Het Jack Russell in de Kast effect

Weer aan het werk na zo'n relaxed weekje Rotterdam viel zwaar. Normaal gesproken is januari een stille maand voor Lulu, maar niet voor Lulu Nederland. De stijgende lijn zette zich ook in januari door en het was weer hard werken geblazen om beginnend auteurs te helpen hun boek uit te geven en Lulu groot te maken in Nederland. In de tweede week kwam de nieuwe grote baas naar Londen en het eerste wat hij deed was onze baas David ontslaan. We kwamen maandagmorgen op het werk en toen was hij al weg. Zo werkt dat in Amerikaanse bedrijven: je bent ontslagen en je zit een uur later thuis. Zeker in een internet bedrijf is het uitgesloten dat je nog een maandje werkt en wat anders zoekt. Het was een grote slag voor ons allemaal want David was een populaire baas, al was het ons compleet onduidelijk wat hij eigenlijk heel de dag deed. We hebben geen afscheid meer kunnen nemen. De nieuwe baas verdubbelde ook onze taken, wat de sfeer niet bepaald ten goede kwam. Het kwam wel het groepsgevoel ten goede, we zijn nog nooit zo'n hecht team geweest. En alsof de nieuwe baas niet genoeg aangericht had, werden we ook nog eens verplicht een week naar Amerika gestuurd voor het beruchte Camp Lulu, een week vergaderen. Tot vorig jaar heette het Gartfest, vanwege Gart, de president. Zelfs mijn ambitieuze Amerikaanse collega's zagen er als een berg tegenop, dat voorspelde niet veel goeds. Wel leuk om hen allemaal weer te zien en eens even flink misbruik te maken van het feit dat de pond-dollarkoers zo gunstig was.

Zaterdagmorgen 27 januari vertrokken we met inmiddels negen collega's naar Raleigh, North Carolina. De vlucht kwam om 16.00 Amerikaanse tijd aan zodat we nog wat tijd hadden voordat we om 20.00 bij een etentje moesten zijn ergens in Chapel Hill. De vlucht was echt perfect, de rit vanaf het vliegveld naar het hotel echter niet. Het was heerlijk lente-achtig weer, dus ik verheugde me erop even van het zonnetje te genieten bij het hotel. Maar helaas het duurde bijna een uur voordat we een huurauto hadden en daarna verdwaalden we ook nog eens vreselijk. Het hotel lag op 5 minuten afstand van het vliegveld, maar we deden er anderhalf uur over. Er werd wat afgesnauwd tijdens de weg zoeken, zo frustrerend. We stonden in totaal vier keer met onze tassen aan de verkeerde Mariott receptie. Redelijk geirriteerd hadden we nog 20 minuten om ons op de frissen voordat we op sjiek naar het etentje moesten. En deze chaotische situatie zette de toon voor de rest van de week; haasten, verdwalen, verplichte etentjes.

Zondag hadden we nog een dagje vrij en gingen we naar de Mall (goh!). Met mijn collega's Daniella, Alessandra, (de zojuist verloofde) Lucie, Daniel en de Italiaanse PR Lulu Eleonora was het een relaxte dag, wat goed uitkwam want de dagen erna was van relaxen geen sprake. We zaten in claustrofobische vergaderhokken zonder ramen de hele dag te brainstormen. De eerste dag werd ik aan de groep voorgesteld als Eveline, die de helft van haar tijd aan PR gaat besteden. Deze nieuwe verdubbeling van mijn taken (en zonder het eerst even aan mij persoonlijk te vertellen) was de druppel. Of zoals ze in Amerika zeggen: dat was het strootje die de rug van de kameel brak. Er is een limiet aan wat een mens aankan. Ik heb voor mijn werk in totaal twaalf taken (marketing, sales, PR, customer service, google ads en ga maar door). Ik stormde het benauwde vergaderhok uit en kwam buiten tot inkeer. Wacht eens even.... Hier klopt iets niet. Ik ben voor deze baan in een stad gaan wonen, waar ik nooit de ambitie van had om te gaan wonen. En ben ik een groot deel van mijn salaris kwijt aan mijn 1500 euro (!) vaste lasten per maand, voor amper 18 m2. Door alle stress ben ik vanaf oktober non stop ziek, zwak en misselijk en heb ik mijn eerste noodgedwongen Accident en Emergency bezoek in 2007 alweer achter de rug. Bovendien zit ik, van nature niet bepaald een stil en meditatief typetje, al tien maanden vrijwel zonder vakantie op een kantoor. Als een Jack Russell in een kast.

Ik nam een resoluut besluit, Lulu moest misschien maar op zoek naar een andere Nederlander. 's Avonds na weer een verplicht etentje zat ik op mijn hotelkamer mijn op handen zijnde besluit te overdenken, toen ik een berichtje kreeg van mijn nieuwe vertaler. Niemand minder dan beste vriendinnetje Jobien is momenteel mijn vertaler. Bij haar in Australië was het alweer middag en ze had een vraagje over de vertaling. Zij raadde me aan geen ontslagbrief te schrijven maar een klachtenbrief. Met deze wijze woorden van deze wijze vrouw in gedachten, raapte ik al mijn moed bij elkaar en nam Mathijs (de Nederlandse sales manager) de dag erna apart. Die schrok van mijn woorden en 18m2 en haastte zich naar betrokken personen. Mijn noodkreet werd direct tot op het hoogste niveau besproken met een verrassende uitkomst: haar willen we ECHT niet kwijt. Mathijs onderhandelde namens mij en kwam met een oplossing waar beide partijen tevreden over konden zijn. Ik krijg geen loonsverhoging maar ga terug naar Nederland met hetzelfde salaris! Dus.... lente in Rotterdam! De rest van de week werden er zoveel veren in mijn reet gestoken dat ik amper kon zitten. Bovendien werd mijn PR idee opgepakt als winnende idee van alle PR ideëen.

Het hoogtepunt van de week was woensdagavond toen bleek dat er noodweer in de vorm van een sneeuwstorm op komst was. We kregen 's avonds een waarchuwing per email, voorzichtigheid boven alles, blijf thuis als het te gevaarlijk is. Terwijl het heel de avond zo lekker winters naar sneeuw rook, viel het resultaat de volgende dag zwaar tegen en was er van een weerwaarschuwing weer geen sprake meer.

Een andere leuke avond was het bezoek aan de ijshockey wedstrijd van de Carolina Hurricanes tegen de Toronto Maple Leafs. Enkele collega's waren voor de gelegenheid helemaal in de kleuren uitgerust compleet met levensgrote hand, maar het mocht niet baten, de Orkanen werden door de Esdoornblaadje verslagen met 4-1. Het waren vooral de vechtpartijen die het interessant hielden.

Na een dramatisch lange week kwam er een einde aan het vergaderen en namen we vrijdagavond plaats in het vliegtuig. De terugvlucht was ook weer perfect en ik had vier vrije dagen voor de boeg. Roland kwam vanuit Rotterdam over, waar hij de afgelopen maanden aan het werk is geweest. Een leuk vooruitzicht, maar helaas werd het minder leuk dan gepland. Ik had een mega jetlag en had het liefst vier dagen hangend op de bank willen doorbrengen. Lusteloosheid alom, vreselijk. Hoogste tijd voor vakantie!

Al was het maar om mijn nieuwe boek uit te geven, waar ik mij nog steeds enorm op verheug, maar wat door ziektes, zwaktes en misselijkheden redelijk stil ligt nu. Wel ben ik gevraagd voor een ander boek. De uitgever van Taai, Yvette van Totemboek heeft het idee opgevat om een nieuw boek uit te geven. Daarvoor wil ze onder andere mij interviewen. Zeg tegen zoiets leuks maar eens nee...

Sinds ik een nette kantoorbaan heb, valt er weinig spannends te vertellen hier. Dat heb ik natuurlijk helemaal zelf in de hand. Zo heb ik bijvoorbeeld momenteel de keus om in te gaan op een Kameroenees huwelijksaanzoek van Armstrong (mijn voormalig krantenbezorger) en gaan werken op meneers cacoaplantage. Een goudmijntje volgens hemzelf. Om even een stukje te kopieren uit zijn email, waarvan ik de minder vriendelijke passages maar even oversla:

My dear friend,Time is gradually running out for both of us,We are not getting younger I am now 35 and you 31.I want to really spend the rest of my life with you Eveline,I want to spend my old age with you Eveline,and I want you to be the mother of my Kids.Please relax your heart and forget about all those sterotypes and negative things about us Africans.

In het kader van Pimp my Blog; ik zal er een nachtje over slapen.