Groot verdriet

1. Beschouwt u zichzelf als een dierenvriend?
A) Nee (Ga met de cursor naar de rechterbovenhoek en klik de X)
B) Ja (Ga door met vraag 2)

2. Bent u een gevoelig mens dat moeite heeft met zielige dierenverhalen?
A) Nee
B) Ja (dan is onderstaand verhaal misschien niet zo'n goed idee....)

Zestien jaar geleden stonden mijn moeder, mijn zusje en ik in het Streekdierentehuis van Spijkenisse. Aan onze voeten krioelden wel 15 jonge speelse katjes, aan ons de moeilijke keuze om daar de twee leukste uit te kiezen. Mijn keuze was snel gemaakt toen na een minuutje twee gestreepte kittens verticaal omhoog renden en hun kleine koppies door mijn grote oorbellen staken en daar vervolgens in slaap vielen. Maar helaas mocht ik er maar eentje van die twee meenemen. Mijn moeder en zusje hadden eerst een iets groter katje gekozen tot hun oog viel op een klein ondeugend kijkend grijs katje met witte pootjes. Ik koos een van de twee schilpadjes en zij kozen het grijsje. ’s Avonds verzonnen we thuis de niet bepaald originele namen en werd alles in orde gebracht voor de twee nieuwe huisgenootjes. We lieten ze één keer de kattenbak zien waar ze meteen op gingen; ze waren in het asiel nog zindelijk gemaakt. We waren in de zevende hemel met die twee schattige, ondeugende diertjes in huis! De tweede dag bleek dat mijn moeder, mijn zusje en ik die nacht onhankelijk van elkaar een uurtje in de keuken hadden gezeten om bij onze nieuwe aanwinstjes te zijn.

Het viel al snel op dat ze erg verschillend waren. Zo was Snoopy bijvoorbeeld dol op televisie kijken als daar tenminste beelden vertoond werden van haaien en katachtigen, vooral National Geographic en Discovery Channel kregen haar onverdeelde aandacht. Maar niets was interessanter dan de door ons gefilmde beelden van een nog kleine, spelende Snoopy. Met haar neusje zat ze dan tegen het beeld aan. Garfield vond televisie nooit interessant.

Ook als je Garfieldje oppakte, stak ze met alle kracht haar vier pootjes recht vooruit en draaide ze haar snoetje weg zodat we geen enkele vorm van affectie konden vertonen. Haar blik deed voorkomen alsof ze jarenlang mishandeld werd. Snoopy daarentegen vond ‘t maar al te lekker en krulde helemaal tegen je aan. Vooral de laatste maanden vond ze het prachtig om op je schouder te liggen en soms lag ze daar dan ook een uur lang, als een vrijwillig en levend bontje. Luid knorrend maakte het kleine diertje duidelijk dat ze best graag met de baasjes kroelde. Maar niet te lang natuurlijk, ze moest ook nog stoere kattendingen doen.

Terwijl Garfield juist heel lief was, was Snoopy meer een diertje waar je flink om kon lachen vanwege haar onverwachte poezendingetjes. Zo sliep ze altijd met haar pootjes voor haar ogen. We hebben haar vaak in de raarste houdingen gevonden op de raarste plekken. Het was in ieder geval geen saaie kat!

Ze hadden hier een prachtleven, want ze hadden niet alleen een huis met twee verdiepingen, ook mochten ze net zo lang naar buiten als ze zelf wilden. Dit werd niet door iedereen op prijs gesteld, want zo lief als ze bij ons thuis waren, zo gehaat werden ze door de gemiddelde muizen-, mollen- en vogelpopulatie. Ze waren mijn moeder blijkbaar erg dankbaar want er lag geregeld een bedankpresentje naast haar bed in de vorm van een halve muis of vogel.

Maar hoe ver Snoopy ook van huis was, het geluid van de koelkast betekende hoop. Met meer dan gewone interesse kwam ze er tijdens het koken ogenschijnlijk rustig bij zitten, altijd bereid om een stukje kaas, vlees of vis op te vangen. Ook tijdens het eten was ze altijd 'toevallig' in de buurt. Mijn moeder, zusje en ik bleken erg gevoelig voor het toneelstukje wat ze daar opvoerde, want ze sleepte er in totaal veel meer uit dan Garfield. Het waren echt de Paris Hiltonnetjes onder de katten, elke dag Gourmet Gold en Diamant, het duurste kattenvoer. Maar ondanks dat ze drie keer zoveel als Garfield at, werd ze magerder en magerder. Haar vachtje viel ook nogal uit, waardoor ze wat kale plekken had. Eigenlijk zag Snoopy er heel slecht uit, maar ze was veel energieker dan Garfield, die de hele dag en nacht apatisch in de vensterbank lag.

Een weekje na hun zestiende verjaardag ging het ineens bergafwaarts. Garfield sprong van de tafel naar de vensterbank en haalde dat niet waardoor ze voor mijn ogen achterover op haar rug viel. Maar vooral Snoopy. We probeerden van alles om haar gewicht van drie kilo op te krikken en om haar vacht weer mooi te krijgen, maar niets werkte. Snoopy was even druk, speels en nieuwsgierig als altijd, maar ondertussen viel ook op dat haar kinnetje zo raar puntig werd. Toen ze op een ochtend bloed aan haar bekkie had, moesten we wel naar de dierenarts.

Snoopy was doodsbang en sprong op m’n schouder, waar ze angstig alle onderzoeken onderging. De arts constateerde een tumor in haar kaak, we moesten een paar dagen wachten of die tumor goed- of kwaadaardig was. Niet gedacht dat dat zo intens moeilijk zou worden. Na vier verdrietige dagen hoorden we dat het kwaadaardig was en moesten alvast afscheid gaan nemen met het huisdiertje wat al 16 jaar voor veel liefde en humor in huis zorgde. Ik kreeg veel pilletjes mee die ik elke dag moest geven. Moeder Natuur blijkt maar weer eens prachtig, maar ook meedogenloos te zijn. Ik had toch zoveel liever gehad dat Zij Snoopy bij me weg had gehaald...

De zeven weken die daarop volgden, bestonden vooral uit de verzorging, eten piepklein snijden en tot groot plezier van mevrouw zelf, borstelen. Ondertussen groeide de tumor hard door en haar hele mooie gezichtje vervormde. Maar haar ogen waren nog zo helder en ze bleef zo speels en nieuwsgierig. Ze wilde de hele dag buiten zijn, regen of geen regen, en kwam alleen voor eten naar huis.

Op een middag zat ik binnen te werken toen ik Snoopy luid hoorde miauwen en angstig getjilp hoorde. Dat geluid kende ik helaas iets te goed. Snoopy, voormalig moordmachine maar nu oud lief dametje met een tumor in haar kaak, kwam trots aanlopen met een nog levend vogeltje in zijn bek. Tien frustrerende seconden wilde ik de natuur zijn gang te laten gaan, totdat ik de angstige geluidjes van het jonge vogeltje niet langer kon aanhoren. Ik haalde het vogeltje bij d’r weg en zette ‘t in het vogelhuisje om het rustig te laten sterven. Een dierenarts had me dat telefonisch aangeraden. Hij schatte dat het een kwartiertje later door de stress toch wel dood zou zijn.

Maar het vogeltje bleek een grotere vechter dan verwacht en na een uur leefde het nog. Sterker nog ze hupte blij rond in het vogelhuisje en voor ik het wist zat ze in de bosjes, een meter lager. Even later hupte ze luid piepend rond op het terras; Snoopy beteuterd met haar neusje tegen het raam achterlatend. Ik liep naar buiten en ze kwam me tegemoet gehupt en deed haar koppie naar achter en opende haar snaveltje dat ze eten wilde. Als je zo’n vechtertje bent, raak je een gevoelige snaar en op dat moment werd het een principe om haar in leven te houden. Ik voerde haar wat brood met water wat ze gretig aannam, alsof ik haar moeder was. Ondertussen groef ik druk in de tuin op zoek naar wormen. Voor de nacht maakte ik van een bloempot en wat keukenrol papier een nestje, wat ik overdekte met een dienblad tegen de regen. Ook zette ik er een kaars naast zodat ze warm zou blijven. Ze at nog wat brood en ging slapen.

De volgende dag werd ik door blij gepiep verrast, ze had ook de nacht overleefd en ik verwachtte dat ze dit ging helemaal overleven. Ik kon het niet laten haar steeds op te pakken en dat leek haar echt goed te doen. Ze sloot haar oogjes en kroop helemaal tegen mijn borst aan. Misschien het geluid van mijn hart? In de ochtend kreeg ik de tip om haar gekookt ei te voeren want daar zaten proteinen in wat jonge vogeltjes nodig hebben. Maar alhoewel ze ’s ochtends nog veel brood had gegeten, piepte ze ineens niet meer en deed haar snaveltje niet meer open. Ze zakte met haar kop op de grond en leek langzaam dood te gaan. Een paar minuten later is ze in mijn hand gestorven, 24 uur na Snoopy’s moordpoging. Het is echt een wonder dat ze nog een etmaal geleefd had, want toen ik haar begroef, zag ik pas hoe ernstig ze gewond was onder haar vleugel.

Snoopy kon er niet mee zitten, want die mocht weer naar buiten. Ik leefde elke dag met het idee dat dat haar laatste kon zijn en was vrijwel altijd thuis voor haar. Ik had wel iets waar ik me op kon verheugen en dat was het etentje met mijn drie beste vriendinnetjes Xandra, Jobien en Inn Ling. Jobien woont alweer anderhalf jaar in Sydney, dus met haar uiteten was van een bijzonder niveau! Ik had ze voorbereid op een zielig gezicht, maar dat het zo zielig werd hadden we niet verwacht. Toen we ze eten wilden geven, weigerde vreetzak Snoopy haar eten. Zelfs geraspte kaas wilde ze niet meer. Geen eten betekende dus ook geen pilletje en betekende dus pijn voor het diertje. Dit was nieuw en dacht dit Snoopy’s teken was dat het voor haar niet meer hoefde. Met een enorme brok in mijn keel zaten we in het Swarte Schaep en kon maar net genieten van dit zeldzame uitstapje. Bij terugkomst was ze nergens te bekennen. Ik zocht op het plein bij mij achter met de zaklamp maar nergens wat te zien. Ik dacht dat ik haar nooit meer zou zien. Ontroostbaar! Tot het moment dat ik het schoteltje met eten hoorde bewegen. Ik rende erop af, maar zag niets meer. Ineens hoorde ik een geluid wat leek op ademhalingsproblemen, alsof ze stikte. Ik kon haar niet vinden in die bosjes en raakte in paniek. Maar we hoorden of zagen niets meer.

Ik moest het loslaten en bleef buiten in de kille nacht staren in de hoop weer wat te horen of te zien. En ineens staat mijn woeste buurman voor mijn neus, slechts gehuld in een angstig kleine badjas. De normaal zo rustige man liet zijn ware aard zien, brrr. Alsof ik zojuist zijn familie uitgemoord had, eiste hij met nare bewoordingen dat ik mijn katten eerder binnen moest halen. Ik schrok me wezenloos toen hij ineens voor me stond (en dat is nog zacht uitgedrukt). Hij bleek totaal niet gevoelig voor de woorden dat Snoopy nog maar een paar dagen te leven had. Terwijl ik zoveel verdriet had, mijzelf ook nog moeten verdedigen... Hoe kut kun je je voelen? Tot het moment dat ik ineens weer het etensbakje hoorde bewegen en een geschrokken egel zich waggelend uit de voeten maakte. De egel had ook Snoopy’s pilletje opgegeten, dus zal het een geestverruimende nacht geweest zijn voor het diertje.

De volgende dag sprintte een zeiknatte Snoopy luid miauwend naar binnen op zoek naar eten. Een pak van mijn hart, ik mocht nog een paar dagen van haar genieten. Om het heel ironisch te zeggen: uitstel van executie. Maar heel lang ging dat niet duren. Elke dag kwam mijn moeder even polshoogte nemen en keken we elkaar aan en maakten elke dag zonder woorden de beslissing om nog een dagje te wachten met “de dokter bellen voor een afspraak”.

Vrijdag twee weken geleden belde ze me ’s ochtends van haar werk. “Je moet vandaag de dokter bellen, het kan zo niet langer en jij gaat hier nog aan onderdoor”. Een telefoontje over leven en dood. Ik belde de dierenarts en die zou drie uur later al langskomen. De vreselijkste drie uur van mijn leven gingen in. Snoopy lag boven op bed en was weer even lief als altijd, luid knorrend en tevreden. Ze legde zelfs haar pootje op mijn hand. Haar bekkie was zo misvormd dat ik niet kon voorstellen dat ze geen pijn had, maar ze gaf dat -nog steeds- totaal niet aan. Ik vertelde haar (of mezelf?) dat er in de poezenhemel onbeperkt gerapste kaas en mayonaise klaar stond en dat de televisie non-stop op Animal Planet stond.

Een half uurtje voor de arts kwam, werd ze ineens helemaal onrustig en kreeg ze het benauwd. Ze zat op mijn arm tegen me aan en keken samen naar de auto’s en vogels buiten, totdat er een auto de oprit op draaide. De auto van iemand die gewoon zijn werk deed en deed wat moest gebeuren en toch.... Snoopy leek te weten wat er ging gebeuren bij het zien van die auto, want in blinde paniek sprong ze ineens van mijn arm af en rende weg. Ik liep haar achterna, pakte haar op en de arts vroeg me haar op het aanrecht in de bijkeuken te zetten. Daar zette hij de eerste spuit in haar achterpoot die haar veel pijn deed, ze krijste het uit. Ze rende naar de kamer en probeerde op de bank te klimmen, maar de verdoving begon al te werken. Ze viel voor mijn ogen verdoofd neer. Vervolgens plaatste hij een naald in haar hartje en dood was ze. Voor me lag mijn lieve trouwe huisdiertje met wijd opengesperde ogen op de grond. Meer dan de helft van mijn leven is ze bij me geweest en het gemis is uitzonderlijk groot. Ik blijf over met Garfieldje en een schuw egeltje wat nog steeds elke avond langskomt.

Er zijn maar weinig diertjes die kunnen zeggen dat hun ziekte de Telegraaf en het Algemeen Dagblad heeft gehaald! Ook heeft ze een plaatsje gekregen in de nieuwe tekst van de website van Lulu. Ironisch genoeg moesten we naar de dierenarts op de dag dat ik een proefexemplaar van mijn boek toegezonden kreeg en de spelfouten eruit moest halen en het goedkeuren. Maar het zou me op dat moment aan mijn spreekwoordelijke reet roesten dat er spelfouten in stonden en ik keurde het met spelfouten en al goed. Die zeven weken later, op het moment dat Snoopy letterlijk haar laatste adem uitblies, werd er aangebeld en kreeg ik het nieuwste proefexemplaar binnen. Wat een timing, zucht....

Ik heb na Snoopy’s dood ook maar besloten om in reïncanatie te gaan geloven. Als ik ooit een kindje krijg wat met haar handjes voor haar ogen slaapt, weet ik genoeg!

Ik heb nadat de dierenarts weg was Snoopy in een kartonnen doosje gelegd en in de tuin begraven. Mét haar pootjes voor haar oogjes.

Rust zacht, lieve engel