Living in London
Door: Eveline van Wanrooij
Blijf op de hoogte en volg Eveline
17 Augustus 2006 | Verenigd Koninkrijk, Londen
Ruim twee maanden woon ik hier nu. De stad met haar prachtige historie en bekende gebouwen, de stad van de theaters en opera, de stad waar alleen de bijna uitgestorven inheemse peniskokersdragende Hukhuk kannibalenstam geen afvaardiging in Londen heeft wonen, de stad van zeven miljoen verschillende mensen en culturen die bewonderenswaardig respectvol en beleefd door het leven gaan. Maar ook de stad van 7/7, de stad van Tony Blair, hoofdstad van een land in oorlog.
Elke dag geniet ik meer van deze stad, waar ik vier maanden geleden totaal niets mee had. Ik heb me eigenlijk zelden zo veilig gevoeld en dat in een stad waar terreur al eens heeft toegeslagen. Vorige week donderdag was het een dag om niet snel meer te vergeten. Toen werd er bekend dat terroristen van plan waren een bom af te laten gaan in negen of twaalf vliegtuigen boven Amerikaanse steden. Volgens de MI5, de Engelse AIVD, hadden terreureenheden met de arrestatie van 24 mensen een ramp groter dan 11 september weten te voorkomen.
Ik wist nog van niks door mijn helaas kapotte TV- en internetconnectie. Ik kwam die ochtend op Kings Cross en het was opvallend stil op het perron. Terwijl je in de metro meestal als sardientjes neus aan oksel staat, had ik nu ineens een zitplaats. Ik vond het eerlijk gezegd al een beetje verdacht, maar besteedde er niet teveel aandacht aan. Toen Lucie het kantoor binnenkwam begon ze er meteen over. Langzaam drong die ochtend de omvang van de terreurdreiging tot me door. Alle vluchten die naar Heathrow moesten, werden geannuleerd evenals een groot deel van alle vluchten vanaf Londen. Londen verkeerde in de hoogste staat van terreurdreiging. Alle krantenverkopers hadden posters met dreigende titels met massamoord in de koppen en overal zag je politie op straat. Tussen de middag moest ik terug naar huis omdat de mannen van mijn internet en TV zouden komen. In de metro naar huis hing een merkwaardige sfeer. Normaal zijn mensen in de metro bezig met kranten lezen, sms-en, walkman luisteren, praten. Dit keer helemaal niets. Mensen waren helemaal stil en staarden voor zich uit. Niet echt anstig maar verslagen. De stilte was oorverdovend... De rillingen liep over mijn rug.
Terug op kantoor kreeg ik een bijbehorend nieuwtje. Op de dag dat er plannen waren toestellen op te blazen tussen Engeland en Amerika, kreeg ik te horen dat ik naar Amerika moet voor werk. Mijn eerste werkdag in Raleigh: 11 september (!) Ik vind het ergens wel bijzonder om in Amerika te zijn tijdens de vijfde verjaardag van 9/11. Inderdaad, het is alweer vijf jaar geleden.
Op mijn vaste radiozender KinkFM, die ik tegenwoordig via internet moet beluisteren, was het ook het gesprek van de dag. Ik stuurde een emailtje en binnen een kwartier was ik in de uitzending van Raymond Thaams. Hij kondigde me persoonlijk aan, bekend van de vorige keren dat ik op Kink was en leek oprecht geinteresseerd in de situatie in Londen. We sloten het interview hetzelfde af als mijn interview op CNN International: ik laat me echt niet bang maken.
Naar mijn bescheiden mening heeft Engeland een andere dreiging die me eigenlijk meer zorgen baart. Dit land heeft een ware epidemie; de epidemie die alcohol heet. "Binge-drinking" is een ingeburgerde en algemeen geaccepteerde activiteit in Engeland die de belastingbetaler per jaar (ik ben voor de verandering eens een belastingbetaler) miljarden kost. "Binge-drinking" is zoveel drinken dat de consument ervan minimaal twee dagen geen verantwoordelijkheden kan uitoefenen (als werk of huishouden) en zich schuldig maakt aan agressief of onverantwoordelijk seksueel gedrag. Dertig procent van alle Engelsen geeft aan de afgelopen week een keer "binge-gedronken" te hebben. Het gaat niet meer om gezellig een drankje doen met vrienden, maar om het dronken worden en het dronken zijn. Vrouwen en meisjes zijn niet minder dan hun mannelijke bargenoten. En dat in combinatie met de Engelse seksuele moraal; een 15-jarig meisje op witte stiletto's en rokjes zo groot als mijn riem zijn hier zeker niet vreemd. De hoeveelheid tienerzwangerschappen is hier in Engeland het hoogst van Europa, in Nederland het laagst, zeven keer zoveel om precies te zijn. Het is echt bizar hoeveel mensen je 's avonds bedekt door hun eigen maaginhoud op straat ziet liggen. Het was om meerdere redenen noodzaak dat het hier eens ging regenen. Ook op feestjes hier krijg je af en toe spontaan last van plaatsvervangende schaamte. Het heeft er echter niets mee te maken dat deze zaken me toevallig opvallen in de hoofdstad; Londen komt qua binge-drinking niet eens in de top tien voor. Op 1 staat Newcastle, niet echt verwonderlijk als je in dat verderfelijke oord al eens geweest bent. Okee, okee, nou laat ongetekende zich het wijntje ook zeker smaken, maar met hooguit een duf ochtendje tot gevolg, zeker geen twee dagen. Een fraai stukje Engelse statistiek wat me nu al twee maanden bezighoudt. Kwestie van tijd voordat hier de noodklokken luiden...
Over pints gesproken; het Engelse voetbal seizoen is begonnen! En ik heb inmiddels mijn tweede Engelse voetbalwedstrijd ervaring achter de rug, na Sunderland-Chelsea van een paar jaar terug. Dit keer was het niet gratis en dus toog ik vol verwachting naar de Engelse badplaats Brighton voor de derde klasser Brighton - Brentford. Voor een kleine 34 euro zat ik op de tijdelijke tribunes van het Brightonstadion met voetbalmaatje Mark, die helemaal gek is van Brentford. Mijn Spartashirt had er zeker niet misstaan, aangezien ook zij in de trotse rood-witte strepen speelden. Ware het niet dat ik hem thuis had laten liggen. Na een langdurige achterstand werd het in de 94e minuut 2-2. De algehele ontlading werd stiletjes op het strand van Brighton gevierd. Ik was al bijna vergeten hoe de zee eruit zag.
Na uitgebreid uiteten bij de Thai in Brighton, een bar en club in Zuid Londen en een zeer nachtelijke Hollandse Doe Maar en De Dijk meezing afsluiter bij Emmy in haar prachtige tropische tuin, was het tijd om ergens in te storten. De volgende dag stond er immers nog veel meer voetbal op het programma. Als een echte Engelsman stond ik om drie uur 's middags verstoken van alle daglicht in een Engelse pub achter zeven schermen de wedstrijd Liverpool-Chelsea te kijken. Daar zag ik het mooiste doelpunt wat ik ooit had gezien, de 1-0 door Riise. Liverpool won tot groot genoegen van de Londense kroeg (?). Als toetje zagen we Ajax-PSV, maar daar gaan we het niet over hebben.
Na mijn weekje Amerika half september, wordt het eind september tijd voor een weekje werk in Amersfoort. En dan ligt een wedstrijd van Sparta natuurlijk in de algehele lijn der verwachting. En welke wedstrijd staat er 30 september op het programma? Jawel, Excelsior-Sparta!
Elke dag geniet ik meer van deze stad, waar ik vier maanden geleden totaal niets mee had. Ik heb me eigenlijk zelden zo veilig gevoeld en dat in een stad waar terreur al eens heeft toegeslagen. Vorige week donderdag was het een dag om niet snel meer te vergeten. Toen werd er bekend dat terroristen van plan waren een bom af te laten gaan in negen of twaalf vliegtuigen boven Amerikaanse steden. Volgens de MI5, de Engelse AIVD, hadden terreureenheden met de arrestatie van 24 mensen een ramp groter dan 11 september weten te voorkomen.
Ik wist nog van niks door mijn helaas kapotte TV- en internetconnectie. Ik kwam die ochtend op Kings Cross en het was opvallend stil op het perron. Terwijl je in de metro meestal als sardientjes neus aan oksel staat, had ik nu ineens een zitplaats. Ik vond het eerlijk gezegd al een beetje verdacht, maar besteedde er niet teveel aandacht aan. Toen Lucie het kantoor binnenkwam begon ze er meteen over. Langzaam drong die ochtend de omvang van de terreurdreiging tot me door. Alle vluchten die naar Heathrow moesten, werden geannuleerd evenals een groot deel van alle vluchten vanaf Londen. Londen verkeerde in de hoogste staat van terreurdreiging. Alle krantenverkopers hadden posters met dreigende titels met massamoord in de koppen en overal zag je politie op straat. Tussen de middag moest ik terug naar huis omdat de mannen van mijn internet en TV zouden komen. In de metro naar huis hing een merkwaardige sfeer. Normaal zijn mensen in de metro bezig met kranten lezen, sms-en, walkman luisteren, praten. Dit keer helemaal niets. Mensen waren helemaal stil en staarden voor zich uit. Niet echt anstig maar verslagen. De stilte was oorverdovend... De rillingen liep over mijn rug.
Terug op kantoor kreeg ik een bijbehorend nieuwtje. Op de dag dat er plannen waren toestellen op te blazen tussen Engeland en Amerika, kreeg ik te horen dat ik naar Amerika moet voor werk. Mijn eerste werkdag in Raleigh: 11 september (!) Ik vind het ergens wel bijzonder om in Amerika te zijn tijdens de vijfde verjaardag van 9/11. Inderdaad, het is alweer vijf jaar geleden.
Op mijn vaste radiozender KinkFM, die ik tegenwoordig via internet moet beluisteren, was het ook het gesprek van de dag. Ik stuurde een emailtje en binnen een kwartier was ik in de uitzending van Raymond Thaams. Hij kondigde me persoonlijk aan, bekend van de vorige keren dat ik op Kink was en leek oprecht geinteresseerd in de situatie in Londen. We sloten het interview hetzelfde af als mijn interview op CNN International: ik laat me echt niet bang maken.
Naar mijn bescheiden mening heeft Engeland een andere dreiging die me eigenlijk meer zorgen baart. Dit land heeft een ware epidemie; de epidemie die alcohol heet. "Binge-drinking" is een ingeburgerde en algemeen geaccepteerde activiteit in Engeland die de belastingbetaler per jaar (ik ben voor de verandering eens een belastingbetaler) miljarden kost. "Binge-drinking" is zoveel drinken dat de consument ervan minimaal twee dagen geen verantwoordelijkheden kan uitoefenen (als werk of huishouden) en zich schuldig maakt aan agressief of onverantwoordelijk seksueel gedrag. Dertig procent van alle Engelsen geeft aan de afgelopen week een keer "binge-gedronken" te hebben. Het gaat niet meer om gezellig een drankje doen met vrienden, maar om het dronken worden en het dronken zijn. Vrouwen en meisjes zijn niet minder dan hun mannelijke bargenoten. En dat in combinatie met de Engelse seksuele moraal; een 15-jarig meisje op witte stiletto's en rokjes zo groot als mijn riem zijn hier zeker niet vreemd. De hoeveelheid tienerzwangerschappen is hier in Engeland het hoogst van Europa, in Nederland het laagst, zeven keer zoveel om precies te zijn. Het is echt bizar hoeveel mensen je 's avonds bedekt door hun eigen maaginhoud op straat ziet liggen. Het was om meerdere redenen noodzaak dat het hier eens ging regenen. Ook op feestjes hier krijg je af en toe spontaan last van plaatsvervangende schaamte. Het heeft er echter niets mee te maken dat deze zaken me toevallig opvallen in de hoofdstad; Londen komt qua binge-drinking niet eens in de top tien voor. Op 1 staat Newcastle, niet echt verwonderlijk als je in dat verderfelijke oord al eens geweest bent. Okee, okee, nou laat ongetekende zich het wijntje ook zeker smaken, maar met hooguit een duf ochtendje tot gevolg, zeker geen twee dagen. Een fraai stukje Engelse statistiek wat me nu al twee maanden bezighoudt. Kwestie van tijd voordat hier de noodklokken luiden...
Over pints gesproken; het Engelse voetbal seizoen is begonnen! En ik heb inmiddels mijn tweede Engelse voetbalwedstrijd ervaring achter de rug, na Sunderland-Chelsea van een paar jaar terug. Dit keer was het niet gratis en dus toog ik vol verwachting naar de Engelse badplaats Brighton voor de derde klasser Brighton - Brentford. Voor een kleine 34 euro zat ik op de tijdelijke tribunes van het Brightonstadion met voetbalmaatje Mark, die helemaal gek is van Brentford. Mijn Spartashirt had er zeker niet misstaan, aangezien ook zij in de trotse rood-witte strepen speelden. Ware het niet dat ik hem thuis had laten liggen. Na een langdurige achterstand werd het in de 94e minuut 2-2. De algehele ontlading werd stiletjes op het strand van Brighton gevierd. Ik was al bijna vergeten hoe de zee eruit zag.
Na uitgebreid uiteten bij de Thai in Brighton, een bar en club in Zuid Londen en een zeer nachtelijke Hollandse Doe Maar en De Dijk meezing afsluiter bij Emmy in haar prachtige tropische tuin, was het tijd om ergens in te storten. De volgende dag stond er immers nog veel meer voetbal op het programma. Als een echte Engelsman stond ik om drie uur 's middags verstoken van alle daglicht in een Engelse pub achter zeven schermen de wedstrijd Liverpool-Chelsea te kijken. Daar zag ik het mooiste doelpunt wat ik ooit had gezien, de 1-0 door Riise. Liverpool won tot groot genoegen van de Londense kroeg (?). Als toetje zagen we Ajax-PSV, maar daar gaan we het niet over hebben.
Na mijn weekje Amerika half september, wordt het eind september tijd voor een weekje werk in Amersfoort. En dan ligt een wedstrijd van Sparta natuurlijk in de algehele lijn der verwachting. En welke wedstrijd staat er 30 september op het programma? Jawel, Excelsior-Sparta!
-
17 Augustus 2006 - 23:57
Jobien:
ha die eef, coole foto die van het feestje! Ongeloofelijk dat je precies op 11 sept naar amerika moet. Kan ook echt maar een persoon overkomen, volgens mij!
-
18 Augustus 2006 - 13:26
Lydia:
Hey Eef!
Leuk dat je even naar Nederland komt! We houden wel een plekje voor je vrij op de tribune bij de dames van plezier. En zie het maar zo, ik denk dat het de veiligste datum is om te vliegen hoor die 9/11.
groetjes van:
Lied en een pootje van Sammie -
19 Augustus 2006 - 20:56
Karin:
hey moppie, leuk weer even bij te lezen, maare hebben ze daar in londen niet van die onderbetaalde nietsnutten van ordehandhaving? dat zijn toch de aangewezen personen om te zorgen dat mensen zoals jij (haha)geen last hebben van dronken mensen in de goot, wel leuk trouwens dat je weer even naar amerika gaat en ik denk dat je zeker niet bang hoeft te zijn om op 9/11 te vliegen ik denk zelfs dat dat de veiligste dag is, maar toch zal ik even aan je denken dan, en ook ik vindt het heel erg leuk dat je weer even naar ons kikkerlandje komt en zal je dan ook vast wel even zien bij sparta, meid ik denk aan je, en zie je snel, dikke kus karin. -
19 Augustus 2006 - 21:01
Karin:
trouwens eef, hebben jullie nou al een naam bedacht voor jullie hollanders! cluppie ?????
ik hoor het wel.
kusjes. -
20 Augustus 2006 - 13:09
Eveline:
Even voor het duimen, ik vlieg op 9 september, 11 september is mijn eerste werkdag. Nee, Kaar, we hebben nog geen naam voor het Hollandse clubje, tips zijn nog steeds welkom. Nog wat anders, op de dag van Zuid2-Sparta is er een etentje met een aantal voorafgaand aan de wedstrijd. Waarschijnlijk Raffaelo. Wie gaat er nog meer mee?
EvW -
29 Augustus 2006 - 07:56
Paula:
hoi eef, ben nog steeds aan het nagenieten van het onvergetelijke weekend, the beatles zijn heel goed lekker in de auto en hard meefluiten oei dag hoor. -
29 Augustus 2006 - 12:20
Senior:
het oversteken in Amersfoort is onveiliger dan vliegen op 9/11. Dat bingedrinken wordt hier ook een plaag. Goed verhaal weer. Doei -
04 September 2006 - 22:42
Inn:
Oostvoorne groet London!
Ben weer helemaal bij met de berichten. De meiden van Van Reek tellen de daagjes af dat je weer bij ons aan tafel aanschuift. dikke kus van ons allemaal !!!! -
07 September 2006 - 08:17
Dennis:
Hoi lief eefje
dike kus uit Hellevoetsluis.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
