Slippers en zonnebrand op Dunya

Als Rotterdammers de afgelopen jaren iets van het Dunyafestival geleerd hebben, is het wel om nooit een BBQ te organiseren als Dunya is. De kans dat het dan regent is groot. Heel groot. Gelukkig weerhield het menig wereldmuziekliefhebber er niet van om jaar in jaar uit naar het park bij de Euromast af te reizen. Op de 32e editie van het Ortel Dunyafestival waren de weergoden het multiculturele festival wél gunstig gestemd. 250.000 mensen genoten zondag van het Braziliaanse thema met bijbehorend weertje.

Een uur voordat het festival zou beginnen lopen vele duizenden mensen al rond op het terrein, de sfeer is goed en iedereen heeft er zichtbaar zin in. Het weer is het gesprek van de dag. De organisatie herinnert zich nog helder hoe het festival in 2000 zelfs afgelast moest worden toen de marktkramen door het park vlogen. De veiligheid van de bezoeker kon niet gegarandeerd worden en met pijn in het hart zag de organisatie geen andere optie dan het helemaal af te gelasten. Dit jaar was het grootste waterprobleem dat het rond vijf uur overal al uitverkocht was. Sinas, cola en vooral koude biertjes nemen de plaats in. En ook dit jaar werd de andere inwendige mens van veel lekkers voorzien. Van Afrikaanse snacks tot Vietnamese loempia’s, van een broodje beenham tot een bara hete kip. Vooral de Spaanse snack Churros is in Nederland doorgedrongen; voor het kleine kraampje staat een rij van wel tien meter geduldig wachtende zoetekauwen. Het zorgt voor flinke opstoppingen, maar niets kan vandaag de sfeer bederven.

De kraamhouders hebben weer traditioneel alles uit de kast gehaald om mensen naar de kramen te trekken. Naast de sieraden, Afrikaanse trommels en Thaise Boeddhabeelden staan er dit jaar ook een aantal politieke partijen. D’66 en de PvdA zijn het breedst vertegenwoordigd en de Partij van de Dieren heeft zelfs de lijsttrekker naar het festival gestuurd. Ze flyeren wat af en hopelijk hebben ze na het festival genoeg stemmen om in Europa hun tanden te laten zien. De Unicefstand is een waar kinderparadijs met een heleboel kinderactiviteiten; geen eierkoek blijft onversierd en geen kindergezichtje ongeschminkt. Helemaal aan de Parklaan, naast het Couleur Locale podium vind ik nog een goed doel, al het aanzienlijk kleiner dan Unicef. Het is de stichting Face This die ‘onderwijs draagbaar wil maken’. De twee jonge enthousiaste eigenaren laten Indonesische schoolkinderen van het eiland Lombok tekeningen maken en drukken die vervolgens op trendy shirts. De opbrengst gaat direct naar het vervallen schooltje in de hoop zo snel mogelijk een beter schoolgebouw te bieden. Een mooi initiatief dat, naar mijn bescheiden mening, perfect op het Dunyafestival past.

Het zijn de zes podia die uiteraard de meeste mensen trekken. Terwijl op het Couleur Locale podium de ongetwijfeld oorverdovende Battle of the Drums losbarst, luisteren een handjevol mensen naar de eerste klanken van de Zuid-Afrikaanse Bantu Continua Uhuru Consciousness op het Unicefpodium. Het is de eerste band van de dag en niet makkelijk om het publiek meteen mee te krijgen. Lang duurt dat niet, het enthousiasme en liefde voor de muziek spat van het podium af. Steeds meer nieuwsgierigen lopen richting het podium en voorzichtig begint men met een heupwiegje hier en daar. De band speelt een fusie tussen urban soul, hiphop en funk, traditionele chants en moderne beats. In de teksten hebben de vijf mannen en een vrouw met vele idealen verwerkt. Vooral het woord apartheid valt vaak. De naam van de band deed dat al vermoeden, in het Zulu betekent het: Mensen die het bewustzijn van vrede continueren. Ik vraag ernaar in het interview na afloop van het optreden. Daar krijg ik te horen dat ze zich niet vrij voelen in Zuid Afrika. Veel land wordt afgestaan aan de nationale parken en dure resorts. Veel ruimte om te wonen blijft er volgens zanger Jovi niet over. Hij vertelt ook over de apartheid die nog steeds in de townships aanwezig is. Tijdens het optreden richtte hij ook het woord aan de aanwezige mannen. Ze zouden hun vrouw goed moeten behandelen en niet bang moeten zijn voor een sterke vrouw. Het is een vrij logisch gevolg aan de enige vrouw van de groep om te vragen of ze dat zelf ook doen. Breed lachend geeft Kgomotso aan dat haar vijf mannelijke bandgenoten inderdaad heel lief voor haar zijn; “my boys”. Het zijn zes oude schoolvrienden met veel liefde voor elkaar en hun muziek en blijkbaar ook voor hele hippe zonnebrillen. Op mijn vraag hoe bekend ze eigenlijk zijn, antwoordt de zanger: “In Johannesburg we are known, in Soweto we rule”. Nou, BCUC, op Dunya ook!

Het was voor de 32e keer dat Dunya en Rotterdam intens van elkaar genoten. Mede mogelijk gemaakt door Ortel, maar dit jaar vooral door de weergoden. Zeer geachte weergoden, volgend jaar maar weer?