Het land van de onbegrensde paranoia
Door: Eveline van Wanrooij
Blijf op de hoogte en volg Eveline
26 Augustus 2005 | Verenigde Staten, Hollywood
24 maart was een dag om niet snel te vergeten. Ik ging die dag gekleed in een smerige werkoutfit afgemaakt met oncharmante werkhandschoenen en een zwart wordend mondkapje, mijn spillebeentjes in veel te grote werkschoenen gestoken. Mijn kruiwagen en ik liepen op Ko Phi Phi weer eens onwelriekend te wezen, toen mijn grote vriend Jeff uit Birmingham naar me toe kwam en zei dat hij me aan twee Amerikanen wilde voorstellen, die wel eens goed in ons team zouden passen. En daar zat 'ie. Het eerste wat ik dacht "well done Jeff!!!!". Het tweede wat ik dacht was "ben ik nu ook al in het Engels aan het denken?". Jeff had de twee ontmoet op de ferry naar Phi Phi toe. Ik liet ze zien waar ik aan het werk was (destijds was ik rond de bungalows in de heuvels aan het ruimen) en vroeg ze of ze me konden helpen met een klusje verderop in de heuvels. Dat wilden ze wel en daar gebeurde het. Tussen alle dood en verderf en tegen al mijn plannen in werden er vlinders waargenomen. Oorzaak: John Ramsay.
Precies een half jaar later stapte ik, afgelopen woensdag, op het vliegtuig naar Amerika. Op weg naar het Grote Onbekende. Nog zenuwachtiger dan toen ik naar Thailand ging en nu helemaal zonder een cent op zak, zonder dat te weten wat ik hier twee maanden ga doen.
Laat ik beginnen met een kleine waarschuwing. De verplichte veiligheidscontroles beginnen tegenwoordig al op Schiphol. Je wordt door een man met een V naar een tafel gestuurd en dan krijg je een 10 minuten durend bijzonder onzinnnig toneelstukje, hoogst irritant voor zowel de man met de V als voor de passagier. Hoeveel bagage heb je bij je? Van wie is de inhoud? Is er iemand in de buurt geweest toen je je tassen pakte? Vervoer je kadootjes voor iemand? En ga zo maar door. Ondertussen hoorde ik: "Kan Eveline van Wanrooij naar de balie van United Airlines komen?" Okee, okee, ik was wat laat (kijkt de lezer hier van op?), maar ik had nog een half uur voordat het vliegtuig vertrok. Maar wat bleek? United Airlines wilde me aan de balie hebben zodat ze me een nieuwe boardingpass konden geven voor een raamplek. Dat begon goed.
Na een lange, lange vlucht kwam ik dan eindelijk in Los Angeles aan. Als in een film, in slow motion, liep ik richting de uitgang waar ik na drie en een halve maand mijn vriendje John weer zou zien. Mijn hart klopte in mijn keel, mijn handen drupten van het zweet, mijn knietjes knikten. Eenmaal onderaan de trap zou hij dan moeten staan. Ik nam een diepe zucht en liep de trap af. Maar waar ik ook keek, geen John. Een half uur later nog steeds geen John. Uiteindelijk vroeg ik aan een vrouw of ik met haar telefoon even mocht bellen. Natuurlijk mocht dat en omdat het Amerika is bedankte ze ook mij voor het bellen met haar telefoon. En een fijne dag. Helaas kreeg ik zijn voicemail. Ik begon me een beetje zorgen te maken.
Na drie kwartier wachten zag ik de vrouw achter een ruit druk gebaren en haar duim opsteken: Stay there. Ik besefte me ineens dat onze laatste telefoontjes in het teken stonden van hoeveel we ons verheugden op ons weerzien. Geen moment dat het in een van ons opkwam dat het makkelijk was als John het vluchtschema zou hebben. Het enige wat hij wist was dat ik tussen 17 en 17.30 zou aankomen.
Na een uur kwam hij aanlopen. Gek!!!!!! Het was aan de ene kant alsof we nooit uit elkaar waren geweest en aan de andere kant stond er een ander iemand tegenover me; een stuk witter, met kort kapsel en verder enorm vermagerd. Precies als ik eigenlijk. Hevig gearmd liepen we naar de parkeergarage waar zijn auto stond. Meneer had voor de gelegenheid een nieuwe sportauto gekocht, om die na mijn vertrek op te knappen en weer te verkopen. Alhoewel ik geen autoliefhebber ben, viel mijn bek open van verbazing! Wauhauw!! Een zilveren Honda Nogwat cabriolet met twee zitplaatsen, die over de weg zoeft in plaats van rijdt.
Pas op heren: nu een stukje waargebeurd kasteelromannetje.
We reden naar de jachthaven Marina del Rey, waar net de zon onderging. We deden daar een poging tot iets lekkers te eten in een restaurantje aan de jachthaven. Daarna vervolgenden onze weg naar "zijn trailer". Echter, bij het Mariott Hotel reden/zoefden we de oprit op. Met een vragende blik keek ik hem aan. Met een trotse blik beantwoordde hij mijn vraag: yep, we gaan hier slapen. Hij had de prachtige kamer via een vriendin die voor Mariott werkt geregeld. Op het bed lag een bos rode rozen, een brief en een kadootje. Op tafel twee van de beste witte wijnen van California. Alsof dat er nog niet genoeg romantiek in de lucht hing, werd de wijn in de nachtelijke jacuzzi onder de palmbomen opgedronken. Om 02.00, na 28 uur zonder slaap, gingen dan eindelijk de luikjes dicht.
Na een super-de-luxe ontbijt werd een stukje met de bolide gecruised door LA. We gingen naar het strand van Malibu. Alhoewel het hier echt superwarm is, was het water nog kouder dan de Noordzee. Het blijkt dus helemaal niet zo idyllisch te zijn om in Baywatch te spelen, wat daar opgenomen is. We reden een prachtige route langs de mooie kusten van California op weg naar zijn woonplek.
John's trailer is er net zo eentje als in All you need is love, erg mooi. De trailer, waar hij alleen doordeweeks slaapt, staat op een heuvel met uitzicht op de bergen. Er is verder niet veel.
We vertrokken er de volgende ochtend (vrijdag) om 04.30. Een gewone werkdag voor John. Momenteel ben ik in de Warners Bros studio's waar op 20 meter afstand van mij een miljoenen film wordt opgenomen. Het gaat om een remake van de Poseidon Adventure. Het gaat over een cruiseschip dat door een vloedgolf geraakt wordt (de overeenkomsten met mijn werk in Thailand berusten dan ook op stom toeval).Een aantal groepen mensen gaat in het schip wat op zijn kop ligt op zoek naar een redding.
De film maakt vroeger een grote indruk op me, zoooooo spannend. Ik zag net de scene opgenomen worden waarin een groepje mensen door een nauwe schacht omhoog proberen te kruipen. De acteurs zijn onder andere Kurt Russel en Richard Dreyfuss. Ik stond net wat van het uitgebreide buffet te nemen toen naast me Richard Dreyfuss stond. Compleet met de oorbellen die John heeft gemaakt. Ik ben nu al zo'n 10 uur hier (jetlag of geen jetlag) en heb aan een aantal dingen meegewerkt. Ik heb bijvoorbeeld rugleuningen voor stoelen gemaakt voor de eetzaal en de barkrukken voor de nachtclub. Omdat de boot op zijn kop ligt, is de set ook op zijn kop. Ik liep net in de nachtclub en dan loop je dus op het plafond, boven je hangen de vaste banken. De stoelen waren gemaakt van een speciaal soort hout, extreem licht en super breekbaar. Net zo licht als piepschuim. De stoelen die al klaar waren lagen op het plafond (begrijpt u het nog?), kapot. Dat ziet er wel echt uit. Ook de barkrukken zijn van dat hout gemaakt. De barkrukken zagen er zo echt uit, dat iemand er per ongeluk op ging zitten. Dat kan dat hout niet aan en brak meteen in vele stukken. De man lag op de grond, erg grappig.
Ik ging daarnet op een zeer geheime fotografeer missie (daarop staat zo'n beetje de doodstraf volgens John) tijdens de lunch van de over-arrogante producers. Toen ik ergens om een set heenliep, schrok ik me dood. Op een stapel lagen allemaal levensechte poppen, compleet met ernstige bloedende wonden. Het lijkt me erg leuk de foto's te plaatsen, maar zal dan wel met zwart balkje moeten verschijnen...
En omdat jullie waarschijnlijk net zo benieuwd zijn als ik, het gaat hier prima met iedereen. De bewakers, de collega's, de mensen in de winkels are doing excellent, wonderful en great...
Precies een half jaar later stapte ik, afgelopen woensdag, op het vliegtuig naar Amerika. Op weg naar het Grote Onbekende. Nog zenuwachtiger dan toen ik naar Thailand ging en nu helemaal zonder een cent op zak, zonder dat te weten wat ik hier twee maanden ga doen.
Laat ik beginnen met een kleine waarschuwing. De verplichte veiligheidscontroles beginnen tegenwoordig al op Schiphol. Je wordt door een man met een V naar een tafel gestuurd en dan krijg je een 10 minuten durend bijzonder onzinnnig toneelstukje, hoogst irritant voor zowel de man met de V als voor de passagier. Hoeveel bagage heb je bij je? Van wie is de inhoud? Is er iemand in de buurt geweest toen je je tassen pakte? Vervoer je kadootjes voor iemand? En ga zo maar door. Ondertussen hoorde ik: "Kan Eveline van Wanrooij naar de balie van United Airlines komen?" Okee, okee, ik was wat laat (kijkt de lezer hier van op?), maar ik had nog een half uur voordat het vliegtuig vertrok. Maar wat bleek? United Airlines wilde me aan de balie hebben zodat ze me een nieuwe boardingpass konden geven voor een raamplek. Dat begon goed.
Na een lange, lange vlucht kwam ik dan eindelijk in Los Angeles aan. Als in een film, in slow motion, liep ik richting de uitgang waar ik na drie en een halve maand mijn vriendje John weer zou zien. Mijn hart klopte in mijn keel, mijn handen drupten van het zweet, mijn knietjes knikten. Eenmaal onderaan de trap zou hij dan moeten staan. Ik nam een diepe zucht en liep de trap af. Maar waar ik ook keek, geen John. Een half uur later nog steeds geen John. Uiteindelijk vroeg ik aan een vrouw of ik met haar telefoon even mocht bellen. Natuurlijk mocht dat en omdat het Amerika is bedankte ze ook mij voor het bellen met haar telefoon. En een fijne dag. Helaas kreeg ik zijn voicemail. Ik begon me een beetje zorgen te maken.
Na drie kwartier wachten zag ik de vrouw achter een ruit druk gebaren en haar duim opsteken: Stay there. Ik besefte me ineens dat onze laatste telefoontjes in het teken stonden van hoeveel we ons verheugden op ons weerzien. Geen moment dat het in een van ons opkwam dat het makkelijk was als John het vluchtschema zou hebben. Het enige wat hij wist was dat ik tussen 17 en 17.30 zou aankomen.
Na een uur kwam hij aanlopen. Gek!!!!!! Het was aan de ene kant alsof we nooit uit elkaar waren geweest en aan de andere kant stond er een ander iemand tegenover me; een stuk witter, met kort kapsel en verder enorm vermagerd. Precies als ik eigenlijk. Hevig gearmd liepen we naar de parkeergarage waar zijn auto stond. Meneer had voor de gelegenheid een nieuwe sportauto gekocht, om die na mijn vertrek op te knappen en weer te verkopen. Alhoewel ik geen autoliefhebber ben, viel mijn bek open van verbazing! Wauhauw!! Een zilveren Honda Nogwat cabriolet met twee zitplaatsen, die over de weg zoeft in plaats van rijdt.
Pas op heren: nu een stukje waargebeurd kasteelromannetje.
We reden naar de jachthaven Marina del Rey, waar net de zon onderging. We deden daar een poging tot iets lekkers te eten in een restaurantje aan de jachthaven. Daarna vervolgenden onze weg naar "zijn trailer". Echter, bij het Mariott Hotel reden/zoefden we de oprit op. Met een vragende blik keek ik hem aan. Met een trotse blik beantwoordde hij mijn vraag: yep, we gaan hier slapen. Hij had de prachtige kamer via een vriendin die voor Mariott werkt geregeld. Op het bed lag een bos rode rozen, een brief en een kadootje. Op tafel twee van de beste witte wijnen van California. Alsof dat er nog niet genoeg romantiek in de lucht hing, werd de wijn in de nachtelijke jacuzzi onder de palmbomen opgedronken. Om 02.00, na 28 uur zonder slaap, gingen dan eindelijk de luikjes dicht.
Na een super-de-luxe ontbijt werd een stukje met de bolide gecruised door LA. We gingen naar het strand van Malibu. Alhoewel het hier echt superwarm is, was het water nog kouder dan de Noordzee. Het blijkt dus helemaal niet zo idyllisch te zijn om in Baywatch te spelen, wat daar opgenomen is. We reden een prachtige route langs de mooie kusten van California op weg naar zijn woonplek.
John's trailer is er net zo eentje als in All you need is love, erg mooi. De trailer, waar hij alleen doordeweeks slaapt, staat op een heuvel met uitzicht op de bergen. Er is verder niet veel.
We vertrokken er de volgende ochtend (vrijdag) om 04.30. Een gewone werkdag voor John. Momenteel ben ik in de Warners Bros studio's waar op 20 meter afstand van mij een miljoenen film wordt opgenomen. Het gaat om een remake van de Poseidon Adventure. Het gaat over een cruiseschip dat door een vloedgolf geraakt wordt (de overeenkomsten met mijn werk in Thailand berusten dan ook op stom toeval).Een aantal groepen mensen gaat in het schip wat op zijn kop ligt op zoek naar een redding.
De film maakt vroeger een grote indruk op me, zoooooo spannend. Ik zag net de scene opgenomen worden waarin een groepje mensen door een nauwe schacht omhoog proberen te kruipen. De acteurs zijn onder andere Kurt Russel en Richard Dreyfuss. Ik stond net wat van het uitgebreide buffet te nemen toen naast me Richard Dreyfuss stond. Compleet met de oorbellen die John heeft gemaakt. Ik ben nu al zo'n 10 uur hier (jetlag of geen jetlag) en heb aan een aantal dingen meegewerkt. Ik heb bijvoorbeeld rugleuningen voor stoelen gemaakt voor de eetzaal en de barkrukken voor de nachtclub. Omdat de boot op zijn kop ligt, is de set ook op zijn kop. Ik liep net in de nachtclub en dan loop je dus op het plafond, boven je hangen de vaste banken. De stoelen waren gemaakt van een speciaal soort hout, extreem licht en super breekbaar. Net zo licht als piepschuim. De stoelen die al klaar waren lagen op het plafond (begrijpt u het nog?), kapot. Dat ziet er wel echt uit. Ook de barkrukken zijn van dat hout gemaakt. De barkrukken zagen er zo echt uit, dat iemand er per ongeluk op ging zitten. Dat kan dat hout niet aan en brak meteen in vele stukken. De man lag op de grond, erg grappig.
Ik ging daarnet op een zeer geheime fotografeer missie (daarop staat zo'n beetje de doodstraf volgens John) tijdens de lunch van de over-arrogante producers. Toen ik ergens om een set heenliep, schrok ik me dood. Op een stapel lagen allemaal levensechte poppen, compleet met ernstige bloedende wonden. Het lijkt me erg leuk de foto's te plaatsen, maar zal dan wel met zwart balkje moeten verschijnen...
En omdat jullie waarschijnlijk net zo benieuwd zijn als ik, het gaat hier prima met iedereen. De bewakers, de collega's, de mensen in de winkels are doing excellent, wonderful en great...
-
27 Augustus 2005 - 08:58
Karin:
hey wijfie, top om even van je te horen en ik wou dat wilco van die romantische dingen deed, ha ha ha maar echt heel tof voor je, en ik ben blij dat je het naar je zin heb. dikke kus en take care. -
27 Augustus 2005 - 09:32
Eva:
hoi eef fijn dat je het zo naar je zin heb ik mis je heel erg lang verhaal zeg nou hoor het wel weer als je een nieuw bericht plaatst -
27 Augustus 2005 - 10:16
Xan:
Dat klinkt allemaal goed zeg! of liever gezegd groot en wonderbaarlijk, zoals de amerikanen dat noemen. Let je wel even op of je Brad niet ergens tegenkomt? En is John nog net zo leuk als eerst? Wel lief dat ie dus toch stiekum een hotel heeft geregeld! -
28 Augustus 2005 - 13:27
Olaf En Nicole:
Heey Eef,
Mooi dat alles goed is, veel plezier in Amerika maar dat zal ongetwijfeld wel gaan lukken!
Groetjes van ons -
29 Augustus 2005 - 13:15
Pa:
Goed gedaan. Wat voor Honda is dat? Richard Dreyfuss en krut Russel zijn 2 favo acteurs van mij. Dus erg leuk
Veel plezier -
29 Augustus 2005 - 17:43
Netteke:
Ooowww Myyy GODDDDD! that sounds really amaaaaaazing! excelent, supurb! Save me a seat, my flight is already booked. Nog niet naar het pretpark Universal Studio's gaan hoor, gaan we nml samen, yyeeeeehhhhh, -
30 Augustus 2005 - 10:15
Saskia:
Hallo Evelien,
Zit nu saai op mijn werk en zit jouw verhaal even te lezen hallo het klinkt echt te gek allemaal!!!
Geniet van alles.
Heel veel groetjes Saskia en Lotte -
30 Augustus 2005 - 20:14
Net:
zondag feest! jammer dat je er niet bent! xx -
31 Augustus 2005 - 07:39
Mariska:
Ik wil foto's ik wil foto's ik wil foto's!!!!!!!! Meer interesseert me niet ; )
Leuk verhaal weer Eefje, nog heel veel plezier daar!
Enne ik zie de foto's graag tegemoet ; )
xxx -
31 Augustus 2005 - 10:32
Jo:
Te gek joh! Jij kan later zeker niet zeggen dat je niets heb meegemaakt :) Ik hou de site in de gaten want ik wil wel UpToDate blijven! Heel veel plezier daaro in het verre USA
GreetZ Jo -
02 September 2005 - 18:26
Monica:
heeejj eef,
fijn dat je het heel erg naar je zin heb!! we missen je wel.. maar nog veel plezier -xXx- monica -
02 September 2005 - 19:27
Barbara H.:
Hoi Eef,
wat tof dat er nu echt zit bij je lover!! Geniet er van, en die security onzin op Schiphol komt me bekend voor hoor!Was bij ons ook al.Zorg goed voor jezelf, ondanks het amerikaanse eten (ja mama!!!)en ik volg je site hoor. xxxx Barbara
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
