Hier aan lager wal

Helaas. Skaten in de aula, bbq-en op het schoolplein en blowen in de directeurskamer; het was ook te mooi om waar te zijn. Na drie maanden moet ik mijn school naast Oostplein verlaten. Een paar weken terug waren de vier bewoners al een beetje in paniek toen er mannen met aktetassen gesignaleerd waren; nooit een goed teken als je anti-kraak woont. Diezelfde mannen met aktetassen werden vaker gesignaleerd. Foute boel. Niet veel later lag de bewuste Ad Hoc brief op me te wachten. “U dient hier over drie weken uit te zijn. We hebben geen vervangende woonruimte. Succes en de mazzel.”

Samen met huisgenoot Mathilde en een fles wijn bogen we ons over het probleem, toen ik een verontrustend sms-je kreeg. “Kan ik naar je toe komen?” Het was mijn nieuwe goeie vriend Tim. Ik ken Tim van Sparta waar we in korte tijd goed bevriend raakten. We zijn van de zelfde leeftijd, hij heeft in Brielle gewoond, dezelfde studie gedaan en woont en werkt om de hoek van waar ik thans woon. Ik zag Tim voor het eerst toen hij bij Sparta op onverklaarbare wijze onder de megavlag (van vele honderden vierkante meters) was geraakt. Terwijl de kring schaterlachende Spartanen rondom de 1 meter 80 hoge bobbel onder de megavlag snel groeide, probeerde Tim met alle kracht onder die vlag vandaan te komen (en tevens zijn biertje rechtop te houden). Na tien minuten was het zover, Tim had het einde gevonden van de vlag en kwam daar triomfantelijk onder vandaan onder luid applaus van de grote groep nieuwsgierigen die met tranen in de ogen van het lachen het wonderlijke Spartaanse schouwspel hadden aanschouwd. Ik raakte met hem aan de praat en niet veel later werden we officieel tot broer en zus verbonden in het Supportershome. Mijn adoptiebroer Tim had een vriendin met wie hij de laatste tijd vaak heftige ruzies had, met in de schuur slapen tot gevolg. Die avond was het genoeg geweest en Tim had zijn spullen gepakt. Hij vroeg of hij een poosje kon blijven. Met mijn rot-op-brief nog in de hand en in het kader ‘de lamme helpt de blinde’, maar natuurlijk kan dat.

Een relaxed weekje met mijn nieuwe huisgenoot brak aan. Tim kreeg een heel lokaal tot zijn beschikking omdat het me in de drie maanden dat ik hier woonde, niet gelukt is drie lokalen te vullen. Ook is het niet gelukt de keuken in te richten of internet aan te sluiten. Ik vind het dan ook niet heel erg dit pand te verlaten waar het niet mogelijk was om te koken, te wassen, te internetten of te bellen. Buiten dat gaat 's avonds en in het weekend de verwarming uit, waardoor jij en je gasten met een dekentje om moeten zitten. Mathilde werd gebeld door Ad Hoc met de mededeling dat ze een herenhuis kon betrekken aan de Mathenesserlaan. Ze ging kijken en werd meteen verliefd op het grote, lege kantoorpand. Ze mocht zelf kiezen met wie ze ging wonen en belde mij. Dolenthousiast maakten we afspraken over ons nieuwe pimphuis met drie verdiepingen, acht kamers, een tuin en een balkon. Helaas gooide Ad Hoc roet in het eten door tussen neus en lippen door te melden dat we wel een kamer moesten gaan delen. Vreugde en teleurstelling wisselen zich elkaar weer lekker snel af.

Inmiddels heeft Tim het weer bijgelegd met zijn vriendin en is weer terug gegaan naar de Blaak. Ad Hoc heeft met de eigenaar van het pand gesproken en mag ik alnog een eigen kamer bewonen in het mooie pand aan de Mathenesserlaan, mijn favoriete buurt om te wonen, Rotterdam West. Er zijn nog steeds onduidelijkheden en heb er een hard hoofd in dat ik volgende week aan de Mathenesserlaan woon. Ik moet hier over een week weg zijn, dus laten we hopen dat het goed komt. Mijn foto-expositie kan daar helaas niet opgehangen worden; als iemand een (tijdelijk) bestemming weet, mag je emailen.

Op het gebied van banen is er niet veel veranderd. Ik heb twee gesprekken gevoerd met twee creatieve bedrijven, waar ik graag zou willen werken. Ik hoop dat het wat wordt, al is het alleen maar om van die irritante advertenties af te zijn; van de enthousiaste pro-active teamplayers met een hands on mentaliteit krijg ik pro-active braakneigingen. Eén gesprek was voor de functie van copywriter bij een reclamebureau, in mijn ogen een superbaan. Ze waren vrij terughoudend, misschien dat dat te maken had met het feit dat ik een fraaie opgedroogde melksnor bleek te hebben... Het dieptepunt kwam van Randstad waar ik een baan aangeboden kreeg als telemarketeer bij een koel- en vriescellen verkoper op Zuid. ‘Affiniteit met koel- en vriescellen is een pré en tegenspraak zie je als uitdaging’. En dat terwijl er op mijn CV staat dat ik een eigen bedrijf had met tientallen medewerkers. Heel even voelde ik me aan lager wal geraakt. Best stoer, je moet alles meegamaakt hebben in je leven, nietwaar? Ik troost me met de gedachte dat het niet veel erger kan dan dit en dat het nu tijd is voor een opwaartse spiraal.

Wel heb ik de afgelopen tijd iets heel moois gemaakt (naar mijn eigen bescheiden mening dan). Daarvoor moet ik een klein stukje terug, naar de man die ik in een boek voorheen aanduidde als de ‘man van mijn leven’, John Ramsay. Hij liet weer eens van zich horen. Net als ik zit John tegenwoordig op Facebook. Facebook is de Amerikaanse Hyves, een netwerksite. Daar baalde ik stevig van want je kunt daar precies zien wat de ander uitspookt. Ik vond het eigenlijk wel lekker rustig dat hij daar niet zat, dan kon ik de breuk met hem rustig in veilig Nederland verwerken. Maar nee, niet lang nadat ik hem had gezien (afgelopen september in Los Angeles) maakte hij zijn eigen pagina aan. Daarbij stak hij zachtgezegd niet onder stoelen of banken dat hij op zoek was naar een relatie of gewoon ordinair een scharrel. Om zijn contactadvertentie kracht bij te zetten, zette hij een tiental foto’s online die ík van hem gemaakt had tijdens onze bijzondere tijd in Thailand. Zelfs een foto waarop hij net niet in vol ornaat staat! Ik vond het maar niks dat hij mijn foto’s gebruikte om een scharrel op te duiken en dat ik daar getuige van mocht zijn via Facebook. Wekelijks zag ik hoe John meerder vrouwen per minuut aan tikte om contact mee te zoeken. Zo wanhopig! Ik stuurde hem een email met de vraag of hij de foto’s op z’n minst wilde vervangen door foto’s die iemand anders van hem gemaakt had, maar hij reageerde weer eens furieus. Hoe kon ik hem zijn geluk misgunnen? Wilde ik dan niet dat hij gelukkig was na alles wat we meegemaakt hadden? Hij kon niet begrijpen dat ik het vervelend vond onze mooie tijd samen terug te zien in een ordinaire sexadvertentie. Tot op heden is zijn status single, dus heeft geen vruchten afgeworpen. Behoorlijk gepikeerd liet ik niets meer van me horen; hij na verloop van tijd ook niet meer. Tot gisteren, toen kreeg ik een berichtje op Facebook waarin hij zei dat hij aan me moest denken en dat hij 8 uur op het vliegveld van LA moest wachten. Hij was onderweg naar o.a. Thailand. En dat doet gewoon een beetje pijn. Ik had stiekem altijd gedacht dat we daar ooit samen naar terug zouden gaan, zelfs toen het al uit was. Zo’n gek idee dat hij terug gaat naar Phi Phi en Ko Samui, waar we zoveel herinneringen hebben liggen...

Oja, terug naar het kunstwerk. In Thailand maakte hij ooit een prachtige tekening van mij. Toen ik zag waar hij mijn foto’s voor gebruikte, besloot ik hetzelfde met zijn werk te doen. (ja, heel kinderachtig, ik weet het) Ik had een idee, wat ik op zijn eigen metalen kunstwerken inspireerde. Ik nam de tekening mee naar een soort reclame drukkerij en omschreef wat ik wilde. Het is een nep roestvrij stalen plaat van 1 m bij 35 cm met daaruit gefreesd de tekening van John van het naakte vrouwenlichaam. Daarachter blauwe led verlichting en klaar. Misschien dat het doodzwijgen maar moet stoppen, ben benieuwd wat hij ervan vindt.

Over netwerksites gesproken: het is zover, ik zit op Hyves! Na zóveel vragen gehad te hebben waarom ik nog niet op Hyves zat, ben ik overstag gegaan. Helaas waren overstag.hyves.nl en geefmijmaarfacebook.hyves.nl al weg en was numoethetpotverdommemaareensafgelopenzijnmetdatgezeikdatikophyvesmoet.hyves.nl te lang, dus heb ik maar mijn bedrijfsnaam genomen; evwcreations.hyves.nl. Kan ik me altijd nog schuilen achter het idee dat niet ík op Hyves zit, maar mijn bedrijf.

Zoals al eerder gemeld, is het afgelopen met het uitzonderlijk stap gedrag van het begin van het jaar. De laatste tijd heb ik andere dingen als theater en concerten. Samen met Michael zag ik laatst Viva la Fête in het Paard van Troje en ook nam hij me mee naar Anouk in het Gelredome. Terwijl het eerstgenoemde concert een onvergetelijke indruk achterliet, vond ik Anouk maar matig. De recensies in de media waren laaiend enthousiast, maar Michael en ik vonden het vrij saai. Het was veel te licht in die zaal, waardoor je een vage flashback aan houseparty’s in sporthallen kreeg. Een groot deel van de nummers waren zo traag dat mensen het gingen hebben over andere concerten. Niet bepaald ‘in vervoering’ dus. Ze heeft natuurlijk wel een prachtstem, al blijf ik me verbazen dat zo’n stoer iemand eerst zingt: “Nobody’s Wife” en een paar jaar later “I belong to you”...

Voor Michaels verjaardag nam ik hem mee naar Ronald Goedemondt, een cabaretier uit Eindhoven. Zijn show kwam met stip op 1 binnen van leukste cabaretshow die ik ooit gezien heb! Wat een talent. Dat we op rij een zaten, maakte gelukkig niet uit. Diegene die tijdens de show een snoepje openmaakte had wel een probleem, evenals te dikke vrouwen met kleine zwarte rugtasjes. En ik ging naar nog een cabaretier. Bar belde op een saaie donderdagmiddag op of ik die avond mee naar Najib Amhali wilde gaan, een andere favoriet van ons. Haar goede vriend Hugo B., een niet-meer-van-tv-weg-te-denken tv-persoonlijkheid en voetbalcommentator had twee kaartjes over. Hugo B. haat mij. Waarom is me nooit duidelijk geworden (en hemzelf ook niet) maar hij kan werkelijk niets van me hebben. Na afloop van de show dronken we nog wat in het artiestenfoyer met Hugo B., Sander de K. (een bekende Rotterdamse persoonlijkheid en auteur) en Najib Amhali zelf. Het leek een rustige avond te worden voor Hugo zonder grote ergenissen aan mij. Daar moest natuurlijk even verandering in gebracht worden en ik vroeg Najib of ik met hem op de foto mocht. Op de foto met bekende Nederlanders is geheel tegen mijn principes, maar om Hugo te irriteren maakte ik graag een uitzondering (ik ben per slot van rekening de rotste niet). Openlijk begon Hugo zich te ergeren en we waren weer op ons vertrouwde niveau. Geen dank, Hugo.

Wel leuk is, is dat Hugo een groot Spartafan is. Misschien is het de Rotterdammer al opgevallen dat er eind maart zo weinig Feyenoorders in de stad aanwezig waren. Althans weinig Feyenoord uitingen, van Feyenoorders kom je helaas niet snel af. Welnu, ik zal het uitleggen. Afgelopen zondag 23 maart heeft Sparta Zuid verslagen op het Kasteel met 3-2. Het werd een legendarische dag voor ons Spartanen. (We zullen er waarschijnlijk nog tien jaar op moeten teren.) Voorlopig hebben we nog twee wedstrijden voor de boeg en is het niet duidelijk of Sparta in de Eredivisie blijft. Wel werd na die nederlaag voor Zuid duidelijk dat Zuid in ieder geval geen landskampioen meer konden worden. Tja, het leven is hard in Rotterdam.

Ook stond ik in de MijnNL afgelopen maand:

http://www.mijnnl.nl/rotterdam/stad/mijnnl_van_eveline_van_wanrooij/artikelen/8600