U?

Een paar uurtjes nadat ik het vorige stukje op het weblog had gezet, moest ik naar Amerika. Dit keer voor werk, vandaar "moest". Met twee uurtjes slaap en geen koffie moest ik inchecken. Na de terreurdreiging van 10 augustus was de controle dramatisch verscherpt. Twintig minuten ondervraging, drie keer schoenen uit, twee keer tas openmaken. Hoogste staat van ergenis! In het vliegtuig zat ik uitgerekend naast Duitsland, altijd ongemakkelijk als je normaal een wekelijkse 40 uur durende strijd levert wiens land leuker en beter is en dan ineens moet vragen of je op diens schouder mag slapen...

Na een prima vlucht kwamen Lucy, Marissa, Daniel ("Duitsland" ) en ik aan op het piepkleine vliegveld van Raleigh, waar we opgehaald werden door onze Argentijnse collega, Ignacio Van Gelderen (je zou bijna vermoeden dat hij Nederlandse roots had). De volgende dag moest er iets Amerikaans ondernomen worden, dus op naar de Mall. Daar had ik nou net geen zin in met 37 graden, dus maakte ik andere plannen. Aan de overkant van de Mall was een goedkope electronica zaak, waar ik mijn grote wens ging aanschaffen, een nieuwe Olympus. Dat viel nog niet mee. Ik moest om bij de overkant te komen een kruising met twee maal een tienbaans weg oversteken, zonder stoplicht. Dat kostte enigszins voorbereidingstijd. Als zij van rechts komen staat, staan die vijf banen stil, als zij dan gaan rijden, staan die vijf banen stil. Na een kwartier had ik het uitgerekend, ik had zo'n 20 seconden. Na de meest angstige oversteek ooit, kwam ik aan bij de winkel, waar ik hem aanschafte; mijn nieuwe Olympus SP 500! Sommige mensen kopen een huis, sommige mensen kopen een auto en ik heb mijn ultieme bezit gekocht, een camera met optical zoom! We maken allemaal wel eens een klein financieel uitstapje, nietwaar? Een taxi bracht me toch naar het hotel waar ik de hele middag in het bos ernaast paddestoelen stalkte om mijn nieuwe 10 optical zoom uit te proberen.

De volgende dag was het helaas tijd voor het serieuze werk: een vijfdaagse training. De Amerikanen hadden zich ambitieus op ons bezoek gestort en hadden ons dagprogramma van 09.00 tot 17.00 volgepland met luistersessies. Het werd een loodzware week met veel te veel luisteren. Na de werkdag werden er allemaal dingen georganiseerd met wederom als thema Luisteren naar Amerikanen. Met als grote uitzondering de woensdagavond waar ik met nog drie anderen naar Beerfest ging, de simpelste film denkbaar, wat in zo'n week erg gewenst was. Echt een aanrader. De week eindigde met een etentje bij Ignacio thuis, geheel in Argentijnse stijl. Terwijl de helft van het gezelschap uitging, ging ik met de thuisblijvers mee naar het hotel terug. Het idee van die zaterdag naar huis vliegen en meteen weer in het stenen Londen aan de slag gaan stemde me niet vrolijk. Zeker niet omdat het heerlijk weer was in het prachtig groene North Carolina en ik veel meer wilde zien van die staat.

Zaterdagochtend stond er nog een bezoek naar de Mall gepland vlak voordat we het vliegtuig in zouden stappen. Chris, mijn collega van daar, mompelde iets als:" jammer dat je weggaat, ik ga morgen met een vriend in de bergen wandelen, je had het vast leuk gevonden." Dat moment veranderde alles. Als een verwend kind dat een ijsje wilde , wilde ineens in de bergen wandelen. Twee uur voordat ik naar het vliegveld moest, boekte ik voor honderd dollar mijn ticket om bleef twee dagen langer. Ik ga niet een week naar Amerika om niets aan het mooiste van dat land te doen, de natuur. Buiten dat had ik zoveel nieuwe knopjes om uit te proberen op mijn nieuwe camera.

Die avond nam Chris mij en Eleonora (de nieuwe Italiaanse PR-Lulu) mee naar zijn Campus. Chris is student en stagiaire bij Lulu. Het was een typisch Amerikaanse Campus met veel beton en piepkleine dorms. Echt waar; alles is groter in Amerika, behalve de de dorms! Twee studenten slapen op een kamertje wat de helft van mijn eerste studentenkamer was, 3 bij 3 meter is een ruime schatting. En dan een douche en toilet met z'n zessen delen. Buiten was een indrukwekkend graffiti project in een tunnel en net toen ik mijn 25000e foto van die week maakte, klonk er een onheilspellende piep uit mijn camera: No Pictures. Mijn nieuwe kind had zojuist alle 25000 foto's verwijderd.

Ik maakte het de volgende dag meer dan goed. Om 08.00 werd ik opgehaald om een drie uur durende tocht (roadtrippin'!) te maken naar Morrow Mountains, een miljoenen jaar oude vulkaan. Dit was tevens de meest Zuiderlijk gelegen staat in de VS die ik bezocht en dat was te merken! Ben ik in Londen een "Loff", in het Amerika wat ik tot nu toe bezocht heb, een "Miss", hier een "Ma'am". Welkom in The Bible Belt, Amerika op haar engst. Maar de natuur was waanzinnig! Ik genoot met volle teugen, vooral toen ik besefte dat het mijn enige dag (!) vakantie was voor waarschijnlijk heel 2006...

Na de wandeling was het vakantie gevoel compleet met een duik in een prachtig meer. Wat de heren niet verteld hadden, was dat aan het einde van de dag allemaal familiebezoek gepland stond en zo zat ik plotsklaps met twee 19-jarige studentjes aan tafel bij een van hun ouders. De ouders kwamen duidelijk uit het Zuiden en woonden in een typisch Amerikaans huis, waar we aan tafel schoven voor Chick'npaah en mierzoete ijsthee. Voor het bijzondere bezoek werd het mooie servies en bestek uit de kast gehaald. Redelijk ongemakkelijk. Daarna moesten we nog gedag zeggen tegen Chris' vader en later zijn moeder. Pas om middernacht kwam ik bij collega Katie aan, waar ik -bij gebrek aan hotel- zou gaan slapen. Katie woont in een schitterend oud en houten huis, waar niet alleen Katie en haar huisgenoten woonden, maar ook kakkerlakken, die echt niet onder doen van hun soortgenoten in Azie.

De volgende dag reed ik met Katie mee naar werk, waar niemand erg verbaasd opkeek van het feit dat ik er nog was. Einde middag vloog ik weer huis, naar Londen. Best gek dat de thuishaven niet Schiphol was., maar Gatwick.

Na een paar dagen Londen was het tijd om naar Nederland te gaan. Ook voor werk, ik had die week met Mathijs veel afspraken. Ik stationeerde me de eerste dagen in Amersfoort, waar ik mijn intrek nam in hotel Lange Jan. Ik had gehoopt op een vrij rustig weekje na de mensenmassa die Londen heet, maar helaas. Mijn kamer was precies boven Ierse pub Long John en naast de Lange Jan kerk. De eerste avond kwam Xandra in mijn hotel overnachten, zodat ze haar dagelijkse reis Rotterdam-Arnhem en terug (!) een keertje kon halveren. Buiten Amersfoort had ik die week allemaal afspraken in heel Nederland. Zo moest ik naar een boekpresentatie in Den Haag, waar ik met een landelijke politicus discussieerde over Bekende Nederlanders en met een grote landelijke krant in Amsterdam een werelddeal maakte. Ook had ik op de donderdagavond een auteursbijeenkomst georganiseerd in Stadskasteel Oudaen in Utrecht, een prachtig pand uit de 12e eeuw waar een brouwerij in was met horeca gelegenheid. Een leuke tip die ik nog uit mijn bierbrouwerij carriere kende. Er kwamen 14 mensen opdagen, waarvan iedereen even enthousiast,ambitieus en aanspreekbaar. Ik had daarmee aanzienlijk meer succes dan de Engelse auteursbijeenkomst in Londen, waar de meeste mensen gekomen waren om te klagen. Uit alles van dit werk blijkt de Nederlandse markt de meest relaxte te zijn. En wat groeien we!!!

Toen werd het tijd voor het weekend. Op de planning stonden een aantal dingen waar ik me al wekenlang vreselijk op verheugd had. Op vrijdagavond was er de Casablanca reunie (mijn oude discotheek) in een strandtent in Rockanje. Maar... vlak voor de reunie maakte mijn zusje me duidelijk dat ze niets meer met me te maken wilde hebben omdat.... Ja waarom eigenlijk? Op zaterdagavond stond er een etentje met vriendinnen voor de wedstrijd op het programma, maar mijn mede organiserende vriendin maakte me duidelijk dat ze iets anders ging doen omdat... Ja, waarom eigenlijk? Het zal vast niet altijd makkelijk zijn om interesse te kunnen blijven tonen in iemand die zo'n ander en ongeregeld leven heeft, maar om nou zulk niveau ruzies uit te lokken...

Ik ging uiteindelijk nog wel uiteten met drie anderen, wat gezellig was, maar waar een flinke smet op lag. En Joeri, nog bedankt dat je mijn leven redde toen ik naar links keek met oversteken! Het was een voorteken; de wedstrijd Zuid2-Sparta was een drama, waarbij Sparta goed speelde maar onder het tergende spreekkoor "Wie is nou de club van Rotterdam" met 3-1 verloor. Twee dagen om snel te vergeten.

Gelukkig had ik het geluk weer een zondagavondje Tante Eef te mogen zijn, toen ik bij Inn Ling en haar drie kleine meisjes aanschoof, en liep mijn bezoek aan Nederland toch nog leuk af.

Terug in Londen betrokken we een nieuw kantoor in hetzelfde pand en kwam ik uitgerekend aan het buro van Duitsland te zitten. Er recht tegenover. De Duitse vlag mag dan groter zijn en af en toe op mijn buro liggen, de Nederlandse vlag hangt hoger en kijkt op de Duitse neer. Sinds kort is ook Italie aan ons buro aangeschoven in de vorm van Daniela en ook Alessandra, de nieuwe marketingcollega, is Italiaans. We zijn inmiddels met z'n tienen, zeven verschillende nationaliteiten. De discussies worden leuker en leuker. Maar de strijd blijft gaan tussen Nederland en Duitsland. Die ik overigens qua omzet vre-se-lijk win! Qua accenten zijn we net 'Allo 'Allo, wat helaa niemand kent. Wat een nadeel is van in Engeland werken, is dat het een uur eerder donker is en je dus vanaf half september in het donker naar huis gaat. Half oktober begon in Londen de kerstverlichting al, wat een hoop donkere avonden goed maakt.

Wat hier in Engeland erg prettig is, is dat iedereen "you" is. Er was tijdens mijn bezoek aan Nederland namelijk een enorm groot verschil: ik was ineens een U! Voordat ik naar Londen ging, was het meestal jij en soms een keertje u (door iemand die net iets te goed is opgevoed). Na vier maanden Londen en het goede leven -denk ik- ben ik ineens een U! Of is dat Amersfoorts? Ik ben wel inmiddels een jaartje ouder geworden, maar meerdere jaartjes als ik de mensen in restaurants en winkels mag geloven. Het Londense leven behandelt mensen goed.

Mijn feestje werd gevierd op de eerste verjaardag van Taai, exact een jaar nadat ik naast Hugo Borst stond en verrast werd door iemand die stiekem uit Los Angeles was gevlogen om me te verrassen. Het feestje werd samen met Kate, mede schorpioen, gevierd in -hoe kan het ook anders- de Hems. De Hems is inmiddels een tweede huiskamer geworden, zeker nu ze elke zondag Sparta uitzenden.

Een paar weken terug was ik weer eens in de Hems met Maud en Kate, toen Maud me wees op een leuke jongen aan de bar: "Hij is ook uit Rotterdam". Aan de bar stond ik naast hem en kon het niet laten "Sparta of Feyenoord?" Hij keek me een beetje teleurgesteld aan en zei: "Ja, Sparta natuurlijk." Ineens hoorde ik in de verte engelen zingen, engelen met een Sparta shirt aan dan. Tegelijkertijd kwam er een bijdehand jong kakkertje bij staan die nonchalant zijn armen over elkaar deed en zei: "Ik ben voor Feyenoord". Dat kwam nogal ongelegen. "Zeg," (ik deed maar eens een wilde gok) "jouw vader heeft je zeker deze stageplek geregeld?" "Ja hoezo?" En toen antwoordde ik weer iets in de zin van, ga maar weer naar je vriendjes. Elke keer al ik in de Hems kom, is dat kutkakkertje er ook om me meestal op de wekelijkse voetbalfeiten te drukken.

Maar gelukkig werd een weekje of wat later het tij gekeerd. De Nederlandse wedstrijden worden sindskort in de Hems uitgezonden. En het was dan ook ouderwets genieten toen Roland, de Spartaan en ik met een bord eten op schoot op de bank Sparta zagen winnen. Echt een tweede huiskamer. Alhoewel in je huiskamer zelden of nooit je portomonnee wordt leeggejat terwijl je erop zit. Maar goed, het kan niet allemaal goud zijn wat er blinkt.

En dan net als je een beetje op een dood spoor zit, krijg je een email van iemand wat alles verandert...

Wordt vervolgd!