Nieuwe bekenden

Er zijn in de vorige weblogposts hier en daar al wat nieuwe namen waargenomen en dus leek het me een mooi moment de hoogstwaarschijnlijke hoofdrolspelers van de volgende weblogposts aan de lezer voor te stellen.

We schrijven zondagavond 25 juni 2006. De avond dat Nederland door Portugal vernederd werd met 1-0 en ontelbaar veel kaarten. Ik had vooraf geen idee waar ik de wedstrijd zou gaan kijken en kende nog maar weinig mensen in Londen. De eerste wedstrijd had ik in De Hems gekeken, de Hollandse kroeg hier. Alhoewel ik de mensen daar niet echt leuk vond (oranje t-shirt met stropdas eronder), dacht ik dat er misschien in de buurt iets leuks zou zitten waar andere oranje supporters naar toe gingen. Wat moest ik mijzelf weer eens gelijk geven! Om de hoek zat O'neills Shaftesbury en daar gingen de overblijvers van overvolle De Hems naartoe. Die avond heb ik vele mensen leren kennen, met wie ik inmiddels meer dan een wijntje gedronken heb.

Meteen bij binnenkomst stond er een luidruchtig, in het legendarische Van Basten shirt met Schotse pet en oranje haar gehulde Eindhovenaar, Patrick. We raakten eigenlijk direct aan de praat, alsof we elkaar al jaren kenden. We dronken een Coronaatje of twee,drie, vier. In de tweede helft raakten we aan de praat, of in het geval van deze wedstrijd aan de vloek, met Huib. Ik zweerde dat hij familie was van Van Persie, maar ik zat er niet ver vandaan, hij was familie van John van 't Schip. We maakten na de wedstrijd de afspraak nog een keer wat met elkaar te gaan drinken. De ervaring leert dat dat soort afspraakjes, afgesproken aan het einde van de avond, nooit meer plaatsvinden. Maar twee weken later zaten we toch echt met z'n drieen in een mooi restaurant, aan een veel te klein stukje vis.

Na de wedstrijd en telefoonnummers uit gewisseld te hebben met Huib en Patrick begon ik aan mijn terugtocht naar huis. Na zo'n kwartier gelopen te hebben ("morgen weer een nieuwe werkweek, niet te laat naar bed" ) besefte ik me hoe belachelijk plichtsbewust ik tegenwoordig bezig was. David was diezelfde dag naar Duitsland vertrokken voor twee wedstrijden van het WK en ik zou dan fit en uitgerust alleen op kantoor zitten? Ik draaide me vreselijk resoluut om en liep weer terug. Gelukkig maar anders had ik een heleboel mensen niet leren kennen.

Zoals Emmy. Emmy had ik de eerste helft al even gesproken aan de bar en ze keek verbaasd op me weer terug te zien. De woorden "toch maar verdriet wegdrinken" kwamen haar bekend voor. Ze deed graag mee. Emmy is al meerdere jaren in Engeland, vandaar dat ik altijd Engelse smsjes op mijn Hollandse terugkrijg. Ben erg blij een vrouwelijk leeftijdsgenootje (ook 23) gevonden te hebben in Londen. Emmy leerde die avond ook nog Maud kennen, die ze een weekje later ook aan mij voorstelde. Maud en haar vriend Peter zijn nog korter dan ik in Londen, voor Peters werk. Vooral op het gebied van uitgaan kan ik het met Maud goed vinden (bleek na een lange wazige zaterdagavond niet veel later). De nu al legendarische women-only avonden met Emmy staan reeds gepland. Sorry, heren.

Aan het einde van de NL-POR avond ontmoette ik Kareltje. Hij viel op door zijn knaloranje overall, grote trommel en vreselijk goeie humeur. Trouwens iedereens humeur werd naarmate het later werd stukken beter. Zijn ouders hebben ooit in Nederland gewoond, waardoor hij een beetje en zwaar gearticuleerd Nederlands spreekt. Met hem ging ik voor de eerst gepland staande Nederlandse borrel een hapje eten, maar dat liep helemaal uit de hand. Na drie uur hadden we eindelijk ons eten op en was de boot waar de borrel was, was allang dicht. Hij nam me mee naar een ondergrondse club/ kroeg, waar ik die avond ook Paul leerde kennen. Hij sprak me aan op mijn mitella en ook hij had een aardig repertoire Nederlandse woordjes. Zo zei hij tegen me in vloeiend Nederlands:" je hebt een mooie neus" en het ijs was gebroken (andere ledematen laten het ijs meestal heel). Ik vertelde hem dat ik graag een keer naar Arsenal zou willen, de club waar hij toevallig twee clubcards voor had. We wisselden nummers uit en vorige week heeft hij me ter introductie de twee Highbury's laten zien. Hij probeerde nog aan twee kaartjes te komen voor Bergkamps afscheidswedstrijd tegen Ajax, maar dat was al stijf uitverkocht. In het oude Higbury mochten we zelfs even binnen. Het nieuwe Highbury (ofwel Emirates Stadium) ziet er echt schitterend uit.

Ook leerde ik een lezeres van Taai kennen, Claudia. Ze reageerde van alle lezers veruit het meest enthousiast, zo'n email die je nooit meer weggooit. Ze volgt me nauwlettend op mijn weblog en wist dus dat ik in Londen zat. Ze stuurde me een emailtje dat ze ook naar Londen kwam en we spraken af. Ik had voor de gelegenheid mijn Thailand foto's meegenomen en vooral van eentje was ze erg onder de indruk...

In de eerste dagen van mijn verblijf in Londen leerde ik Marco kennen. Ik vroeg de weg in Camden voor een kamerbezichtiging en hij vroeg in dat irritante Amsterdamse accent of ik uit Nederland kwam. Met Marco heb ik niets maar dan ook niets gemeen. Hij is een Amsterdamse, materielistisch patser, die van snelle jetset boten met veel bikini's houdt, zo'n design huis in Londen en een huis in Salou heeft met een Ferrari voor de deur. Hij heeft me in de eerste dagen echt geholpen, vooral toen David in het buitenland was en ik me tot niemand anders kon wenden dan hij. Maar nu heeft hij zijn hele leven flink omgegooid, want er is (opeens) zoveel meer in het leven; speedboten vol vrouwen is zoiets oppervlakkig. Toen ik pas met hem uiteten ging was het dan ook een compleet ander persoon, hij had overal pijntjes van de sportschool (waar hij ineens elke dag te vinden is ), dronk thee bij het eten en verlekkerde zich voortdurend aan de chocolade in etalages. We zullen zien hoe dit afloopt.

Via leuke mensen leer je andere leuke mensen kennen. Kareltje had op een -weer eens- snikhete avond een picknick bedacht met nog twee anderen, Kate en Mark. Dat werd zo'n leuke avond dat we besloten dat we elke week wat anders voor elkaar moesten organiseren. De week erop was het Marks beurt. Mark organiseerde een wandeling langs de Thames tussen Hammersmith en Putney. Een super mooie groene route met fluitende vogeltjes en bramen plukken. Mark, die heel Hollands zorgt dat de Londense fietspaden goed onderhouden worden, kon niet voorkomen dat een jongetje op een fiets mij als fietspad aanzag en heel hard op me infietste. We eindigden in een park voor een pickinick. De dames hebben de heren al moeten beloven hen te beschermen mochten we George Michael in een keer uit de bosjes zien rennen, je weet met die Londense parken maar nooit!

Londense parken kunnen namelijk heel shockerend zijn. Katie en ik waren daar live getuige van. We waren op weg naar de Nederlandse borrel op de mooie boot de Queen Mary, toen we besloten nog even een rondje door het park te gaan lopen. In het park zagen we een zeer prominent persoon wel heel erg intiem praten met een vrouw. En dan niet zijn eigen 8 maanden zwangere vrouw. Of het er mee te maken heeft, ik weet het niet, maar ik krijg een vast contract! Ik treed officieel in dienst bij Lulu!

Afgelopen zaterdag kwam er ook een oude nieuwe bekende langs, iemand waar ik een bijzonder warm hart aan toedraag; Charlotte. De Franse Charlotte was op Ko Phi Phi mijn bungalowgenootje en uitlaatklep, en vice versa. (zie Taai...) Zij heeft bizar hard gewerkt op Ko Phi Phi, diep respect! Ze heeft de afgelopen maanden in Engeland les gegeven en vertrekt nu naar het Noorden van Noorwegen om zich daar met haar Pakistaanse vriend die ze in Malawi heeft ontmoet te gaan settelen. Ze is iemand die ook voortdurend aan een nieuwe vooravond staat. Nu dan Noorwegen, na eerst nog een weekendje Londen. De laatste keer dat ik haar zag was in Krabi (Thailand) waar we stomtoevallig in hetzelfde hotel zaten. Ze wekte John en mij omdat we naar hoger terrein moesten, vanwege een nieuwe tsunami waarschuwing. We keken die nacht nog wat BBC World en daarna heb ik haar alleen nog in mijn inbox gezien. Nu stond ze dan ineens voor me. Het werd een bijzonder weekend met veel reisverhalen, herinneringen en foto's. *zucht*

Maar veel reizen, betekent ook veel afscheid en zo moest ik weer eens afscheid nemen. Wie weet waar het volgende land is waar we elkaar zien. Charlotte is een van die mensen waarbij je niet de agenda pakt om af te spreken, maar de bosatlas. Van de Thailand collega's heb ik er al best wat gezien, Jeff(-ro) in New York, Jeff in Birmingham, Charlotte in Londen, Martine in Rotterdam, Robin in California en natuurlijk ook John. John en ik bellen eigenlijk nog geregeld. Hij heeft sinds zijn terugkeer uit Nederland eigenlijk niets meer gedaan dan thuis zitten en het huisje van zijn moeder opknappen. Vorige week bedreigde flinke grote bosbranden zijn woonplaats. Hij stelde me gerust door te zeggen dat ik me geen zorgen hoefde te maken, want hij zou met zijn tuinslang zijn huisje gaan beschermen. Goed. Ook werd hij half juli nog 33, al zou je dat niet altijd denken.

De Nederlandse club is zo'n succes dat we er eigenlijk een naam aan willen geven, als er nog ideeen zijn? Gezelligheidsclub de Gelukkige Gourmetter, de Wim Jonk Crew, The Dutch High Society (wegens gebrek aan bepaalde Hollandse goederen) en de Poldermodellen vallen af.

Herinnering aan mijzelf: NIET weblogadres aan Marco geven, NIET weblogadres aan Marco geven, NIET weblogadres aan Marco geven...