7 juli

vorig jaar 7 juli was ik in een foto studio in amsterdam voor een interview met de flair. net na de fotoshoot kwam het bericht binnen dat londen getroffen was door een terreuraanslag. een bijzonder moment voor alle aanwezigen. we hadden veel steun aan elkaar en zal ze nooit meer vergeten.

nu een jaar later woon ik in londen. om de hoek bij kings cross waar de herdenking gehouden werd. dat was omdat een van de bommen hier is afgegaan. om 8.52 stond ik vooraan bij de herdenking waar de burgemeester bloemen legde. een bijzonder moment. eigenlijk was ik gewoon op weg naar werk, maar was het iets te druk en bleef ik staan vooraan het hek, direct achter de vele vele pers. een spaanstalige tv ploeg draaide zich om en vroeg me of ze me konden interviewen. tuurlijk, ik heb veel ervaring met buitenlandse pers doordat ik in 2001 door rotterdam marketing gevraagd werd om alle buitenlandse pers te begeleiden en interviews te geven over de stad. ik beantwoordde de vragen en hij bedankte me. niet lang daarna kwam er een indisch ogende vrouw naar me toe met camera man of ze ook een interview mochten doen. ik beantwoordde de vragen en maakte wat statements tussen door over dat je niet bang moeten laten maken en dat het je leven niet mag gaan beheersen. anders geef je die ze nog hun zin ook. maar dan wat sterker omschreven. ze bedankte me hartelijk en ik vroeg verder niet waar ze van waren. even later kwam ik ze weer tegen en vroeg hen iets. of ze ook vonden dat de opkomst zo mager vonden. we kletsen nog een beetje en toen vroeg ik tussen neus en lippen door, waar ze van waren. ze gaf me een veelbetekende glimlach en zei: cnn international. ik stond met een bek vol tanden. later hoorde ik van david dat ze een beroemdheid was.

op weg naar werk. sinds de dag ervoor had ik een collega gekregen uit frankrijk, michael. hij en zijn verloofde, victoria uit rusland, waren ook op kantoor.

vorige week week vrijdag werd ik wakker met pijn in mijn linkerhand. nu heb ik altijd wel wat, dus gaf ik er geen aandacht aan. maar na vijf dagen was mijn hand extreem pijnlijk en gezwollen, verontrustend groot. het deed heel veel pijn. ik kon niets meer met links. ik was er al voor naar de dokter gegaan, maar die was niet echt onder de indruk, niet gebroken. hij maakte een afspraak voor een week later. toen david me vanmorgen zag, stuurde hij me meteen naar het ziekenhuis. victoria die zelf een gebroken pols heeft, had mijn hand goed bekeken en zei dat hij erg veel groter geworden was.

naar het ziekenhuis. in de emergency van het ziekenhuis bij warren street moest ik me registreren en gaan wachten. tot mijn grote verbazing kwam er een half uurtje later een vrouw binnen met precies dezelfde hand en kromme houding. van alle plaatsen waar ze kon gaan zitten, ging ze naast mij zitten.
ook zij kon al een paar dagen geen gebruik meer maken van haar hand en kon ook haar vingers niet meer bewegen. haar naam was naima en ze was er met haar man, aan wie ze overduidelijk veel steun had. ik doe al een paar dagen alles met een hand, ook typen. na twee uur was ik aan de beurt en de griekse dokter zei dat ik erg op tijd was. ik heb een flink infectie naast mijn knokkel. hij tekende een zwarte lijn op mijn hand en als de zwelling onder die lijn zou komen moest ik onmiddelijk terugkomen. emergency, zei hij met een opeens erg serieuze blik. ik heb twee antibioticakuren met 12 pillen per dag.

naar de apotheek. in de boots op trafalgar was ik de vorige dag erg goed geholpen, door drie mensen in totaal. toen ik binnen kwam lopen zagen twee personeelsleden me binnenkomen en het meisje informeerde me meteen hoe het ging en of ik al naar het ziekenhuis was geweest, niet beseffende dat ze in haar bezorgheid de klant niet helemaal goed had af geholpen. dat nam de klant in kwestie niet in dank af, met ogen vol vuur zei ze dat ze de transactie niet had afgemaakt. het meisje van de apotheek schrok ervan en ging verder met haar bezorgheid over mijn hand. niet veel later bleek dat de klant in kwestie de hoogste mamager erbij had gehaald. toen ik dat hoorde, werd ik boos, hier kan ik zo slecht tegen (er zijn ergere dingen, zeker op. dan wil ik ook de manager spreken en wel meteen! met het lood nog in de schoenen kwam de manager naar me toe, ze had duidelijk de wind van voren gehad van de boze klant. goed, en nu doe ik mijn zegje. ik vertelde dat ik zelden met zoveel oprechte bezorgdheid en vriendelijke service behandeld ben in een apotheek en dat dat stukje persoonlijke aandacht voor de klant het beste is wat je van je personeel kan krijgen. de manager staarde me met grote ogen aan en zei: maar je hebt dus geen klacht? nee, ik ben een uitermate tevreden klant. ooooo, zou je me een plezier willen doen, is die dikke hand je schrijfhand? nee? zou je dat kunnen opschrijven? welja. voor ik het wist zat ik in een hokje in de hoek van de zaak een formele engelse brief te schrijven naar de hoogste directeur van de grootste drogisterij/apotheek keten van de uk te schrijven. ere wie ere toekomt! het personeel was behoorlijk uitgelaten met de brief.

naar kantoor. michael en zijn verloofde waren inmiddels op huizenjacht en david en ik waren alleen op kantoor. het was tijd voor de contract bespreking, wan die stond voor vanmiddag gepland. ik kreeg te horen dat ik geen verlenging kreeg en zeker geen opslag, maar een nieuw contract van een maand. ik was er kapot van. ik heb alles maar dan ook alles wat ik kon doen voor dit bedrijf gedaan. ten koste van mijzelf settelen in deze stad waar ik niemand ken. ik heb veel verschillende collega's geholpen, zonder dat ze het van elkaar wisten en david dus ook niet. hij is ook een groot deel van de tijd aan het feesten in het buitenland geweest, hij kon het ook niet weten. een maand contract, met een zes maanden huur/wurgcontract..... goed, laten we niet op de zaken vooruitlopen. maar het gebrek aan erkenning voelde vele malen pijnlijker dan mijn steeds groter wordende hand. ik kon het toch niet laten en ging nog even aan de slag op het steeds drukker wordende forum (www.lulu.com, erg leuk). maar om 7 uur gaf ik daar de bres aan.

naar huis. onderweg belde ik naima. hoe het met haar was, ze was er erger aan toe dan ik, ze was zo bezorgd. ze was weer in het ziekenhuis, waar ze waarschijnlijk morgenvroeg geopereerd moet worden. de antibiotica sloegen niet aan. bij kings cross aangekomen (ik ga maar lopen, die ov kosten rijzen de pan uit! 7,50 euro per dag), was er nog steeds veel pers. een man, die model had gestaan voor ken van barbie gaf zojuist een interview. ik maakte er een foto van. thuis aangekomen wilde ik wel weten hoe 7/7 verder herdacht was, ik heb er weinig van meegekregen. het cnn journaal van 9 uur zette ik op en plotsklaps zie ik ken zijn zegje doen. het verdriet van de slachtoffers op tv en het nieuws van werk deed me de nodige zout-water stromen vrijlaten. door mijn tranen heen zag ik mijzelf. op cnn, compleet met mitella. ze hadden mijn interview aan het einde van de documentaire geplaatst, mijn opmerking over het niet laten beheersen van je leven door angst als slotconclusie makend. vandaag hebben miljoenen mensen mij gezien. vandaag 7 juli.

naar het ziekenhuis terug. terwijl ik cnn zat te kijken bekeek ik ook mijn hand. ik besefte me dat net als naima ik vanavond naar het ziekenhuis terug moet. de zwelling heeft mijn pols bereikt (ver onder de dokters lijn), het gaat sneller dan ooit. mijn hand is zo enorm, vele malen erger dan op de foto van vanmiddag. tijdens het schrijven van dit is het al erger geworden. het wordt niet fraai, ik heb het met frank al meegemaakt in zijn been. het is waarschijnlijk voor het eerst dat ik iets met balkenende gemeen heb.

ik ga eerst mijn tas inpakken, een hapje eten ergens, het zal een lange nacht worden. de nacht van 7 juli 2006. de vreemdste dag uit mijn leven.