In de Duitse porno industrie

En zoals voorspeld, werd het een lange vervelende nacht. Het liep wel iets anders af dan verwacht. Om 23.45 kwam ik bij de emergency aan, waar ik inmiddels een vaste stoel heb. Vanaf een uurtje of een kwamen de dronken gewonden binnen en werd het voor de nuchtere gewonden vervelend. Ze kwamen hun tijd door door zeer luidruchtig hun verwondingen te laten zien, het ongeluk uit te beelden en een wedstrijdje te doen wie het meest gewond was. In zo'n wachtkamer gaat de tijd tergend langzaam, het duurde dan ook een eeuwigheid voordat het 04.30 was en ik eindelijk aan de beurt was. Ik had het zo gehad met het gevoel in mijn hand, dat op het punt was dat ik wilde dat ze mijn hand opensneden zodat de druk er maar van af was. Maar het lulligste wat er kon gebeuren, gebeurde: de dokter keek ernaar en besloot het nog een 20 uur te geven voordat hij daartoe eventueel zou overgaan. Ik stond binnen 5 minuten weer buiten de behandelkamer, recht voor de neus van alle dronken gewonden die eerst zo veilig met hun bebloede ruggen naar me toe hadden gezeten. De dronkemanshumor had zich ineens op mij gericht en ik wist niet hoe snel ik buiten moest komen. Vre-se-lijk! Wat voelde ik me kut, vooral dat ik zoveel uur voor niks had gewacht. Eenmaal buiten baalde ik hardop en er kwam meteen een leuke jongen naar me toe. Hij vroeg of het wel ging en waarom ik zo verdrietig was. Ik vertelde mijn verhaal en hij leefde oprecht mee. Toen vertelde hij zijn verhaal; hij was zojuist beroofd en in elkaar geslagen. Als twee ongelukkige onbekenden liepen we samen van het ziekenhuis naar Kings Cross, waar hij een trein moest pakken zonder een cent op zak. Het werd inmiddels alweer licht. Aan een lange vreemde dag kwam eindelijk een eind...

De volgende dag voelde mijn hand veel beter, een heel verschil met de avond ervoor. Ik kon 'm alweer wat bewegen en de zwelling was afgenomen. Ik hoefde die zaterdag niet voor een operatie naar het ziekenhuis, alleen maandag ter controle. De dokter grapte dat ik officieel ontslagen was. In het ziekenhuis dan, gelukkig. Direct na het ziekenhuis ging ik naar kantoor waar ik het gesprek zou hebben met David over mijn contract. Na de eerdere lichte aanvaring van vrijdag, werd dit een vrij kalm gesprek. Hij wist zichzelf wat beter te nuanceren en zat zo te zien ook erg met de hele situatie in zijn maag. Het komt erop neer dat ik nog een maand mijzelf moet bewijzen en daarna wordt er gekeken naar een vast contract. Sinds het gesprek heb ik te maken met ernstige motivatie problemen (als keihard werken namelijk niet effectief is...). Ik krijg mezelf niet meer zo hard aan het werk als voor deze contract besprekingen. En wat gebeurt er? Ik krijg de laatste tijd grote complimenten van David dat alles zoveel beter gaat. Goed. Ik ga me er niet druk om maken. Ik kan me beter op mijn werk concentreren, en wat voor werk! Momenteel help ik Lulu ook met Duitse zaken...

En zo zat ik in een keer in de Duitse pornowereld. Ik moest een vraag beantwoorden van een vrouw die een boek wilde uitgeven met Duitse softporno. Met de letterlijke omschrijvingen van mijn collega's over wat softe en wat harde porno is, moest ik op mijn nuchtere maag Duitse porno lezen en beoordelen of het gepubliceerd mag worden. Maar ook het vragen aan mijn collega's wat nou precies mag, was al een leuke ervaring. En alsof ik nog niet genoeg Duitse porno op mijn nuchtere maag had gehad, moest ik ook een email schrijven aan de eigenaars van www.lulu.de om te vragen of we hun naam mogen hebben. Lulu.de is een Duitse homobar en moest ik die hele homosite afzoeken naar de naam van de verantwoordelijken. Tot zover ik heb kunnen zien, klopt het beeld van sex met sokken en snorren net niet helemaal.

Inmiddels is ook de Portugese site administrator aan de slag, de Portugees/Franse Lucie. Even voor de verhaal lijn: er zijn nu vier mensen op kantoor, David de Amerikaan, Lucie de Portugese en Michael de Fransman. Helaas is de Russische verloofde van Michael terug naar hun huis in Los Angeles, ze was een leuke tijdelijke aanwinst van het kantoor. Stom toevallig kwam ik ze op het perron tegen onderweg naar Heathrow. Dat is al de tweede keer in anderhalve week dat ik Michael en Vica tegenkom in de metro, waar elke dag miljoenen mensen mee reizen en waarbij de metro's om de minuut rijden. Maar het kan nog toevalliger. Vorige week maandag was ik met Kareltje wezen eten, mijn nieuwe beste maatje in Londen. Terwijl hij in noordelijk werkt en ik zuidelijk, compleet ergens anders woont, stond ik in de ochtendspits de ochtend na het etentje in dezelfde metro als hij. Sterker nog, hij stond twee meter verderop. Bizar he? (tenminste als je een forens in Londense ochtendspits bent, vind je dit echt een bizar verhaal) Zijn werk is trouwens niet alledaags, hij is programmeur bij MTV.

Maar gelukkig zijn er niet alleen nieuwe bekenden, ook kwamen dit weekend twee oude bekenden, Xan en Inn. Heeeeeele oude bekenden, zelfs Xan is dit weekend 30 geworden! Ze hadden het niet getroffen, de vlucht van een uur was drie uur vertraagd. Had ik mooi even tijd om naar de Ikea in Wembley te gaan, ver weg van mijn huis. Ik had een spoedslaapbank nodig. Immers met mijn handicap van het weekend ervoor had ik weinig kunnen voor bereiden en nu kwam alles op vrijdagavond aan. Ikea is hier tot middernacht open, rekening houdend met mensen die spoedmeubels nodig hebben (?). Ik kocht de laatste slaapbank uit de voorraad en vertrok per taxi terug naar huis. Maar goed, een Ikea bank in elkaar zetten met deze haarkleur kan de nodige vertraging oplopen en was het dus niet heel vervelend dat de dames drie uur later waren. Het mannetje dat de bank in de beschijving in elkaar zet, doet dat megarelaxed en met een algehele supercoolheid; in tegenstelling tot de nieuwste inelkaarzetterd. Maar gelukkig was ik voor 02.00 klaar, de tijd dat Xan en Inn pas aankwamen! Er werd door deze vertraging weinig meer ondernomen, maar het weekend stond voor de deur....

Zaterdag werd er natuurlijk met een full English Breakfast begonnen. Half full English dan, in plaats van varkensvlees, een stuk kaas. In de zinderende hitte liepen we vervolgens naar de Camden Lock Market. Camden Lock is niet zozeer een hippie-markt, maar meer een ervaring; een aanslag op al je zintuigen. Hallucogeen zonder drugs. Tevens worden de wedstrijden "wie heeft een tatoo op de meest rare plaats" en "wie vouwt de meest originele hanekam" gehouden. We voelden ons er helemaal thuis.

Onze felgekleurde souvernirs en wij maakten daarna nog iets engs mee. Xan had de lezers met haar reactie natuurlijk al aan een geslaagde cliffhanger onderworpen, maar of het werkelijk een terroristische aanslag betrof.... We zaten in de metro vanaf Baker Street (sorry nog daarvoor, hoop dat jullie het dan maar als leuke site-seeing-bustocht zagen) en stapten uit op Kings Cross. Toen de deuren van de metro openden, klonk er een sirene met een veel te bedeesd klinkende stem: of iedereen zo snel mogelijk het station wilde verlaten door een nog onbekend noodgeval. Kings Cross werd geevacueerd. De stem klonk zo bedeesd dat we juist paniekerig werden. Ik denk dat als een iemand het op een rennen en gillen had gezet, er chaos uitgebroken was. Maar het publiek bleef enorm kalm voor het nieuws wat omgeroepen werd. We moesten maar een minuutje of drie naar de uitgang lopen, maar het leek heel lang te duren voordat we eenmaal buiten waren. Iedereen, personeel, bouwvakkers en metrogebruikers moesten door dezelfde uitgang naar buiten, waar het een algehele mensenmassa was. Gelukkig waren we snel thuis en op wat helicopter drukdoenerij boven m'n huis na, merkten we er weinig meer van.

Een uurtje of wat later gingen we weer met de metro en was het alsof er niets gebeurd was. We gingen uitgebreid uiteten in een knus Turks restaurantje in Soho, genaamd Bistro. Per direct mijn stamrestaurantje. Daarna namen we een stukje fietstaxi (erg populair in Londen) en de metro terug naar de Balfestreet. In mijn buurtje zitten een aantal kroegjes waar ik echt niet in mijn eentje wil zitten. Dit was een mooie gelegenheid om Ruby, de rode loungetent, eens aan een nadere inspectie te onderwerpen. Echter, Ruby kwam door het stomdronken, zaadvragende en vleeskeurende publiek niet bepaald door onze keuring heen.

Het hele weekend was het weer bloedheet. Zondag was het ook weer boven de dertig graden en ik stelde voor op de Thames te gaan varen, die ik overigens steevast Maas blijf noemen, krijg dat er niet uit. Van alle boten maatschappijen namen we een grote catamaran, eigenlijk meer omdat daar geen rij stond. Aan boord bleek dat we vreselijk de toerist aan het uithangen waren, er werd zo'n bandje aangezet met een stem die braaf uitlegt wat we aan beide Thames oevers zagen. Maar waar de stem, noch iemand van het personeel ons voor had gewaarschuwd, was het moment dat we met redelijk grote snelheid richting een pijler voeren. Alle mensen keken de kant op waar de boot spoedig tegenaan zou knallen als de kapitein niet snel zou bijsturen, wat natuurlijk niet ging gebeuren, hij had dit vast al zo vaak gedaan. Maar we bleven varen en varen en ineens: KKKKKKKRRRRRRGGGGGGGGGGGGGG, vonken, flitsen, rook, geur van verbrand ijzer.... De boot was zojuist met een enorme knal tegen een pijler aangevaren. Het publiek aan boord was een beetje lacherig en alle stuurlui stonden ineens aan boord ("Ja, dat zag ik dus aankomen" ). Het personeel wist zich geen raad met de situatie en keken een beetje verdwaasd om hen heen, terwijl de boot ogenschijnlijk stuurloos overdwars tussen de pijlers kwam te liggen. Verschillende boten moesten hun motor uitdoen om ons niet in de zij te raken. Alsof er niets aan de hand was ging de stem nog even verder met het uitzicht naar de Thamesoevers, maar wij hadden slechts uitzicht op de onderkant van de brug. Lijdzaam keken we toe hoe de achterkant de boot -dit keer zonder snelheid- de andere pijler ramde. Het personeel stond erbij en keek ernaar. Binnen een minuut lag er een politieboot langszij met daarop drie stoerkijkende mannen. Zouden zij ons gaan redden? Maar nee, langzaam kreeg de kapitein weer vat op zijn boot en we voeren terug naar de opstapplaats. Daar aangekomen stond er een heel peleton aan ambulances klaar om ons te redden. De ambulancemedewerkers hadden een heel ziekenhuis leeg gejat aan apparatuur om onze gewonden ter plekke mee te behandelen. Maar nee, er waren geen gewonden en ook de Titanic tune is niet waargenomen. We hebben, Hollands als we zijn, nog wel ons adres achtergelaten voor de restitutie van onze entree.

Na nog het zondagconcert in Embankmentpark te hebben bezocht en op de Southbank geslenterd te hebben, was het alweer tijd om afscheid te nemen. Xan en Inn gingen naar het vliegveld en ik ging naar De Hems, voor een Nederlandse borrel. De mensen die ik tot nu toe ontmoet heb, zijn echte gezelschapsdieren en organiseren de ene na de andere leuke ontmoeting. De dag erop was er een geslaagde picknick in St. James Park met onder andere Kareltje. Hij had een housewarming present voor me gekocht en die stond nog op z'n werk. En zo eindigde ik mijn maandagavond in de MTV-studio's. Dus wie weet, misschien komen op deze weblog nog wel eens wilde roddels over de sterren te staan.

Ook op mijn werk organiseren we vaak iets leuks. Maandagochtend kwam een enthousiaste Lucie naar me toe, ze had toch zo'n knus eettentje ontdekt, we moesten er maar snel gaan eten. Het was een knus Turks eettentje in Soho. Bistro geheten toevallig? Ja dus!

Vandaag was het in Londen de warmste juli dag ooit. Er waren temperaturen gemeten van 36,7 graden. Sinds ik in Londen ben, heb ik in totaal 5 keer waterdichte schoenen moeten aantrekken. De natuur en ik snakken naar een lekker buitje. In Londen, wie had dat gedacht?