Tornadowarning!
Door: Eveline van Wanrooij
Blijf op de hoogte en volg Eveline
19 Mei 2006 | Verenigde Staten, Raleigh
Terwijl de lezer met een lekker bruin tintje achter het beeldscherm zit, ziet deze amateurauteur nog even witjes als bij vertrek. Het is hier dan ook al anderhalve week aan het saggerijnen met regen en veel bewolking. Heel het bedrijf had dan ook zin in het weekend want het zou lekker zonnig worden, wat goed uitkwam voor het beruchte softbaltournooi op zondag. De week ervoor was met 26-1 verloren en de eer van Lulu moest gered worden en dat bij voorkeur eens niet in de regen.
Na de nodige verplichtingen, kon ik zondag niet wachten mijn muffe, bedompte hotelkamer te verlaten. Net toen ik de televisie uitzette, zag ik een nieuwsflits: "severe thunderstormwarning in Raleigh County". Extreem weer op komst, blijf binnen en telefoneer vooral niet met uw vaste lijn. Ik keek naar buiten, waar het zonnig was met een lekker briesje en ook vogeltjes bleken zo te horen ook erg in hun nopjes met dit weer. Eigenlijk wees niets erop dat ik binnen moest blijven.
Collega Leah en haar verloofde Will haalden me op en we reden naar het softbalveld. Ook Leah en Will namen de hagel ter grootte van penny's (vergelijkbaar met kwartjes) niet al te serieus. Eenmaal op het softbalveld aangekomen kwam er inderdaad een wat donkere lucht aan, maar niemand leek zich daaraan te storen. Na wat ingooien en het benodigde rek- en strekwerk stonden de teams zij aan zij, oog in oog. Oef, wat zagen de tegenstanders er groot en eng uit! We stelden ons één voor één voor en net toen de laatste zich voorgesteld had, werd iedereens aandacht getrokken door een steeds luider klinkend geraas wat vanuit het bos naast het veld leek te komen. Beide teams keken geluids- en bewegingsloos naar het bos. Wat is dat voor geluid? Na een paar seconden gilde Leah: "HAIL!!! RUNNN!!!" Op zo’n moment ren je vrij hard. In onze weinig beschermende dug-outs raasden hagelstenen zo groot als guldens om onze oren, maar ook de wind en regen hadden vrij spel. Het maakte zo’n hels lawaai op het ijzeren afdak dat elkaar verstaan onmogelijk was. Eng en stiekem ook wel spannend. Het helse kabaal en de bekogeling van de grote hagelstenen duurde een paar minuten en toen moest er toch echt gesoftbald worden. Dat terwijl het nog onweerde en we met ijzeren knuppels speelden. Heel onverantwoordelijk.
Zoals geheel verwacht sloeg ik de eerste wedstrijd drie outs (oftewel raakte geen bal). Ik heb dan ook nog nooit aan een teamsport of eigenlijk zelfs aan sport gedaan. Met mijn conditie had ik waarschijnlijk halverwege de first base zwaar ventilerend moeten afhaken. Mijn collega's namen het goed op en met veel humor hielden we bij 30-5 op met de stand bijhouden. De week ervoor was ons team "The Lunatics" met 26-1 ingemaakt door het rode team. Deze week was het rode team door het blauwe team verslagen. En tegen wie was onze tweede wedstrijd? Jawel, tegen het blauwe team. Wat zouden wij op onze donder krijgen, niet normaal!
Angstiger dan tijdens de eerste wedstrijd stonden we weer op een rij tegenover de tegenstander, die onze angsthormonen kon ruiken. Alles wat ik hoopte was dat ik een keer een bal zou raken. Het moment dat ik het veld in moest voor mijn te verwachten drie outs, moedigden m'n collega's me medelijdend aan, wetende dat ik mijn denkbeeldige ondergang tegemoet ging. Maar er gebeurde iets heel anders. Iets heeeel geks! Ik zou die wedstrijd uitgroeien tot de grootste frustratie van de tegenstander. Het leek wel zo'n slechte Amerikaanse "nerd wordt held film". Niet dat ik ineens heel hard kon slaan, welnee tuurlijk niet, in tegendeel. Ik raakte de ballen zo vreselijk zacht dat het de tegenstander compleet verrastte. Mijn softballen kwamen voortdurend met een onverwacht pisboogje vlak voor mijn voeten neer en lagen door de modder direct stil. Tegen de tijd dat de tegenstander de bal eenmaal te pakken had, stond ik lang en breed, apetrots en diep ventilerend op first base. En daarna second base. En daarna twee tegelijk en voor ik het wist lag ik precies op de plek waar ik vertrokken was. In mijn ooghoek zag ik allemaal juichende mensen in het geel. Ik had zojuist een punt gescoord! Ik...?! De ronde erna flikte ik het zelfde kunstje en zorgde ik ervoor dat er twee binnen kwamen. Het werd uiteindelijk 26-6, waarvan 5 punten direct en indirect door mij kwamen. Hoe graag ze dat grietje met die bril ook wilde aanpakken, zo'n vreselijk slechte ballen waren ze niet gewend. Hell has frozen over!
Want ook met het weer -terugkomend op de veelbelovende titel- was het nog niet gedaan. Na de wedstrijd vroegen Leah en Will me mee uiteten bij een Sushirestaurant. Ook toen we daar zaten sloegen de hagelstenen met veel geweld tegen de ramen en onweerde het enorm. De televisie stond (zoals overal) aan en liet voortdurend weerberichten zien. De weg naar het hotel was het zowaar even rustig, maar bij het aanzetten van de televisie in mijn hotelkamer zag ik dat het ergste nog op komst was. Paniekerige presentatoren met een vinger in hun oor voorspelden tornado's! Paniek alom! De finale van Survivor (De Amerikaanse versie van Expeditie Robinson) werd ervoor uitgesteld, wat hier al heel wat wil zeggen. Eerst was de tornadowaarschuwing voor een klein gebied maar met de minuut kwamen er plaatsjes bij. Alle waarschuwingen waren net ten noorden en net ten zuiden van Cary (waar ik zit) op maar een paar kilometer afstand. "Ga nu naar je schuilkelder, blijf uit de buurt van ramen, neem deken en kussen mee" en ga maar door. Grote paniek in Raleighcounty. De lucht boven het hotel was donker donkergrijs, maar de officiele waarschuwing voor Cary bleef uit. Grote paniek als er schade gemeld werd, een brand daar, een brand daar, ONEE een dak van een supermarkt af, tornado aan de grond gemeld, AAAHHHH, en dan schakelen we nu over naar de finale van Survivor. Goed. Ik heb uiteindelijk niet hoeven schuilen, maar dat scheelde maar een paar kilometer. De tornadowaarschuwingen duurde uiteindelijk een uur. Van uiteindelijke tornado's heb ik niets meer gehoord, maar er kwamen wel tornadoverhalen naar boven bij collega's. Mijn muskietenhor was door de hagel compleet naar binnen verbogen en naar klote. Als een echte popster heeft niet alles mijn hotelbezoek overleefd. Goed hè?
De volgende dag was de storm gaan liggen en leek alles weer als normaal. Behalve dan een reputatie die ik ineens had. Softbalheld? Een aantal collega's kwam even langs mijn bureau om te zeggen dat ze hadden gehoord dat... Haha! Ook Leah kwam even langs en gaf me meteen haar cartoonboek, een verzamelwerk van haar en bevriende cartoonisten. Ik sloeg hem precies open op de bladzijde van een heel bekend voorkomende tekenstijl. Het was de cartoon van Ryan Estrada, die mij ook wel eens vereeuwigd had in zijn cartoon over Bang Tao. RYAN??? YOU KNOW RYAN?? NO! YOU KNOW RYAN? NO, YOU KNOW RYAN? What? Hè? Geschrokken bleven Leah en ik elkaar met grote ogen aanstaren. Nog steeds zwijgend pakte ik mijn website erbij met de cartoon met mijn zogenaamde cartoondebuut. Hoe groot is de kans dat je met een meisje in Amerika een gezamenlijke kennis hebt, die in India woont? Ander leuk detail, Ryan was de huisgenoot van Jeff in Bang Tao.
Dit is nou al de zoveelste keer dat ik een collega-tsunamivrijwilliger op vele kilometers zoniet een halve wereld verderop "tegenkom". Ik moest echt er even voor gaan zitten.
Ook ben ik nog naar The Poseidon geweest, waar ik met ex-vriendje en tevens collega-vrijwilliger John nog een dag aan gewerkt had. Het onderwerp, een vloedgolf; wat ons ooit had samengebracht. De naam van de hoofdrolspeler, Ramsay; net als John. Pfff, soms is dat toeval heel vermoeiend. Het was echt waanzinnig om die film te zien! Helaas niet om de film zelf, want die vond ik eerlijk gezegd vrij slecht. Het was heel bijzonder de stoelen te zien waar ik die ene dag in de Warner Brother Studios te Hollywood aan meegeholpen had. Dezelfde studio's waar bijvoorbeeld Friends wordt opgenomen. Van "mijn" barkrukken heb ik er geeneen gezien. Hoofdrolspeler Richard Dreyfuss, in een heel suffe rol, droeg de nep diamanten oorbel die John gemaakt had, schitterend! Ook de instrumenten op de brug waren prachtig. Wat was/is John toch een briljante kunstenaar. Op de aftiteling stonden allemaal bekende namen van mensen met wie ik gewerkt had. Behalve John, die had het door zijn geruzie volledig verbuid bij zijn baas Gustavo. Leuk om te zien waren ook de scenes waar ik bij was toen ze die opnamen, eentje staat zelfs op de website. Het is een scene waarbij ze door een luchtschacht omhoog moesten kruipen en vast kwamen te zitten achter een luik. In werkelijkheid was die schacht maar twee, drie meter lang, maar het lijkt in het echt veel langer.
Die hele dag zat er een knappe blonde jongen een boekje te lezen in de omgekeerde nachtclub. Nu blijkt dat een van de hoofdrolspelers uit The Poseidon geweest te zijn. Jammer dat ik hem niet aangesproken heb, maar met John als vriendje hadden daar waarschijnlijk zware maatregelen op gestaan.
Maar ook het werken voor Lulu is echt leuk, maar bij vlagen wel moeilijk. Technisch vakjargon is niet mijn sterkste kant, en dan zeker niet in het Engels en tevens afgekort. Mijn taak zal zijn om Nederlandse amateurauteurs die hun boek willen uitbrengen te begeleiden in het proces. Ook komt er veel vertaalwerk en creativiteit aan te pas. Het bedrijf is echt vreselijk aan het groeien, sinds ik er werk zijn er tien nieuwe mensen bij gekomen. Maar voorlopig zit ik in Londen met alleen mijn baas David. In september komt Carolyn erbij, met wie ik nu al de bloemetjes heb buiten gezet. Dat vinden ze trouwens een geweldig gezegde. Let's put the flowers outside tonight is dan ook een veel gehoorde kreet op kantoor. Maar hier betekent dat nog steeds heel netjes uitgaan vergeleken met Nederland.
's Avonds ga ik vaak uiteten met collega's of in m'n eentje. Het is elke dag de vraag wáár ga ik eten, in plaat van wát ga ik eten. Op m'n werk zit een groepje Lost fanatici en elke woensdag komen ze samen om Lost te kijken, het programma wat ik ook in Nederland volgde. We zijn met ongeveer 14 man en snoepen erbij voor 20. Zo kom je nog eens bij de mensen thuis. Antropologisch zeer verantwoord!
Maar het weekend staat weer voor de deur en op de softbalwedstrijd van zondag staat er niets op het programma. Ik hoop met de Amtrack (Amerikaanse NS) naar de kust te kunnen of misschien Asheville. Of misschien....
Na de nodige verplichtingen, kon ik zondag niet wachten mijn muffe, bedompte hotelkamer te verlaten. Net toen ik de televisie uitzette, zag ik een nieuwsflits: "severe thunderstormwarning in Raleigh County". Extreem weer op komst, blijf binnen en telefoneer vooral niet met uw vaste lijn. Ik keek naar buiten, waar het zonnig was met een lekker briesje en ook vogeltjes bleken zo te horen ook erg in hun nopjes met dit weer. Eigenlijk wees niets erop dat ik binnen moest blijven.
Collega Leah en haar verloofde Will haalden me op en we reden naar het softbalveld. Ook Leah en Will namen de hagel ter grootte van penny's (vergelijkbaar met kwartjes) niet al te serieus. Eenmaal op het softbalveld aangekomen kwam er inderdaad een wat donkere lucht aan, maar niemand leek zich daaraan te storen. Na wat ingooien en het benodigde rek- en strekwerk stonden de teams zij aan zij, oog in oog. Oef, wat zagen de tegenstanders er groot en eng uit! We stelden ons één voor één voor en net toen de laatste zich voorgesteld had, werd iedereens aandacht getrokken door een steeds luider klinkend geraas wat vanuit het bos naast het veld leek te komen. Beide teams keken geluids- en bewegingsloos naar het bos. Wat is dat voor geluid? Na een paar seconden gilde Leah: "HAIL!!! RUNNN!!!" Op zo’n moment ren je vrij hard. In onze weinig beschermende dug-outs raasden hagelstenen zo groot als guldens om onze oren, maar ook de wind en regen hadden vrij spel. Het maakte zo’n hels lawaai op het ijzeren afdak dat elkaar verstaan onmogelijk was. Eng en stiekem ook wel spannend. Het helse kabaal en de bekogeling van de grote hagelstenen duurde een paar minuten en toen moest er toch echt gesoftbald worden. Dat terwijl het nog onweerde en we met ijzeren knuppels speelden. Heel onverantwoordelijk.
Zoals geheel verwacht sloeg ik de eerste wedstrijd drie outs (oftewel raakte geen bal). Ik heb dan ook nog nooit aan een teamsport of eigenlijk zelfs aan sport gedaan. Met mijn conditie had ik waarschijnlijk halverwege de first base zwaar ventilerend moeten afhaken. Mijn collega's namen het goed op en met veel humor hielden we bij 30-5 op met de stand bijhouden. De week ervoor was ons team "The Lunatics" met 26-1 ingemaakt door het rode team. Deze week was het rode team door het blauwe team verslagen. En tegen wie was onze tweede wedstrijd? Jawel, tegen het blauwe team. Wat zouden wij op onze donder krijgen, niet normaal!
Angstiger dan tijdens de eerste wedstrijd stonden we weer op een rij tegenover de tegenstander, die onze angsthormonen kon ruiken. Alles wat ik hoopte was dat ik een keer een bal zou raken. Het moment dat ik het veld in moest voor mijn te verwachten drie outs, moedigden m'n collega's me medelijdend aan, wetende dat ik mijn denkbeeldige ondergang tegemoet ging. Maar er gebeurde iets heel anders. Iets heeeel geks! Ik zou die wedstrijd uitgroeien tot de grootste frustratie van de tegenstander. Het leek wel zo'n slechte Amerikaanse "nerd wordt held film". Niet dat ik ineens heel hard kon slaan, welnee tuurlijk niet, in tegendeel. Ik raakte de ballen zo vreselijk zacht dat het de tegenstander compleet verrastte. Mijn softballen kwamen voortdurend met een onverwacht pisboogje vlak voor mijn voeten neer en lagen door de modder direct stil. Tegen de tijd dat de tegenstander de bal eenmaal te pakken had, stond ik lang en breed, apetrots en diep ventilerend op first base. En daarna second base. En daarna twee tegelijk en voor ik het wist lag ik precies op de plek waar ik vertrokken was. In mijn ooghoek zag ik allemaal juichende mensen in het geel. Ik had zojuist een punt gescoord! Ik...?! De ronde erna flikte ik het zelfde kunstje en zorgde ik ervoor dat er twee binnen kwamen. Het werd uiteindelijk 26-6, waarvan 5 punten direct en indirect door mij kwamen. Hoe graag ze dat grietje met die bril ook wilde aanpakken, zo'n vreselijk slechte ballen waren ze niet gewend. Hell has frozen over!
Want ook met het weer -terugkomend op de veelbelovende titel- was het nog niet gedaan. Na de wedstrijd vroegen Leah en Will me mee uiteten bij een Sushirestaurant. Ook toen we daar zaten sloegen de hagelstenen met veel geweld tegen de ramen en onweerde het enorm. De televisie stond (zoals overal) aan en liet voortdurend weerberichten zien. De weg naar het hotel was het zowaar even rustig, maar bij het aanzetten van de televisie in mijn hotelkamer zag ik dat het ergste nog op komst was. Paniekerige presentatoren met een vinger in hun oor voorspelden tornado's! Paniek alom! De finale van Survivor (De Amerikaanse versie van Expeditie Robinson) werd ervoor uitgesteld, wat hier al heel wat wil zeggen. Eerst was de tornadowaarschuwing voor een klein gebied maar met de minuut kwamen er plaatsjes bij. Alle waarschuwingen waren net ten noorden en net ten zuiden van Cary (waar ik zit) op maar een paar kilometer afstand. "Ga nu naar je schuilkelder, blijf uit de buurt van ramen, neem deken en kussen mee" en ga maar door. Grote paniek in Raleighcounty. De lucht boven het hotel was donker donkergrijs, maar de officiele waarschuwing voor Cary bleef uit. Grote paniek als er schade gemeld werd, een brand daar, een brand daar, ONEE een dak van een supermarkt af, tornado aan de grond gemeld, AAAHHHH, en dan schakelen we nu over naar de finale van Survivor. Goed. Ik heb uiteindelijk niet hoeven schuilen, maar dat scheelde maar een paar kilometer. De tornadowaarschuwingen duurde uiteindelijk een uur. Van uiteindelijke tornado's heb ik niets meer gehoord, maar er kwamen wel tornadoverhalen naar boven bij collega's. Mijn muskietenhor was door de hagel compleet naar binnen verbogen en naar klote. Als een echte popster heeft niet alles mijn hotelbezoek overleefd. Goed hè?
De volgende dag was de storm gaan liggen en leek alles weer als normaal. Behalve dan een reputatie die ik ineens had. Softbalheld? Een aantal collega's kwam even langs mijn bureau om te zeggen dat ze hadden gehoord dat... Haha! Ook Leah kwam even langs en gaf me meteen haar cartoonboek, een verzamelwerk van haar en bevriende cartoonisten. Ik sloeg hem precies open op de bladzijde van een heel bekend voorkomende tekenstijl. Het was de cartoon van Ryan Estrada, die mij ook wel eens vereeuwigd had in zijn cartoon over Bang Tao. RYAN??? YOU KNOW RYAN?? NO! YOU KNOW RYAN? NO, YOU KNOW RYAN? What? Hè? Geschrokken bleven Leah en ik elkaar met grote ogen aanstaren. Nog steeds zwijgend pakte ik mijn website erbij met de cartoon met mijn zogenaamde cartoondebuut. Hoe groot is de kans dat je met een meisje in Amerika een gezamenlijke kennis hebt, die in India woont? Ander leuk detail, Ryan was de huisgenoot van Jeff in Bang Tao.
Dit is nou al de zoveelste keer dat ik een collega-tsunamivrijwilliger op vele kilometers zoniet een halve wereld verderop "tegenkom". Ik moest echt er even voor gaan zitten.
Ook ben ik nog naar The Poseidon geweest, waar ik met ex-vriendje en tevens collega-vrijwilliger John nog een dag aan gewerkt had. Het onderwerp, een vloedgolf; wat ons ooit had samengebracht. De naam van de hoofdrolspeler, Ramsay; net als John. Pfff, soms is dat toeval heel vermoeiend. Het was echt waanzinnig om die film te zien! Helaas niet om de film zelf, want die vond ik eerlijk gezegd vrij slecht. Het was heel bijzonder de stoelen te zien waar ik die ene dag in de Warner Brother Studios te Hollywood aan meegeholpen had. Dezelfde studio's waar bijvoorbeeld Friends wordt opgenomen. Van "mijn" barkrukken heb ik er geeneen gezien. Hoofdrolspeler Richard Dreyfuss, in een heel suffe rol, droeg de nep diamanten oorbel die John gemaakt had, schitterend! Ook de instrumenten op de brug waren prachtig. Wat was/is John toch een briljante kunstenaar. Op de aftiteling stonden allemaal bekende namen van mensen met wie ik gewerkt had. Behalve John, die had het door zijn geruzie volledig verbuid bij zijn baas Gustavo. Leuk om te zien waren ook de scenes waar ik bij was toen ze die opnamen, eentje staat zelfs op de website. Het is een scene waarbij ze door een luchtschacht omhoog moesten kruipen en vast kwamen te zitten achter een luik. In werkelijkheid was die schacht maar twee, drie meter lang, maar het lijkt in het echt veel langer.
Die hele dag zat er een knappe blonde jongen een boekje te lezen in de omgekeerde nachtclub. Nu blijkt dat een van de hoofdrolspelers uit The Poseidon geweest te zijn. Jammer dat ik hem niet aangesproken heb, maar met John als vriendje hadden daar waarschijnlijk zware maatregelen op gestaan.
Maar ook het werken voor Lulu is echt leuk, maar bij vlagen wel moeilijk. Technisch vakjargon is niet mijn sterkste kant, en dan zeker niet in het Engels en tevens afgekort. Mijn taak zal zijn om Nederlandse amateurauteurs die hun boek willen uitbrengen te begeleiden in het proces. Ook komt er veel vertaalwerk en creativiteit aan te pas. Het bedrijf is echt vreselijk aan het groeien, sinds ik er werk zijn er tien nieuwe mensen bij gekomen. Maar voorlopig zit ik in Londen met alleen mijn baas David. In september komt Carolyn erbij, met wie ik nu al de bloemetjes heb buiten gezet. Dat vinden ze trouwens een geweldig gezegde. Let's put the flowers outside tonight is dan ook een veel gehoorde kreet op kantoor. Maar hier betekent dat nog steeds heel netjes uitgaan vergeleken met Nederland.
's Avonds ga ik vaak uiteten met collega's of in m'n eentje. Het is elke dag de vraag wáár ga ik eten, in plaat van wát ga ik eten. Op m'n werk zit een groepje Lost fanatici en elke woensdag komen ze samen om Lost te kijken, het programma wat ik ook in Nederland volgde. We zijn met ongeveer 14 man en snoepen erbij voor 20. Zo kom je nog eens bij de mensen thuis. Antropologisch zeer verantwoord!
Maar het weekend staat weer voor de deur en op de softbalwedstrijd van zondag staat er niets op het programma. Ik hoop met de Amtrack (Amerikaanse NS) naar de kust te kunnen of misschien Asheville. Of misschien....
-
19 Mei 2006 - 07:33
Marco Xenakis:
ha die eef!
leuk hoor al je verhalen, je wordt al een echte Amerikaanse. Niet net zo dik worden als de meesten hé? groetjes, Marco -
19 Mei 2006 - 07:35
Kim:
Toeval bestaat niet...
Gelukkig kan je je Lost-verslaving gewoon weer oppakken. Niets verklappen, maar ben zo benieuwd hoe ver jullie daar zijn!
En dan dat mexicaanse eten...
Ik ga maar weer eens een Briels-weekendje (lees:OERSAAI) tegemoet, zoals vele weekenden hiervoor.
Veel plezier nog xx
ps wanneer kom je nou dat weekendje naar huis?
-
19 Mei 2006 - 18:49
Nett:
Allemachtig wat een verhaal weer! Ik heb het plaatsje Cary nu officieel omgedoopt tot SCARY..doodeng! Toen ik bij Veronique was in Branson was er ook de hele avond een tornado warning op de radio, maar geen van de amerikanen besteede er aandacht aan, dus ik ook niet. Ze zeiden dat het geregeld gebeurde en er niets van merkte! Geweldig -> paniekerige presentatoren met een vinger in hun oor! Ik moest erg lachen! Maarrrrr, ik zie mij zelf nog niet hangen aan de wall of fame op je kantoor...???? UITLEG GRAAG. En het Mexicaanse bordje vind ik heel heel heel erg gemeen.....
Kim moet niet zeuren, we gaan drifig tas dansen morgen in de b.u.m.b.!
We hebben alleen nog ruzie wie er moet rijden...
doeiiiiii xx
-
19 Mei 2006 - 18:51
Nett:
die foto van N.Y van boven is ook helemaal geweldig! lijkt op een de rug van een muggenlarve onder de microscoop.. -
22 Mei 2006 - 12:59
Kim:
OERSAAI zeg ik...had ik gelijk of niet??!! -
24 Mei 2006 - 14:17
Pa:
Leuk verhaal weer. Blijf het jammer vinden van Jeff.
Ik zie nu de reclame voor Poseidon en ook vanwege je verhaal. Cést la vie.
Have fun in the USA -
24 Mei 2006 - 16:03
EvW:
Bedoel je soms John, papa? ;-) -
29 Mei 2006 - 08:22
Paula:
Leuk om te lezen weer! -
04 Juni 2006 - 09:32
Karin:
meid wat een verhaal weer, en ik wist wel dat er ergens diep in je een held van het spel schuilde ha ha ha veel plezier verder en ik volg je verhalen trouw, dikke kus -
08 Juni 2006 - 13:49
Kim:
Ben zo benieuwd hoe het met je is! -
09 Juni 2006 - 10:44
Frans:
Sounds good Eef!Keep putting the flowers outside! -
09 Juni 2006 - 11:39
Sharon:
hee Eef!
Leuk om je avonturen te lezen! Heel veel plezier daar! kus Sharon
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
