New Years Eef

Zoals de update van vorig blogpost al aangaf, heb ik mijn uitzending door de Londense mist gemist. Ik zou eigenlijk woensdag avond 20 december naar Amsterdam vliegen om vandaar uit meteen naar Hilversum te gaan. Het was de bedoeling dat ik donderdagmorgen vroeg als hoofdgast in het Talpa programma Tijd voor Tien zou zitten. Speciaal voor mijn boek (die ze blijkbaar tijdens Googlen gevonden hadden) hadden ze de hele uitzending rondom de tsunami gepland. Hulde, er zijn maar weinig programma's meer die er aandacht aan besteden. Ook zou daar een man namens de Samenwerkende Hulporganisaties zitten en nog wat vrijwilligers. Dat had leuke tv opgeleverd, want met de SHO heb ik nog wat appelgaardjes te schillen. Ik was best zenuwachtig, maar verheugde me er nog meer op. Maar helaas...

Op het werk keek ik overdag even op Nu.nl of er nog wat te beleven viel en tot mijn grote schrik zag ik dat Heathrow vluchten had geschrapt. Nou was het inderdaad hier en daar wat mistig in Londen maar niet extreem. Op de website van Heathrow stond al vele uren voor vertrek dat mijn vlucht vertraging had. Toen ik belde bleek hij ineens weer op tijd te gaan, waardoor ik me ineens de sodemieter moest haasten. In de metro op weg naar Heathrow werd er omgeroepen dat er brand was in een terminal en dat de metro niet verder zou rijden. Dit gebeurt alleen als je haast hebt, leert de ervaring mij. Maar als door een wonder was het sein "brand meester" gegeven 30 seconden nadat ik uit de metro was gestapt en mochten alle reizgers terug de metro in, die toch naar Heathrow ging. Helaas was het nieuws op Heathrow aangekomen wat minder enthousiasmerend. Op het bord stond bij mijn vlucht "Cancelled". Eén zo'n klein kutwoordje, zoveel gevolgen! Mijn gevloek moet de Engelsen op Heathrow hebben doen denken dat ik een film in werking zette, slechts een jongen naast me lachte naar me en zei: "ja he?" Het was voor hem al de tweede keer die dag dat zijn vlucht naar Amsterdam was geannuleerd en wist wat hem te doen stond. Naar buiten, in een enorme lange rij wachten in witte tenten totdat je kan herboeken. Herboeken op een vlucht die met grote zekerheid ook geschrapt zou worden; er werden nou niet bepaald polonaises gelopen in de overvolle tenten.

Ik raakte ook nog met een Belgische jongen aan de praat die een weekendje naar Addis Abbeba ging (geen grap) en een vrouw die daar op vakantie naartoe ging met haar vier kinderen. Alhoewel het een zeer vermakelijk gezelschap was, baalden we wel van de situatie. Na drie en een half uur wachten in de tenten zonder water of eten bij een buiten temperatuur van -1 waren we bijna aan de beurt om te herboeken. Maar met slechts een tiental mensen voor ons, kwam er hoger Heathrow personeel de tent in die de gezellige mededeling hadden dat het herboekingskantoor ging sluiten en dat we in de terminal moesten blijven slapen om de volgende dag 05.30 weer in de rij te gaan staan. Dit nieuws bracht de tot dan toe rustige menigte in hevige beroering. Mensen schreeuwden en huilen sommige zelfs. Om de boel rustig te krijgen zetten de slecht-nieuws-brengers de met M-16s bewapende politie in, die als in slow motion de tent binnenkwamen. Dat maakte de sfeer er flink deigend op. Ik wilde geen nacht in de terminal slapen met een miniscule kans op de eerste ochtend vlucht, waardoor ik ook nog eens een uur te laat zou zijn. Ik smste de jongen van Talpa dat ik Londen niet uit kwam en ging weer naar huis, een metro rit die irritant genoeg ongeveer net zolang duurt als een vlucht naar Nederland. Talpa baalde net als ik als een stekker. Zij moesten als de sodemieter een nieuwe hoofdgast gaan regelen en ik kon fluiten naar mijn 5 minutes of fame.

De volgende dag keek ik -gewoon weer op mijn werk- via internet naar de uitzending met de noodgasten. Deze donderdag was Londen gehuld in een laag mist, erger dan de dag ervoor. Ik nam het zekere voor het onzekere en nam de avondboot naar Rotterdam, waarvoor ik nog aardig wat moest doen. In totaal heeft het 30 uur geduurd om van Londen in Rotterdam te geraken!

Vrijdag moest ik nog wel een dagje werken, wat ik vanuit Café Pol deed vanwege het de internetverbinding en daarna vakantie!! Ik was er -zoals iedereen die dit leest waarschijnlijk- flink aan toe. (de lezer knikt)Ik kreeg nog een telefoontje van Talpa, plotsklaps Tien geheten, dat ze een plaatsje vrij hadden in de uitzending van 27 december. Of ik wel een paar uur van tevoren aanwezig wilde zijn, want ze waren flink geschrokken de laatste keer.

Sliep ik de vorige keer in Rotterdamse hotels, deze keer in het leegstaande huis van Roland. Ro woont in Coolhaven en heeft daar een schitterend oud pand, maar op een matras en twee stoelen (bedankt Peet) na, staat er niets. Ook was er op één stekkerbox na geen electriciteit en begaven we ons met zaklampen door het trappenhuis. Er zat natuurlijk maar één ding op; in Horeca gelegenheden vertoeven en jezelf uitnodigen met Kerst bij anderen.

Eerste Kerstdag werd bij Inn Ling doorgebracht waar de grote tafel weer helemaal vol zat. Moet je ook maar niet verdomd gezellige avondjes organiseren, Inn. Bij Inn thuis is het zo'n huis waar je nog echt een Kerstgevoel overhoudt.

Twee kerstdag was een vriend van Ro de pineut, André. Ook hij had een huis vol en heerlijk eten. Maar.... niet teveel wijn, want de volgende dag ging de volgende dag om 06.00 de wekker.

Toch enigszins katerig na een geslaagde "dit ister nou" -avond, gingen we voor dag en dauw naar Hilversum naar de Talpa-studio. Ro wilde wel mee en dat kwam goed uit toen bleek dat ze me twee en een half uur te vroeg hadden laten komen. Ik was dolblij een Rotterdams aanspreekpunt te hebben tussen die walgelijke zonnebankbruine ons-kent-ons-voormalig-Jordaan-maar-nu-Almere-Buiten-volkszangers die ze in de uitzending hadden. Doordat ik de vorige week niet kon, was ik slechts een onderdeel van het programma en geen hoofdgast meer. Met algehele kalmte (voor mijn doen) zetelde ik in één van de relaxte stoelen in het typische huiskamer decor. De presentatoren waren Marco Verhagen en Dominique van Vliet en het programma wordt op de website als "informeel" beschreven. Het interview was inderdaad niet heel hoogstaand, maar wel erg leuk om te doen. Die 10 minuten uitzendtijd waren respectabel genoeg om niet in een Youtube filmpje of Kopspijkers te belanden, godzijdank.

Op het moment van schrijven, kreeg ik net een telefoontje van ex John, na hem maanden niet gesproken te hebben. Hij vertelde dat hij net terug was van vier maanden reizen door Azie en dat hij daar twee Nederlandse meisjes had ontmoet. Dat wist ik dan alweer, omdat een paar blogposts terug ineens een reactie vanuit Hanoi verscheen van twee meisjes die samen met John en Rob reisden. Ze schreven daar al dat John zoveel verteld had over onze tijd in Thailand; hij vertelde dat ze inderdaad bijzonder gefascineerd waren door ons Thailand verhaal. Het blijkt dat één van die meisjes een zus heeft die producer is bij Talpa en dat zij over mij verteld had. En zo ben ik dus indirect door John in Vietnam aan mijn 10 minutes of fame gekomen.

De dag na de uitzending had ik wat mensen uitgenodigd voor een Vierde Kerstdag etentje en Roland ook. Het werd net als de vorige keer in Nederland een superleuke avond met beide vriendenkringen, die het ook met elkaar heel goed konden vinden. Aanwezig aan tafel was een ouwe bekende met wie ik een maand of zeven geleden het contact had verbroken, Barbara. Niet zonder reden. Ze had me daarna meermalen haar excuses aangeboden, waar ik tot nu toe nooit op ingegaan was. Maar ik ging me beseffen dat als je samen met iemand aan haar vaders sterfbed staat je een band hebt die veel dieper gaat dan zomaar een vriendschap en besloot na al die tijd eindelijk eens te reageren. De dag dat ik een email stuurde was het precies 5 jaar geleden dat dat gebeurd was, de telepathie was dus nog niet uitgewerkt. Ze was altijd al één van mijn favoriete tafelgenoten en ook nu weer, een avond uit duizenden! Restaurant Boudewijn, we'll be back!

De ruime week dat ik in Nederland was, kon ik twee wedstrijden van mijn clubje zien. Per slot van rekening, Sparta Afdeling Londen was in town en moesten er dus twee bezoeken worden afgelegd, waarvan eentje helaas op Zuid. Sparta was WEER de morele en vocale overwinnaar, maar de boeren wisten weer eens de drie punten in de Kuip te houden. De andere wedstrijd zag ik -gezien de vierde plaats van FC Twente in de ranglijst- ook niet al te positief in. Barbara regelde via de supportersvereniging voor de uitverkochte wedstrijd twee kaarten op de hoofdtribune, met een prachtig zicht op de Denis Neville tribune. Ik had nooit verwacht dat die tribune 90 minuten lang in feeststemming zou gaan verkeren! De andere boeren werden met 3-0 verslagen en eigenlijk compleet weg gespeeld door Sparta. Het feestje in het supportershome na afloop was weer als vanouds.

De kater de volgende dag was ook weer al vanouds, alleen was het nu Oudjaarsdag. Niet een dag om te moeten vliegen en helpen verhuizen. André, buurman en vriend van Roland, had een kleding winkeltje (Ipanema genaamd) op de Nieuwe Binnenweg ter hoogte van de Vagebond. Hij was zaterdag voor het laatst open en had gepland staan dat hij de boel zou inpakken met behulp van wat vrienden. Ondertussen hingen al zijn rekken nog vol. Buiten wees ik mensen erop, zonder echt door te hebben wat de gevolgen zouden zijn, dat hij zijn laatste dag had en dat alles voor weinig weg moest. Echt waar, mede-Hollanders, daar houden wij echt van (het is geen vooroordeel)! Negen van de tien mensen liep bij het horen van woorden als "kostprijs" en "bijna niets" toch nog even naar binnen. Binnen de kortste keren was het net de dolle, dwaze dagen, maar dan met hippe mensen.

Zondagmiddag, na André nog even geholpen te hebben met de laatste dingen, vlogen we terug naar Londen. Na een drukke week Nederland zat ik er helemaal doorheen en had ik eigenlijk geen zin om wat te doen. Maar het is uitgaansavond nr 1 en ik woon in een wereldstad, dus ik moest wel. Er was een feestje in de Hems waar alle BN-ers waren en daar ging ik met Ro heen. Het eerste wat me opviel was dat de meeste mensen zaten en dat er achtergrond muziek in de vorm van André Hazes gedraaid werd. Om 23.00 werd er luidkeels Gelukkig Nieuwjaar geroepen, het was immers in Nederland al zover. Vlak voor twaalven ging ik naar Piccadilly Circus om naar het vuurwerk te kijken. Rond de Thames was het waarschijnlijk toch te druk. Om twaalf uur was het zover: het enige rotje van de avond vloog de lucht in. Mensen vlogen elkaar om de nek om vervolgens om zich heen te kijken met een blik van "wat nu"? Wij gingen weer terug naar de Hems waar het vrijwel leeg was. Toen om één uur de lichten aangingen, zijn we weggegaan. In de fietstaxi naar huis zag ik pas wat een bizarre mensenmassa er op de been was. Nog vele malen gekker dan normaal. Na nog een drankje in de eveneens lege Lincoln Lounge Bar bij mij om de hoek, gingen we naar huis. Dus als je denkt dat ik hier in deze bruisende, kosmopolitische wereldstad een Oud en Nieuw heb gehad waar ik een week van moest bijkomen, zit je er ietwat naast. Het was een milde, maar leuke New Years Eve.

En toen was 2006 voorbij. Ik kijk dit jaar terug op een minder gek jaar dan vorig jaar, maar zeker niet saai. Het begon nog steeds met de gedachte dat ik in California zou gaan wonen en werkte in Restaurant de Bodega waar ik Helmuth (bekend in wijde
"omschtreken") hielp met zijn laatste maand dat hij open was. Eind januari maakte ik het uit met John en pakte een baan aan als rapporteur die ik via Xandra kon krijgen bij een bedrijf waar ze langdurige sociale diensttrekkers medisch, psychologisch en arbeidskundig onderzoeken. Ondertussen vroegen vier mensen of ik een bedrijf met ze wilden beginnen, toen ik van mijn uitgever hoorde dat ik voor Lulu aan de slag kon. Dat bleek in Londen te zijn, waar ik na drie weken training in Amerika halsoverkop naar toe verhuisde. In Amerika zag ik hoe op een paar minuten van waar ik zat mensen massaal in hun schuilkelders moesten vanwege tornadogevaar, het enige waar ik daar mee te maken kreeg, waren hagelstenen groter dan een gulden. En over weersverschijnselen gesproken, terwijl de warmste zomer ooit Londen verhitte kon ik alleen maar toekijken vanuit mijn kantoorraam op Trafalgar Square. In Londen zat ik de eerste twee maanden in totaal al 12 uur bij de Accident & Emergency van het UCH ziekenhuis, werd ik nét niet uit mijn huis gezet vanwege een tweedaagse brand in Kings Cross, maakte met Xan en Inn een evacuatie in Kings Cross mee, botste met een rondvaartboot op volle kracht tegen een pijler van de Blackfriars Bridge, was ik kind aan huis in de MTV studio's, werd ik door de KinkFM DJ aangesproken als "Eveline uit Londen, het vaste item op Kink", was met een interview te zien op het Spaanse journaal, op CNN International en niet te vergeten Tijd voor Tien. Was ik met 40.000 anderen gestrand op Heathrow waardoor ik mijn uitzending miste. En kreeg ik op de dag van de verijdelde Britse terreurplannen te horen dat ik op 11 september in Amerika moest zijn. En het jaar dat Lulu NL afsloot als het land met de meeste omzet van alle niet Engelstalige landen met tevens de grootste groei van alle landen (1400%!), ver boven Duitsland, jihaaa. Oja en mijn tweede boek is zo goed als af.

Ik had dit jaar ook de gelegenheid een aantal dierbare bekenden uit Thailand te zien als Charlotte, Jeff Doak, Jeffro en Natalee. En vond het extra leuk om vrienden in Nederland na zo lang weer te zien. Maar dit jaar werd vooral gekenmerkt door de leuke, bijzondere en interessante mensen die ik leerde kennen zoals de BN-ers en natuurlijk Roland en aanhang.

Benieuwd wat 2007 gaat bieden! Kom maar op...