California Dreaming

Voordat ik het laatste (leuke) nieuws op m'n blog gooi, moet me er even iets van het hart. Wat een KUTzomer!!! Zelden heb ik zoveel aangesloten rotdagen gehad. All the leaves are brown... Het begon natuurlijk met Snoopy; ik was vaak thuis om zoveel mogelijk bij haar te zijn. Ook werkte ik thuis, waardoor ik afgelopen zomer voornamelijk thuis heb doorgebracht. And the sky is gray... Nu ken ik buiten Inn Ling vrijwel niemand in Oostvoorne en wisten door het anti-strandweer maar bitter weinig bekenden de weg naar Oostvoorne te vinden. Er waren dagen dat de enige gesprekken die ik voerde over de msn gingen. In augustus viel ook mijn dagbesteding weg en zou ik me heel erg gaan ontspannen. I've been for a walk on a wintersday... Maar de spanning nam eerder toe en ik begon mijn intresse te verliezen. Het saggerijnige weer hielp ook niet mee. I'd be safe and warm when I was in LA... Dat was het!! Califonia Dreaming!! Er moest wat gebeuren.. In een opwelling boekte ik een vakantievlucht (met de nadruk op vlucht) naar de zon. Naar een gebied met veel zon, zee, woestijn en stad. En plek onder de zon waar ik alleen en zo veilig mogelijk zou kunnen reizen. Bij voorkeur een mega-relaxte stad waar je met de goedkope dollar terecht kon. En die stad vond ik. Momenteel bevind ik mij in een internetcafe in zonnig San Francisco en dat bevalt me meeeeeeer dan prima.

Maar... eerst even terug. Er waren ook nog wat hoogtepunten deze "zomer".

Sparta streek voor hun jaarlijkse trainingskamp neer in Oostvoorne en zo kon ik ouderwets op de fiets getuige zijn van Sparta in actie. Helaas werd een rustig potje voetbal kijken flink verziekt door een of andere Feyenoord-idioot en zaten we allemaal om 21.00 alweer trillend thuis op de bank.

Half augustus werd Madre Familia 60 en organiseerde ik stiekem een feest voor haar. Tot ieders verbazing kon iedereen en werd het een superdag met een uitgebreide high tea en een vaartocht over de Maas.

Om alvast in de Amerikaanse smaak te komen, trad mijn Ome Jo met de Amerikaanse Dyan in het huwelijk. Het huwelijk vond plaats in de Duif te 020 waar letterlijk net de herdenking van Jos Brink opgeruimd was. Een pracht ceremonie gevolgd door een Israelisch feest in het West Indie huis.

Drie dagen later kwam Jennie, mijn ex-collega van Lulu en een wereldreiger van formaat. We waren vorige jaar op dezelfde dag voor Lulu in North Carolina begonnen en ze kwam net nadat ik weg was uit Londen ook in Londen wonen. Ik liet haar Oostvoorne zien en Rotterdam. We sliepen de dag voordat ik naar Frisco ging allebei in Amsterdam omdat we beiden een vroege vlucht hadden. Op kosten van Lulu natuurlijk.

Donderdagmiddag werd ik met 945 kilometer per uur naar de zon gebracht. Ik had me totaal niet voorbereid, maar gelukkig ging de eerste -voor mij meestal gevaarlijke- dag prima. Ik raakte in de taxi aan de praat met een Nederlands stelletje die in het Carlton gingen slapen. Ik liet me daar ook afzetten en wist de hoge prijs naar 93 dollar te dringen. Een super-de-luxe kamer om even bij te komen van de vlucht. Ik ging even San Francisco in en het was alsof ik er al jaren woonde! Zo relaxed!

De volgende dag vond ik naast Union Square een leuk klein kamertje op de bovenste etage van het Gateway Inn Hotel van Miss Saida. Een perfecte plek om alles te bereiken en financieel gevaarlijk tussen alle design winkels. Maar dat is voor mij niet echt een probleem. De wijk Haight daarentegen ligt gevoelig. Daar is de hippie cultuur begonnen en ze lopen daar nog steeds massaal rond. Overal van die waterpijpwinkels, hippiekleding winkels en kleine kleurrijke restaurantjes en barretjes. Ik viel als een blok voor Haight. De hippies zijn er nog steeds aanwezig en sommige zijn er nooit weggegaan omdat ze in een trip zijn blijven hangen. Nu ben ik in een aantal vieze steden geweest, maar nergens heb ik zoveel daklozen/ bedelaars gezien als hier in San Francisco! Echt om de paar meter word je gevraagd om geld te geven. Grappig is het wel als ze hardop zeggen wat ze denken. Zo hoor je nog eens wat. Ik stond gisteren in een winkel toen er weer een dakloze achter me kwam staan. "Ohhh, ze is helemaal verbrand. Daar moet ze wat op smeren. Hee! Ze lijkt een beetje op Lynsey Lohan. Even kijken hoor (meneer komt op 20 cm van me staan en bestudeert me aandachtig). Ja inderdaad, Lynsey Lohan. Goed. Tijd om weer naar buiten te gaan" Echter wie is Lynsey Lohan?

Er zijn nog wat dingen waardoor ik deze stad meteen op de felbegeerde nummer 1 plaats van "Mijn Favoriete Steden" zet. Ik liep op de eerste avond in zo'n mooie heuvelachtige straat toen de straat ineens begeven was door allemaal bellenblaas. Miljoenen bellen en de bron was nergens te zien.

Maar mijn hoogtepunt was toch wel toen ik van de week zat te relaxen in het zonnetje op Union Square. Er kwam een knappe jongen met een t-shirt van een blije Bush met Mickey Mouse oren aan tegenover me zitten. Nu heb je altijd redelijk snel aanspraak in Amerika, maar helaas weet ik daar totaal niet mee om te gaan. (Ik klap altijd dicht als mensen die spelletjes gaan spelen, tips iemand??)
De jongen zocht oogcontact die ik verlegen meed. Op een gegeven moment stond hij op en liep hij weg. Ik zag hem in de verte met een grote roze bloem lopen en dacht nog: daar gaat hij een meisje heel erg blij mee maken. En ineens liep hij terug naar de plek waar hij gezeten had en gaf de bloem aan mij!! Ik liep knalrood aan en dufde niets te zeggen. Zonder wat te zeggen liep hij weer weg. Zooo romantisch, maar wat een muts ben ik toch dat ik niets kan uit brengen. De volgende dag zat ik weer op Union Square en hoopte stiekem dat ik de jongen weer zou zien om hem te bedanken. Na een poosje werd ik op mijn schouder geklopt en werd er een zonnebloem voorgehouden. Het was de jongen, die met precies hetzelfde idee was terug gegaan. Kijk heren, dat vinden vrouwen nou leuk!

Maar buiten die jongen was er ook een goeie bekende in SF. Mathijs en werknemer Jasper waren stomtoevallig ook hier. Toen Mathijs me zijn hotel door emailde, zag ik dat hij nog veeeel stomtoevalliger precies tegenover me in het Hilton hotel zat! Kans van 1 op een miljoen! Helaas door een incheckfout van het Hilton kon er maar 1 borrel gedronken worden en weg waren ze weer.

En sorry dat het zo'n saai stuk geworden is, maar wat wil je, als je morgen de man gaat ontmoeten over wie je riep dat het de man van je leven was? zenuwachtig!!!!