De Dag van Murphy

De nachtelijke huisgenoot ging nog even op z'n gemakje douchen en wat kletsen met z'n vriendinnetje, terwijl ik maar resoluut bezig was een beetje uitgerust op mijn nieuwe werk aan te komen. Maar doodschrikken van de huisgenoot van Jeff en Nataly was niet het laatste wat er die dag verkeerd zou gaan... Even een kijkje in het leven van een onvrijwillige chaoot:

Voordat de rest wakker was, was ik al op en besloot een stukje blog te schrijven en wat foto's te plaatsen. Toen ik mijn camera aanzette hoorde ik een verontrustende piep: Format NOW! Ik kon geen foto's maken voordat ik alle foto's die ik de afgelopen maand had gemaakt eraf gehaald had. Lichte paniek. Gelukkig kunnen zolang ik in Amerika ben mijn foto's op de computer van Jeff en Nataly staan, zodat ik ze -hopelijk- niet kwijt raak. Ik had die ochtend een goede twee uur in een stukje weblog gestopt toen het internet ineens eruit lag. Weg tekst.

Met Jeff ging ik 's ochtends naar een wolkenkrabbert om de stad van boven en van de zijkant te zien. Hij kende een goed bewaard geheim; een gratis toegankelijke skyscrapert met dezelfde hoogte als het Empire State Building, waar je geen twee uur voor in de rij moest staan. Het was inderdaad een imposant gezicht op een prachtig dakterras!

Jeff deed ondertussen op z'n dooie akkertje, terwijl ik met mijn vliegtijd van 13.20 in gedachten daar niet erg gerust op was. Zegge Jeff, zullen we 's gaan? In de metro terug werd er vanalles omgeroepen. Nooit zo'n goed teken. De metro hield er dan ook vroegtijdig mee op en we moesten overstappen in een ander metrostel. Daar moesten we even op wachten. Tijd zat, bleef de optimistische Jeff volhouden. Nataly stond inmiddels met mijn rugzak bij de bushalte te wachten op mijn verzoek, waar zowaar ook een bus klaar stond. Maar deze reed niet verder. Wachten op de volgende bus dan maar. Het was inmiddels 11.40, volgens Jeff en Nataly deed deze bus er maar 45 minuten over. "Tijd zat!" Niet lang daarna kwam die bus die me naar JFK zou brengen. Jeff vroeg nog even na of hij daar echt naartoe zou gaan en legde me uit hoe ik het snelst in terminal 4 zou komen. De busreis was erg interessant vanwege de oude bijna Hollandse buurten waar we door heen kwamen. Het publiek in de bus bestond uit louter Afro Americans die vreselijk opgedirkt naar de kerk gingen. Na een uur (!) in de inmiddels snikhete bus begon ik flink nerveus te worden. Uiteindelijk duurde die rit geen 45 minuten maar 1 uur en 20 minuten. Ik kwam om 13.00 aan op JFK, slechts 20 minuten voordat mijn vlucht ging. Met mijn grote rugzak achter, mijn kleine rugzak voor, spillebeentjes eronderuitstekend en een gezicht dat leek te skydiven, racete ik naar terminal 4. Daarvoor moest ik nog wel even op een treintje wachten. Aaaargh.... Eenmaal in terminal 4, moest ik nog op zoek naar American Airlines om in te checken. Bleek het in terminal 9 te zitten, de terminal waar ik in eerste instantie gearriveerd was.

Het werd me nu echt duidelijk dat ik een vliegtuig ging missen. Snel terug naar teminal 9, waar ik direct te horen kreeg dat de vlucht zojuist vertrokken was. *Hard gevloek* De mensen om me heen moeten hebben gedacht dat ik een filmopname in actie ging zetten. In werkelijkheid was dat het geluid van iemand die een genante eerste indruk maakt op haar nieuwe werk, zich paniekerig afvraagt hoe ze een nieuw ticket moet betalen en woest is dat ze iemand anders vertrouwd heeft voor zoiets belangrijks. Het leed werd wat verzacht door de dame van American Airlines die me vertelde dat je "uiteraard" geen extra kosten hebt als je een vlucht mist en dat ik een uurtje of wat later een vlucht kon nemen. Amerika heeft zo haar betere kanten. Bij de American Airlines verkoopbalie werd een ticket uitgedraaid voor een vlucht om 14.45. Valt mee toch? Daarvoor moest ik wel met grote spoed 31 gates door rennen. Na een afschuwelijke sprint met beide rugzakken kwam ik compleet bezweet en uitgeput aan bij de gate, waar ik te horen kreeg dat de vlucht vol zat. Volgens de dames daar had ik meer kans om een vlucht te hebben vanaf La Guardia, het andere vliegveld van New York. Mijn ticket werd omgeboekt naar La Guardia en ik werd naar buiten gestuurd om een taxi of bus te nemen. Welja. Dat lag uiteraard weer vele gates verder. Bij het buiten komen bevond ik mij precies is de dikke zwarte rookwolk van de bus, die voor de gelegenheid met een paar seconden gemist werd. Dan maar een taxi, 1 vliegtuig missen vond ik meer dan genoeg die dag. In zo'n typische gele taxi met een vriendelijke taxichauffeur uit Bangladesh kwamen we muurvast te staan in het verkeer. Er was een fietstour aan de gang en daarvoor waren straten afgesloten (de dag ervoor was er een marathon geweest, je zou bijna denken dat Amerikanen een afgetraind volkje waren).

Na drie keer de duur van het stukje La Guardia - JFK normaal kwam ik aan. Inchecken en hopla naar de gate. Fout! Niks te hopla die dag. Bij de douane aangekomen bleek mijn ticket niet meer in mijn buidel. Terug naar de incheckbalie waar m'n nieuwste ticket nog op lag te wachten, godzijdank. Op naar de gate, waar ik nog wel even iemand van Lulu moest bellen om te zeggen dat ik m'n vlucht gemist had. Irritant genoeg werkte die telefoon niet goed en moest ik vele pogingen ondernemen om Connie te spreken te krijgen. Eindelijk had ik haar aan de lijn en ze zei dat ik de taxiservice van het hotel op de hoogte moest stellen van mijn vertraging. Dat nummer zou ze even gaan opzoeken en ik moest even later terugbellen. Voor de zoveelste keer moest ik geld wisselen bij het winkeltje bij de gate. Toen ik de taxiservice aan de lijn had kon ik hem wel, maar hij mij niet verstaan en gooide meerdere keren bruut de telefoon erop. Dat kostte me elke keer een dollar aan kwartjes en zo vaak wisselen begon de winkelbediende te irriteren. Op een gegeven moment wilde ze geen kwartjes meer geven en moest ik maar naar een geldwissel automaat een stuk verderop. Voelt u 'm al aankomen: de geld wissel automaat was kapot. Ik mocht nog een keer wisselen bij het winkeltje en hoopte dat die kerel nu niet zou ophangen. Helaas wel dus.

Op dat moment wist ik het echt niet meer. Ik was al vele uren aan het rennen, vliegen, vallen, opstaan en weer doorgaan. Maar dan zonder vliegen (jemig, het niveau humor gaat wel heel erg achteruit) en dat zonder eten of drinken. Maar omdat Amerika echt hele leuke kanten heeft, kwam er direct een vrouw naar me toe en vroeg of ze me kon helpen, sweety? Ze leende me haar telefoon en opgelost. Ein-de-lijk kon ik naar de gate van een broodje gaan genieten en bijkomen.

Bij gate C8 zat ik lekker op m'n gemakje te genieten van de stilte. Het was wel heel erg stil. Ik vroeg aan de mensen naast me of ze ook naar Raleigh gingen. Nee, die gate was veranderd. Maar welke gate dan wel wisten ze niet. Nergens AA personeel, nergens een aankondiging, op het departure info ding stond mijn vlucht zelfs helemaal niet. Nu wist ik weer niet welke gate ik moest hebben. Maar gelukkig was dit een probleem van meerdere mensen en vond ik snel medeslachtoffers. Het werd gate C3 en daarna nog C5, maar ik zat in een vliegtuig op weg naar Raleigh en dat telde. Eenmaal in het vliegtuig heb ik nog 45 minuten stilgestaan op La Guardia, want -u begrijpt- zo graag als ik wilde dat mijn vorige vlucht vertraging had, zoveel vertraging had deze. Wat een dag! Maar ik was er nog niet...

Raleigh Airport was het vijfde vliegveld wat ik in drie dagen zag. Het was er ijskoud en aan het stortregenen met geen taxi te bekennen. Ik weer wachten en vragen, wachten en vragen. Toen er eenmaal een busje aankwam, wist hij niet wie ik was. Gelukkig wist zijn baas hem niet alleen te vertellen wie ik was, maar ook de weg uit te leggen naar mijn hotel, want die wist hij voor de gelegenheid ook niet.

Ik weet het, het is al irritant om te lezen, laat staan om mee te maken! De Wet van Murphy. Tip dus voor de mensen die een vliegtuig gaan missen, doe het in Amerika, vinden ze heel normaal daar.

Omdat ik drie weken in Raleigh zal verblijven, boekte Lulu me een hotelappartement voor me, een hotelkamer met een keukentje. De kamer is wat armoedig, maar prima te doen voor drie weken. Gelukkig kan ik lopend naar een winkelcentrum aan de overkant, zodat ik niet al te afhankelijk ben van mijn collega's. Aan de overkant is een restaurantje waar ik die avond maar ging eten. De omgeving was vreselijk stil en somber, dus ik ging er met niet al teveel verwachting naartoe. In Amerika ben ik over het algemeen restaurants gewend die verre van gezellig zijn, waar de menukaart uit veel vlees met alleen friet bestaat en waar de sfeer zo gemaakt is dat je snel weer buiten staat. Deze Fishbone Grill was anders. Wauw! Wat een relaxte jazzy sfeer, wat een menukaart, wat een interieur, wat een romantiek (oja dat is wat minder als je een table for one vraagt). Het viel me ook op dat mensen bijna Europees een drankje met elkaar dronken en zelfs zaten te roken aan de bar. Op de menukaart stond zelfs mijn favoriete gerecht, sashimi (rauwe tonijn) met wasabi en kikkoman. Het contrast kon niet groter zijn, hier kan ik me de komende drie weken nou prima vermaken!

De volgende dag was het zover: Lulu! Ze hadden bedacht dat ik de eerste twee dagen maar een beetje op mijn weblog moest gaan schrijven en aan de sfeer en tijd wennen. Ehm...okee dan. De rest van de week heb ik ontbijt-, lunch- en dinerafspraken met collega's, die door David helemaal enthousiast gemaakt zijn. Het klinkt allemaal vreselijk leuk en veelbelovend. Vooral de collega's zijn heel relaxed! Ik heb een eigen bureau met twee grote schermbladen waarmee je heel handig op twee bladzijden tegelijkertijd kan werken. Het is echt zo'n typisch Amerikaans bureau, ieder z'n eigen hokje. Allemaal gepersonalized natuurlijk. De jongen achter me heeft er zelfs een heel piratenschip van gemaakt.Ze hebben hier 10 soorten verschillende koffie en er is een aparte koelkast voor alleen maar cola.

De timing van Lulu is tot nu toe perfect geweest. Zo kon ik bij mijn ooms verlovings weekend zijn en kom ik terug op de dag dat mijn beste vriendinnetje ein-de-lijk ook de 30 bereikt. Maar ook het moment dat ik gevraagd werd voor deze functie was precies de week waarin ik aan mijzelf moest vragen: zeg chickie, je gaat niet naar John toe, wat gaan we doen? Rotterdam, Oostvoorne, elders? Nu blijkt de timing helemaal perfect te zijn aangezien deze week The Poseidon in premiere gaat! Jawel, de film waar ik vorig jaar augustus een dagje aan mee geholpen heb. John gaat waarschijnlijk wel naar de echte premiere. Ik heb een uitje georganiseerd voor m'n collega's en dan gaan we met z'n allen "mijn" barkrukken en stoelen door een tsunami zien breken op een Imax scherm in downtown Raleigh.

En dan nog dit. Om de lezers een beetje tevreden te stellen (hoi Net), geldt er een algeheel veto-recht op de layout. Deze layout heeft zich dan wel aangepast aan Amerika, het is net zo schreeuwerig en overopvallend. Veto iemand?