Tussen de varkenslapjes

De dagen na John waren triest. Niet alleen vanwege het feit dat ik weer een ZLAT-relatie had (zeeeer lange afstandsrelatie) maar vooral vanwege het bizar slechte nieuws van het overlijden van een oud vriendinnetje en ex-stagiaire, de dag voor Johns vertrek. Naomi Verheul ging anderhalve maand geleden met haar vriend Kick een borrel drinken bij een oude vriend van Kick in diens kroeg Inn & Out, vanwege diens verjaardag. In de vroege morgen na sluitingstijd kwamen er vier met machinegeweren gewapende Kaapverdianen binnen en knevelden de slachtoffers. De overvallers wilden geld van de eigenaar en toen bleek dat hij dat niet kon regelen werd het vuur geopend. Naomi werd geraakt door vier kogels en overleed kort daarna in de armen van haar vriend. Naomi werd 26 jaar. Ik was er kapot van. De laatste dag stond dan ook niet in het teken van het vertrek, maar in het teken van Naomi en –weer- de betrekkelijkheid van het leven.

De dag na het verschrikkelijke nieuws moesten we al om zes uur ’s ochtends naar Schiphol. In mijn hoofd streden het vertrek van John en de dood van Naomi om aandacht. Het werd 1-1. Het voelde erg onwerkelijk allemaal. In de trein werd mijn treurige stemming bruut onderbroken door mijn reisgenootje. John zat al een poosje naar buiten te kijken toen hij zich hardop verbaasde over hoe onze bevolking in zulke kleine huisjes konden wonen. Nieuwsgierig door zijn verbazing keek ik naar buiten om de huizen te zien en ja hoor: volkstuinhuisjes!

Het werd nog onwerkelijker. Ik vroeg bij het inchecken ineens of er misschien stoelen waren dubbelgeboekt. “Ja hoor, in totaal twaalf dus u heeft een goeie kans dat u nog een nachtje kunt blijven. Weet u dat u dan ook heel veel geld krijgt?”. Ineens hoorden we engelen zingen. John was ineens weer vrijwilliger, dit maal een zogenaamde DBC Volunteer. Vliegtuigmaatschappijen boeken veel stoelen dubbel omdat een bepaald percentage niet op komt dagen. Met twaalf dubbelgeboekte stoelen was er een vrij grote kans dat we nog een etmaal met elkaar door konden brengen en een paar honderd euro op de koop toe. Wat er dus moest gebeuren was dat elf mensen niet op kwamen dagen. Het nadeel was wel dat John meteen door de douane moest, een kopje koffie samen zat er niet meer in. We namen anders afscheid dan normaal, namelijk heel enthousiast met de woorden: misschien tot zo! We moesten allebei twee uur wachten voordat John uitsluitsel zou krijgen. En die duurden langgggg! Vlak voor vertrek kreeg John te horen dat er nog lege plaatsen in het vliegtuig waren en dat hij gewoon mee moest. Een vreemd afscheid.

Eenzaam en alleen begon ik weer aan de terugreis naar Oostvoorne. Ik moest aan de slag, ik had immers zo’n 450 boeken te verkopen. Ik had net zoveel verstand van boeken verkopen als van Siberische danskunst, dus had ik nog een flinke taak voor de boeg.

Om te beginnen ging ik naar de Bruna in Oostvoorne. Daar vertelde ik mijn verhaal en vroeg wat ik ervoor moest doen om mijn boek daar te hebben liggen. De eigenaar van de zaak legde me uit dat ze de boeken "in consignatie" konden gaan verkopen, wat wil zeggen dat de boeken door hen verkocht gaan worden tegen een bepaalde commissie. Maar er wordt pas achteraf betaald en dan alleen voor de boeken die verkocht zijn.

Gewapend met mijn nieuwe woord ging ik ook naar Hoofdstuk Eén in Brielle, de Bruna in Rockanje en naar de Albert Heijn in Oostvoorne. Barry van de Oostvoornse Albert Heijn was laaiend enthousiast om te zien wat voormalig caissières tegenwoordig allemaal uitspoken. Hij had allemaal grote plannen; free publicity, verkoop óp de balie, signeersessies en meer. Hij drukte me meteen 15 euro in de hand voor een boek. Daarna zou hij heel erg gaan bellen. Als een verstokte vrijgezel heb ik weken op zijn telefoontje gewacht, zonder succes. Ook terugbellen is niet zijn sterkste kant, dus nam ikzelf het initiatief de lokale krantjes te bellen en een signeersessie te plannen. Die plande ik –slim als ik dacht te zijn- op de vrijdagavond en zaterdagmiddag voor Kerst. De lokale krantjes hoorden er wel een verhaal in; er waren die week weinig fietsen gepikt om over te schrijven. Ze zouden een fotograaf sturen als ik zat te signeren. Drie fotografen zouden er komen voor in totaal drie kranten; de Brielse Courant, Weekblad Westvoorne en de Westvoornse Courant. Dat is natuurlijk de goden verzoeken.

Vanaf zes uur zat ik dan tussen de varkenslapjesreclame (nú 6,49) en de compleet ongeïnteresseerde Kerst-inkopende Oostvoornenaars. Gelukkig was Julia, mijn zevenjarige vriendinnetje, bereid haar tante Eef in deze donkere momenten voor Kerst bij te staan. Een enkele keer stopte iemand bij mijn tafeltje, waar ik voor de gelegenheid een Boeddhabeeld, wat krantenartikelen, zonnebrandolie factor 25 en werkhandschoenen had neergelegd. Maar niemand kocht mijn boek. Tot ergernis van de twee aanwezige fotografen, die een leuk kiekje met rijen belangstellenden hadden verwacht. Snel trommelden ze mensen op die net deden alsof ze Taai kochten. En één van de nep-belangstellenden deed zijn taak heel goed, hij vroeg honderduit. Hij kocht zelfs na het toneelstukje mijn boek, uit medelijden? De andere nep-belangstellende keek alsof ze een ruime hoeveelheid laxeermiddel ophad en wist niet hoe snel ze zich uit de voeten kon maken na het bevrijdende “bedankt” van de fotograaf.

Ook de dag erna was geen succes te noemen. Ik zat naast de gratis Telegraaf en dat leverde veel aanspraak op. “Ja, mevrouw, die is gratis” was zo’n beetje het enige wat ik die dag zei. Uiteindelijk verkocht ik vijf boeken, waarvan één aan mijn moeder, één aan vrienden van mijn moeder en één aan mede-eigenaar van de Albert Heijn. Ik heb twee dagen voor lul gezeten! En om dat gevoel nog even vast te houden, stond ik een klein weekje later breeduit op de voorpagina’s van de lokale krantjes. Weekblad Westvoorne had zelfs de hele voorpagina voor mij bestemd en ook de Brielse Courant vond mijn signeersessie voorpaginanieuws. De kranten hadden echt een leuk stuk geschreven met mooie complimenten voor mijn boek.

Dezelfde week, de tsunami was immers een jaar geleden, stond er ook een paar regels met een foto van de cover in de Viva, stond ik dagenlang op de lokale Kabelkrant en was ik in de Kerst-uitzending van het radioprogramma Weg met BNN. Mijn Hotmail-inbox leerde me dat media aandacht niet meer boeken verkoop betekent, ik verkocht die week één boek. En een weekje onderduiken. Boodschappen doen in de Albert Heijn in Oostvoorne zit er voorlopig niet meer in.

Weekblad de Vriendin kwam me ook op het spoor. Of ze een interview konden doen voor de rubriek & Zei. Ik begin al vormen van mediageilheid te vertonen, dus uiteraard kon dat. Telefonisch deed ik het interview met de Vriendin journaliste Lydia van der Weide; voor de foto kwamen drie mensen langs, een visagiste, een styliste en een fotograaf. Na een langdurige fotoshoot (ja, ja, u leest het goed, ik doe al vakjargonisch!) zochten we met z’n vieren een foto uit. Eén foto sprong eruit. “Omdat”, zo zeiden de Vriendinnen, “je daar zo mooi verlegen op staat”. Het enige wat ik daarop kon denken was: “Wat een vaklui!”

Een dag of wat later kreeg ik het interview per e-mail binnen om nog even naar te kijken. Alhoewel de journaliste net in een relatiecrisis zat en tussen de tranen door mijn interview had geschreven, was het één van de leukste tot nu toe. Het interview met een beangstigend formaat foto staat deze week in de Vriendin. Oordeelt u zelf.

Ook waren mijn boeken en ik te vinden op de BNN Backpackerbeurs in het Utrechtse Tivoli. De BNN-ers vroegen of ik mijzelf voor wilde doen als straatverkoper en in een hoekje met een kleedje wilde gaan zitten. Ook hier vond ik een leuk hoekje, waar ik met mijn leuk aangeklede standje naast een cafeetje met Afrikaanse krukjes neerstreek. Ter inzage legde ik vier boeken op de tafeltjes. Ondertussen werd ik aangesproken door de leukste mensen. Zoals Lee, die ik waarschijnlijk heb overgehaald ooit in Thailand te gaan reizen. Zoals Yolanda, die een goed belezen weblog heeft en een superleuk stukje aan onze ontmoeting wijdde. Zoals Dafne, die een website over reisverhalen heeft opgezet (www.travelreport.nl) en om reisverhalen vroeg. Zoals Koen, die aanwezig was om backpackersvragen over Afrika te beantwoorden en mij om Thailand verhalen vroeg. Ondertussen lazen bezoekers met plezier mijn boeken die ter inzage lagen. Met zoveel plezier dat ik niet in de gaten had dat er onder mijn neus vier boeken met veel plezier in hun rugzakjes werden gestopt. Over de hele dag verkocht ik acht boeken en werden er vier gejat. De BNN-ers waren woest om hun asociale bezoekers, ik kon er eigenlijk wel om lachen. Een hele eer!

Afrika-specialist Koen hield er nog een leuke schnabbel aan over, hij heeft inmiddels mijn website gemaakt. Koen bleek een schot in de roos. Hij blijkt niet alleen heel geduldig te zijn, ervaring te hebben met digibeten en last-but-not-least hij is Spartaan. Op mijn website schreef hij de eerste lezers reactie; een hele mooie! De website heet www.evwoptournee.nl.

Okee, okee, laat ik wel even duidelijk wezen; ik had zeker niet verwacht de nieuwe Harry Potter-schrijfster te worden, maar ik was er stiekem wel een beetje vanuit gegaan dat ik uit de kosten zou komen. Maar…als dat niet lukt, heb ik nog steeds geen enkele spijt! Ik heb mijn boek uitgegeven en dat kan niemand meer van me af nemen! Een aantal reacties was het al meer dan waard; ik heb zoveel grappige, ontroerende en onverwacht leuke reacties gekregen! Eigenljk kan ik het iedereen aanraden een boek uit te geven, denk alleen wel twee keer na voordat je in de supermarkt gaat zitten!