Jouw club, mijn club

Vandaag kwam de nieuwe NL10 uit. Voor ondergetekende altijd een feestje, maar vandaag lag dat net wat anders. Vorige maand heeft er een apart journalistiek experiment plaatsgevonden. Daarvoor heb ik iets gedaan wat ik nooit verwacht had; een dag lang in een 'Zuidshirt' lopen. Geinspireerd door het programma Jouw vrouw, mijn vrouw verzon ik de voetbalversie ervan, Jouw club, mijn club. Ellens Mannens, hoofdredacteur van de NL10 schreef in haar voorwoord zo vaak over Feyenoord dat ik het tijd voor een uitdaging vond. Ik leerde haar kennen via Rachid en voor we het wisten zaten we te borrelen in Rotown, waar ik haar de vraag stelde: shirtjes ruilen?

Vrij zenuwachtig reed ik net naar de stad waar ik bibberend het blad opensloeg: wat zou Ellen ervan gemaakt hebben? Het blad ligt de komende twee weken in Rotterdam. Oordeelt u zelf.

Hieronder de oorspronkelijke tekst.


Feyenoord goes Sparta
Tekst: Ellen Mannens

Hoe symbolisch kun je een shirtjesruil tussen Feyenoord en Sparta beginnen: Spartaan Eveline moet een ander shirt regelen, want hoe graag ik het ook zou willen voor dit experiment, mijn 1 meter 82 Feyenoordlichaam gaat nooit in haar maatje 146 passen. Alles is klein aan Sparta, klein stadion, klein supportershome. En schattig: de toegangspoort waar ik zelf mijn seizoenskaart moet scannen. De security die wel in mijn tas wil kijken, maar me verder vergeet te fouilleren. Ik wil er steeds een vertederend ‘ahhh’ uit gooien.

In de goot, Evelines vaste plek, links achter het doel, gaat dat nog even door. Ik kom terecht in de meidenclub, waar zich weer een ahhh-moment voordoet als een van de meiden me een foto laat zien van haar vijf maanden oude, en inderdaad mooie, baby. Vervolgens wordt X-factor besproken en dan … o ja, voetbal, daarvoor kwamen we hier. Sparta laat op slechts een paar meter van ons vandaan een verrassend goed potje voetbal zien, maar veel krijg ik daar niet van mee door al het geklets. Totdat PSV-er Amrabat voor onze neus langs wandelt. “Wat ben je lelijk van dichtbij,” roept de moeder uit mijn meidengroep. “Jij ook,” besluit de tegenpartij terug te roepen. “Maar ik weet het tenminste van mezelf,” gooit moeder er meteen volgens goed Rotterdams gedrag uit, een verraste, maar sportief lachende Amrabat het nakijken gevend. Origineel zijn ze wel, daar bij Sparta. Iedere bekende tune wordt omgebogen tot Sparta-lied. Van ‘ik heb geen bananen’ (we zijn de Spartanen) tot Jungle boogie (red white army, nu versta ik het eindelijk). De rijmpjes worden zo uit de mouw geschud. Ook als ze niet rijmen. Zoals wanneer Culina iets te dicht bij de goot komt: “Culina! Klere kut …. euh… Australiër!” Tsja, je moet er maar op komen.

Ben ik al bekeerd? Dat niet, maar Rotterdam moet natuurlijk wel winnen. En het lijkt er in de eerste minuten op of de Spartanen daarvoor gaan zorgen. Tot Dzsudzsák daar een stokje voor steekt en PSV-huurling Ramos passeert. Kut vind ik dat, oprecht kut. Gelukkig realiseer ik me dat ze hier bier schenken met meer alcohol dan in de Kuip. Even een rondje troost halen. Dat gaat snel hier. Plekje vrij aan de bar, inschuiven en hopla: meteen bestellen. “Deze man naast je was eerst hoor en daarna ben ik nog,” zegt een stem achter me. Áchter me inderdaad! Zijn we hier in Engeland ofzo? Doen Spartanen aan in de rij staan? Maar ik heb mijn bier en lach voor de vorm nog even verontschuldigend naar de stem achter me die van een grijze vijftiger blijkt te zijn. Werkt meestal wel als blonde vrouw. Hier niet. Ik krijg nog eens te horen dat er nog veel meer mensen eerder aan de beurt waren. Bijzonder. Zou hij soms door mijn Spartashirt heen ruiken dat ik in het dagelijks leven voor ‘Zuid’ ben?

Wat erger is, is dat PSV in die paar minuten van het incidentje Sparta alle hoop ontneemt met nóg een goal. Kut, oprecht kut, wederom, vind ik. De Spartanen zijn er laconieker onder. Er wordt in de goot rustig door geouwehoerd. De stewards worden gepest, want wekelijks moeten de Spartanen zich weer verbazen over het feit dat ze achter de putjes moeten blijven staan. Boven op de tribune wordt nog maar een liedje uit het Spartarepertoire ingezet. Bijzonder. Is het dan geen menens? Jawel. Sparta zit in je bloed, Sparta is als familie, en nog meer van deze welgemeende clichés krijg ik te horen wanneer ik er naar vraag in een slechts half gevuld supportershome. En wat me helemaal meevalt: het anti-Feyenoordtisme is aan het wegebben. Vraag een supportershome met Spartanen voor wie ze zijn tijdens Feyenoord-020 en een kleine meerderheid zal toch Feyenoord noemen. Dat is natuurlijk altijd nog veel te weinig naar mijn zin, stelletje Rotterdamverraaiers.
Maar toch, mijn conclusie na een avondje als Spartaan is deze: Sparta is de club van Rotterdam, maar dan wel Rotterdam WEST!



Sparta goes Feyenoord
Tekst: Eveline van Wanrooij

Onder een waterig Paaszonnetje fiets ik vanuit Crooswijk richting het Kasteel; een stuk wat ik al zo vaak heb gereden, alleen wordt vandaag alles anders. Luidkeels en traditioneel vals zing ik alle Sparta liederen die in me opkomen, want binnen afzienbare tijd hul ik mij in het shirt van de aartsrivaal. Bij Ellen thuis, die naast het Kasteel woont, hangt het shirtje al te wachten op de zeer tijdelijke eigenaar. Geen anoniem Feyenoordshirt, neen, het bekende weinig subtiele half rode half witte shirt.

Ellen fietst altijd naar de Kuip, dus ik vandaag ook. Het is slechts zeven kilometer tussen beide stadions, maar voor mij als Spartaan een wereld van verschil. Feyenoord is de grote lawaaierige broer met zoveel meer budget, zoveel meer supporters, zoveel meer media-aandacht. Buiten dat winnen ze meestal, alle reden om niet direct te staan springen om een dag als Feyenoorder door het leven te gaan. Maar… dit betreft een journalistiek experiment. Ik vertel het mijzelf om de minuut.

We komen aan bij de Kuip en het is tijd om dat shirt aan te trekken. Het voelt alsof iedereen naar me kijkt, heel ongemakkelijk. Een minuut nadat ik mijn shirt aan heb, gebeurde wat ik al vreesde; ik kom een bevriende Spartaan tegen. Na wat uitleg begrijpt hij de situatie en laat trots zijn stiekeme Spartasokken zien. Ook zie ik een bekende van Feyenoord. Het eerste wat hij vraagt is wat voor weddenschap ik verloren heb.

We moeten in een lange rij staan voordat we eindelijk binnen zijn. We zitten in Vak Z, direct op het veld. Het vak is sinds een lange tijd uitverkocht, wat de echte supporters om me heen irriteert: “Mooi weer supporters”. Nog zo’n voorbeeld; tijdens de 3-0 krijg ik een sms van een Feyenoorder, of het nog 0-0 staat. Typisch. Terwijl onze rivaal elke derby hatelijk zingt: Wie is nou de club van Rotterdam? vraag ik me dat nogmaals af; er hangen spandoeken van Heerjansdam, Dokkum, Ter Aar en tot mijn schrik ook mijn eigen naam, Wanroy. Er zijn veel vlaggen en mensen, ik verwacht een kolkende Kuip tijdens de wedstrijd, maar niets is minder waar. Het stadion is tussen de doelpunten door muis- en muisstil. Een telefoongesprek voeren gaat zonder enige moeite. Mensen om me heen praten niet, ze kijken voetbal. Een wel gehoorde aanwijzing is “He-henk klemmuh”! Na een half uur hoor ik eindelijk een woordgrapje, achter me klinkt: “Herakluts”. Het zou de enige grap zijn die ik in de Kuip hoor.

De enige keren dat er massaal gereageerd wordt voor iets op het veld is het optreden van een X-factor kandidaat en haar vier huppelkutjes. Het klinkt eerder als een primitieve oerbrul. De populairste man op het veld is zonder twijfel Gerard Meijer, de verzorger. Hij maakt tijdens de wedstrijd met een opvallend onopvallend loopje een ereronde om het veld en het You’ll never walk alone klinkt luid en duidelijk. Een stuk duidelijker dan een ander lied, waarvan ik met Ellens vertaling en de beste bedoelingen echt de tekst niet van kan verstaan. Het blijkt een Engelstalig nummer te zijn, wat niet even makkelijk blijkt voor de zangers. Als er al gezongen wordt, zingt de Kuip vooral Hand in Hand Kameraden mee, de andere liederen vallen snel stil. Gelukkig is de muziek die gedraaid wordt na een doelpunt een stuk makkelijker. Jalala-lala-lalalalalalalaaaaa. We horen het die dag vijf keer. In de 89e minuut wordt er afgefloten en Feyenoord verslaat Heracles met 5-1. Ik ben oprecht blij.

Voor de derde helft vertrekken we naar Spot the Loony, een Feyenoordkroeg met wat ruig uitziende types en toevallig ook veel Feyenoordkennissen. Want, hoe je het ook went of keert, Spartanen kennen doorgaans een hoop Feyenoorders. Terwijl ik mijn fiets vastzet, komen twee enthousiaste mensen naar me toe: “En? Wat hebben ze gedaan?” Ik besef dat ik een van hen ben. De Feyenoorders in de kroeg moeten hard lachen bij het zien van mijn shirt. Ik word met open armen ontvangen en een groots overwinningsfeest barst los. Van vijandelijkheid is totaal geen sprake. Wel vrees ik de komst van Meindert, een van de meest fanatieke Feyenoorders en tevens enige Spartahater die ik ken. Als hij aankomt lopen, barst hij in schaterlachen uit. “Eindelijk heb je verstand.” En voor de zoveelste keer krijg ik zijn betoog te horen waarom hij liever in een Ajax-shirt zou lopen dan in een Sparta-shirt. Hij is de enige die het moeilijk heeft met het kleine broertje uit West, de rest van de aanwezigen vind Sparta voornamelijk schattig. Dat weerhoudt ze er niet van een jaarvoorraad bierviltjes op me af te gooien als ik blijf zitten voor Studio Sport om die andere wedstrijd te bekijken.

Het wordt later en later, het feest groter en groter. Na een paar uur en alles behalve Spa Blauw heeft Meindert wat moeite gekregen met zijn Spartahaat en bekent iets: “Echt leuk dat je er bent”. Een aantal vraagt of ik de volgende wedstrijd weer mee ga of op zijn minst naar The Spot kom na afloop. Als ik naar buiten loop, zegt iemand “Dag prinses van het Kasteel”. Met een grote glimlach slinger ik pas rond middernacht naar Crooswijk terug. Bij Sparta wordt het feestje meestal in het Supportershome gevierd, waarna de groep uiteen valt. Een kroeg als Spot The Loony hebben we helaas niet bij Sparta. Ben ik bekeerd? NOOIT! Er bestaat geen martelmethode die me nog een keer in dat shirt krijgt, maar een leuke dag was het wel! Vooral de kroeg met de groep echte supporters, een heel verschil met de mooi weer supporters. Zonder Feyenoord in Rotterdam had Sparta een heel andere club geweest. Feyenoord, bedankt.