De grote appel

Heeft u dat nou ook? Dat het niet de vraag is of er wat open gaat in je tas, maar wat? In dit geval mijn bodylotion die ik voor de gelegenheid bij mij camera-oplader had gedaan. Het was dan ook een raar moment om m'n rugzak te pakken. Na een uitermate geslaagd afscheidsfeestje (vond ondergetekende dan, hoop de bezoekers ook) en vele wijntjes met een uurtje slaap voor de boeg.

Zo brak als een melijer, na uiteindelijk drie kwartier slaap en vergezeld door Joziene kwam ik op Schiphol aan. Echt leuk om uitgezwaaid te worden! De laatste keer stond ik daar om John uit te zwaaien... Het kon er in mijn brakke kop maar slecht in dat ik in een American Airlines vliegtuig zat en niet naar John ging. Overigens precies een jaar na terugkomst uit Thailand, 5 mei.

Na een perfecte vlucht waarin ik alleen maar geslapen heb, werd ik op JFK door mijn ome Jo (O.J. voor de gelegenheid) opgehaald. Ome Jo heeft een wel succesvolle relatie met een Amerikaanse en zou zich zaterdag gaan verloven in New York. Mijn nieuwe baas David boekte een ticket voor me zodat ik daar bij kon zijn. O.J. had een prachtig Art Deco hotel voor me geboekt om de hoek van Times Square, Hotel Edison. Het balkon keek uit over de Hudson aan ene kant en Times Square aan de andere. Ben ik nou geen verwend nichtje? Hij nam me mee naar zijn favoriete wijk in New York, The Village. En dat was ik nou helemaal met hem eens. The Village is een kneuterig dorpsachtig stukje New York met lage huizen, terrasjes buiten, muzikanten op straat, knusse restaurantjes, eigenlijk heel Europees. Hij had een schitterend restaurant uitgezocht met een tuin, waar zijn bijna verloofde Dyan naar toe kwam.

Na een grote hoeveelheid culinaire hoogstandjes, Holland/Amerika verhalen, verliefde blikken en kwaliteitshumor, brachten ze me naar mijn hotel. Van A naar B in New York is al een hele ervaring. Het verkeer is waanzinig. Echt waanzin. Maar ongeschonden kwamen we aan, gelukkig. Om sneller van de jet lag af te komen wilde ik het nog even uitstellen naar mijn (kingssize) bed te gaan. Ik ging nog even een uurtje op Times Square zitten om mensen te kijken en ben nog even wat wezen drinken in een knus barretje. Best trots ging ik pas om 00.30 naar bed (toch 06.30 Nederlandse tijd). Met stille hoop dat ik een normaal nachtje zou kunnen maken. Maar helaas, om 04.30: GOOOOOOOOOOOOOOD MORNING AMERICA! Gevolgd door de Pulp Fiction Theme. Klaarwakker. Okee, ik was niet zo makkelijk van mijn jet lag af als gehoopt. Gelukkig viel ik weer in slaap -je wil toch niet als een zombie op je nieuwe werk verschijnen toch?- toen er om 07.00 (!) een concert begon op Times Square en iedereen in de nabije omgeving mee laten genietend.

Zaterdag heb ik Manhattan aan een nadere inspectie onderworpen. 6 Mei 1626 (op de dag af 1380 jaar terug) waren hier ook Nederlanders in Manhattan, alleen minder vriendelijke. Ze kochten Manhattan van de onwetende indianen voor wat snuisterijen ter waarde van 24 Dollar. Zo en nu wegwezen jullie, primitievelingen. Die dag werd Nieuw Amsterdam een feit. Ik heb die 24 Dollar zeker goed gemaakt. Ik zag 42th street, 5th Avenue, Soho, Little Italy, Chinatown en nog veel meer. Ook was er iets dat ik heel graag wilde zien: Ground Zero. Noem het ramptoerisme, noem het symboliek. Ik wilde er voor mijzelf uit symbolische overweging naar toe. Vanaf het moment dat ik uit de bus stapte, voelde ik een beklemmend gevoel in mijn keel. Er hing echt een hele nare sfeer vond ik. Het is een toeristische trekpleister aan het worden en de merchandise heeft zich er op aangepast. Ground Zero is nu een groot gat tussen wolkenkrabbers. Er is niet veel te zien op een groepje mensen met folders en informatieborden na. Dat zijn de conspiracy theoristen. Frank zei wel eens -voor de grap- dat hij dacht dat Osama Bin Laden verzonnen was door de Amerikaanse regering, hier stonden dus mensen met honderden bewijzen. Zo beweren ze dat er verschillende bommen in de Twin Towers geplaatst waren, dat ijzer niet kan instorten door brand, dat de Osama die 9/11 toegaf een heel andere neus had dan de echte Osama, dat er drie andere gebouwen zijn ingestort terwijl daar geen vliegtuig aan te pas kwam, dat het directe bewijsmateriaal direct na de aanslag vernietigd is (in China!), dat er meer dan 250 vragen van families niet beantwoord zijn en ga zo maar door. Ze hadden een aantal foto's om hun stellingen kracht bij te zetten, zoals bijvoorbeeld foto's van explosies elders in het gebouw op het moment van inslag. Zoveel "bewijzen" dat het me inderdaad aan het twijfelen heeft gebracht wat er zich die dag heeft afgespeeld.

In de loop van de middag haalde ik mijn rugzak op van Times Square en ging ik onderweg naar Jeff Pan, een goeie oude bekende uit Bang Tao. ("Jeffro" in het boek vanwege de vele Jeff's die ik daar ontmoette). Hij heeft zijn Canadese vriendin ontmoet in Thailand toen ze beiden als tsunami vrijwilligers aan het werk waren. Nataly heb ik ook in Bang Tao ontmoet toen we een speelmiddagje voor de kleinste slachtoffertjes hadden georganiseerd. Nataly is trouwens als door een wonder niet door de tsunami getroffen. Een gestolen rugzak en een verkeerd uitgesproken eiland hebben haar behoed van die ramp. (is een lang verhaal en u heeft al met mij te maken....)

Nataly en Jeff wonen in een waanzinnig ingericht appartement in een iets mindere buurt van New York, Brooklyn. Brooklyn, wat van "Breukelen" komt, is duidelijk ooit in Nederlandse handen geweest, er zijn vele straten die Van in de naam hebben en de Nederlandse bouwstijl is nog goed zichtbaar in zowel kerken als huizen. Na wat Thailand verhalen uitgewisseld te hebben, vertrokken we naar Manhattan voor het restaurant. Weer een leuke buurt met overal heel goedkope sieraden winkeltjes. Compleet verrassend gingen we Thais eten. Ze hadden een superstijlvol Thais restaurant uitgezocht, Klong genaamd. Het was al 22.00 toen we aanschoven, 04.00 voor mij maar het maakte het eten er niet minder perfect op. Zoals elke dag in Thailand bestelde ik Noodles en Beef. Met de nachtelijke metro gingen we weer terug naar Brooklyn. Ik heb wat uurtjes in die metro gezeten deze twee dagen!

Versleten van deze dag deed ik m'n oogjes dicht en snaveltje toe toen niet lang daarna de Marrokaanse huisgenoot van Jeff en Nataly ineens in de kamer stond...