Poffertjes, haring en Sinterklaas

De vorige post sloot ik met een cliffhangert af. Iedereen zit natuurlijk al een maand lang onrustig op zijn stoel te wippen, wat bedoelt ze toch? wat bedoelt ze toch? Eindelijk kan de rust wederkeren, ik zal het verklappen. (tromgeroffel) Ik kreeg een e-mail van iemand die me op een titel voor een boek bracht. Die titel sloeg in als een bom en ik besefte me dat ik er niet langer omheen kom; ik ga een tweede boek uitgeven. Wordt vervolgd....

De vorige keer dat ik in Nederland was werd ik er al op gewezen, er staat een bodybuilder in de krant die de Meij heet en een boek uitgegeven heeft. Nu verwacht de lezer het vast niet direct, maar dan is de kans vrij groot dat het familie is. Het blijkt niet alleen dat Berry de Meij, 's Neerlands meest opgepompte man, maar ook zijn jongere broertje Jorgen gekozen heeft voor een leven als spierbal. We zijn familie omdat zijn en mijn opa broers waren. Hij heeft niet alleen ook een boek uitgegegeven, hij leek ook nog eens flink op me (die arme vent). Zijn boek gaat over dat hij de sterren in Hollywood helpt om spierballen te kweken voor films. En zo hebben we ook een carriere in Hollywood gemeen!

Pas geleden ben ik weer naar Nederland gegaan, al had ik dat wat stil gehouden. Ik had namelijk voor mijn verjaardag een etentje in restaurant Soit gehad van Roland, de Spartaan. Met hem heb ik niet alleen Sparta gemeen, ook komen we uit hetzelfde deel van Rotterdam, namelijk West. We hebben menig gulden gespendeerd in dezelfde kroegen en restaurants voornamelijk rond de Nieuwe Binnenweg. En in mijn favoriete restaurant Soit is zijn beste vriend chefkok. Ik nam drie vakantiedagen op en ging op vakantie in eigen land. Het romantische tintje van deze vakantie kan ik echt niet langer ontkennen!

Roland is kunstenaar van beroep en werkt in heel Europa. Sinds ik hem ken heeft hij in Rotterdam, Valencia, Barcelona, Madrid, Keulen, Lissabon, Barcelona en Rotterdam gewerkt en tussendoor in Frankrijk gesnowboard. Zijn werkzaamheden variëren van het restaureren van een 17e eeuws schilderij tot het opzetten van een tenstoonstelling en art technician bij een filmfestival. Tussendoor is hij twee keer even in Londen geweest.

In tegenstelling tot de vorige keer dat ik in Rotterdam was, was het echt één groot vijf daags feest. Nou mag ik echt niets meer van Engelsen zeggen, want we hingen elke avond met een grote groep bekenden in de kroeg. Ook moest er even heel Nederlands gedaan worden, zoals patat met mayonaise eten, alsmede de oud Hollandse poffers en haring met uitjes. En waar kun je dat beter doen dan Scheveningen? Onder een onstuimig Hollands herfstluchtje zijn we twee dagen naar Scheveningen geweest.

Woensdag 22 november was het tijd voor afscheid, de dag om weer terug naar Londen te gaan, Roland vloog naar Barcelona. Precies een jaar daarvoor op 22 november was het ookal een dag van afscheid toen John weer terug naar Amerika vloog, na een drie weeks bezoek. Maar ook de dag dat ik hoorde dat een oud-vriendinnetje van mij, Naomi Verheul, op gruwelijke wijze omgebracht was in Café Inn & Out. Deze 22 november ging ik met Roland naar de begraafplaats in Crooswijk. Haar graf had brandende kaarsjes en heel veel bloemen. De avond daarvoor sliepen we in hotel Bazar, tegenover waar ze ooit gewoond had en vlakbij de kroeg waar ze nooit meer uit kwam. Terwijl de laatste avond van mijn minivakantie een groot feest had moeten worden, stond het toch in het teken van haar. Mijn boek zal ik zeker aan haar opdragen, al krijgt niemand haar daarmee terug. 22 november is nu echt officieel de dag van het afscheid. Ik vloog weer naar "huis", naar Londen.

Het is hier in Londen enorm Kerst, heeeeel erg Kerst. Bijna romantisch. Maar gelukkig werd er ook langdurig stilgestaan bij Sinterklaas. De Hems had weer groots uitgepakt met een Sinterklaas en twee Zwarte Pieten. Kate en Madita waren zwarte piet en mijn taak die avond bestond godzijdank slechts uit fotograferen. Maar terwijl ik dacht dat ik in het complot met Michel (van de Hems), Kate en Madita zat, bleek er nog een ander complot te bestaan. Ik moest bij de Sint op schoot en wel als eerste. KRIMP!!!! De Sint was door Kate en Madita iets te goed voorgelicht en maakte me nog kleiner. Ik betrapte mezelf erop dat alleen maar met “ja Sinterklaas, nee Sinterklaas” kon antwoorden. Seconden duurder eeeeeuwig.

Ook deden we met de BN-ers aan surprises. Dat is trouwens uiteindelijk de naam geworden voor de groep Nederlanders waar ik hier mee omga, het staat voor Bevriende Nederlanders (maar meestal voor Beschonken Nederlanders). Echte ouderwetse surprise avond met gedicht, kado én surprise. Ik kreeg een jaren ’80 radio, vanwege mijn grote voorkeur voor jaren ‘80 muziek, met daarin een CD van de Foo Fighters. Ik had Hester getrokken en zij moest o.a. het mannelijk personeel van de Hems fouilleren en op het mannentoilet verder zoeken naar aanwijzingen. Wat is het toch gek dat je in het buitenland meer Nederlands doet dan in Nederland zelf! Tenzij..... je weer even met beide benen op de grond komt te staan als ze muziek draaien en je een Engelse vriend moet uitleggen wat er met de tekst bedoeld wordt. En dan gaat het natuurlijk niet om Boudewijn de Groot of Doe Maar liedjes, maar om Skihut achtige "muziek". Favoriet van de Engelse Paul was: Ik heb een toetoetoeter op mijn waterscooter en daarmee toetoetoeter ik naar jou. Heel hoogstaand.

Paul heeft twee Arsenal seizoenskaarten en vroeg me pas geleden een keer mee. Ik had me bijzonder verheugd op een wedstrijd in de Premier League, maar dat ik de eer had bij de topper en tevens Noord Londense derby Arsenal- Tottenham Hotspur te mogen zijn, vond ik toch wel een eer. Het werd een onverwachte 3-0, net zo als mijn eigen clubje tegen Ajax had gedaan een paar dagen daarvoor. Mooi nieuw stadion, mooie sfeer, mooie uitslag.

En als ik mijn stukje zo eens terug lees, besef ik me hoe rustig het de laatste tijd is. Geen gekke ongelukken, natuurverschijnselen, evacuaties, ellende met Kings Cross, niets geks eigenlijk. Misschien dit nou periodes zijn waarbij ik op de vraag "hoe is het?" een keer zou kunnen antwoorden met "zijn gangetje".

Heb ik dan helemaal niet op het nieuws gezeten? Die Russische spion lag wel vlakbij mijn huis in het ziekenhuis,"mijn" ziekenhuis, het University College Hospital bij Warren Street. U weet wel, waar ik de eerste twee maanden al 12 uur op de afdeling Accident en Emergency heb doorgebracht. Ik loop vaak naar huis via de Tottenham Court Road en dan kom ik langs dat ziekenhuis. Elke dag gaf het aantal pers aan hoeveel nieuws er omtrent die zaak was. Trouwens, sushi grapjes zijn nog steeds welkom hoor.

Is er dan helemaal niets geks te melden? Ik zou natuurlijk kunnen melden dat ik woensdag naar Nederland terug vlieg voor een twee uur durende live talkshow waarin ik hoofdgast ben. En waar dat niet eens gaat over Lulu, maar over mijzelf en mijn boek. Ik zou kunnen melden hoe laat dat is en op welke zender. Maar stel je nou voor dat ik nog zenuwachtiger word en in Kopspijkers beland of erger nog als blunder van het moment in YouTube vorm in mensen hun emailinbox beland. Nee, dan vertel ik het liever achteraf.....


Update 21 december 2006:

Het is natuurlijk de Goden verzoeken om te schrijven dat ik de laatste tijd niet op het nieuws heb gezeten of dat er geen rare natuurverschijnselen hebben plaats gevonden!
Mijn 5 minutes of Fame is in mist opgegaan toen ik gisteren op Heathrow vast te zitten. Mijn interview is niet doorgegaan...

http://www.nu.nl/news/922863/21/Heathrow_schrapt_vluchten_wegens_dichte_mist.html