Mission Possible

Een paar weken terug kreeg ik van Xandra een emailtje met als titel: "Laatste wens en Mexicaan". In eerste instantie schrok ik me rot want we zouden ons jaarlijkse Mexicaanse etentje met een goede vriend van ons plannen, die niet lang geleden heeft gehoord dat hij een falende nier heeft. Maar de laatste wens sloeg op een aflevering die ze gezien had van de Club van 100 met het ontroerende verhaal van een vrouw met borstkanker, Jitske Besselink - van Stralen die door alle uitzaaiingen niet lang meer te leven heeft. In de uitzending vertelde haar vriendin Lucie over de droomwens van Jitske, een boek uitgeven om na te laten aan haar kleinkinderen. Ze vertelde het helaas bekende verhaal over de zoektocht naar drukkers of uitgevers, maar dat liep allemaal op niets uit. In de uitzending deden ze een oproep aan een uitgever die Jitske's boekje wel wilde uitgeven. Ik zag de uitzending op internet terug en was vanaf dat moment een Man on a Mission. Ik zou niet eerder rusten voordat ik Jitske’s boekje in mijn handen had....

Het enige wat Jitske en Lucie hadden, was de handgeschreven tekst van Jitske’s sprookje. Samen met mij meldde zich een illustrator en vormgeefster aan. Het nichtje van Lucie zette het schrijven in een Wordbestandje. Zo werkte “Team Jitske” zich twee weken lang vierkant in de rondte om er een echt boek van te maken. Het was hartverwarmend om te zien hoe iedereen, zonder er iets voor terug te verwachten zijn beste beentje voor zette. Zelfs de Spaanse printer gaf me bij hoge uitzondering voorrang. 12 april had ik Lucie voor het eerst aan de lijn en 27 april lag het boek op mijn tafel. We hadden als “deadline” (excusez le mot) Moederdag 13 mei om het boek aan te bieden.

En zo vertrok ik vorige week zondag met een tas vol Jitske’s prachtige boeken naar Leeuwarden. Op Leeuwarden Centraal werd ik opgehaald en samen met de nicht van Lucie gingen we naar het verzorgingshuis wat door het hospice, waar Jitske verblijft een zaaltje ter beschikking was gesteld. Binnen een half uur zat het helemaal vol, ik schat zo'n 40/50 mensen. Jitske was het hospice "uitgelokt" door de zoon van Lucie om een zogenaamd eindje te gaan rijden. Het ritje eindigde op een feestje ter ere van haarzelf. Volgens mij had ze in het begin best veel pijn, haar gezicht was treurig gestemd. Toen ik Jitske in de rolstoel eenmaal binnenreed, klonk er een luid aplaus. Lucie gaf een speech en deed net alsof we daar allemaal waren omdat ze officieel auteur was geworden. Iedereen speelde het spelletje mee dat ze het boek pas in juli zou krijgen, dus ze geloofde ook echt dat we daar waren vanwege het "auteurschap".

Tot.... het moment er twee verlegen hoogblonde kindertjes met een fluwelen kussentje met daarop een goudkleurig kadootje de zaal kwamen binnenlopen. Die kindertjes waren haar kleinkinderen, die ook als verrassing aanwezig waren. Aan het gezicht van Jitske te zien, besefte ze toen pas dat het een groot complot was. Ze gaf me een alleszeggende blik die ik net vastlegde met mijn camera. Op het aantal foto's dat van Jitske op dat moment supreme gemaakt werd, mag Paris Hilton zelfs nog jaloers zijn. Ze pakte het kadootje uit, keek naar haar kinderboek “de Kleermaker en de Tovervaas” en keek supertrots de zaal in. Wat een bijzonder moment om voor Lulu te werken! Wat een eer dat ik hier namens Lulu aan mee mocht werken! Ik herkende mijzelf wel enigszins in Jitske, vooral omdat een boek uitgeven ook voor mij een droomwens was en daar heeft gezondheid ook een belangrijke rol in gespeeld. Gezondheid was sowieso de laatste twee weken de rode draad door mijn werk. Had ik van de zomer ineens twee weken van alleen maar pornografisch materiaal keuren, had ik nu twee weken met daarin meerdere mensen die hun boeken versneld verzonden wilden hebben wegens een naderend einde. Een email kwam van een man die een voor mij hartverscheurende email stuurde over de reden van zijn boek; hij had asbestkanker en wilde zijn vrouw en drie dochters een aandenken geven. Op mijn email naar hem heb ik niets meer gehoord. Maar ook bij de teamleden; Henk, de illustrator heeft Leukemie en het kleine nichtje van de gastvrouw heeft ook Leukemie. De schoonmoeder van vormgeefster Linda lag met een ernstige ziekte op de intensive care waardoor ze er niet bij kon zijn. Ik krijg nu net een email dat ze is overleden en ga maar door. Ik gebruik deze feiten meestal om weer even stil te staan bij hoe belangrijk gezondheid is en dat je alles uit het leven moet proberen te halen. Pluk de Dag! Pluk hem Kaal wat mij betreft!

Na afloop van de feestelijke dag, gingen we naar het hospice van Jitske. Ze heeft een prachtige grote kamer met uitzicht op een gracht en veel groen. Het hele hospice wordt gerund door vrijwilligers; diep respect voor die mensen, ik zou dat echt niet kunnen! Ook de vrijwilligers waren erg onder de indruk van het boek van Jits. Na daar nog wat nagepraat te hebben en een onidenticeerbaar stukje vlees gegeten te hebben in de stationsrestauratie, was het tijd om de terugweg in te zetten. Uitgerekend op de dag dat ik naar Leeuwarden moest, was er geen treinverkeer tussen Nunspeet en Amersfoort. Vanuit Zwolle kon ik nog een klein stukje met de trein, maar tussen Nunspeet en Putten ging de rit toch echt met de bus verder. Dat was wel even genieten geblazen, zo’n mooi groen stukje Nederland met bepaald geen krottenwijken. In Putten had ik het Parkhotel (van Mathijs’ schoonouders) geboekt om de reis van tien uur (!) naar Leeuwarden en terug, niet op één dag te hoeven doen en ik op maandag bij hem op kantoor kon werken.

Op de terugweg van Amersfoort naar Rotterdam stopte ik langdurig in Rotterdam. Het was per slot van rekening 67 jaar geleden dat de stad gebombardeerd werd en dit jaar zou dat in het kader van het architectuur jaar op spectaculaire wijze aangepakt worden. Samen met Roland, die van vriend, naar ex-vriend naar beste maatje is gegaan, zagen we het prachtige schouwspel waarbij 130 lampen van 7000 Watt op de hemel gericht stonden op de lijn van de brandgrens. Vooraf was een optreden van twee aparte instrumenten die het geluid van de sirenes symboliseerden, in combinatie met trombones. Nu heb ik tijdens mijn jaren als stadsgids velen malen over het Bombardement verteld dus wilde ik dit voor geen goud missen. En terecht! Wat een waanzinnig te gek gaaf gers geweldig spectakel was dat! Eén van de mooiste kippenvelmomenten in mijn Rotterdammerschap. Ook mooi was het om te zien hoe nachtelijk Rotterdam (het begon pas om 22.45) overspoeld werd door grijze permanentjes. Vele ouderen waren op het schouwspel afgekomen, maar gelukkig ook veel jongeren, allochtonen, alles. Er hing zo'n zeldzaam mooie saamhorige sfeer in Rotterdam. Twee memorabele dagen die ik niet snel zal vergeten.

Drie links die met bovenstaand stukje te maken hebben, die ik de lezer (hoi mam) toch niet wil onthouden:

* Het weblog die we bijhielden voor Jitske: http://detovervaas.web-log.nl/.
* De aflevering van Club van 100 met Jitske en Lucie die om een uitgever vragen: http://player.omroep.nl/?aflID=4290673 . (Jitske en Lucie komen in de dertiende minuut aan het woord.)
* Opdat wij nooit zullen vergeten: Rotterdam voor, tijdens en na het Bombardement:
http://www.youtube.com/watch?v=w3ZUBerD-ss

Jitske’s boek was niet het enige project waar ik al een poosje naar uitkeek; ik heb nog een bijzonder project. Een reisopdracht om precies te zijn! Mijn moeder vroeg me pasgeleden of ze “even met me kon praten”, wat meestal nooit zo’n goed teken is. “Ga maar even zitten”. Ik werd nerveuzer en nerveuzer, maar onterecht. Mijn Ome Jo en zijn zus hadden een snode plannetje waar ze mij voor nodig hadden. Mijn oma Betsy is een stoer dametje van 90 jaar oud. Ze heeft de wens om nog één keer een treinrit te maken in Zwitserland. Mijn oom, die componist is, heeft deze zomer een optreden in Zurich, waar hij mijn oma naartoe wilde meenemen met de auto. Na een paar dagen, word ik ingevlogen en ga dan samen met Ome Jo en mijn oma naar het concert. Vervolgens hebben we nog een dagje met z'n drieën voor de ontspanning en daarna volgt de Grote Dag. De dag dat ik samen met mijn 59 jaar oudere vriendinnetje met de trein van Zurich naar Den Haag ga! Dit gaat plaatshebben in juli, maar kan nu al niet wachten. Net zoals oma, die voor de gelegenheid door mijn oom voorzien is van genoeg Zwitserland literatuur om haar minimaal tot juli zoet te houden. Nog maar 7 weekjes, omaatje!

Ik sloot de vorige blogpost af met een belofte op een smeuige roddel over een BN-er (en dan niet de Londense vriendengroep de Beschonken Nederlanders, maar een echte in het wild levende Bekende Nederlander). Na kort overleg met mijn betrouwbare bron is besloten dat het verstandiger is die niet te plaatsen, omdat zij anders levend gevild zou worden. En gezien de roddel had dat niet geheel onverwacht geweest. Ik heb mijn bron liever levend!

Een ander verhaal over een BN-er. Esther Kreukniet, voormalig Esther Blinker woont ook in Oostvoorne. Ik was haar vlak nadat ik Taai had uitgegeven al eens tegen gekomen in de Albert Heijn, netjes bij de frisdranken afdeling. Ik sprak haar aan en vroeg haar of ze misschien als auteur eens haar mening wilde geven over mijn brutale in boekvorm uitgegeven probeerseltje. Het leek haar een leuk idee en ze wist zelfs al wie ik was (het was een week nadat ik een week lang in alle lokale krantjes had gestaan, oftewel een week nadat ik ondergedoken zat). Ze nam het boek mee en ik kreeg al snel een email dat ik snel meer zou horen, maar hoorde vervolgens niets. Het bleek dat ze in een vervelende scheiding lag en weinig tijd voor haarzelf had. Toen ik na Londen weer in het land was, besloot ik haar weer eens op te bellen. Immers, er staat een nieuw boek op stapel! Ik vroeg haar voor een quote op de achterkant van mijn boek, dat zou ik zo’n eer vinden. Maar de wereld draaide zich heel even om toen ze zei dat het háár een eer leek om een quote op mijn boek te zetten. We zijn er nog steeds niet helemaal uit wie nou het meest vereerd is, maar goed getimed was mijn telefoontje in ieder geval wel. Ik vertelde dat ik voor Lulu werkte en haar bek viel open van verbazing. Ze wilde voor haar Schrijf workshop namelijk net Lulu gaan benaderen. Inmiddels heeft ze mijn boek gelezen en vertelde er een –vooral voor mij erg -leuke anecdote over. Ze was op het vliegveld in een hoekje het boek aan het lezen, toen ze werd aangesproken door een man. Die man zei dat hij al kwartier aan het observeren was hoe ze het boek las, omdat ze voortdurend in de lach schoot. Hij vroeg haar welk boek het was en waar hij het kon krijgen. Nou deze opmerking was het hele boek uitgeven eigenlijk nu al meer dan waard. Misschien ook dom van mij om dit hier te plaatsen, dit schept natuurlijk alleen maar verwachtingen...

Ik besef me dat mensen Oostvoorne tegenwoordig niet echt meer associëren met dat lieflijke dorpje aan zee, maar het dorpje met de meest weenzinwekkende moord van de afgelopen jaren. De moord op Caroline van Toledo werd de afgelopen week breed uitgemeten en alle winkels en horeca hingen vol met haar posters. Het liet me niet los na het zien van Opsporing Verzocht, het riep meer vragen op dan dat het zaken verduidelijkte. Wat me zelf maar niet los liet was de route die de dader met het slachtoffer in de kofferbak gereden moest hebben naar het Gors. De daders zijn naar haar huis gegaan per brommer, scooter, motor of auto en vandaar samen met de andere dader met haar auto naar het Gors gereden. Toch? De kans is overigens erg groot dat ze daarbij langs mijn moeder en haar vriend zijn gereden, die op het moment van de moord op een steenworp afstand was. De politie heeft hen nooit gehoord. Ik zat zelf bij John in Los Angeles toen het gebeurde, dus heb er toen niets van meegekregen. Laten we hopen dat er bij de 36 tips die de politie heeft gehad een gouden tip zit, het zit mij als alleenwonende uiteraard niet lekker dat de dader (s) met grote waarschijnlijkheid ook uit Oostvoorne komen....

N.B. de foto's zijn de laatste paar maanden van bizar slechte kwaliteit; gepixeld, verkeerde onderschriften, uitgerekt, etc. Helaas kan ik daar niets aan veranderen en de drie heren van waarbenjij.nu beloven al tijden beterschap, maar blijkbaar is het nog niet opgelost.