Heavy Easter

Was ik vorige keer een beetje verbaasd over hoe opgelucht ik was bij het zien van zoveel Hollands landschap, nu ben ik verbolgen over het feit dat ik zo intens geniet van weer terug zijn. Koffie in de zon in de tuin, hardlopen op het strand of slenteren door Rotterdam (de stad die nog steeds vet op nummer 1 staat), heerlijk! Het autostrand van Oostvoorne is niet het mooiste strand waar ik ooit geweest ben, maar vanwege mijn geboortegrond wel de meest bijzondere. Ik vond het dan ook niet meer dan normaal dat ik me een paar weken terug opgaf om te helpen bij de strand opruimactie. Je moet Moeder Aarde een beetje vertroetelen af en toe, nietwaar? Het werd een voldoenende dag met veel fysieke arbeid, frisse neuzen en goeie gesprekken over het milieu. Om discussies te voorkomen: dit wil overigens NIET zeggen dat ik het eens ben met het feit dat het Autostrand dicht is!

Een mens mag zichzelf best eens verwennen natuurlijk, zeker na zo'n middag beunen in de duinen. De dag erna vertrokken Roland en ik per huurauto naar de heuvelachtige omgeving van Spa voor een uitgebreid verwen-arrangement. Het viel ons meteen op hoe vreselijk onsympathiek de Spaënaren waren. Het toppunt was 's avonds toen we het oudste casino ter wereld bezochten. Ongelooflijk, wat een arrogantie! Er kon geen lachje of vriendelijk woord vanaf. En dat terwijl ik toch netjes alles op z'n Frans vroeg en beiden voortdurend een kwaliteitsglimlach opzetten. Nederlanders zijn er echt niet geliefd.

De tweede dag was het tijd voor de wereldberoemde Thermen. Vanuit het hotel ging er een glazen liftje de berg op waar de Thermen op lagen. Vanuit de warme Spa Blauw en Spa Rood baden had je prachtig uitzicht over de Ardennen. Het weer was ook nog eens prachtig, echt een verwennerij. Het bijbehorende drie gangen arrangement werd desondanks door een traditioneel Spaas donderwolkje geserveerd en duurde maar liefst 2,5 uur. Terwijl de Waalse dames naast ons alles binnen normale tijden geserveerd kregen. We besloten 's avonds maar op de hotelkamer te blijven en een film te bestellen. Het werd "Everything is Illuminated". Deze film kwam die avond met stip in mijn top 3 beste films ooit binnen, briljant! Wat een verhaal, wat een ingetogenheid, wat een humor, wat een wending, wat een regie! Echte aanrader.

Via een cultureel verantwoorde omweg door Antwerpen kwamen we weer thuis. Spa was erg leuk, maar toch speelde er iets. Een paar dagen van zware gesprekken later hadden Ro en ik het weer over onze relatie en hij vroeg me hoe ik de toekomst zag. Om een lang -en persoonlijk- verhaal kort te maken; Roland en ik zijn niet langer bij elkaar. Ik kan de liefde die hij aan mij geeft niet met dezelfde hoeveelheid liefde beantwoorden, waardoor we de relatie hebben verbroken. Soms is het beter in een vroeg stadium door de zure appel heen te bijten. Godzijdank wilde Ro me nog wel kennen en hebben we nog allemaal plannen staan, want op vriendschappelijk gebied wil ik hem nooit meer kwijt.

Ik had een goeie gelegenheid een aantal dingen op een rijtje te zetten toen ik voor Pasen een paar dagen alleen naar Italië zou gaan. Goede Vrijdag 6 april stapte ik voor een onbekende Paasgedachte in het vliegtuig naar Milaan. Daar nam ik meteen de trein naar Genua, waar ik snode plannen had om in een vier sterren hotel te gaan slapen. Op Genua centraal had ik natuurlijk geen flauw benul waar ik naar toe moest, dus zette ik mijn kwaliteitsglimlach op die in Genua wel de beoogde resultaten boekte: vriendelijk antwoord op mijn vraag en een kwaliteitsglimlach terug. Ik vroeg maar om “mare” (ik gokte dat dat “zee” was), met in mijn achterhoofd het idee om een kamer met zeezicht te hebben. Mare? Oh, wil je soms naar Porto Antico? Porto zal wel haven zijn en Antico zal wel heel oud zijn, dus dat klonk goed! Perfect zelfs.

Het hele stadje is rondom de haven heen gebouwd (tegen de heuvels op) en helemaal in het midden lag een roze vier sterren hotel, het Jolly Marina Hotel. Dat ging ‘m worden. Enigzins bevreesd voor de prijs vroeg ik of ik eerst een kamer mocht zien. Mijn oog viel op de tweede super-de-luxe hotelkamer die ik bezichtigde met een balkonnetje met uitzicht op de jachthaven. De kosten vielen enigszins mee (althans dat hou ik mijzelf dan maar voor): 258 euri voor twee nachten inclusief ontbijt. Omdat ik al anderhalf jaar geen vakantie meer heb gehad, besloot ik maar om het te doen. Ik had geen last van een vriend of reispartner die –terecht- zou zeggen dat we dat helemaal niet konden betalen. Stiekem best wel leuk. Ik nam de dure kamer met balkon omdat ik de dagen wilde gebruiken om mijn boek af te maken en waar is dat nou leuker dan in een oude haven met uitzicht op jachten, historische driemasters, race zeilboten, cruiseschepen en containerschepen. Mijn Rotterdamse roots kwamen hier mooi tot hun recht. Het viel me op dat er zoveel foto’s van presidenten hingen en de Amerikaanse vlag. Bleek dat de G8 top in dit hotel geslapen en vergaderd had. Was ook een prima hotelletje....

Op mijn eerste dag ging ik wat over verkenningstocht uit en uiteraard uitgebreid uiteten. Naast mijn hotel was die middag een kaas- en olijven markt met proef mogelijkheden. Over de varkensvlees kraampjes met varkenshoofden vertel ik vanuit melancholisch oogpunt maar niet. Ik inventariseerde de vaarmogelijkheden, leerde wat Italiaans en bezocht het Queen coverband concert naast mijn hotel. (zucht, er zal eens een keer een Pink Floyd coverband optreden) De volgende dag maakte ik eerst een vaartocht door de indrukwekkende haven van Genua, daarna pakte ik de boot naar Porto Fino. Een supertoeristisch, vrolijk gekleurd kade-stadje wat in mijn nieuwe boek, 1000 plekken die je écht gezien moet hebben, als aanrader stond aangegeven.’s Avonds ging ik bij het restaurantje aan de overkant eten en bestelde helaas de gegrilde tonijn, die ik niet anders kan omschrijven als Tonno Antico.

Zondag Eerste Paasdag kwam Eleonora me om 11.30 halen om me mee te nemen naar haar tante. Ik deed me –als een echte Hollander betaamd- eerst flink tegoed aan het ontbijt, waar ik uitzicht had op vertrekkende cruiseschepen en zeiljachten. Haar tante woonde in een flat elders in Genua. Wat Eleonora me best had mogen vertellen is dat we voornamelijk naar die tante gingen om te eten. Pffff, ik had net mijn ontbijt op en ik moest alweer aanschuiven voor een vijf gangen diner met wijn. “Kind, je bent zo mager, ga snel zitten, ik heb flink gekookt.”

Het was heel leuk Eleonora weer te zien. Ik heb haar leren kennen toen ik voor de tweede keer in Raleigh was, en ze uitnodigde me uit bij haar thuis. Nu was het dan zover. Daniela zou zich de paasmaandag bij ons voegen en dan zou het feest pas echt compleet zijn. Ik heb altijd een hele leuke band gehad met Daniela, die door haar humor een hele aanwinst was voor het kantoor. Eleonora werkt vanuit Italië en doet daar de PR voor Lulu.

Na een gezellig etentje waarbij ik mijzelf het best kan omschrijven als een afgeserveerde skippybal, gingen we het nieuwe huis van tante Denise bekijken. Toen we daar na een uurtje alweer mee klaar waren, was het tijd voor een enorm stuk cake met koffie. Ik heb daarna 24 uur lang bijna niet meer gegeten, niet normaal! En je wil je gastvrouw natuurlijk niet beledigen en eet alles op wat ze je voorschotelt of je het nu lust of niet. Na Genua was het tijd om dat platteland van Ele te bekijken waar ze het al meerdere keren over had gehad. Na twee uurtjes rijden door het hooggebergte kwamen we in vlakke Castelferro aan, een dorpje met 400 inwoners tussen Genua en Milaan. Samenvatting Castelferro: een tabakszaakje, een kerk en een stamkroeg. Dat was het. Er was helemaal niets, maar dan ook niets te doen in Castelferro. Nu had ik het enigszins gehad met het drukke, dure Londen, maar dit was een heel ander uiterste. Eleonora woont met haar moeder Lina in een karakteristiek huis met prachtig uitzicht over het platte Italiaanse land.

De eerste avond in Castelferro werden er “wilde” uitgaansplannen gemaakt. Iedereen verzamelde zich bij de stamkroeg, wat een bakstenen gebouw is met een paar ongezellige tafels en TL licht. Het enige vertier wat de Casteferroënaren hebben en iedereen kent iedereen. We gingen met een groepje jonge mensen naar Deux Chevals, een danskroeg met een Deux Chevaux thema (Citroën Eend). Er trad een bandje op met een extreem valse zangeres, waar iedereen zich met veel gebaren en gegeneerde gezichten aan zat te ergeren. Toch een originele thema tent zo in dat donkere vlakke Italiaanse landschap.

De volgende dag was het maandag, tweede Paasdag. Heel Italië gaat dan picknicken en dus wij ook. Ele had het al een poosje gehad over een picknick waar ze graag naartoe wilde en Daniela en ik zouden dan aansluiten. Maar de dag verliep iets anders. Daniela vond het ineens te veel moeite om een trein te nemen vanuit Milaan en liet via een smsje weten dat ze niet zou komen. Aaaaaargh, wat kan ik daar toch slecht tegen. Buiten dat had ik bus, metro, trein, vliegtuig, bus, trein en lange autorit moeten maken om er te komen en voor haar was een lullig treinritje in haar eigen land al teveel. Een enorme teleurstelling.

Ele nam haar twee beste vriendinnen mee en zo waren we uiteindelijk toch met een aantal. De idyllische Italiaanse Paaspicknick was toch ietwat anders dan ik voor ogen had. De picknick werd gehouden in een plattelandskroegje, weer in de Middle of Nowhere. Bij aankomst viel meteen op dat iedereen in het zwart gekleed was en zwart geverfde haren had. Thematisch als het feestje was kwamen doodshoofden ongeveer net zo vaak voor als Prada-tasjes op een Sex and the City feestje, Lonsdales op een gabberfeestje en leggings op een Antiliaans feestje. Het bleek een Tribute to ACDC Paaslunch te zijn en de aanwezige heavy metal band was al druk bezig met soundchecken. Opvallendste gast was een dametje van zo’n 85 en haar iets jongere vrienden. Ik baalde dat Daniela had afgezegd en had het na een half uur ACDC had ik het best wel gehad, maar de lunch duurde nog zo’n 6 uur langer. Terwijl het ene na het andere half afgeBBQde varkensdeel werd geserveerd, kokhalsde ik me wat af in de vroege snikhitte van het Italiaanse platteland. Die geur alleen al..... Ik kon geen hap meer door mijn keel krijgen. Wat met een paaslunch als die van de dag ervoor niet heel erg was.

Dinsdag was het tijd om weer naar huis te gaan. Ik vertrok in de vroege ochtenduren naar Milaan, waar ik nog wat uurtjes doorbracht. Easyjet bracht me naar Nederland terug in de vorm van Amsterdam. Nu heeft Amsterdam één groot voordeel, mijn favoriete oom woont daar, Ome Jo. Ik had uiteraard met hem afgesproken, zeker omdat ik rond borreltijd landde. Ik had hem al lang niet gezien vanwege mijn bijna tien maanden afwezigheid, maar dat konden we nu goed maken. Ik plaatste mij met veel ergenis in de spits van het Amsterdamse openbaar vervoer en verplaatse mijzelf en mijn veel te zware rugzak naar de Middenweg. Ik had mijn schuld van mijn boek Taai binnen de afgesproken tijd terug betaald en dat stond bij hem garant voor een etentje. Ik heb uiteindelijk met Taai net quitte gespeeld; maar al had ik al dat geld gewoon keihard verloren, dan had ik het overigens nog gedaan. Hij nam me mee naar het restaurant van Jamie Oliver in Amsterdam, Fifteen genaamd. De tot culiniare hoogstandjes omgetoverde moeilijk opvoedbare jeugd deed zich flink tegoed aan hip en trendy zeezout op het hoofdgerecht waardoor dat bijna niet te eten was. Maar voor de rest was het best wel een succes. Alleen die vreselijke tafelgenoot hè, tis dat hij familie is, maar anders....

Na mijn vijf daagjes Italië was het zo weer weekend en het zou Italiaans weer worden in Nederland. Dit was de zaterdag in half april van de bijna dertig graden, het zoveelste weerrecord. Ik besloot met Anja, mijn vriendinnetje van de basisschool, met een groep naar het strand te gaan om te picknicken. Ik stuurde een emailtje rond naar wat leuke bekenden waarvan ik dacht dat die daar ook wel voor in waren. Er werd enthousiast gereageerd door zo’n 15 mensen. Ook Kate, uit Londen en nu Utrecht, zou een weekendje naar Oostvoorne komen. Maar –u voelt hem al aankomen- het verliep anders. In één uur belde iedereen op Kate na af. De excuses waren van “kater” tot “depressie” tot “het wordt ons toch afgeraden om de 40 kilometer naar Oostvoorne fietsen”. Een fikse domper. Vandaar een vriendelijk doch serieus verzoek aan iedereen die iets aan mij belooft: als je iets niet zeker weet, beloof het alsjeblieft niet. De chromosoom in het hoofd die als functieomschrijving heeft het niet erg te vinden als mensen hun beloftes niet nakomen, werkt niet bij mij. Gelieve daar rekening mee te houden tot dat er een donorchromosoom gevonden is.

Desondanks werd het een zeer relaxt weekend al was het niet op het strand, maar in de tuin. De legendarische oud-klasgenoot van de RSG Dennis Paisopoulos kwam met vrouw Manon en inmiddels twee kindertjes en hond langs en het was al snel druk in de tuin. Je komt op zo'n leeftijd dat iedereen om je heen kinderen begint te krijgen, gelukkig meestal mensen waarvan je hoopt dat ze zich gaan voortplanten. Nu zal de gemiddelde docent hier op het eiland best schrikken van het idee twee nieuwe Paisopoulosjes te moeten lesgeven, maar ik kan deze docenten garanderen dat ze enorm schattig zijn!

De laatste keer dat ik in Rotterdam was, kon ik het toch –weer- niet laten en liep de Donner in. Buiten de niet te ontkomen impulsieve aankoop die ik daar zonder uitzonderingen altijd doe, vraag ik ook altijd eventjes: “Hebben jullie ook Taai van Eveline van Wanrooij”. En wat zeiden ze dit keer: “Mmmm, zo te zien is die uitverkocht”. Jihaaaaa, jeeeeeee en jippie! Het duurde dan ook niet lang voordat ze doorhadden dat inderdaad, ik Eveline van Wanrooij was.

En dan nu een cliffhangert: de volgden blogpost een bizarre onthulling over een hobby van een BN-er. Uit betrouwbare bron......