...via het paradijs

Voor we naar Haïti en de Dominicaanse Republiek gingen, werden we door verschillende mensen over beide landen op de hoogte gesteld. De dochter van ons contact in Haïti, Leontine, had een tip: Sosua en dan vooral hotel Casa Valeria. Het hotel werd gerund door een Nederlands echtpaar, wat -met het oog op de WK-finale- geen slecht idee was. Maar. Sosua lag op grote afstand van Punta Cana, onze aankomstplek. Leontine had ons verteld dat er een acht uur durende bustocht vanuit Punta Cana naar Sosua zou gaan. Het was vrijdagochtend toen we aankwamen en zondagmiddag zou de belangrijkste voetbalwedstrijd van Nederland ooit worden gespeeld, Nederland – Spanje. Eigenlijk wilden we op vrijdag aankomen, zodat we zaterdag alleen maar naar het strand hoefden en niet langer hoefden te reizen. We waren na de vlucht nog best fit, dus kon die bustocht er nog wel bij. Op het vliegveld leerden we een Belgische jongen van onze leeftijd kennen die in het land gewoond had. Hij vertelde ons dat er geen bus vanuit Punta Cana zou vertrekken. Rachid en ik zijn zeker geen verwende reizigers, noch zijn we drammerig of veeleisend, maar in Sosua slapen, dat ging die vrijdagavond gewoon plaatsvinden! Met de Belg reden we naar een plaatsje op zo’n twee uur afstand. Daar zou volgens hem ook een bus kunnen vertrekken naar Sosua, maar hij wist het niet zeker. Dat bleek niet zo. De taxichauffeur die ons vanaf het vliegveld naar dat plaatsje had gebracht, was geheel nietsvermoedend; hij verwachtte die avond waarschijnlijk bij vrouwlief thuis te zitten. Wij bepaalden iets anders voor de man. Tussen neus en lippen door kwamen we met de vraag ons naar Sosua te brengen voor een schappelijk prijsje. Het was een rit van ongeveer acht uur. Vergelijk het met op de Nieuwe Binnenweg in een taxi stappen en met een stalen gezicht Zurich zeggen. Na enige aarzeling en meerdere telefoontjes stemde hij in. Eerst gingen we samen met de chauffeur nog een hapje eten bij een buffet langs de weg. Zonder het te beseffen was dit de laatste keer dat we van de lokale Dominicaanse keuken konden proeven.

De rit was uiteraard van grote schoonheid, van oerwoud tot strand, van kleine gekleurde huisjes tot uitgestrekte vlaktes en groene bergen. Vanaf het moment dat we voet aan de grond zetten, was het alsof we er al jaren kwamen. De Dominicaanse Republiek voelde eigenlijk meteen als thuis. Gedwee lieten we het landschap aan ons voorbij gaan, mede mogelijk gemaakt door mijn MP3-speler. Reizen, heerlijk! Toen de avond viel, waren we er gelukkig bijna. Thuis hadden we de foto’s op internet bekeken, we verheugden ons echt op dit weekendje Sosua. En dan ineens, na 22 uur non-stop reizen sta je voor die poort. Bij aankomst klonk Donna Summer met State of Independence op de achtergrond. De eigenaren Arien en Diane waren stomverbaasd dat we een dag te vroeg waren. Ze hadden ons van tevoren al op de hoogte gesteld dat het heel moeilijk ging worden om nog diezelfde vrijdag aan te komen. Met een merkwaardig accent wat later Twents bleek, heetten ze ons van harte welkom. We kregen een kleurrijke kamer met een knus balkonnetje en brandschone badkamer, volgens hen de mooiste kamer. Ons doorzettingsvermogen om bij Casa Valeria aan te komen, had misschien wel indruk gemaakt. Het hotel in haciëndastijl was helemaal mijn smaak; de kamers lagen gesitueerd rondom het zwembad, allemaal een relaxed zitje, omgeven door tropische planten. De receptie en het restaurant waren deels in de buitenlucht, echt een paradijsje! Moe maar euforisch vielen we na ruim een etmaal wakker in een welverdiende slaap.

De volgende dag hoefden we dus alleen nog te relaxen op het strand. Van een jetlag was door de vreemde dagbesteding (een dag in een taxi) geen sprake. Het strand van Sosua is mooi lichtgeel met een turkooize zee. Net als in Thailand word je hier op het strand de hele dag in het zonnetje gezet. Je gaat ergens in een strandstoel zitten en de rest gaat vanzelf. Er komen voortdurend nuttige verkopers langs, zoals de garnalenverkopers, vers fruitverkopers, mariachi en (blijkbaar vrij noodzakelijke) bierbrengers voor Rachid. De mariachi zijn strandgitaristen die je verwennen met een exotisch deuntje in ruil voor een fooitje. Achter het strand was een hele rij strandwinkels, restaurants en galerietjes. Dit paradijsje, daar kon ik best aan wennen. Rachid wilde net zoals in Thailand vooral ‘bakken’.

Ondanks de finale van het WK voetbal, was er niets Hollands bij Casa Valeria te vinden (ondanks dat het hotel wel oranje was). Dat deden ze bewust. Ze verwezen ons door naar een ander Nederlandse hotel Don Andres, dat helemaal behangen was met oranje en Hup Hollandspullen. We maakten de fout door in het andere Hollandse hotel te gaan eten. We wilden de dag voor de finale wat oranje sfeer proeven, maar in plaats daarvan proefden we het vieste gerecht dat we ooit gegeten hadden. Het was zelfs zo erg dat ik mijn vis (aangebrand wit snot met zeewiersmaak) niet weg kon krijgen, letterlijk. Dit valt in de categorie allervieste etentjes ooit. We beseften: het wordt voetbal met bier, maar absoluut zonder eten. Zelfs de Hollandse bitterballen van de kaart durfden we niet aan. Snel terug naar Casa Valeria, waar Donna Summer met State of Independence draaide.

De zondag van de finale dachten we vaak terug aan ons eigen landje, waar het op dat moment he-le-maal los ging. Op de Dominicaanse Republiek was de wedstrijd vroeg in de middag. Het restaurant van Don Andres, zat tot aan de nok toe vol met oranjesupporters. Het was eigenlijk té druk, ik schat 200 man. En dat in een kleine ruimte onder een ijzeren golfplaat, waar de zon bruut op scheen. In de rust doken we en masse met oranje kleding en al het zwembad in. De hitte was zeker geen pretje, maar… we zagen de wedstrijd tenminste met gelijkgestemden. De uitslag is natuurlijk wel bekend, Spanje won met 1-0. Op het moment dat de gehele toko zich in een collectieve depressie hulde, liet de Spaanse gemeenschap van zich horen. Overenthousiaste Olé!-roepers reden langs het hotel om vervolgens om te keren en nog een keer langs te rijden. Precies waar we op dat moment op zaten te wachten. Een leuk stel uit Eindhoven waar we de wedstrijd mee keken, maakten zich snel uit de voeten. De man besefte dat hij met al dat bier en zijn acute voetbaldepressie de Spanjaarden een serieus olétoontje hoger wilde laten roepen. De Spanjaarden werkten op onze zenuwen als een rode doek op een stier. Gelukkig konden we de volgende dag alle meelevende Dominicanen trots “segundo del mundo” voorschotelen. We gingen er helemaal vanuit dat dat Tweede van de Wereld betekent. Licht gegeneerd vanwege Oranje’s spel was ik wel! Bah.

Casa Valeria’s restaurant bleek het beste restaurant in Sosua te zijn. Het eten was sowieso niet echt denderend in Sosua. Er werd weinig lokaal eten aangeboden, alleen een poging tot iets westers. En na Don Andres kozen we helemaal voor veilig. Elke dag Casa Valeria, elke dag dat heerlijke knoflookbrood vooraf, maar ook dat nummer van Donna Summer. Tijdens het eten kwam ze nog twee keer voorbij. We vroegen het de dames in de bediening, die aangaven dat het hotel maar drie cd’s over had, na de voor ons redelijk dramatische computercrash. Nu bleven er nog maar drie CD’s over, ongetwijfeld met een naam als Women in Love of iets. Het restaurant kreeg nu helemaal een cultstatus, mede mogelijke gemaakt door de gortdroge humor en uitzonderlijke gastvrijheid van Arien en Diane.

Het was niet alleen rozengeur en maneschijn in Sosua. De avond na de WK-finale had Rachid al aardig wat bier op toen hij een drastisch besluit nam. Na een uur of drie slaap vertrok hij (zonder duidelijke reden) naar de hoofdstad, Santa Domingo. Hij schond hier een universele reizigersafspraak: laat nooit je reismaatje alleen. We hadden er zelfs duidelijke afspraken over gemaakt. Ineens zat ik in mijn eentje op de Dominicaanse Republiek. Nou moet ik zeggen dat dit land meer ingesteld is op mannen alleen; hoeren en drugsdealers zijn duidelijk op straat aanwezig. Onwennig en ineens nagefloten ging ik in mijn eentje naar het strand en hing wat in het restaurant rond. Na een paar uur in Santa Domingo doorgebracht te hebben, liet Rachid blijken dat hij spijt had van zijn actie, maar kwam niet terug. Hij had verwacht dat ik hem achterna zou reizen om dan samen naar Haïti te reizen. Ehm... nee. Uiteindelijk kwam Rachid een dag later terug naar Sosua, weer die ellendige vier uur durende trip. Dit voorval liet een flinke maar gelukkig tijdelijke deuk achter in de mooie band die ik met Rachid had.

We namen nog een dag rust voordat we naar Haïti gingen. Omdat we in het laagseizoen waren, waren we ook nog eens mikpunt van alle souvenirverkopers. Heel rot voor ze dat al zeven dagen niets verkocht hadden, maar we konden onmogelijk als een van de weinige toeristen al die klappen opvangen. In tegenstelling tot de relaxte strandverkopers, waren de winkeleigenaren vrij opdringerig. Er hing prachtige kunst, naar wat later bleek, gemaakt door Haïtianen. De haat tegenover de Haïtianen is stuitend. We hoorden heel negatieve verhalen over deze luie, domme mensen. En ze zouden niet gelovig genoeg zijn, anders zou je nooit zoveel ellende in een land hebben. Misschien is haat niet eens het beste woord, het was meer minachting. Na een dag of vier bijkomen, stapten we in de bus Haïti. De vooroordelen lieten we in de Dominicaanse Republiek achter. En geheel terecht, zo bleek.

Niet veel later las ik op internet een Nederlandse krant. Daarin ging het over een ongeluk met een luchtballon. Clown Bassie zat ook in die luchtballon waardoor het aardig wat media kreeg. En wat schetste onze verbazing? Rode ballonnen! Het was precies het bedrijf waar onze luchtballonkapitein ons voor gewaarschuwd had. Hij had al gezegd dat het een kwestie van tijd was voordat zij een ongeluk zouden krijgen. Elf dagen later kreeg hij gelijk. Ik dank Rachid niet alleen voor het toffe kado, ik dank hem vooral dat hij met de juiste organisatie in zee was gegaan.

De reis naar Haiti wordt zo spoedig mogelijk vervolgd.