Spek en bonen

Soms schrijf ik hier een stukje, waarbij ik zoveel (on-) geluk heb gehad dat ik acht kantjes A4 volschrijf en nog de helft weglaat. Nu schrijf ik hier een stukje en moet ik echt wat updates erbij plakken om aan een respectabele hoeveelheid te komen. Je zou denken dat dat ook betekent dat er de afgelopen twee maanden weinig verkeerd is gegaan. Of toch wel.....?

Wat updates:

Ik heb nog geen nieuwe baan gevonden. Noch heeft een leuke baan mij gevonden. Wel ben ik onder andere op gesprek geweest bij de Panorama waar ik twintig minuten te laat binnen kwam doordat ik het niet kon vinden. Dat probeerde ik dan weer te compenseren door heel hard te rennen, waardoor ik vrij verhit en hijgend in het gesprek zat. Het ging zo slecht dat ik vlak na het gesprek een weddenschap afsloot: als ik voor een tweede gesprek zou mogen komen, zou ik gehuld in slechts een Feyenoordshirt en op naaldhakken een rondje rond de Arena rennen. Gelukkig werd ik afgewezen, ik had er eerlijk gezegd niet aan moeten denken om tegenover de Arena te moeten werken. Alleen al uitstappen op Station Bijlmer/Arena was voor een keer meer dan genoeg.

Wel kreeg ik een baan aangeboden bij een duwvaart-rederij achter de receptie, waar mijn hoofdtaken bestonden uit: de telefoon opnemen en doorverbinden en de post frankeren. U begrijpt hoe moe ik ’s avonds was. De rest van de dag mocht ik zelf invullen, zolang ik me maar achter de receptie bevond. Het was een perfecte baan met mijn huidige project, maar helaas kon de receptioniste die ik verving na twee dagen plotsklaps weer werken. Om met de woorden van mijn nieuwe en inmiddels ex-collega Dave te spreken; “het waren twee fantastische dagen”.

Van de zomer kreeg ik mijn eerste reisopdracht binnen; met mijn oma Betsy van Zwitserland naar Nederland met de trein. Ze was hier van de zomer een weekje in huis toen me wat rare dingen opvielen. Ze zat op de bank te lezen toen ze ineens een bloedplek op haar been had. Zomaar ineens. Ik schrok me kapot en de dokter kwam eraan te pas. Helaas moet mijn omaatje nu nog steeds de hele dag zitten en mag ze voorlopig niet het huis uit.

Een dame over wie ik niet al te lang geleden schreef, is Jitske uit Leeuwarden. Ik hielp haar afgelopen lente met het uitgeven van haar grote droom, een eigen boek. Jitske leeft nog wel, maar er zijn vele uitzaaiingen geconstateerd. Maar hoe is het mogelijk? Jitske heeft iets gevonden wat haar op de been houdt, schrijven. Wat een vrouw. En dat doet ze nu vanuit haar prachtige hospice aan de Leeuwardse grachten; een nieuw boek schrijven! En ook al werk ik niet meer voor Lulu, ik sta haar graag bij.

Even over de grens:

John zijn huisje is uiteindelijk gespaard gebleven in de Californische bosbranden. Hij vertelde in een email dat zijn ramen openstonden en zijn huis vol as en bladeren lag. Dat was alles. Ik heb nog niet gehoord of de andere huizen het zonder muurscheuren hebben overleefd. Helaas hoor ik weinig van hem vanwege zijn werk.

Van wie ik helaas veel meer hoor, is de zelf benoemde Kameroenese vader van mijn vele halfbloed kinderen en tevens mijn liefhebbende doch ietwat ongeduldige echtgenoot. Ik krijg vele emails met onder andere foto’s van hem in badjas, foto’s van mijn nieuwe Kameroenese optrekje (want hij is daar volgens eigen zeggen speciaal gaan wonen voor mij) en gedichtjes met een hoog “je gouden haren die wapperen in de wind” en “voetstappen in het zand”-gehalte. Bij het gedeelte waar hij het had over “als ik naast je ontwaak” verslikte ik me in mijn koffie. De dingen die hij schrijft zijn niet leuk meer. Sommige vriendinnen opperen zelfs al om naar de politie te stappen. Wat ook een beetje beangstigend is, is dat hij in Nederland nooit een woord Nederlands met me sprak en nu begint hij ineens steeds meer Nederlands te schrijven. Armstrong alsjeblieft, de kans dat ik jouw vrouw word is net zo groot als dat Bush de Nobelprijs voor de Vrede krijgt. Wil je alsjeblieft een goede (en nu je toch van mij afziet, ook een aanzienlijk jongere) Kameroenese vrouw zoeken?

De politie wist mij overigens wel te vinden... Ik kreeg een telefoontje van een vriendelijke agent uit het Oosten van het land, die me complimenteerde met mijn speurwerk. Het blijkt inderdaad dat ik voor mijn werk bij Lulu gecorrespondeerd heb met een bekende moordenaar. Terwijl ik in de krant lees dat zijn rechtzaak is uitgesteld omdat er eerst psychologisch onderzoek gedaan moet worden, publiceert hij weer een nieuw boek en emailt hij met mij. Zie hier, het Nederlandse rechtsysteem! Maar ach, het staat hem vrij en geef hem eens ongelijk om geld te verdienen vanuit de gevangenis (of momenteel zelfs het Pieter Baan Centrum). Kan me zo voorstellen dat de familie van de man die hij vermoord heeft wat minder blij is met dit feit. Hij heeft mij overigens altijd even beleefd en vriendelijk benaderd, nooit had ik kunnen vermoeden dat mijn vaste email maatje –bij Lulu- een moord en vele bomaanslagen op zijn geweten had.

Nadat ik begin oktober grote held Bill Clinton had ontmoet en hem stiekem een brief in zijn handen had gedrukt, heb ik uiteraard niets meer gehoord. Of toch..... Ik ontmoette hem 3 oktober; 5 oktober had ik ineens ruim duizend pageviews binnen een paar uur op mijn weblog en een flinke piek op mijn website www.evwoptournee.nl. Maar verder bleef het stil....

En wat voert een werkloze, vrijgezelle dakloze verder zoal uit? Tja, er wordt de laatste tijd menig kroeg en club bezocht, tot in de diepe uurtjes van de ochtend en met alleen maar leuke mensen. Zo zag ik ex-klasgenoot en goeie vriend Rachid en zijn band Just Us met slechts drie stemmen verschil níet naar de coverband-finale in Paradiso gaan. Maar onthoudt deze naam wel, want als zij het niet gaan maken... Ook werd Herr Zimmerman bezocht, alsmede de Catwalk, Cinerama, Rotown, Stalles en ga maar door. Rotterdam blijft natuurlijk (uitgaans-) stad nummer 1.

Het hoogtepunt was wel een krakersfeest in Utrecht. Samen met Londen Kate belandden we midden op de dag in een verduisterd kraakpand met een grote schare aan blonde ongewassen rasta’s met grote honden en een futuristische techno DJ. Een heerlijke manier om je zaterdagmiddag door te brengen. Op de terugweg uit het labyrinth-achtige pand, liep ik voorop in een smalle donkere gang met rondom grafitti. Ineens zag een grote zwarte hond me en die rende grommend met ontblote tanden op me af. Nu ben ik echt dol op honden, maar niet die. Dat was heel even heel eng. Gelukkig rende achter de hond zijn blonde ongewassen rasta baas aan, die hem met ferme taal terug haalde. De hond bleek veel gehoorzamer dan gedacht en ik kon zonder beetwonden naar buiten, waar Kate en ik een enorme cultuurshock beleefden. Net toen we buiten kwamen, kwam precies op dat moment Sinterklaas binnen. Van de uitgedrogeerde krakers naar duizenden over-enthousiaste kinderen met hun ‘mijn kind moet zoveel mogelijk zien en daarvoor heb ik alles over’-ouders. Kate en ik zaten muurvast met de fiets en zo maakten we toch nog de Sint mee. En erg gemakkelijk was dat niet want ik liep op krukken....

Niet lezen tijdens het eten:

Een paar maanden terug was ik bij de dermatoloog voor een “onrustige moedervlek”. Ik wist al een poosje dat die weg gehaald moest worden, maar er was volgens haar niet zo’n haast bij. Vrijdag 9 november was het dan zover en ik moest onder het mes. Ik zag er totaal niet tegenop en liep lachend de operatiekamer in. Aanzienlijk minder lachend hinkte ik de operatiekamer uit. De ‘dit kan even zeer doen-prikken’ om mijn voet te verdoven, deden me secondenlang op volle longsterkte gillen. Wat een helse pijn. Met maar vier hechtingen werd een kwartiertje later de wond gedicht. Volgens de dermatoloog hoefde ik me niet rustig te houden, krukken te halen of met mijn voet omhoog te zitten. Ik ging er daardoor onterecht van uit dat het herstel een eitje werd.

Dus ik ging direct na de operatie naar Xandra in Rotterdam. Voor alle zekerheid haalde ik toch krukken en dat bleek achteraf heel erg nodig. Het stukje tussen Centraal Station en Xan is maar tien minuten maar ik deed er bijna een half uur over. Ik had geen pijn en ben ’s avonds gewoon uitgegaan, al was het zittend op een podium. Grappig is hoe andere mensen veranderen als je op krukken loopt; ineens schuift iedereen opzij als ik er langs moet en bieden mensen voortdurend hun excuses aan. Op het station kreeg ik zelfs politiebegeleiding door de drukte heen. Eigenlijk bevalt me die beleefdheid me wel!

Helaas was niet iedereen even beleefd. De dag erna hinkte ik van Xans huis naar de Mathernesserlaan om bus 32 te pakken naar het Noordereiland, waar Anja woont. De hele Henegouwenlaan en ’s Gravendijkwal afhinken was wederom geen pretje. Bij de bushalte moest ik nog een irritante veertig minuten wachten voordat de bus eraan kwam. Toen die er eindelijk aan kwam, stond ik op, deed mijn tas op mijn rug en hinkte richting de ingang van de bus. Dit duurde de buschauffeur blijkbaar te lang, want toen ik eindelijk bij de deur was reed hij weg, mijn krukken en mij vloekend achterlatend. Vervolgens moest ik nog eens twintig minuten wachten voordat ik eindelijk in die bus zat om er achter te komen dat mijn ritje niet nodig was geweest. Gelukkig kwam Xan me halen en bracht ze ons naar de kroeg. Tot mijn schrik zag ik dat ik door mijn leren schoen heen had gebloed.

Maar ook de volgende dag weerhield me dat niet van uitgaan. Goeie vriend DJ Swan organiseerde een feestje in de Catwalk. Hij had zijn favoriete DJ uitgenodigd, Jason Hodges uit Canada en daar was hij al een paar weken erg opgewonden over. Die avond was het zover en ik wilde er eigenlijk wel bij zijn. Echter, op krukken naar een club is ook weer geen pretje. Ik kreeg dan ook meteen de rol van doorbitch toegewezen en was een onkundige kreupele het eerste wat de bezoekers zagen. De rest van de avond moest ik toezien hoe een enthousiast publiek los ging terwijl mijn krukken en ik op een bankje in de hoek zaten vele belangstellenden “wat is er met je voet?” van bloederige antwoorden voorziend. Na afloop van de avond gingen we met een groepje naar Swans huis toe, waar zijn grote held een matrasje voor de kachel toegewezen kreeg. Inmiddels heeft Swan een eigen bedrijf opgericht voor de organisatie van feesten, Partyficial Intelligence. Bij sommige mensen is het niet de vraag óf ze het ver gaan schoppen, maar hóe ver ze het gaan schoppen. Naam twee om te onthouden.

Na tien dagen gebruik te hebben mogen maken van gehandicapten toiletten, moesten de hechtingen eruit. Ik dacht dat alles weer normaal zou worden en ik weer normaal kon lopen. Licht verheugd ging ik naar de dokter. Ik was erg benieuwd wat er onder die plakker op mijn voet zou zitten, ik verwachtte een prachtig nieuw babyhuidje alhoewel het nog wel erg pijn deed. De dokter haalde de plakker eraf en schudde zijn hoofd. Hij zei dat het een rommetlje was. Toch moesten de hechtingen eruit. De dokter pakte het naarste mesje uit zijn la en ging aan de slag. Het bloed stroomde uit mijn voet en ik gilde en schreeuwde en smeekte hem om te stoppen. Zoveel pijn heb ik nooit gehad in mijn leven! Als een kind heb ik zitten huilen van de pijn. Ook kreeg ik het nieuws dat ik twee weken stil moest zitten met voet omhoog en zittend moest douchen. Mijn voetje verdween in drukverband, die ik zelf om de twee dagen moest vervangen. De tafel van de dokter alsmede mijn voet en zijn handen zagen eruit als een horrorfilm, vele malen erger dan de operatie zelf. Wat ben ik een ongelofelijk watje! En gedeelde smart is halve smart, ik gooi het graag even op mijn weblog.

Morgen zijn we vier weken verder en ik loop bijna weer normaal. Uiteraard is mijn moedervlek goedaardig gebleken, typisch.... Toen ik de dermatoloog vroeg of de operatie dan niet nodig was geweest, raakte ik een gevoelige snaar bij haar. Ze zei dat ze als jong dermatoloogje eens een moedervlek had laten zitten op die plek en die vrouw was nu dood. Doodgaan aan een stip op je voet, bizar hoor. Mijn gevaar is godzijdank geweken.

DJ Swan was niet de enige dj waar ik naartoe hinkte, ik was afgelopen maandag door Mark van der Molen uitgenodigd in de KinkFM studio’s. Ik mocht drie uur lang getuige zijn van het programma Avondland wat hij samen met Arjan Grolleman en Eelke Molenveld presenteert. Een geweldige ervaring en dankbare afwisseling van iets te vaak telefonisch in de uitzending zijn. Maar gelukkig gaven de heren aan dat ik nét niet in de categorie stalker val. Desondanks kenden ze me wel. Op een gegeven moment ging Mark een anecdote vertellen over een beurs waar hij was in Rotterdam. “En wie denk je dat ik tegenkwam?” vraagt hij de aanwezige Kink medewerkers. Zegt iemand ineens: “Eveline van Wanrooij?” Sneller dan het licht wees Mark op mij en vertelde dat ik dat was. En eventueel leed werd me bespaard. Echter nog sneller dan sneller dan het licht, werd er overheen gepraat en ging de uitzending weer verder, mij achterlatend met grote vraagtekens over mijn “ware reputatie”. Zoals een goed DJ betaamt lulde Mark zich tijdens het eten professioneel en grappig uit. We aten een pizza in Utrecht en daarna ging ik naar huis; even heen en weer naar Hilversum acht uur reistijd!

Maar het echte hoogtepunt van de laatste tijd was toch wel de terugkeer van mijn zusje. Althans wat daar nog van over is, ze is 28 kilo lichter (oftewel ruim de helft van haar zus afgevallen). We hadden elkaar anderhalf jaar niet gezien en zelfs een jaar niet gesproken. Als het aan mij had gelegen was het niet zover gekomen, maar –zoals de Boeddhisten zeggen- het is nou eenmaal zo en laten we er niet te lang in blijven hangen. Mapenrai. Ik ben allang blij dat ze veilig terug is gekomen en aanzienlijk minder brokken heeft gemaakt dan ik gemiddeld in het buitenland. Ze is een jaar lang naar Australië, Nieuw Zeeland, Cook eilanden, Hong Kong, Thailand, Maleisië geweest. Vergeet ik er nog een? Netteke woont tijdelijk ook hier in Oostvoorne en neemt volgende week zelfs haar drie katten mee. Zo is het hier onverwacht nog best uit te houden.