Van Sparta naar Arsenal....

Van het Kasteel naar Highbury...
Van oom agent naar bobby...
Van mayo naar azijn...
Van de Laurenskerk naar de Big Ben...
Van de rechterkant naar de linkerkant...
Van hopjes naar dropjes...
Van de kroeg naar de pub...
Van de euro naar de pond...

In het kader het is zó verwarrend om mij te zijn, hier het laatste nieuws: ik ga plotseling in Londen wonen! Een geweldige baan heeft mij gevonden, en die baan is toevallig in Londen. En wáár in Londen, het kantoor staat op Trafalgar Square! Ik ga voor de Amerikaanse uitgever Lulu werken. Lulu is een Printing on Demand uitgever wat zoveel wil zeggen als een uitgever die geen minimumoplage hanteert. Het "u vraagt, wij printen" principe, zelfs al is het maar één boek. Ik ga meer dan ooit verdienen, maar ook meer dan ooit uitgeven. Londen is op Tokyo en Osaka na de duurste stad op aarde!

Ik ben er stellig van overtuigd dat alles een reden heeft. Hoe ik aan deze baan ben gekomen is een mooi voorbeeld daarvan. Vorig jaar nam ik het besluit mijn boek uit te gaan geven. Na drie onsuccesvolle pogingen een uitgever te vinden die mijn boekie voor mij wilde uitgeven ("sorry mevrouw Van Wanrooij, leuk geschreven maar 106 pagina's is verre van genoeg" ) besloot ik mijn boek in eigen beheer uit te geven. Via Robin de Bruin, ook een jongen die zijn weblog heeft uitgegeven in boekvorm, kwam ik bij Totemboek terecht. Maar (we blijven Hollanders) ik vroeg ook andere offertes op. Ik vond zelfs een uitgever die het kosteloos wilde doen. Desondanks wilde ik per sé bij Totemboek. Ik legde het probleem voor dat ik m'n boek écht bij hen wilde uitgeven en of ze me een flinke korting wilden geven. Met passen en meten kwam er een prijs uit waar ik me in kon vinden. En gelukkig maar! Ik ben niet alleen vreselijk goed bijgestaan met alle voor mij nieuwe dingen die bij het uitgeven van een boek komen kijken, ik heb er ook nog eens deze baan aan over gehouden. Ik kreeg een emailtje van Yvette van Totemboek, die zelf voor deze baan gevraagd werd. Ze had aan mij moeten denken toen ze gevraagd werd en vroeg of ik mijn CV wilde vertalen in het Engels. Voor ik het wist zat ik te lunchen met mijn Nederlandse baas, Matthijs en een week later te dineren met mijn Amerikaanse baas David. Beiden slechts een paar jaar ouder en zwaar succesvol.

Een weekje of wat terug werd ik aangenomen en aanstaande vrijdag is het al zover. Ik vlieg eerst naar Amerika voor een korte inwerkperiode en daarna ga ik in Londen aan de slag. Het leuke is dat ik nu met Yvette ga samenwerken. Alsof het allemaal zo had moeten lopen....

Van Robin hoor ik helaas niets meer. Dat terwijl ik hem nog zo officeel had gevraagd met mij "in het cellofaan te gaan". Hij heeft zijn weblog uitgegeven over zijn tijd op Phi Phi toen de tsunami toesloeg en ik heb mijn weblog uitgegeven over mijn tijd op Phi Phi vlak na de tsunami. We dachten allebei dat dat wel een interessante combinatie zou zijn. Ik hoop niet dat de tsunami achteraf toch zijn tol heeft geëist...

Het wordt voor mij de vierde keer dat ik naar Amerika ga. Een korte bloemlezing van mijn Amerikaanse avonturen:

De eerste keer was in 1999. Ik liep stage bij een microbrouwerij (een kleine bierbrouwerij) en samen met de directeur, zijn vrouw, de bedrijfsleider en de Chef kok gingen we een weekje naar de oostkust. De brouwerij wilde me niet kwijt raken aan een suf stage bedrijf toen mijn 9 maanden stage er aan kwam. Na maanden daar in de bediening gewerkt te hebben, boden ze me een stage in de brouwerij aan. Mijn eis (ik had eigenlijk andere plannen) was: okee maar dan wel mét snoepreisjes! Dit reisje was er één van. We bezochten in éen week Washington, Baltimore, Boston, New York, Philadelphia en nog vijf andere kleinere steden. Zeg maar zoals de Amerikanen Europa bezoeken. In Central Park had ik een aparte ervaring. Ik had mijn skates meegenomen, net zoals mijn stagebegeleider (tevens de bedrijfsleider). Overmoedig als we waren gingen we skaten in Central Park, niet wetende dat Central Park langzaam en gestaag afloopt. Denk je in het begin nog: whiiieeeee, binnen een paar minuten heb je zo'n enorme rotvaart dat remmen vrijwel onmogelijk is. Het enige wat je kan doen is jezelf laten vallen of wachten totdat Central Park weer een beetje omhoog loopt. En dat duurde vele miljoenen minuten. Mijn skates werden na Amerika meteen voorgoed in de kast gegooid...

De tweede keer was met Frank. We wilden in het Culturele Hoofdstadjaar 2001 de expositie bezoeken van Rotterdam in New York. Inmiddels was mijn stage uitgegroeid tot een bedrijf samen met diezelfde bedrijfsleider, een concurrent van het Rotterdamse VVV. Wij zouden Rotterdam wel eens even op de toeristische kaart zetten. Ik boekte vier dagen Amerika voor Frank en mij, waarin een bezoek aan die expositie centraal stond. De aankomstdatum in Amerika was 7 september 2001. De vertrekdatum was 11 september 2001. Dinsdag 11 september 2001, de dag dat de wereld veranderde. We zouden die dinsdag 's middags vanaf Boston Logan Airport vliegen, het vliegveld waar 's ochtends de twee vliegtuigen zijn vertrokken die in het WTC zijn gevlogen! Door de hoge treinkosten zijn we nooit van Boston naar New York gegaan en zijn we in de omgeving van Boston blijven hangen. Uiteindelijk konden we pas zes dagen later het land uit.

De derde keer dat ik Amerika bezocht was toen ik naar mijn grote liefde John ging. Die twee maanden dat ik daar was, was Amerika weer wereldnieuws. Ik was nog maar vier dagen in Californië toen aan de andere kant van het land de orkaan Katrina toesloeg, daarna de orkanen Ophelia, Rita en Wilma. Ikzelf maakte een kleine aardschok mee in de bergen en zaten we met bosbrandproblemen. Dertig meter hoge vlammen (echt een bizar gezicht) bedreigden Johns sportwagen en trailer. In de bergen had je geen last van de vlammen, wel van de rook. Ook werkte ik een dagje mee aan een 148 miljoen Dollar kostende Hollywoodfilm, genaamd de Poseidon Adventure.

Dit keer ga ik weer naar de oostkust, naar Raleigh in North Carolina om precies te zijn. Daar word ik ingewerkt op het Lulu- hoofdkantoor. Maar eerst ga ik twee dagen naar New York, waar mijn oom zich op dat moment toevallig gaat verloven met zijn Amerikaanse vriendin. Ook slaap ik een nachtje bij Jeff en Natalee, die ik in Bang Tao heb leren kennen. Voor de lezers van Taai, Jeff werd Jeffro in het boek genoemd, de Chef Financiën. Ze wonen in Brooklyn, niet ver van waar die grote brand momenteel woedt.

De omgeving van Bang Tao is trouwens de laatste tijd veelvuldig op televisie. Toen ik net begonnen was in Bang Tao, hing er een mededeling dat alle tsunamivrijwilligers een gratis massage van 90 minuten per week konden krijgen in een hotel vlakbij. Precies dat hotel, Tree Tops, wordt nu gebruikt door de hormonale overspelplegers van Temptation Island.

North Carolina tips zijn van harte welkom! Als iemand bijvoorbeeld in het plaatsje Sparta is geweest hoor ik dat ook graag.