Lulu

Al een paar keer eerder schreef ik hoe geweldig ik Londen vind, ik heb het hier echt enorm naar mijn zin. Maar... bij een aantal dingen is wereldstad Londen he-le-maal niets vergeleken bij het havendorpje Rotterdam! Bijvoorbeeld:

1) Skyline. Geregeld heb ik op de brug gestaan bij zonsondergang of bij nacht, terwijl iemand naast me hoofdschuddend en hardop de skyline bewonderend: "Is het nou niet schitterend?" "Ehm...nou nee niet echt." Afgelopen week namen Kareltje, Emmy en Mark me mee naar een heuvel in Zuid Londen waar je een mooi uitzicht op de Skyline had. Alhoewel het echt een mooi uitzicht was, was mijn eerlijke mening niets meer dan: wel aardig. Er kan natuurlijk maar één stad de mooiste skyline ter wereld hebben.

2) Zomercarnaval. Wekenlang hoorde ik het van alle kanten: eind augustus, dan zou het gaan gebeuren! Vol goede moed toog ik dan ook op vrije bankholiday maandag naar het carnaval in de wijk Notting Hill. Wat ik zag was een groepje verveelde, drinkende, uit de maat lopende individuen met een ongeïnteresseerd verenpakje aan. Als je uit Rotterdam komt, is dit nogal een cultuurshock. Waar er daar een jaar gewerkt wordt aan de kostuums, de dansers, de live muziek, zo ongeorganiseerd was het hier. Het enige wat echt goed georganiseerd was, was de politie met in totaal 11.000 geel fluoriserende agenten, allemaal Bobby genaamd. Er kan natuurlijk maar één stad het beste carnaval hebben.

3) Voetbal. Ookal ben ik een fan van Engels voetbal en vind ik het geweldig te zien hoe 't hier leeft, er is hier geen Sparta. Terwijl dit jaar drie Rotterdamse clubs in de eredivisie spelen, het jaar van zes heerlijke voetbalderby's, zit ik in net-te ver-weg-Londen. Ik neem dan ook alles aan wat me hier op voetbalgebied aangeboden wordt ter compensatie. En zo zat ik tot mijn grote schrik ineens met Mark en Kareltje bij Engeland-Nederland voor de Europese kwalificatie. Oranje verloor de wedstrijd overigens 4-0 door abominabel erbarmelijk extreem slecht spel. En ookal maakte Kareltje met zijn oranje enthousiasme een hoop goed, vrouwenvoetbal is lang niet zo interessant. Wel grappig om te zien dat alles hier vrouwelijk was; vrouwelijke coaches, vrouwelijke scheidsrechters (met het retro spreekkoor "zij is een hondenlul" ) en vrouwelijke hooligans. Alhoewel vrouwelijk een groot woord is in deze. Over twee dagen wordt de derby der derby's gespeeld: Sparta-Zuid. Dat zal het moment worden dat ik het meest terug verlang naar Rotterdam van de tijd dat ik bruut naar Londen gerukt ben. Want er kan maar één stad natuurlijk de leukste club hebben.

Gelukkig kwam er een stukje overzees een weekendje op bezoek. Vlak voordat ze naar de Franse Westkust, en iets later Thailand en China vertrekt, terwijl het bruin van Sri Lanka en de Malediven net verdwenen is, kon ze nog even een weekendje vrij maken voor haar dochter. Een moeder die bij haar dochter in Londen op bezoek komt.... Ik kreeg ineens allemaal angstbeelden van bezoeken aan Mamma Mia of nog erger de Queen musical in gedachten, maar de ietwat belerende woorden: zeg, hoe slecht ken je je moeder eigenlijk, maakten een hoop goed. Mama (zo noem ik haar) wilde lekker uiteten en naar mijn vaste kroeg en mijn huisje opknappen en vooral niet naar musicals. Het werd een lekker weekendje relaxen zonder de toeristische verplichtingen. Die zondag was het lekker zonnig en ik nam haar mee naar Hyde Park en Kensington Palace. Het was die week negen jaar geleden dat Diana "verongelukte".

Maar het werk gaat natuurlijk ook gewoon door. Mijn werk voor Lulu.com; het verhaal van de digibeet die voor een internetbedrijf ging werken. Misschien dat ik wat meer moet uitleggen over Lulu, want het is toch wel een heel bijzonder bedrijf. (en ik heb nu een vast contract.)

Lulu is een ouderwetse Amerikaanse term voor markant idee of persoon. Het was ook het koosnaampje voor de dochter van Bob Young, de oprichter. Bij Lulu publiceer je in eigen beheer; je kunt je manuscript of verzameling verhalen binnen een uurtje in boekvorm publiceren zonder uitgeverij. In een aantal stappen kun je je Wordbestandje uploaden, je omslag ontwerpen en je achterflap beschrijving invullen en tada! je boek is klaar. Het staat dan gratis online te koop. Maar het is natuurlijk wel zo leuk om ook een exemplaar thuis te hebben. Je kunt een exemplaar van je boek aanschaffen van de site en het boek wordt je dan toegestuurd. Net zoiets als digitale foto's uploaden en ze thuis laten sturen. De kosten zijn slechts voor één boek en het verzenden.

Om een voorbeeld te geven: ik heb alle verhalen van mijn weblog voor mijn oma in een Wordbestand gezet en gepubliceerd. Ik heb het vervolgens aangeschaft en mijn oma's adres als ontvangst adres ingevuld (op 89-jarige leeftijd lees je net wat minder vaak iemands weblog op internet). Twee weken later had oma Betsy een onverwacht pakketje in huis, een boek met daarin alle weblogverhalen tot nu toe. Omdat we Hollanders blijven, zal ik ook even vermelden wat me dat gekost heeft: in totaal 11 euro.

Maar stel nou dat je een boek schrijft wat meerdere mensen interesseert, zoals bijvoorbeeld een bundeling van succesvolle columns over je voetbalclub (godversnullekes Frank, hoe lang gaat het nog duren?). Een andere supporter leest erover en denkt: leuk, dat boek wil ik hebben. Dan krijgt de schrijver, die zelf de verkoopprijs bepaalt, 80% van de winst (royalties genoemd). De andere 20% is voor Lulu. De schrijver, laten we hem Frank noemen, hoeft geen voorraad boeken aan te schaffen of boeken voor te schieten voor klanten. De klant betaalt zelf de kosten van het boek en Frank krijgt maandelijks de royalties overgemaakt. Doordat Lulu uniek is in de wereld, is het één van de snelst groeiende bedrijven van de wereld met een gemiddelde groei van 10% per maand!

Een jaar geleden zocht ik zelf een uitgeverij, omdat ik Lulu toen nog niet kende. Ik moest een groot aantal boeken afnemen om de prijs per boek laag te houden. In het kader hoe meer je afneemt, hoe minder je betaalt). Maar dat is nu anders geworden met digitaal printen en een voorraad aanschaffen hoeft niet meer. Wat mijn taak bij Lulu is, is alles wat met de Nederlandstalige markt te maken heeft, PR, marketing, klantenservice, statistieken, Google Ads, alles. Op kantoor zit ik met iemand die de Franstalige markt doet, Michael, de Portugese, Franstalige en Spaanstalige markt, (talenwonder) Lucie en sindskort ook de Duitstalige markt, Daniel. Samen met de Amerikaanse David en Engelse Marissa (soort van secretaresse) is het echt heel bijzonder om met zoveel verschillende culturen te mogen werken. Iedereen vertegenwoordigt toch een land en dat geeft een interessante dagbesteding. Zo is het elke dag een prachtig moment als de dagelijkse verkoopcijfers bekend worden. Waar het me dan vooral om gaat is van Duitsland winnen. En alhoewel er veel meer anderstaligen in de wereld zijn, wint ons kleine landje het meestal van alle grote landen in Europa, en dus meestal ook van Duitsland. Nederland staat meestal in de top 3 van Europa! Daar kan geen Eurovisie Songfestival of WK tegenop! Hup Holland.

Michael, Lucie en Daniel doen dus eigenlijk hetzelfde werk als ik, alleen is hun baan anders dan de mijne. Het blijkt echt dat Nederlanders aanzienlijk minder zeiken dan de rest van de Europeanen. Daniel is nu drie weken bezig en heeft dagelijks te maken met een uitgebreide klachtenstroom. De Duitsers grijpen alles aan om uitgebreid over te zeiken. Dat glas is echt altijd half leeg. In Nederland zijn de klanten blij dat er tenminste iets ingeschonken kan worden, een wereld van verschil. Met de huidige cijfers van Nederland in combinatie met de reacties op "mijn" forum, kan ik zeggen dat ik de leukste baan binnen Lulu heb!

Het levert wel eens strubbelingen op om allemaal een andere cultuur te hebben. Een boek was daar een tragisch voorbeeld van. We kregen een aantal boeken terug gestuurd van onze printer. Ik nam de boeken door en tijdens het doorbladeren op printfouten, kreeg ik ineens door waar het boek over ging. Het was een soort van encyclopedie voor bommen. Van molotov tot napalm, alles voor uw opblaas hobby... Met de Londense terreurdreiging nog vers in het geheugen, stuurde ik meteen een email naar mijn Amerikaanse collega's. Die waren niet onder de indruk en hadden het boek al eens eerder beoordeeld en goedgekeurd. Hoe meer we het boek doorbladerden, hoe meer we ons zorgen maakten. Dit was een boek met de gebruiksaanwijzing van het maken van alle bommen (op kernbommen na) denkbaar. De discussie liep hoog op, collega's kwamen recht tegen over elkaar te staan. Ik wilde dat boek per direct verbannen zou worden van de site, voordat een idioot het zou gebruiken om een moord te plegen (Hoofdstuk 6: hoe je zo'n groot mogelijke massamoord pleegt). En dat in Amerika, het Land van Aanklagen, stel je voor dat iemand dat op zijn zolderkamertje probeert en zichzelf opblaast. Als ouder klaag je dan een bedrijf aan dat het zo makkelijk heeft gemaakt dat boek aan te schaffen. Maar nee, de discussie werd verloren door Europa. Het boek blijft beschikbaar, omdat "Amerika nou eenmaal een andere standaard heeft als het aankomt op wapens". Mijn liefde voor Lulu nam iets af.

Maar erotisch materiaal kan dan meestal niet door de beugel. Ik heb wat teksten goedgekeurd wat nogal wat rooie oortjes tijdens werktijd opleverden, maar je kunt mijns insziens beter de "liefdesdaad" beschrijven dan het recept van napalm. Laten we het op de Nederlandse standaard houden.

Een weekje of wat geleden was er een online vergadering over "Google analytics". We analyseerden met de Google expert in Amerika welke woorden mensen zoal in Google intypen, voordat ze op Lulu.com uitkomen. Zo stond Bob Young bijvoorbeeld op nummer 88, na die week veelvuldig in de media gestaan te hebben. Op nummer 48 stond bijvoorbeeld het woord "self publishing". En de vergadering hield heel even op toen we allemaal zagen welke zoekterm er op nummer 44 stond: Eveline van Wanrooij. Ik! Van de duizenden woorden die mensen wereldwijd via Google opvragen, was ik hoogstpersoonlijk nummer 44! Ik stond nog hoger dan selfpublishing, de kern activiteit van Lulu. Buiten dat doorzoeken die mensen zo'n 15 pagina's op Lulu waardoor ik wereldwijd in de top 5 van meest succesvolle Google zoektermen sta! Het is me een raadsel. Het is de Google expert een raadsel. Het is iedereen een raadsel. Mijn naam wordt op de een of andere manier bizar veel gegoogled en Lulu houdt er een leuk klanten bestandje aan over. Helaas was dat niet genoeg voor een flinke bonus...

Morgen is het weer zover, Amerika. Dit keer ga ik met vier nieuwe collega's naar het hoofdkantoor in North Carolina. Heb veel zin iedereen weer te zien. Vooral degene die me destijds zo geduldig had ingewerkt, Adam. Mijn naam is meestal te moeilijk voor de Amerikanen en dus noemen ze me Eve. Het duurde twee maanden voordat iemand er eindelijk eens achter kwam: die twee mensen die altijd samen achter de computer zitten heetten Adam en Eve! Over vreemde namen gesproken: er werkt hier een jongen die Clinton Nixon heet.

Na Amerika nog een weekje Londen en daarna..... Nederland! Tot dan.

Meer info: http://www.lulu.nl/nl
mijn werk: http://www.lulu.com/forums/viewforum.php?f=304
Mijn gepubliceerde content: http://www.lulu.com/EvW

en tot slot: mijn karikatuurtje: http://www.lulu.com/about/whoislulu/