Lekker

Is het u al opgevallen? We gebruiken het woord ‘lekker’ deze zomer voor alles; lekker weertje, lekker roseetje drinken, lekker ‘n terrasje pakken, lekker uiteten, lekker op vakantie, lekker aan het werk. Op de vraag waar je heengaat op vakantie wordt standaard gereageerd met “*naam vakantiebestemming*? Ohh, lekkerrrr”. Lekker is het nieuwe gezellig! In ieder geval deed ik alle bovenstaande dingen massaal en dat was zeker ‘lekker’. Op een paar kleine festivals na, zag ik ze allemaal. Ik skatete de Wednesdaynight Skate, houste op de Danceparade, heupwiegde bij het Zomercarnaval, zwijmelde op de Dag van de Romantische Muziek, ontbrakte op de Uitmarkt, lachte me suf op Camping Rotterdam en genoot van live muziek uit Nederland, Brazilië, Ierland, Marokko, Zuid-Afrika, de Antillen, Portugal en vele anderen. Ik zag Sparta spelen en bezocht zelfs twee wedstrijden van Feyenoord, barbecuede en pakte menig terrasje. Ook kwam ik op een dag de vriendenkring van Ellen en Rachid uit Spot the Looney tegen die met hun bootje ‘de Oprotte’ door Rotterdam voeren. Er werd meteen afgemeerd om vervolgens een hele dag lekker over de wateren van Rotterdam te varen en menig Sparta-is-klein-en-wij-zijn-groot-pesterijtje aan te moeten horen. Het is een erg leuke vriendenclub die ik standaard op elk festival tegenkwam. Het dagje shirtjes ruilen met Ellen had gevolgen op de lange termijn, met behoud van eigen club uiteraard. Het hoogtepunt van het festivalseizoen was de Nacht van de Kaap, een nachtelijk festival met veel muziek en eten op Katendrecht. Meest verrassend was Paradie Overschie, het leek wel een kleine versie van Lowlands. Er stond een enorm podium en reuzenrad en ook op de optredens werd niet bezuinigd. De Parade was dit jaar ook een eervolle vermelding waard. Dieptepunt was Hillegersberg Jazz vanwege het saaie, netwerkende publiek met de bekende hete aardappel in de keel. Die slaan we volgend jaar dus lekker over.

De Nacht van de Kaap is een nieuw live muziekfestival rond het (Internationale) zeemans- en levenslied op Katendrecht. Je kon die avond echt proeven hoe het voormalige roemruchte schiereiland vroegâh geweest moest zijn als zeemanskwartier. In de nu nog leegstaande panden was van alles te doen, live muziek, eten en drinken en vooral veel bekenden. Het uitkijken was vooral naar het optreden van de Virtuoze Matroze. Ik had de band voor het eerst gezien op de Parade toen ik daar met Rachid was en was op slag verliefd geworden. De band zingt zeemansliedjes met (soms) een balkanachtige invloed en een stem als de zanger van De Dijk, ga ze horen, ga ze horen! Rachid en ik hadden afgesproken naar een volgend optreden te gaan en keken er al weken naar uit. Omdat Rachid ook nog eens jarig was, besloot ik de band een email te sturen met een brutaal verzoekje. Of ze een liedje wilden opdragen aan hem. Ik hoorde niets meer terug, wat het des te verrassender maakte toen de zanger ineens het woord tot ons richtte. Het was een kleine, benauwde kroeg en het was duidelijk wie de briefschrijfster was. De rest van het voornamelijk dronken stamkroegpubliek zat met de rug naar de band toe en twee enthousiaste Rotterdammers met ogen vol ongeduld stonden vooraan. Duidelijk. De zanger vertelde dat er een bijzonder iemand aanwezig en jarig was, waar hij een liedje voor geschreven had. Het is een oud Marokkaans folkloreliedje met een nieuwe tekst; speciaal naar aanleiding van mijn email! Prachtig! Zelfs Rachid was er stil van. Het optreden duurde tot half vier en na afloop kwam de violiste naar me toe om míj te bedanken. Mijn email en onze energie had hen ‘door de avond heen geholpen’. Grandioze Virtuoze Matroze, dank. Hopelijk staan jullie binnenkort op veel grotere podia! Scheelt weer dronken toiletbezoekers met overgewicht die tussen de microfoons vallen.

Lekker aan het werk was ook van toepassing op deze zomer. Na een vrij stille periode voor de zomer, rolden de freelance opdrachten ineens binnen. De ene nog leuker dan de ander. De grootste is een project waarbij ik teksten schrijf voor een medische website en bijbehorend boekje. Een ander project was gewoon een hele grote eer. De cultuurscout vroeg me foto’s te maken voor de Culturele Kaart 2010. Daarvoor moest ik afgelopen weekend op mijn fietsje onder een heerlijk nazomerzonnetje door de deelgemeente rijden en alle kunstwerken fotograferen die onze deelgemeente rijk is, zo’n veertig in totaal. Het was een hele zoektocht, maar 37 konden niet aan mijn cameraatje en mij ontsnappen. Vorige maand had ik bijna nog een leukere opdracht te pakken. De redactie van een nieuwe reis- en vakantiekrant was via mijn boek op mijn site gekomen en vroegen me of ik interesse had in het schrijven van een maandelijkse column over reispech. Dat leek me uiteraard wel wat en een serie onderhandelingen over de telefoon vingen aan. We kwamen eruit en ik moest mijn eerste column in een kort tijdsbestek schrijven. De redactie was enthousiast en ik schreeuwde mijn nieuwe titel ‘columnist’ van de daken. (bescheiden als ik ben) Ik was apetrots. De deadline voor mijn tweede column stond half september gepland en ik stuurde nog even een email om het te verifiëren. Helaas bleek de hoofdredacteur de hele format ineens omgegooid te hebben en hangt mijn columnistenbestaan momenteel aan een zijden draadje. We wachten af. Via Ellen kwam ik op een ander idee. Een paar maanden terug gingen we wat drinken in Historisch Delfshaven met haar tante en neefje. Omdat ik daar gids geweest ben, vroeg ze of ik misschien wat wilde vertellen. Dat hebben ze geweten. Voor ze het wisten liepen ze de hele route. Maar ondanks mijn vele, vele verhalen, waren ze erg enthousiast. Ze raadden me alle drie aan “hier echt weer wat mee te gaan doen”. Ellen kwam niet veel later aanzetten met een 020 nummer dat ik echt even moest bellen. En zo geschiedde. Op het Damrak in Amsterdam werd ik met open armen als Rotterdamse gids ontvangen. Ik ben dus weer in mijn oude beroep, stadgids! Daarnaast ga ik voor dezelfde organisatie aan de slag als begeleider van speurtochten. Daarvoor moet ik in cafeetjes in heel Nederland en Antwerpen de speurtochten uitdelen, om vervolgens een paar uur lekker koffie te drinken en krantjes te lezen. Iets wat ik graag doe, alleen nu heet het werk.

Andere zaken hadden ook succes. Er was een etmaal waarin alles maar dan ook alles meezat. Het begon met het verzoek om columnist te worden bij die reiskrant en een emailtje van de NL10 of ik wat boeken wilde verloten. Vervolgens kreeg ik een telefoontje van de KRO dat ik binnenkort terug naar Thailand ga met een cameraploeg achter me aan (jaja! Later daarover meer). De volgende ochtend bevonden er in mijn inbox maar liefst twee e-mails met als titel ‘interview’; eentje van Radio Rijnmond en de Metro. Toen die afspraken net gemaakt werden werd ik gebeld door een kennis van Sparta, die samenwerkt met Eredivisie Live. Of ik zin had een cameraploeg achter me aan te hebben tijdens een wedstrijd voor het programma ‘de Fan’. Ze hadden Sparta benaderd of ze nog een prominente fan wisten en Sparta droeg mij voor. Ondanks de zenuwen deed ik er toch aan mee. Het interview begon bij mij thuis, staand voor de foto-expositie. Daarna op de tribune. Erg ongemakkelijk als je niet alleen een voetbalwedstrijd voor je neus hebt, maar ook een enorme camera op anderhalve meter afstand op je smoel gericht. Ineens waren mijn tribunegenootjes en ik ons heel bewust van wat we zeiden en deden tijdens wedstrijden. Lopen we normaal heel hard te schelden en met elkaar te kletsen, nu stonden we rechtop naast elkaar, keken heel erg voetbal en zeiden we ‘verdikkie’ als er iets op het veld gebeurde. De tweede helft waren we al een stuk meer onszelf omdat de camera weg was. Wel had ik nog een microfoontje om wat verbonden was met de cameraman, waardoor ik niet naar het toilet durfde of amper durfde te praten. Die arme jongen. Voor de geïnteresseerden: http://www.sparta-tv.nl/index.php?item=play&pid=13808 . Het gebeurde naar aanleiding van deze five minutes of fame dat ik voor het eerst herkend werd! Er kwam bij Paradie Overschie een jongen naar me toe met de vraag of hij me misschien had gezien bij Eredivisie Live. Jihaaa. Voor alles een eerste keer. Het interview in de Metro was ook zeker niet verkeerd. Het stond in zowel de Rotterdamse als in de Amsterdamse versie. Het was de dag dat ik mijn Rotterdamse omaatje mee nam naar het ziekenhuis; het arme mensje heeft twee gebroken schouders. In de vroege morgen van 1 september liep ik met de rolstoel het ziekenhuis binnen waar een display van de Metro stond. Het interview en vooral de foto waren niet bepaald te missen en mijn oma gilde van trots het hele St. Fransciscus bij elkaar. Apetrots liet ze elke dokter en assistent die we zagen het stuk zien. Grappig was het om mensen te zien staren, “is ze het nou wel of is ze het nou niet….” De foto was nog wat reden tot vragen. Hier het antwoord voor ieder die het nog niet wist. Het was die dag ruim dertig graden en ik had een strapless topje aan. De foto is gemaakt vanaf mijn schouders, waardoor het slechts líjkt alsof ik naakt ben. Voor de geïnteresseerden hiervan op pagina 14 staat het interview: (en nogmaals, pas op; de foto is groot) http://metropoint.metro.lu/20090901_Rotterdam.pdf . Het was een etmaal waarvan ik er graag meer heb!

De buurt was ook weer eens in de media. In de dagen na de incidenten bij Hoek van Holland maakte de Nederlandse politie er een gewoonte van hun dienstwapens te trekken. De eerste kogels na Hoek van Holland vlogen bij mij om de hoek toen een inbreker op de vlucht sloeg. Hij werd geraakt in zijn been. Helaas weerhield het een andere idioot er niet van om bij mijn onderbuurmeisje Marieke in te breken. Ik kwam net aan op Schiphol toen ik een verontrustend smsje kreeg van haar: “Er is bij me ingebroken, bel me.” Op dat moment had ik nog geen idee of mijn huis na een afwezigheid van bijna een week er nog bij lag zoals ik het had achtergelaten. Haar huis was de zondag ervoor tussen drie en acht uur ’s middags bezocht door een woeste imbeciel. Ik was geschokt door de golf van geweld die door haar mooie huisje was gegaan. Alles was kapot getrapt, zoals haar tv, souveniertjes en zelfs haar schilderij. Haar dure chesterfieldbank was bewerkt door een enorm mes; bij 25 messteken ben ik gestopt met tellen. Wat een agressie. Buiten dat is er voor duizenden euro’s aan spullen meegenomen zoals haar laptop, camera’s, Ipod en nog veel meer. Mijn huis was niet bezocht, maar ik heb dan ook niets van waarde hier staan. Het meest trieste wat er in de buurt gebeurde was op een zondag. Tijdens de Uitmarkt besloot ik even naar huis te gaan. Mijn banden waren leeggelopen, dus moest ik vanuit het centrum gaan lopen. Bij de Crooswijkseweg, bij mij om de hoek merkte ik wat drukte. Bij binnenkomst trilde mijn huis vanwege een zeer laag overvliegende helikopter. Het was de traumaheli die op het Schuttersveld landde. Foute boel. Het dieptragische nieuws werd ’s middags bekend gemaakt; een 9-jarig jongetje uit de buurt reed op zijn fietsje op de Crooswijkseweg toen hij geschept werd door een motorrijder. Hij heeft het niet overleefd. Als mijn banden niet waren leeg gelopen, was ik er misschien wel getuige van geweest. Op de Uitmarkt vertelde ik het nieuws aan iedereen, toen niet veel later een man op een paar meter afstand werd gereanimeerd. De tweede reanimatie waar ik getuige van ben binnen korte tijd. Het begint misschien wat te vervelen, lieve lezers, maar: Pluk de dag! Pluk de dag tot ‘ie kaal is!

En dan nu een verhaal over het avontuurlijke leven van Dhr. Harmsen, Herman Harmsen. Herman heeft een drukke baan, hij is de hele dag in touw. Herman neemt zijn baan heel serieus. Herman is voor zijn werkgever de meest ambitieuze werknemer. Herman is veiligheidscoördinator bij Sparta. Elke wedstrijd heeft hij hetzelfde ritueel. Terwijl medeweggebruikers amper het idee hebben dat er überhaupt iemand achter het stuur zit vanwege Hermans geringe lengte, klinkt er een luid “I Predict a Riot” van de Kaiser Chiefs uit de open ramen. Bij aankomst bij het stadion stapt Herman in slow motion uit. Waakzaam en immer op zijn hoede kijkt hij of er geen grote groepen moordlustige Spartanen achter bomen schuilen, alvorens hij zijn kasteel binnenstapt om het te bewaken met zijn leven. Eenmaal binnen spoedt hij zich naar zijn computer om te kijken of de politie (-k) weer een of ander nutteloos besluit heeft genomen om de goede supporters te pesten. De zeldzame momenten dat Herman zijn beleid mag aanpassen, wordt hij vaak huppelend door het stadion gesignaleerd en oogt mevrouw Harmsen de dagen erna een stuk tevredener. Herman heeft de besluiten van de politie (-k) dikwijls omgezet in een streng veiligheidsbeleid. Veel te streng? Terwijl supporters lege koffiebekers apporteren met de enige politiehond in het stadion, zijn begeleider ondertussen rondjes haalt met de harde kern, rent Herman zenuwachtig door het stadion te schreeuwen in zijn oortje, zijn lange zwarte jas achter hem aan wapperend. Herman is de massale rellen graag voor. Maar… massale rellen komen bij Sparta helemaal niet voor. Tenzij de Spartanen worden ‘aangevallen’ door de tegenpartij. Herman en zijn stewards (staand met hun rug naar de agressor) gaan in zo’n geval opletten of de Spartasupporters zich vooral niet verdedigen. Herman haat Spartasupporters, zoals Gargamel smurfen haat. Een mooi voorbeeld vond plaats in Heerenveen vorig jaar. Ookal ging het dramatisch slecht met de club, er werd een vroege busreis georganiseerd. Twee bussen vol Spartanen werden naar het centrum van Heerenveen gebracht, waar men direct de kroeg indook om het flink op een zuipen te zetten met Heerenveensupporters. Burgemeester Aboutaleb was in de buurt en hij bracht een verrassingsbezoek aan de inmiddels polonaise lopende supporters. Aboutaleb noemde dit “een voorbeeld voor het hedendaagse voetbal” en “een gezellige sfeer tussen beide supportergroepen”. Menig supporters’profielfoto op Hyves veranderde die dag erna in een dronkig zelfportret met een trotse burgemeester aan hun zij. In plaats dat Herman trots was op ‘zijn’ supporters, ging hij rare dingen zeggen (deel 3482). Hij liet zich publiekelijk uit in de media over de burgemeester die met ‘criminelen contact had gehad’. Daaropvolgend wilde hij Volendam laten droogleggen omdat hij wist dat dat de volgende vroege busreis zou zijn. Hermans naam veranderde niet geheel onverwacht in Herr Harmsen. De stewards bieden wekelijks hun excuses aan en staan eigenlijk geheel aan onze kant. Ook de aanwezige twee (!) politieagenten in het stadion complimenteren ons geregeld met de sfeer, voor hen is het lekker een wedstrijdje meepakken in plaats van werk. Een houding die je misschien ook van de burgemeester van Amsterdam zou mogen verwachten, er is tussen Ajax en Sparta al helemaal nooit wat voorgevallen. Maar nee, Job Cohen behandelt ons nog slechter als een stel TBS-ers op verlof en stelt belachelijke eisen. Vanaf dat moment had Herman een liefdevolle foto van Job in zijn portemonnee.

Het laatste verbod van Herr Harmsen is er weer eentje om de supporters mee te pesten. Meestal staan we in de gracht. Dan mogen we niet tegen de rand staan, maar moeten we een meter daarachter staan. Gelukkig hadden we wel de garantie dat we de eerste en laatste vijf minuten van elke helft wel tegen de rand mochten staan. Dat heeft Herman nu veranderd. En niet omdat er iets gebeurd is, neen, gewoon, zonder reden. Herman, Herman, wat neem je je baan toch serieus! Nederland snakt na de Hoek van Holland rellen naar een positief voorbeeld van supporterschap, maar in plaats van de Spartasupporters privileges te geven omdat die zich prima gedragen, maak jij het veiligheidsbeleid alleen maar strenger en strenger. Onschuldige mensen zolang in het schuldige bankje zetten kan een averechts effect hebben. Of zoek je soms werkgarantie voor de toekomst? Aha! Zondag 18 oktober komt Feyenoord weer langs, traditioneel een wedstrijd met veel provocaties en soms zelfs klappen. Probeer je dit keer de agressors aan te pakken? Dan mag je van ons net zo belachelijk doen als je zelf wil.

Een tijdje terug kreeg ik een email van vriendinnetje Anja dat ze een feestje zou geven ter ere van haar nieuwe huis in Cascais, even buiten Lissabon. Anja is piloot en het hoofdkantoor zit in Lissabon, waar ze ook haar vriend heeft leren kennen met wie ze nu gaat samenwonen. Het feestje zou 12 september zijn en ze begreep dat ik niet kon komen. Ik vertelde het aan Rachid, en dat Lissabon zo’n toffe stad was. Voor ik het wist had Rachid een superdeal op internet gevonden en stonden er een paar dagen voor het feest twee tickets op ons naam. Toch nog naar het buitenland dit jaar! Een aantal mensen in Rachids omgeving hadden zich na het Metro-artikel afgevraagd of hij dit nou wel moest doen, maar Rachid vond het juist interessant. Op een vroege donderdagmorgen begaven we ons naar Schiphol. De heenvlucht was geen directe vlucht maar ging via Parijs waar we moesten overstappen. Alles verliep soepeltjes. In Parijs aangekomen hadden we nog een klein uurtje om over te stappen. Een mooi moment om een kwaliteitsbroodje te gaan halen. En zo liepen we wat over Charles de Gaulles met onze rugzakjes om, pomtiedom. Een echt lekker broodje vonden we niet. ”Hoe laat is het eigenlijk?” Nog even de douane door en dan inchecken. Helaas. Het innemen van de levensgevaarlijke semi-napalmbommen als scheerschuim, deodorant en zonnebrandolie duurde een paar minuutjes langer dan gepland. Toch een goeie twintig minuten voor de vlucht zou vertrekken stonden we in de rij om te boarden. Bij het scannen van mijn ticket hoorden we een afkeurende piep. “A Bordeaux?” “Nee, à Lissabon.” “Ah, Lissabon est terminé.” Wat? Het vliegtuig stond voor ons neus, maar we mochten er niet meer in. De man aan de gate wees naar een andere man achter een balie. Die man was onfrans sympathiek en bood meteen zijn excuses aan. Rachid en ik wierpen elkaar de bekende ze-denken-dat-het-hun-schuld-is-en-dat-gaan-we-lekker-zo-houden-blik toe. De man zocht een nieuwe vlucht op, die drie uur later ging. Geluk bij een ongeluk. De man vond het wel raar dat er van de 16 overstappers maar twee te laat waren. We kregen zelfs bonnen voor gratis drankjes en een broodje. Okee, okee, jullie zijn vergeven... Nu hadden we wel uitgebreid de tijd om een kwaliteitsbroodje te vinden. We gingen in totaal drie keer de douane door en al die tijd is mijn scherpe nagelschaartje niet afgepakt, terwijl je daar toch iemand flink mee zou kunnen verwonden. Aanzienlijk beter dan bijvoorbeeld met een flesje zonnebrandolie. Na drie verloren uren op een saai vliegveld konden we eindelijk onze weg vervolgen naar Lissabon. Eenmaal aangekomen moesten we ook nog een hotel zoeken. Uiteindelijk waren we van deur tot deur dertien uur bezig.

Voor wie nog nooit in Lissabon is geweest… Vergeet Barcelona, vergeet Parijs, Lissabon overtreft alles! Overal knusse pleintjes en smalle straatjes met terrasjes en live muziek, kerken, kastelen, paleizen, musea, genoeg te zien, genoeg te doen. Boek meteen een kamer bij Hotel Portugal in de wijk Chiado. Drie dagen is eigenlijk veel te kort. De eerste dagen bezochten we een kasteel om daarna te gaan lunchen op een pittoresk pleintje. Rachid huppelde al een week lang bij de gedachte van gegrilde sardientjes. Echter, na nog geen etmaal in Lissabon bestelde mijn reisgenootje hamburger met bier. Het was tijdens deze hamburger en bier dat we een prachtig ondernemersplan verder uitwerkten en elkaar plechtig beloofden hier nou echt wat mee te gaan doen. De dag erna bezochten we Belem, een wijk van Lissabon. We bezochten de bekende toren Torre de Belem en een levensgroot kunstwerk, maar wat bij bleef was heel wat anders. Naast het kunstwerk aan het water was alles wat je van panfluitindianen zou kunnen verwachten; er klonk panfluitmuziek, er stonden microfoons, een geldkoffer en een CD-bak en er lagen traditionele hoofdtooien. Alles behalve de panfluitindianen zelf. Een klein stukje verderop, precies hetzelfde tafereel. Alleen zat er nu wel een panfluitindiaan bij (in westerse kleding), die urenlang de krant zat te lezen. Het mysterie van de verdwijnende panfluitindianen stond aan de basis van een nieuw spreekwoord; ‘zo lui als een Portugese panfluitindiaan’.

Zaterdagavond was de avond van het feest. Op een slinkse wijze had ik Anja’s adres losgepeuterd, we waren volledig voorbereid. Cascais is een prachtig stadje aan de kust op een half uurtje van Lissabon. We aten eerst nog iets aan zee met (weer) een geweldige muzikant op het terras. Een taxichauffeur bracht ons uiteindelijk naar het adres. Op de 16e verdieping was hun penthouse en de deur stond al open. Op het balkon stond ze net onwetend hapjes uit te delen toen ze bij mijn ontdekking secondenlang met open mond aan de grond genageld stond. Een mooi moment. Hun huis was er eentje uit MTV Cribs, wat een luxe! De douche had bijvoorbeeld twee douchekoppen en een glazen wand waardoor je tijdens het douchen over de West Portugese kuststrook kunt uitkijken. Het brede balkon liep rondom het hele penthouse, dus altijd zon. Noot aan mijzelf, zoiets zou je dus kunnen betalen als je een vak had geleerd. Goed. Rond middernacht moesten we alweer terug naar Lissabon, waar onze laatste dag begon. We gingen naar Sintra, een prachtig en dus toeristisch dorpje vlakbij Lissabon met een sprookjespaleis op de hoogste top van de berg. Ik was er wel eens geweest en wist dat dit de moeite waard was. Alleen dachten nog vele duizenden mensen die dag exact hetzelfde. We hadden zo ons eigen manier om daar mee om te gaan. Die avond namen we speciaal voor mijn blog de veel te korte vier dagen van uur tot uur door en dat was meteen het hoogtepunt. Het woord prinsesje viel erg vaak. Rachid blijkt niet alleen een hele goeie vriend, maar ook echt een ideaal reismaatje! We hadden heel truttig voortdurend zin in dezelfde dingen en onze voorkeuren waren precies hetzelfde; we bezochten kerken die ons kippenvel gaven, verdiepten ons in de Portugese cultuur en architectuur, verfraaiden we menig vakantiekiekje en –film door er breedlachend tussen te springen en bedankten we Lissabon voor alle prachtige Fado met nachtelijke en bloed-zui-ve-re serenades van de Dijk.

Rachid is al jaren een trouwe lezer van mijn blog en gaf dan ook aan enigszins bevreesd te zijn naar dit stuk. Hij was bang dat hij afgeschilderd zou worden als een verwend prinsesje, wat volkomen onterecht zou zijn natuurlijk…. Omdat hij zelf ook schrijft, wilde ik hem de kans geven om zijn kant van het verhaal te vertellen. Gewoon hier op m’n blog en zonder te censureren, beloofd. The stage is yours, Ra! Hij heeft de afgelopen maand al iets geschreven:

De Dagplukker
Jarenlang de wereld rondgereisd
en gezworven op goed geluk
de straten en mensen bekeken
gelukkig en tevreden
de dag is weer gered
zoals overwinnaars geschiedenis schreven
doet zij dat over haar leven
nu, 's nachts vooral
als er niemand in huis is
en de zomer naar haar einde loopt
gaat ze naar buiten op het balkon
en staat ze te luisteren
hoe achter de muren de stad zwijgt
gedreven, maar trots tot op het been
de Dagplukker is nooit alleen

Inmiddels is het een paar dagen herfst en worden de blaadjes langzaam bruin; de prachtige zomer komt langzaam ten einde. Terugkijkend op deze zomer kan ik maar een ding zeggen, de zomer van 2009 was gewoon heel erg lekker!