Aan een nieuwe vooravond

Kan het Amerikaanser? Ik ben uiteindelijk niet met de trein gegaan (het is makkelijker achter de verblijfplaats van Bin Laden te komen dan uitvinden waar Amtrack allemaal heen gaat), maar naar the mall; het winkelcentrum ofwel het historische stadshart van Cary. Een overdekte verzameling winkels met in het midden een grote vreterij met allerlei verschillende fastfoodtentjes er om heen , "Chinees", "Italiaans", McDonalds, Burger King en meer. Allemaal even druipend van het vet, schreeuwerig aangeprezen en zielloos. Maar zoals ik in Thailand bij de traditionele bergstammen geweest ben, vond ik het ook erg leerzaam om op een zaterdag in de mall geweest te zijn! De terugweg was ongeveer 7 à 8 kilometer, ik had echt zin dat te gaan lopen. Maar eerst moest ik nog wat besteld hebben in de meest ranzig ogende fastfood keten die ik kon vinden. Op de parkeerplaats van het winkelcentrum stond een Dairy Queen, waarvan de stoelen vele malen viezer waren dan een gemiddeld Eerste Divisie stadionstoeltje en er geen tafel te vinden was die niet bedekt was met afval of een dikke vetlaag. Troosteloos. Maar ik moet toegeven, die ananasmilkshake gemaakt van verse ananas, was superlekker.

Het weekend was zonder Amtrack toch relaxed, lekker zonnig met veel sportieve uitspattingen en uiteten, uiteten en nog eens uiteten. Het softbal tournooi werd weer dramatisch verloren, maar met minder grote cijfers dan de week ervoor. Er kon zomaar een stijgende lijn waargenomen worden. Mijn Amerikaanse baas had een mountainbike bij het hotel voor me achtergelaten, waar ik die dagen ook druk gebruik van maakte. Ik moest nog een keer op de noodrem toen er op de straat een gifzwarte meterlange slang lag. Maar vreest u allen niet, in Amerika fiets je standaard met een raar helmpje op, dus mocht ik vallen...

De laatste week North Carolina zou ik gaan doorbrengen in het Mariott hotel vlakbij het werk. Een supermooie kamer met een bed met vijf kussens en een afwasmachine. De weg van het hotel naar werk was een half uur lopen door een natuurgebied met slangen en schildpadden. Die week kwamen ook David, mijn nieuwe baas en tevens enige kantoorgenoot in Londen, Mathijs (Lulu Nederland) en nog een paar. Het was te merken dat Europa vertegenwoordigd werd, het alcoholpercentage ging dramatisch omhoog. De Amerikanen kwamen erg beschaafd over, zeker met de picknick van woensdag. Op een mooie groene oever naast een meer werd er relaxed gevoetbald, ge-jeu-de-bould en gegeten, maar geen biertje of wijntje geschonken. Amerika op z'n beschaafdst. Alhoewel de oprichter van Lulu, Bob Young, even wat beschaving aan de kant zette tijdens een potje voetbal. De normaal supervriendelijke, charismatische Bob heeft eerder het miljardenbedrijf Red Hat opgericht, een software bedrijf. Iedereen bij Lulu is dol op hem. Na de picknick was het tijd voor de laatste twee uur durende aflevering van Lost met de Lost groep. Donderdagavond werd nog even heel Amerikaans gedaan door een baseballgame te bezoeken. Een mooi moment om dit Amerika bezoek af te ronden. Het is opvallend hoe veel je over Nederland leert op het moment dat je juist in het buitenland zit. De hartelijkheid van de Amerikanen valt te prijzen, maar na drie weken daar verlang je echt naar ruimdenkendere mensen om je heen!

De (berekoude) week in Nederland stond in het teken van een vrij accute emigratie, maar uiteraard werd mijn rugzak pas een paar uur voor het vliegtuig vertrok ingepakt. Het afscheidsfeestje had ik al eerder gehad, dus werd het een stilletjes vertrek naar de stad waar ik nooit de ambitie had om te gaan wonen, Londen.

Ik nam mijn intrek in het Citadines hotel. Ironisch genoeg gelegen tegenover het meest absurd luzueuze wat ik ooit gedaan heb in mijn leven, het London Chancery Court hotel. In 2001 gingen Frank en ik naar Trinidad & Tobago, gevolgd door een weekend Londen aangeboden door zijn werk voor Worldcom. Wolrdcom trok flink de portomonnee voor een gala in Londen, waarbij alle bezoekers in dit vijfsterren plus hotel mochten slapen. Een nacht daar was ongeveer 1200 euro. Maar goed, nu zat ik dus in drie sterren Citadines en moest ik met grote spoed een woning zoeken. En oja, het kantoor inrichten en opzetten en meteen even de hele website vertaald hebben. En of het goed was als David, de baas dus, een paar dagen op vrijgezellenparty ging in Zuid Spanje. Goed. Na twee dagen met David op kantoor gezeten te hebben, ging hij er vandoor en zat ik alleen in Londen. Even voor de tijdslijn; ik kwam maandag in Londen aan en donderdag was hij weg. Maandag zou ik hem weer zien en -zo werd me verteld- is het noodzaak dat je een woning hebt. Welkom in Londen.

Londen, je weet wel, waar ze links rijden. Ik blijf naar rechts kijken met oversteken en een paar keer heeft David me met succes aan mijn rugzakje naar achter getrokken, mij van een voorbijrazende knalrode dubbeldekker beschermend. Ook een keer op het redelijk drukke kruispunt voor mijn hotel in de wijk Holborn, voor het eerst op weg naar werk. Toen ik die avond terug liep naar het hotel was het kruispunt veranderd in een bloemenzee met foto's van een heel jong meisje. Foto's van een groepje vrolijk kijkende meisjes op een feestje, zo onschuldig, maar met inmiddels een vreselijk verhaal.

Donderdagmorgen begon ik met mijn huizenjacht door de Loot te kopen, een soort ViaVia . Maar waar begin je in godsnaam met zoeken? Londen is een voor mij vrij onbekende stad. Ik had aangegeven dat me Camden wel leuk leek, een goedkope en erg alternatieve wijk. De eerste avond dat ik in Londen was nam David me mee uiteten in Camden om te kijken hoe het was. Voor ons neus werd een bendelid gearresteerd, wat door de andere bendeleden niet in dank afgenomen. Ook waren we getuige van een drugsdeal en prostitutie. Misschien is Camden toch een minder goed idee.

De eerste woningen die ik bezocht (Bloomsbury) kostten zo'n 1500 euro per maand voor een oppervlakte van 10 m2. Terug naar Camden dan maar? Nog drie dagen te gaan....




Wordt vervolgd...

(Vooruitblik: het loopt erg goed af, deze amateurauteur woont momenteel niet bepaald in een kartonnen doos in Hydepark)