Pirates of the Thames

Alhoewel ik weer in Nederland woon, gaan de feestjes in Londen natuurlijk gewoon verder. Er is wel een aantal dingen veranderd. De organisator en tevens leukste barman van Engeland, Michel de Koning, is weg bij de Hems. Hij organiseert nu nog steeds feestjes met een Nederlandse twist op verschillende lokaties. Bijvoorbeeld op een boot. Kijk, dat was natuurlijk een mooi excuus om de BN-ers weer eens te zien en één of meerdere glaasjes alcohol mee te nuttigen.

Mijn minitripje naar Londen stond gepland in mijn vakantie. Vakantie, vakantie, ik weet dat ik dat woord vroeger nog wel eens in mijn mond heb gehad.... Ik zocht het op bij Wikipedia en dit was wat er stond: “Vakantie is een periode dat er niet gewerkt wordt of niet naar school gegaan hoeft te worden. Dit betreft een periode die (veel) langer is dan een weekend (waarin veel mensen vrij zijn), vaak minimaal een week. Werknemers hebben vakantie wanneer zij hiervoor vakantiedagen (of andere snipperdagen) inleveren, scholieren hebben vakantie wanneer hun school gesloten is.” Ah! Da’s waar ook. Ik informeerde op mijn werk hoeveel vrije dagen ik nog had en dat was het getal 5. Ik plande mijn vakantie dus achter Pinksteren, zodat ik nog een dagje overhad voor de rest van het jaar. Welkom bij een Amerikaans bedrijf. Tijdens mijn “vakantie” ging ik niet naar het buitenland, maar bleef ik thuis, hopende op een nieuwe hittegolf waarbij ik tegen iedereen die dat niet wilde horen dat ik lekker aan zee woon. Dus regende het de hele week. Ik gebruikte de week om mijn boek af te maken en een begin te maken met het organiseren van het feest er om heen. En natuurlijk ook om een beetje te werken, want niemand die mijn werk overneemt als ik er niet ben. De Nederlandstalige auteurs die op Lulu hun boeken uitgeven zaten zonder vertegenwoordiger en op zo’n schuldgevoel zit je in je vakantie gewoon niet te wachten.

En gelukkig vloog ik samen met Roland voor twee nachtjes naar Londen. Daarvoor deden we nog wel inkopen bij Frans Moret, het was namelijk geen gewoon bootfeestje, het was een piratenbootfeestje! Nog enthousiaster dan kinderen (en het bewijs was er genoeg want de aldaar aanwezige kinderen vonden ons maar kinderlijk) pasten we alle attributen aan, zoals een ooglapje, doodshoofd bandana, haakhandje en niet te missen natuurlijk: de papegaai. We kochten alles wat voorhanden was en gingen op weg naar het vliegtuig.
Nou is het wel zo dat de relatie voorbij is tussen Roland en mij, maar twee aparte hotelkamers was misschien ietwat te prijzig in de op Moskou na duurste stad ter wereld. (Jawel, Londen staat weer tweede!) We hadden vlak voor ik uit Londen verhuisde wat hotelkamers bezichtigd, omdat we beiden het gevoel hadden dat we vaak terug zouden gaan. Voor de prijs van 85 pond had je een standaard hotelkamer in een Ibis achtig hotel, niet iets waar we echt naar uit keken. Ik vroeg het Madita, mijn vriendinnetje uit Londen, die in de hotelwereld zit. Ze vertelde dat ze wel een kamer kon regelen voor 66 pond. Okee, ik boekte twee nachten voor twee personen met twee losse bedden, ervan uitgaande dat we dan wel een iets mindere kamer hadden dan de kamers die we gezien hadden.

Na een vlucht, trein-, metro- en taxiritje zaten we allebei bewegingsloos met open mond te staren naar het antieke luxueuze prachtig verlichte hotel wat zich voor ons opdoemde, het Crowne Plaza St. Jamespark hotel. Een portier opende de deuren van taxi, wat meteen iets zegt over het hotel. Wat een weelde! Madita werkt voor een super-de-luxe hotel en had een eenmalige korting kunnen regelen bij haar baas. De kamer overtrof mijn stoutse dromen. Bij binnenkomst moest je naar links, dan weer naar links en dan kwam in het slaapkamer gedeelte; decadentie ten top!

Heren, graag wil ik ook even een vooroordeel ontkracht zien. Er wordt wel eens gezegd dat vrouwen grote tassen meezeulen. Die stelling is sinds die twee dagen toch echt verleden tijd. Roland checkte in op het vliegveld met maar liefst 13 kilo. In zijn tas 5 broeken en meerdere shirts, maar dan toch twee dagen lang in dezelfde kleren lopen...

De enige vrije dag in Londen werd niet geheel verrassend doorgebracht rond Regents Canal, óp het Kanaal dit keer. Er is een rondvaartbootje wat tussen Camden Town naar Little Venice pendelt, dwars door London Zoo heen. Het blijft mijn favoriete stukje Londen. Maar ook de Thames biedt vele mogelijkheden. Na een Italiaans etentje met mede BN-ers Maud en Peter alsmede de papegaai, gingen we naar Embankment, waar de boot lag. Er stond een lang rij piraten, waaronder Italiaanse Daniela, Lucie en haar verloofde Tom, Duitse Daniel 2, Hester en vriend Colin, Engelse Paul, Madita, Roland, Maud en Peter, een samenvoeging van collega’s en BN-ers. Aan boord allemaal bekende gezichten, een feest der herkenning. Terwijl het al dagenlang keihard regende hadden we deze vrijdagavond een mooie en zelfs zwoele zomeravond. Onder toezicht van een adembenemende rode volle maan dansten we op het bovendek onder de sterren en de Tower bridge. Het feestje was het meer dan waard om naar Londen voor te gaan!

De volgende dag moesten we alweer naar huis en ik betrapte me erop dat ik daar van baalde. Te weinig mensen gezien en gesproken! Thuis was er een hoop werk aan de winkel. Ik had mijn boekpresentatie op 23 juni gezet, waardoor ik het mijzelf weer ongelooflijk moeilijk maakte. Ik had mijn proefexemplaar nog niet eens besteld, laat staan mijn foto’s laten drukken voor de expositie. Ik maakte het mijzelf weer ouderwets moeilijk, maar was er van overtuigd dat alles weer op z’n pootjes terecht kwam. En dat kwam het! Mijn boekpresentatie annex foto expositie opening was een groot succes, een wereldavond.

(“Jeemig zeg, wat karig, is dit nu alles wat ze gaat schrijven over dat feest? Ben ik daarvoor helemaal gekomen?” Nee! Volgende blogpost wordt een kijkje achter de schermen van Twaalf reizen, Dertien ongelukken. Dit om dit verhaal niet helemaal uit de hand te laten lopen wat betreft de lengte. Maar u bent al op de helft, hulde)

Een weekje of wat terug ging ik een lekker robbetje hardlopen. Mijn favoriete moment is het moment dat ik op het strand in het mulle zand moet lopen, bij voorkeur onder de brandende zon (Noot aan mijzelf; AB-SO-LUUT geen “Marathon de Sables” zetten op mijn nog-doen-in-dit-leven-lijstje zetten, ookal is die wens er wel). Het meer was als een spiegel en waterig zonnetje verlichtte het prachtig. Even stonden mijn zojuist aangemaakte blije stofjes in mijn hoofd en ik te genieten van het uitzicht en de serene rust, toen ik even later thuis de televisie aan zette en hoorde ik dat op precies dat moment aan de andere kant van het meer een onder water overleden duiker werd boven gehaald...

Maar er is nog meer bizars in mijn omgeving de laatste tijd: Toevallig op de dag dat het proces begon tegen de Kaapverdiaanse monsters die ex-stagiare en vriendinnetje Naomi van het leven beroofd hadden in cafe Inn & Out, kwam ik erachter dat ik geregeld email contact heb gehad met een van ’s Neerlands bekendste moordenaars voor mijn werk. Want ook moordenaars schrijven boeken. Ik heb een enorme ontdekking gedaan die (als het waar is) het proces op z’n kop kan zetten, die ik vanwege het lopende onderzoek uiteraard niet meld. Het zien van de beelden en verdere berichtgeving over de drievoudige cafemoord waarbij Naomi omkwam maakt een diepe diepe indruk. De combinatie van beide zaken vergden die week (en nog) een krankzinnige hoeveelheid verwerkingskracht.

Maar dat was die dag nog niet alles, want ook bleek dat een herhaling van wat er in Thailand is gebeurd, er weer zit aan te komen. Er zijn weer afwijkende cellen gevonden, PAP 3A dit keer. Ik wist dat het terug kom komen, dus was hier op voorbereid.

Net na beiden nieuwtjes gehoord te hebben, moest ik die wwoensdag naar Londen voor werk. En ook daar is het roerig. Mijn Nederlandse contract liep in juni af en zoals al eerder gezegd vind ik mijn baan geweldig. Het gaat enorm goed met Lulu NL, we staan met trots op de vierde plaats wereldwijd (na USA, UK en Canada), we zijn de beste niet-Engelse markt, we zijn het land met de minste klachten en ik haal elke maand ruimschoots mijn targets (in juni zelfs ruim 2,5 keer!). Buiten dat heb ik met mijn artikelen in de Telegraaf en Algemeen Dagblad de meest succesvolle media aandacht voor Nederland ooit gegenereerd, door mijn eigen netwerk. Ik denk dan: nieuw contractje, jatogniettan. Maar de nieuwe president van Lulu, die al niet bepaald uitblinkt als het gaat om interesse en waardering voor de Nederlandse markt (eufemisme van de eeuw!) denkt daar anders over. Hij in combinatie met de nieuwe directeur van Lulu in Europa dachten dat het gepast zou zijn om een vierde (!) loonsverlaging te geven. De onderhandelingen vonden plaats vrijdagavond 22.30, want toen pas besloot Lulu wat met mijn “waar is nou mijn nieuwe contra-hact” emails te gaan doen.

Terwijl een deel van mijn grote hoeveelheid bazen mij via Messenger en telefoon smeekte niet weg te gaan, belde de Muts (nieuwe directeur Lulu EU) me doodleuk op om te zeggen dat ik weg mocht, Lulu per direct verlatend en achterlatend met een enorme puinhoop. Nou kon dit bedrijf me daardoor keihard gestolen worden, maar de Nederlandse auteurs achterlaten in deze zooi totdat er twee vervangers voor me zouden worden gevonden, ging me echt te ver. Ik stelde mijn salaris eisen voor een nieuwe maand Lulu (bij de juiste managers) en momenteel maak ik netjes mijn werk af. Deze maand staat een hele nieuwe website op het programma en die helemaal vertaald moest worden. Daarvoor ben ik momenteel in Londen wat best een vreemde gewaarwording is. Vooral de Muts onder ogen te komen. Ik ging gewapend met mijn twee enorme krantenartikelen en wat gebeurt er? Ik ben ineens haar grote heldin en kan niets meer fout doen. En dat terwijl ik flink was uitgevallen tegen haar toen ik dacht dat ik toch weg zou gaan, in het kader van ‘niets te verliezen’. Dit wantrouwen en gebrek aan respect ligt heel erg gevoelig aangezien ik eerder ben opgelicht met mijn eigen bedrijf; mijn zakenpartner heeft die zaak geplunderd en had geen respect. Ik heb nooit wat voor dat bedrijf gehad, terwijl het qua goodwill een goudmijntje was. Even voor alle duidelijkheid: ik ben echt geen golddigger, maar waar respect en waardering ontbreken, mag geld het goed maken.

Niet alleen ik nam die dag ontslag. De donderdag ervoor nam Daniela ontslag, vrijdag nam Lucie ontslag, stopte Mathijs ook en nam ik ontslag en de maandag erna Daniel. De overgebleven drie zoeken ook naar een andere baan. Met andere woorden is het Dreamteam, zoals wij tutjes onszelf noemen, helemaal opgeheven. Iedereen is of gaat weg. Ik vermoed opzet. U?

Een vraag die iedereen me stelt en waar ik eigenlijk geen antwoord op heb is wat ik nu ga doen. Welnu, ik neem augustus vrij, want 15 maanden keihard werken, een boek schrijven en uitgeven en een foto-expo samenstellen, ben ik bang dat ik niet meer kan onstpannen. Ik gun mijzelf heel augutus vrij en dan ga ik dus heel erg hard ontspannen. Vorige week heb ik ironisch genoeg een eigen bedrijf moeten oprichten om rekeningen te kunnen sturen naar Lulu, nu ik van de loonlijst van mede-Lulu-verlater Mathijs af ben. Misschien dat ik daar nu wat werk van ga maken, want dit wanrouwen en disrespect van een baas werkt bijna traumatisch. Ik stop mijn enthousiasme dan liever in een eigen zaak. De naam is EvW Creations en als bedrijfswerkzaamheden zijn fotografie, schrijven, uitgeven en nog iets. Want natuurlijk staan er drie nieuwe projecten op stapel die flink afwijken van wat ik tot nu toe gedaan heb. Dat “Iets” houd ik lekker voor mijzelf. Trefwoorden: Xandra, Ebay en Koningin Beatrix. (mondje dicht hè, Xan?)

Bovenstaand is al niet al te positief en dan heb ik het nog niet eens over het momenteel grootste drama gehad wat zich momenteel afspeelt in Huize Wanrooij. Mijn lieve, schattige katje Snoopy heeft een tumor in haar kaakje. Een week na haar 16e verjaardag moest ik met mijn huisdiertje naar de arts omdat ze angstig dun is en wat bloed rond haar bekkie had zitten. Een paar eeuwig durende dagen later hoorde we dat het kwaadaardige tumor was en niet meer te genezen. We kregen medicijnen mee die haar nog zo lang mogelijk bij ons houden, maar ik denk niet dat ze de 17 gaat halen. Ik ben hier echt he-le-maal kapot van en wil alleen nog maar bij haar zijn, de rest van de wereld kan me gestolen worden. Elke dag gaat het een stukje slechter met eten wat hartverscheurend is om te zien. Maar ze is nog zo vrolijk en nieuwsgierig en speelt de hele dag buiten, ik kan het nog lang niet over mijn hart verkrijgen haar weg te brengen. Ze is al meer dan de helft van mijn leven bij me en kan mijn huis zonder haar gewoon niet voorstellen. Ik vrees dat mijn verdriet net zo groot is als mijn liefde voor haar, wat betekent dat ik nog een lange, lange weg te gaan heb voor ik hier overheen ben.

Maar laat ik deze ellenlange monoloog afsluiten met een leuk nieuwtje. Deze week moest er nauw met vertalers samengewerkt worden aan de website. Terwijl mijn collega’s wat saaie veel oudere dames naast hen hadden zitten, had ik een lot uit de loterij. Jessica is een Nederlandse die hier al jaren woont en zeer professioneel vertaler is, zo doet ze bijvoorbeeld zelfs ondertiteling voor programma's. Het klikt ontzettend goed tussen ons en hebben onze intrek genomen in een lege kamer in het kantoor waar ik uitkijk op het nieuwe Wembleystadion. Misschien ook wel beter dat we een aparte kamer hebben, want een kippenhok zal een grotere bron van rust zijn als wij bij elkaar. Maar er wordt natuurlijk ook gewerkt. Toen ik haar vroeg of ze ook naar Engels vertaalt, zei ze dat ze daarop afgestudeerd was. En zo was de link naar mijn boek natuurlijk snel gelegd. Binnenkort gaan Jessica en ik mijn boek naar het Engels vertalen! Een leuke titel is welkom. Ik heb nu als Engelse werktitel en tongbreker: Twelve trips, thirteen times trouble. Maar dat kan vast beter! Tips zijn welkom. Voor wie een treffende naam heeft verzonnen, stel ik iets heel leuks in het vooruitzicht.

Shit, ik ben toch nog niet klaar.
Momenteel zit ik dus in Londen op mijn prachtige hotelkamer in Hammersmith met een heel ver uitzicht op onder andere het Fulham stadion en een zijtak van de Thames. De dag dat ik hoorde dat ik naar Londen moest, was de dag van de twee ontdekte bomauto’s. Toen ik te horen kreeg waar mijn hotel was, was op de radio het bericht dat bij Tubestation Hammersmith een verdacht pakketje tot ontploffing was gebracht. Typisch weer wat voor mij. Ik heb mijn excuses maar weer overgebracht aan de locals hier. De afgelopen twee dagen dus gewerkt en vrijdagavond wat wezen drinken met het Dream Team, het is per slot van rekening voor het laatst dat we samen zijn (voor Lulu).

Gisteren was het 7 juli en een belangrijke dag voor Londen. Toen ik voorbij Kings Cross liep, zag ik de bloemen liggen vanwege de memorial van de bombardementen. Ik besefte me dat het precies een jaar geleden was dat ik de één van de raarste dagen uit mijn leven had (zie blogpost met als titel “7 juli”). Ik ging naar Kings Cross omdat ik zo leuk emailcontact had met de huidige bewoonster van mijn studiootje, Sarah. Zij heeft me trouw alle post doorgestuurd en daar wilde ik haar met een kopje koffie voor bedanken. Het was best gek om in mijn oude huisje te staan, terwijl er iemand anders in woont. Ik nam haar mee naar een Italiaans machotentje vlakbij waar ze echt goeie koffie hebben. Ook met Sarah klikte het ontzettend goed. Haar baan is verkopen van prints bij veilinghuis Christie’s. Ze werd daardoor vreselijk nieuwsgierig naar mijn foto’s die momenteel nog steeds trots de muren van restaurant Soit sieren.

Na de lunch met Sarah ging ik naar Trafalgar Square, waar ik met Maud had afgesproken om de Tour de France te gaan kijken. Nou haaaaaaaaat ik de Tour de France, maar dit was toch wel heel tof om te zien. Of zou het om de blauwe lucht geweest zijn? De beelden op de grote schermen lieten steeds stukjes van Londen zien, gefilmd vanuit een helicopter. Elke keer als dat gebeurde, zag je de mensen op het plein heel erg naar de betreffende helicopter wijzen die dat stukje gefilmd moest hebben. We aten in een leuk restaurantje aan de Thames, waarna ik in mijn eentje naar de Hems ging om te kijken of er bekenden zaten.

En ja hoor. BN-er Huib stond de bierlijst af te werken met twee Nederlandse vrienden en ook Jessica de Vertaler was er met twee vriendinnen. Later kwam ook Daniela met een hele Italiaanse afvaardiging een stukje Holland in Londens China Town proeven en liep het dus weer helemaal uit de hand. Er is echter wel een groot verschil met uitgaan. De anti-rookmaffia heeft in Engeland hun zin gekregen en er mag geen sigaret meer gerookt worden. Mijn oordeel: KUT. Lekker dat mijn kleren niet naar rook roken de volgende dag, maar dat was dan ook echt het enige voordeel. In O’Neils kon je nu ineens heel goed ruiken hoe rot de bezoekers van binnen waren (Letterlijk), gadverdegadver, geef mij dan maar rook. En voor degene die mij niet kennen, ik ben een roker, alhoewel ik met zo’n half pakje per week ironisch genoeg een voorbeeld ben van vele rokers. Wat ik zo hypocriet vind, is dat de A.R.M. zegt dat het ongezond is voor de mensen die er werken. Nu heb ik zelf zo’n 14 jaar in de Horeca gewerkt en daar rookte vrijwel iedereen. Maar niemand rept over het ongezonde personeelseten; elke avond in tien minuten een patat met frikandel weg happen vond ik pás vreselijk. En dan die lange uren zonder pauze. Het langste wat ik ooit gewerkt heb, was 15 uur non-stop en dat mag dus blijkbaar wel. Buiten dat is de dreiging die uitgaat van iemand die 20 pints op heeft vele malen groter dan iemand die 20 sigaretten gerookt heeft. Hypocrisie ten top, bah. Jessica en ik hielden het dan ook na een half uurtje voor gezien en viel de katerschade de volgende dag mee.

En voordat ik de lezer een kater doe oplopen, moet ik er nu echt mee stoppen. We zijn bijna acht kantjes A4 verder, sorry.