Mohammed Salem Lodik

In de vorige blogposts schreef ik al wat van mijn Kameroenese kennis Armstrong. Na mijn vrij definitieve "nee" aan zijn huwelijksaanzoek heeft hij nog regelmatig ge-emaild. Hij reageerde met dat het hem speet dat hij wel boos moest worden om een email terug te krijgen en dat wanneer ik van gedachten verander ik nog altijd kan komen. Ook schreef hij dat hij snel foto’s ging sturen “omdat ik dat verdiende”. Ik heb vele foto’s gekregen van wat mijn toekomstige Afrikaanse optrekje had kunnen worden en van zijn ouders en andere mensen. Ik heb Armstrong op een bijzondere manier leren kennen. Even een stukje terug.

Ik woonde na mijn dramatische reis door Vietnam een paar maanden aan de Linkerrottekade, een mooie benedenwoning recht aan de Rotte. Ik woonde daar niet direct vrijwillig. Ik was doordat ik in Hanoi was platgespoten, een paar maanden goed van de kaart. Ik wilde niet langer alleen wonen en ben bij mijn oud-stagebegeleider en destijds beste vriend Marc van der V. in getrokken. Ik trok mijn laatste jaar HBO niet meer en zat thuis, waar ik een bedrijf heb opgericht in het Rotterdamse toerisme. Samen met Marc, wat toen nog echt een goed idee leek. Ik had daar een stukje stoep als “tuin” waar ik vaak zat en van een vriendelijke jongeman vaak de krant aannam. Hij vertelde dat hij Ludwig heette en uit Mauritanië was gevlucht. Elke dag deed hij twee krantenwijken en werkte van 3.30 tot einde middag, zes dagen in de week. En geen dag ziek. Elke dag maakten we even een praatje en elke dag opnieuw was hij vrolijk. Zelfs als hij doorweekt van de stromende regen voor het raam stond, had hij die grote prachtige lach op zijn lieve gezicht. Hij vertelde vaak hoe gelukkig hij was om in Nederland te zijn en hoe mooi het leven was. Hij leerde Nederlands en kwam me dagelijks zijn nieuwste woorden laten hoten. Hij blonk door zijn werk uit in straatnamen die hij in vloeiend Nederlands kon zeggen, zo grappig. Zelfs Linker Rottekade. Helaas was Ludwig niet goed in Engels dus moesten we Frans spreken, wat niet altijd even duidelijk was. Hij zag er altijd uit om door een ringetje te halen, het was nog net geen pak.

Op een mooie dag in juni speelde Nederland tegen Tjechie en werden er allemaal Opzoomer straatfeestjes georganiseerd en ook mijn bedrijfje organiseerde er eentje. Samen met mijn supertoffe staigiare Mireille planden we een Oranje feestje rondom die wedstrijd voor de hele flat boven ons. Ik nodigde Ludwig natuurlijk ook uit, hij moest zoveel kranten zo vaak doen dat hij er bijna woonde. Er kwamen een leuk aantal mensen opdagen en Ludwig kwam aan in een deftige broek en met dito schoenen en een Oranje shirt. In zijn hand had hij twee enorme bossen witte en oranje rozen. Oranje won nipt en het werd een lange alcohol gevulde avond. Ludwig genoot van de avond, maar ging vroeg weg. Helaas staat die avond niet in het teken van een van de laatst keren dat ik Ludwig gezien heb, maar van mijn 130 kilo zware zakenpartner die het nodig vond mij die avond in elkaar te slaan. Hij sloeg zo hard tegen mijn slaap dat mijn door Vietnam verslechte zicht met één heel punt naar beneden nam. Ik had nu +4,5 en -1,5 tegelijkertijd. Ik kwam er met mijn wankele 47 kilo nog goed vanaf. Het contrast met de vrolijke, tevreden en galante Ludwig kon niet groter zijn.

Niet lang na het Oranjefeestje kwam Ludwig niet meer zo vaak en het was me niet helemaal duidelijk waarom niet. (Ik kan me door mijn vertroebelde geest niet zoveel meer herinneren van die tijd). Ineens kwam er elke dag een andere Afrikaan opdagen die zichzelf Armstrong noemde. Hij was met zijn grote gouden zonnebril veel Afrikaanser dan Ludwig en sprak Engels. Armstrong liep ook vrijwel dagelijks met een grote smile rond, maar het was toch anders. Op een donderdag in juli had Armstrong een pesthumeur en snauwde wat onverstaanbaars. De volgende dag was het weer zo en ik vroeg hem wat er was. Geirriteerd riep hij in zijn zware Afrikaanse accent: "Ludwig is dead, Eveline". Hij wist nog niet zeker of het echt Ludwig was, maar de kans was groot. Ik belde naar zijn baas en die vertelde inderdaad dat de overleden krantenbezorger waarschijnlijk Ludwig was. Hij was tijdens zijn krantenwijk onwel geworden op zijn fiets en is alleen in een portiekje in de Eerste Wandeloorddwarsstraat overleden. Testen wezen uit dat het een hersentumor geweest moet zijn. Zijn lichaam zou snel en anoniem begraven worden binnen zeer korte tijd. Ludwig was een vreemdeling, waardoor er niet veel geld voor de begrafenis beschikbaar is. Ik wist die “begrafenis” tegen te houden en kreeg van de gemeente Rotterdam een echte begrafenis op de Crooswijkse begraafplaats. Ik kreeg ook een paar dagen uitstel gevraagd om eventuele familie te zoeken. Hij had wel eens verteld dat hij familie in Eindhoven had, maar ik heb ze via zijn naam niet weten te traceren. Hij vertelde dat hij joods was, maar had toch de naam Mohammed Salem Lodik. Wellicht googled zijn familie ooit op zijn naam.

Samen met zijn baas van de RD bezorgcentrale, Armstrong, Frank, een groot aantal mede-bezorgers en mensen uit zijn pension hadden we een prachtige maar emotionele begrafenis. Het was de hele dag guur hersftweer, maar tijdens zijn begrafenis brak het wolkendek open en straalde de zon. Zijn lichaam lag in een mooie grijze Mercedes en de gedachte schoot door mijn hoofd dat hij wellicht nog nooit in zo’n mooie auto had gezeten. Door meerdere mannen met hoge hoed werd zijn kist onder een lekker zonnetje naar de laatste rustplaats gebracht. Een aantal mensen gaven een kleine speech en één iemand, van wie je het echt niet zou verwachten, had een gedichtje geschreven. Ik kon een week geen woord uitbrengen zonder te huilen en heb op zijn begrafenis dan ook geen speech gegeven. Na de begrafenis betrok de lucht meteen weer. Zijn baas vertelde me hoe Ludwig het idee om een kunstwerk op de muur te tekenen enthousiast aangreep en iedereen motiveerde om mee te doen.

Ludwig was een geschenk uit de hemel. Eén van de mooiste mensen die ik ooit heb mogen leren kennen. Mocht u ooit op de begraafplaats van Crooswijk komen, leg dan eens een bloemetje op graf nummer 503, daar ligt een heel, heel bijzondere jongen. Zijn graf is toevallig op een paar passen lopen van Naomi’s mooie roze graf. Ludwig is ongeveer 29 jaar geworden.

Rust zacht, lieve Ludwig