Horizons

Na bijna 300 dagen is er een einde gekomen aan mijn buitenlandse avontuur in Londen. De laatste paar weken stonden vooral in het teken van verhuizen. Roland verkocht vorige maand zijn huis in de Coolhaven en moest verhuizen. Ongelukkigerwijze viel mijn eigen verhuizing samen met nog een verhuizing. Het kantoorpand waar we nog niet al te lang in zaten werd per 1 maart verhuurd aan een ander bedrijf en moesten we er dus uit. Al tien keer hadden we gehoord dat we nu echt een nieuw pand hadden, maar elke keer ging dat weer niet door. En zeker nu we alweer weken zonder baas werken, was het plotsklaps eind februari. We zitten nu in drie verschillende kleine kantoren in hetzelfde pand, nog steeds het Goldencross House op Trafalgar Square. Ongelukkige timing, want net toen ik nog wat tijd wilde doorbrengen met mijn toffe internationale collega's, zaten ze op loop- in plaats van schreeuw afstand. Nog veel ongelukkigerwijze zit ik weer in een kamer met Duitsland, maar gelukkig ook met Italië. En nog veeel meer ongelukkigerwijze is het Duitse team uitgebreid van één naar twee en staat het dus 1-2 voor Duitsland. Het toeval wil dat beide Duitsers Daniel heten en ik nu dus op een kamer zit met Daniel, Daniel en Daniella.

Van alles in Londen ga ik het meeste de mensen om me heen missen, zoals mijn inmiddels elf collega's en natuurlijk de BN-ers. Toen ik vijf weken geleden mijn vertrek uit Londen aankondigde, werden nog snel allemaal leuke dingen georganiseerd. Maud, een uitblinker in originele dingen organiseren, had een Valentijnsdag activiteit: sokaapjes maken in de kroeg beneden haar. Ik had geen idee wat het inhield, maar het werd een toffe avond. Ik besef dat bovenstaand stukje een vrij hoog Margriet-Libelle gehalte heeft, maar de avond zeker niet! Werden we in het begin van de avond door wat stoere Engelse mannen met pints nog vreemd aangekeken, na een uurtje zat de halve kroeg (inclusief de stoere mannen met pints) gezellig pratend te naaien en om naaitips te vragen. Blijkt dat naaien in de kroeg best een band schept. Mijn aap is na zeven uur noeste (en ietwat aangeschoten) arbeid nog steeds niet af, maar de naam is al wel bekend: Sokrates. Een foto van Sokrates wordt geplaatst zodra hij af is.

Ook bezochten Maud, Mauds vriend Peter, Hester en ik het Chinese Nieuwjaar in China Town, hadden de vrouwelijke BN-ers een Italiaanse avond, had ik met mijn collega's een tweede avondje wijnproef-competitie (waarbij ik dit keer niet de helft van alle wijn won) en woonde ik op de valreep eindelijk een concert bij in muziekstad Londen. Ik kreeg via de email het terechte verwijt dat ik in een stad als Londen niet genoeg gebruik maakte van de briljante muziek die hier vandaan komt en de bijbehorende optredens. Ik hield het niet bij wie waar optrad en waarom. Mijn favoriete band van dit moment diende zich op andere wijze aan....

Ik stond op een ochtend zoals elke ochtend in de Starbucks op Charing Cross toen er een knappe man met snor binnenkwam. Ik dacht nog: "hee, een knappe man met snor". Toen ik eenmaal mijn vleugje vanille stond toe te dienen in mijn veel te grote kartonnen beker met Ruandese berggrondkoffie, drong het tot me door. Er is per slot van rekening maar één knappe man met snor. Voorzichtig nam ik de man nogmaals waar en verhip; het was de zanger van The Killers. Althans, als het hem niet was, leek hij er sprekend op. Ik had mijn camera bij me, maar durfde de mogelijke blunder niet aan. Ik holde naar kantoor en googelde meteen op de band en waar ze zich op dat moment bevonden. En inderdaad, ze waren in de UK. Aaaarghh, ik had dus net voor mijn vertrek met de zanger van the Killers op de foto gekund. Je komt ze niet zo snel in Oostvoorne tegen. Zucht. Maar het nieuws was tweeledig; ik was dichterbij een Killers concert dan ooit tevoren. Het was stijf uitverkocht, maar dat deerde Emmy en mij niet veel. We gingen er met een flinke portomonnee naar toe en hoopten op de zwarte markt. Ik had een enorme mazzel en kocht in een donker hoekje bij het Wembley stadion twee kaartjes voor 100 pond (150 euri), terwijl hij met 180 begon. De ware prijs was 64 pond, niet slecht! Het concert was waanzinnig en het publiek ging los. Te verwachten hoogtepunt: Mr Brightside! Het dieptepunt: het verliezen van mijn digitale camera. Het hoogtepunt na afloop: mijn verhaal doen bij iemand die precies diegene blijkt te zijn die mijn camera had teruggevonden.

Na het concert had ik nog een verjaardagsfeestje in een nachtclub in Covent Garden, waar alle vrouwelijke BN-ers waren. Een wereldavond, maar de leukste avond in Londen moest nog komen. Twee weken erna was de Doeiparty, een naam die mijn niet-Nederlandse collega’s verzonnen hadden. De dag begon met een laatste wandeling langs Regents Canal naar Camden met Roland. Waarschijnlijk het enige stukje Londen wat ik echt ga missen. De avond begon met een etentje met Michael en zijn Russische verloofde, een ander Russisch meisje, Madita, Roland en ik in een Italiaans restaurant in China Town. Niet geheel onverwacht lag dat om de hoek van de Hems, waar al helemaal niet onverwacht het feestje gepland was. De avond eindigde zoals vele avonden op de dansvloer van de O’Neils om de hoek. Echt een wereldavond! Dank aan mijn collega’s, de BN-ers en het personeel van Hems, die ik ook echt ga missen.

De volgende ochtend (lees: drie uur nadat ik in bed stapte) was er vroeg werk aan de winkel. Ik moest die dag al mijn spullen inpakken, in het huurbusje laden, het huis schoonmaken, naar Nederland toe rijden en mijn spullen weer uitpakken. Een iets té ambitieus plan. Roland was met een busje naar Londen gereden en had daar nog wat spullen van hemzelf opgehaald. Samen laadden we de spullen in het busje en maakten we het huis schoon. Mijn huisbazin kwam rond het middaguur en maakte me al snel duidelijk dat zij de rest wel zou doen. Zonder vragen of verdere eisen te stellen, gaf ze me mijn borg terug die ik eigenlijk een beetje vergeten was, 1200 euro. Met deze enorme meevallert in mijn zak begonnen we onder een strak blauwe hemel aan de terugreis naar Nederland.

De laatste paar weken droomde ik vaak over horizons. Horizons overal om je heen, zover als je kon zien. Ik vroeg me af waarom ik daar steeds over droomde of wat het betekende. Toen ik in het busje op weg naar Nederland zat, wist ik het: Dát was dus wat ik al die tijd gemist had, de horizon zien. Londen is een stad waarbij je altijd tussen gebouwen bent, totaal geen ruimtelijke stad. Eerder claustrofobisch. Een zucht van verlichting ging door het busje heen toen ik uitkeek over de wijde Nederlandse horizons. Een beetje teleurgesteld door mijn oerhollandse insticten kwam ik tot de conclusie dat mijn mogelijkheid tot ontspannen samenhangt met de hoeveelheid horizons die ik zie. Tijdens de rit naar Oostvoorne werd mijn gebrek aan horizons ruimschoots aangevuld. Oostvoorne werd die zondag echter niet gehaald. Ergens in Zeeland hadden we het gehad en namen een niet nader te noemen hotel in Goes. De volgende dag deden we ons onder een strakblauwe hemel weer tegoed aan melancholische Hollandse vergezichten en historische en foute dorpjes als Veere en Renesse.

Drie dagen nadat ik in Nederland was, moest ik alweer terug naar Londen voor werk. Het was een bijeenkomst van alle niet op kantoor werkende Lulu medewerkers, waar ik nu ook toebehoorde. Iedereen kwam uit een ander land; Engeland, Duitsland, Spanje, Frankrijk, Argentinië, Polen, Amerika en dus ook Nederland. We bezochten een printer aan in het Engelse kustplaatsje Eastbourne, die hopelijk snel de printer van Nederland wordt. Daarna trakteerde de printer ons op een overdreven sjiek etentje in een overdreven sjiek hotel. De volgende dag stonden er wat presentaties van elkaar op het programma in het Goldencross House, het gebouw waar ik ruim negen maanden heb gewerkt. Rond het middaguur waren we daar alweer mee klaar en hadden we de middag vrij. Vrij onwerkelijk, maar zeker niet vervelend. Hier in Nederland ga ik voornamelijk werken vanuit huis in Oostvoorne, maar ook vanuit het huis van een vriendin in Rotterdam en vanuit het kantoor van Mathijs in Amersfoort. BN-er Kate ging een weekje voor mij weer in Nederland wonen ging wonen, in Utrecht. De eerste twee dagen Amersfoort werden dan ook mooi gecombineerd met een bezoekje aan haar, ver van "ons" Londen.

Over Nederland gesproken, sorry, ik blijf voorlopig hier. Ookal zullen de horizons in Kameroen net iets interessanter of mooier zijn, ik word toch maar geen moeder van mooie half Kameroenese kindertjes en onderdeel van de Kameroenese Cacao industrie. De emails van Armstrong werden steeds onvriendelijker en ik begon een beetje bang te worden dat de buikpijnen die me aan het begin van het jaar teisterden helemaal niet veroorzaakt werden door die buikinfectie maar door een voodoo poppetje van een nepblond vrouwtje met jampotglaasjes met af en toe een naald in haar buik. Ik besloot het dan maar eerlijk en officieel te laten weten dat ik niet op zijn huwelijksaanzoek wilde ingaan en emailde mijn officiele "Nee".

Voor de mensen die intussen vergeten zijn hoe ik eruit zie en dat op onverklaarbare wijze toch willen weten, hier zijn mijn Five Minutes of Fame:

http://www.lulu.tv/?p=6424

Ze hadden me nog niet geïnterviewd of de mensen van Tien moesten op zoek naar een nieuwe baan. Wederom sorry.

Maar... ik wil niet afsluiten zonder het Urbi et Orbi van de zomerliefhebber. Het was weer een geslaagde Zomertijdviering met traditioneel aftellen en champagne toosten onder een luid “Gelukkige Zomer”. Bij deze!