertje van het winnen van het nachtelijke mens-mug-ritueel niet te gunnen en deed het licht aan. Ik hoefde niet lang te zoeken, want boven mijn kussen zaten twee muggen op de muur, een grote en een kleintje. Vast een moeder en een kleintje maar hoe leuk ik moeder- en babydiertjes doorgaans ook vind, deze twee zouden er helaas spoedig aan gaan. Enigszins verbaasd over de kans die ze me gaven, pakte ik in slow motion een handdoek en mikte met een elegant gracieuze beweging beide muggen de dood in. Tja, ik had ze echt gewaarschuwd! Het werd tijd mijn algehele overwinningsroes uit te slapen. Eerst nog even een slokje water en dan zou deze nacht toch nog goed komen. Echter…. op de rand van het glas zat blijkbaar een haar, want niet veel later merkte ik dit nog veel irritantere fenomeen op. Ik had een haar in mijn keel. Waarschijnlijk doorliep ik hetzelfde ritueel als iedereen die ooit een graatje of haar in zijn keel heeft gehad, maar niets hielp. Op je kop staan, gorgelen, ggggggggggggggggggggggggggggggggggg, tandenborstels doorslikken, niets hielp (en tevens mijn excuses aan de buren). De haar was net zo volhardend als zijn voormalige eigenaar. De haar gunde me in totaal drie uur slaap en dat pas wel na half zeven, terwijl ik om 10.00 een stand had op een beurs.

Al stikkend werd ik wakker. Veel te laat kwam ik op de Thaise beurs aan met zo’n dertig kilo aan boeken en foto’s in mijn rugzak en de haar nog immer in mijn keel. Mijn stand nummer 79 was nergens te bekennen, uiteraard wel nummer 80 en 78. Niemand van de organisatie wist waar mijn stand was en zo’n tien mensen hielpen mijn enorme rugzak, de haar in mijn keel en mij zoeken. Na anderhalf uur rondlopen en mensen lastig vallen, kreeg ik eindelijk een stand toegewezen. Lekker chaotisch allemaal. De eerde beursdag was een stille dag, waarbij ik mijzelf meerdermalen afvroeg wat ik daar deed. Buiten was het heerlijk weer en ik zat de gehele dag in een verduisterd Ahoy. De haar zat nog steeds in mijn keel en proestte ik het op onverwachte momenten hard uit. In het begin van de avond na zo’n twintig uur irritatie had ik het helemaal gehad en verzamelde al mijn moed om mijn gênante situatie uit te leggen aan de EHBO. De dame van de EHBO moest erg hard lachen omdat het volgens haar juist niets gênant was. Ze gaf wat voorbeelden van genante zaken waar ik inderdaad ver van vandaan zat. Oei, inderdaad, mijn probleem was zo gênant nog niet. Haar antwoord was kort maar krachtig: ontbijtkoek. Na een saaie maar luidruchtige beursdag, was het tijd op huis aan te gaan. Maar… ik had een missie. Als een hoestende junk liep ik door nachtelijk Rotterdam op zoek naar ontbijtkoek. De Albert Heijn aan de Meent ging voor mijn neus dicht en de uitsmijter was onverbiddelijk, ongeacht mijn fantastische acteer- en hoestwerk. Na een half uur lopen lukte het me toch ontbijtkoek te scoren en was ik de volgende ochtend eindelijk van mijn nieuwste kwelgeest af. Een lange beursdag zonder problemen begon.

Boris kwam me ’s middags bijstaan. Vanaf de opening was er grote drukte bij de stand, wat tot een uurtje of 22.00 ’s avonds duurde. De hele dag kreeg ik interessante verhalen te horen van mensen over de tsunami, slachtoffers, hulpverleners, overlevenden. Ik hoef waarschijnlijk niet te melden dat ik de enige was die tijdens het festival aandacht besteedde aan de tsunami. Soms stonden mensen zich zelfs te verdringen voor de stand. Blijkt maar weer dat je als auteur echt niet kunt inschatten wie je boek interessant vinden. Ik leerde een meisje kennen dat tegelijkertijd als ik in Bang Tao voor dezelfde organisatie werkte, we kenden dezelfde mensen, maar ze vond mijn boek niet interessant genoeg. Ook een jongen wiens beste vriend ook op Ko Phi Phi vrijwilligerswerk had gedaan, sprak drie kwartier over die ervaringen om zich met een simpel “waar is mijn wederhelft?” zonder gedag zeggen uit de voeten te maken, laat staan een boek te kopen. Mensen waar ik het misschien niet direct van verwachtte, kochten met veel enthousiasme mijn boek. Ik schreef twee pennen leeg aan krabbels.

Achter me was een stand van twee Duits Thaise dames die kussens en muziek verkochten. Rond het middaguur bekeek ik gefascineerd hoe ze hun lunch voorbereidden. Uit de tassen kwam een deel van haar keuken. Ze had vrijwel alles meegenomen wat niet vast stond. Ze bereidde een Thaise papaja salade voor en vroeg of ik ook een bordje wilde. Niet vies van authentiek Thais eten, nam ik haar aanbod graag aan. Dit was een vreemde salade. De eerste happen waren best lekker, maar na een minuutje sloeg het toe. Alle ingebouwde brandalarmen gingen tegelijk af en ik moest serieus rennen om genoeg water te vinden om mijn tijdelijk derdegraads verbrande tong te blussen. Welkom op het Thailand festival. Mijn andere buren waren ook heel leuk. Een buurman kocht mijn boek en las het in een aantal uur uit, alle klandizie en zijn vrouw negerend. De baby van vijf weken kreeg af en toe wel aandacht, als hij maar wel kon doorlezen. Het was niet het laatste compliment wat ik kreeg. Drie dagen lang ben ik tijdens de lange dagen overweldigd met complimenten en inspirerende woorden. Veel interesse in de documentaire die ik wil maken over het tsunami gebied in Thailand en veel interesse in de werkzaamheden die ik daar deed. Wat ik echt opvallend vond, is het aantal mensen dat mijn boek of mij uit de media kent. Nu heb ik vaak in de media gestaan (jawel, een link: http://www.evw.nu/media.html), maar dit overtrof alles. Ook was er een man die mijn boek kende uit een Thais restaurant in Gouda, dat daar ter inzage lag. Dat zijn nou toffe dingen om te horen. Vooral met de mensen van Bring the Elephant Home (http://www.bring-the-elephant-home.nl/) en van Lotus Resort was het erg gezellig. Als laatste werden we zondagavond Ahoy uitgeveegd. Ik verkocht in totaal meer dan zestig boeken, het was mijn vakantie van dit jaar, geweldig!

Ik schreef het al eerder; de 300e dag van het jaar is geweest, dus ben ik een jaartje ouder. Het mooiste kado van dit jaar was toch wel de ontdekking dat mijn verjaardag deel met Erasmus! Dit jaar ontving ik zo’n honderd felicitaties, dank iedereen en natuurlijk nog gefeliciteerd, Desiderius.