De wijze uit het Oosten

Aan alles komt een eind. Ook aan maandenlang voor spek en bonen aan de maatschappij meedoen. Een periode waarin ik me vooral bezig hield met niet-werken en en vooral veel uitgaan. Een periode die zich kenmerkte door weekenden die op donderdagavond begonnen en maandagmiddag eindigden. Een periode waarin ik me vooral op het Noordereiland bevond, bij mijn vriendinnetje Anja. Met Anja zat ik vroeger op de kleuterschool en de middelbare school en we verloren elkaar behoorlijk uit het oog op ons dertiende. Vele jaren later kwamen we elkaar weer tegen in een pizzeria en het contact werd zachtjes hersteld. Met flinke gevolgen voor 2007, we haalden vijftien jaar in een klein jaartje in. Oud en Nieuw moest het kersje op de appelmoes worden en we kochten kaarten voor twee feesten; het bekende feest op de Wilhelminapier en het feest in de Loft. Voorafgaand tijdens het diner op het Noordereiland bespraken we onze goede en slechte voornemens. Het begin van de leukste Oud en Nieuw ooit.

Het feest op de Wilhelminapier was zo spectaculair dat ik spontaan superlatieven te kort kom. Helaas ook voor het feit dat ik binnen tien minuten al mijn gepinde geld verloren had/ gejat was. Rotterdam was op haar allermooist! Het was het veel te mistig om vuurwerk te zien, wat wel weer andere mooie plaatjes opleverde. We waren met een vriendengroep die we kenden via een vriend van Anja, Michael. Later vertrokken we met die hele groep naar het Westelijk Handelsterrein. Daar bleek bij binnenkomst dat er hemeltergend vervelende jaren '80 muziek gedraaid werd, in combinatie met een veel te grote mensenmenigte op een veel te klein stukje ruimte. Heel zachtgezegd, niet m’n sterkste kant. Gelukkig werd er in de Loft, een van de Westelijk Handelsterrein tenten, wel muziek van deze tijd gedraaid -en hard ook- en kwam het met deze nacht helemaal goed. Een Oud en Nieuw die ik nog lang zal heugen. Net zoals het begin van het jaar...

Mijn goede voornemens bestonden onder andere uit het vinden van de perfecte baan en huis. Dat dat binnen twee weken al was gebeurd, had ik niet durven dromen. En ik kreeg nog meer. Ik raakte in de Loft aan de praat met die vriend van Anja, Michael. Ik had er ineens een goeie vriend bij. Even later kreeg ik een telefoontje van een communicatie bureau. Ik was daar wel eens op sollicitatiegesprek geweest en ze gaven aan dat ze me graag wilden hebben als collega. Ik was degene die aangaf dat het niet zou gaan werken (het Jack Russel in de Kast-effect) en gaf aan niet naar het tweede gesprek te komen. Na Oud en Nieuw stuurde ik een emailtje met de beste wensen, omdat het wel goed klikte. Binnen een dagje kreeg ik een telefoontje van ze met de vraag: “En freelance dan?” Met dat idee was ik helemaal gelukkig en we maakten afspraken over het tarief. Mijn onderhandelingstactieken werkten voor geen meter want ze verdubbelden mijn uurtarief direct en nodigden me uit voor mijn eerste dag. Ik zou drie dagen per week gaan werken aan een groots evenement, wat nog bijna geheel georganiseerd moest worden. Daarvoor hadden we twee weken. Ik moest regelen: straatplantenbakken, een wethouder die een plantje zou planten, een rap record poging, een kleurrijke straatkaravaan op een woensdagmorgen om 10.00, een buikdanseres, een goochelaar, een ex-idol en nog veel meer. Van een paar maanden mijn eigen ‘werk’ doen, was ik ineens tien uur per dag druk aan het regelen, bellen en vooral zoeken. Een kleine greep uit mijn zoektocht: ik zat dagelijks aan de lijn met een Antilliaanse brassband, een ex-idol met wisselende namen, onvindbare rappers, eigenwijze secretaresses, druk bezette scholen en een Chinese Draak regelaar. En alles met een datum als einddatum, geen uitstel mogelijk. Het weer zou een flinke domper kunnen worden want er was net zulke stomende regen en storm voorspeld als toen ik de route als verzopen kat moest lopen.

Op de grote dag zelf begon ik om 8.00 bij Gemeentewerken, waar we de plaats van de plantenbakken uitzochten en alle mogelijke problemen bespraken. Om 9.00 was er het ontbijt met de buurtbewoners, wat een prachtige opkomst had. Om 10.00 was het tijd voor de karavaan, mijn kind. Iedereen was gelukkig komen opdagen en allemaal netjes op tijd. De karavaan werd voorafgegaan door de enthousiaste brassband, die iedereen uit de winkels en huizen kreeg met hun opzwepende trom. Daar achter stadsambassadeurs- en mariniers, twee agenten, een kleuterklasje met een prachtige mix van kindertjes, daar tussendoor twee hoge eenwielers die ook jongleerden, twee studentes die de buurtwensen inventariseerden en aan het einde een Chinese Draak met daaronder tien Chinese jongens en meisjes. Het was droog tot ieders grote plezier. Met de karavaan liepen we langs scholen waar de lege plantenbakken inmiddels stonden, alsmede de planten. De brassband gaf muzikaal het startsein voor het planten van de plantjes. Massaal stroomden de klassen leeg om een dansje of heupwiegje te doen. Bij terugkomst op het Tiendplein moesten we wachten op de wethouder voor het eerste plantje. Iedereen was zo enthousiast dat ze spontaan begonnen te dansen en zo was ik getuige van een Chinese Draak met Antilliaanse danspassen. De wethouder was gelukkig op tijd en begon zonder schepje gewoon in driedelig pak met zijn handen te graven in de bak. Dat werd meteen opgepikt door twee voorbijlopende Marrokaantjes, een knalgele agent, twee zwaar getatoeerde jongens van Topscore en twee stadsambassadeurs. De mooie mix van mensen toverde een glimlach op ieders gezicht! Precies de bedoeling van de dag, de buurtbewoners samenbrengen. Ook het Algemeen Dagblad had veel complimenten over voor de karavaan.

Na de lunch was het tijd voor de rap recordpoging. Ik had het opgezocht en het bleek dat er slechts een keer een rap poging is ondernomen. Deze poging ging om het zoveel mogelijk lettergrepen in een zo kort mogelijke tijd. Winnaar was een rapper uit Chicago met 852 lettergrepen in 42 seconden! Goed, iets minder heftig maar toch leuk was die van ons. Zoveel mogelijk nationaliteiten tegelijkertijd rappen. Dat is nog nooit gedaan en we hadden dus een vermelding kunnen krijgen als de mensen van Guinness Book of Records aanwezig waren geweest, maar dat is op korte termijn niet mogelijk. Twee coole rappers hadden de avond voorafgaand aan de rappoging een megalauwe rap geschreven die onder hun nieuwe matties als gruwelijk ervaren werd (hun rap werd gewaardeerd). Er stonden in totaal zo’n vijftig kinderen op het podium van in totaal 12 nationaliteiten, recordpoging geslaagd. Evenals de rest van de dag, het was een doorslaand succes met de complimenten van de opdrachtgever en zelfs de burgermeester.

De dag voordat ik bij het bureau ging werken, kreeg ik een telefoontje. Twee uur later tekende ik voor mijn bijzondere huis in Rotterdam Oost. Jawel, ik ben weer Rotterdammer! Momenteel woon ik in een enorme school met nog drie anderen. Toen ik voor het eerst de school ging bekijken, waren er nog drie units te verdelen. De eerste die ik zag, was de directiekamer met een bordje op de deur van de adjunct directeur, Marie Jozee Willems. Wat toevallig weer een vriendin van me bij Sparta is (en tevens voorzitter van de supportersvereniging). De keuze was snel gemaakt, ik nam de kamer van Marie Jozee alsmede de twee bijbehorende lerarenkamers. Een enorme ruimte! Het nadeel van het huis is wel dat ik twee weken van tevoren hoor wanneer ik moet verhuizen. Ik heb twee kamers ingericht, eentje als slaapkamer, eentje als woonkamer en de derde wordt mijn speelkamer met een pooltafel en dartboard. En laten Marie Jozee en man nou net experts zijn op het gebied van pooltafels... Kleine wereld. Ik bedacht me dat ik nu vlakbij Noordplein, Westplein en nu dan Oostplein heb gewoond. Blijft er nog een over.....

In mijn woonkamer hangt inmiddels ook mijn foto expositie die tot dan toe in een restaurant hing aan de ’s Gravendijkwal. Ik had dat restaurant op mijn weblog reeds eerder de hemel in geprezen en ook in het AD en in de Telegraaf heb ik melding van ze gemaakt. Maar zo enthousiast als de samenwerking begon, zo vervelend is dat geëindigd. Ik heb er mijn boekpresentatie gegeven (van duizend euri), mijn foto’s gehangen (ook bijna duizend euri), veel mensen naar ze verwezen en er zelf vaak gegeten. Helaas is dat niet genoeg om een milde vorm van respect te krijgen. Op mijn emailtje of ze het leuk zouden vinden een kopietje te krijgen van hun vermelding in de krant hebben ze niet gereageerd. Wel is mij ter ore gekomen dat ze intern gereageerd hebben met “wat denkt ze wel niet, we zitten toch wel vol, daar hebben we haar of de Telegraaf niet voor nodig”. Nooit heb ik meer iets van ze gehoord of een bedankje gehad voor het in bruikleen hebben van mijn expo. De gastvrouw bleek degene met de twee gezichten. Die banga! Gelukkig heb ik al mijn foto’s weer terug, zij het flink beschadigd door waterschade.

Zo had ik half januari een baan in het leukste bedrijf van Rotterdam, een nieuwe (goeie) vriend en een kast van een huis voor niks. Half februari had ik alleen het huis nog. Afgelopen zondag vierden we zijn 35e verjaardag door naar Brugge en Gent te gaan met de toeristische route door Zeeland natuurlijk. Ik moest in Brugge zijn voor een reisbeurs waar ik had afgesproken met de mensen van Thaibel, een Belgisch Thaise vriendschapsvereniging. Zij hadden in hun blad ooit vier pagina’s aan mij gewijd en een bestelmogelijkheid gegeven voor mijn eerste boek Taai. Die boeken ging ik nu afleveren. De beurs was midden in het centrum van Brugge, waar we meteen vele foto’s maakten met mijn ‘grote camera’. Na traditioneel een Brugse Tripel te hebben gedronken en een Brugs trappistenkaasje te hebben gegeten, gingen we naar Gent. In Gent woont mijn vriendinnetje Roma, die in een restaurantje werkt. Roma moest die avond werken en we zouden haar gaan verrassen. Ik verheugde er erg op haar weer te zien, wat meestal betekent dat het niet doorgaat. We zetten de auto weg bij een kerk en bij het uitstappen vroeg Michael of ik mijn camera wilde. “Ja graag” en we liepen naar het restaurant. Daar aangekomen wilde ik een foto maken en vroeg Michael om mijn camera. “Die heb jij toch?” “Ehm, nee, jij had die toch meegenomen?” “Ehm nee. Dan staat ‘ie nog op het dak van de auto.” En Michael sprintte weg. Eenmaal bij de auto aangekomen had Michael een schuldbewuste blik in zijn ogen. De camera stond niet meer op het dak van de auto. De camera was weg. Gejat. Of heet het dan gewoon meegenomen? In ieder geval was mijn dure Olympus met daarop vele foto’s niet langer in mijn bezit. Zo zat ik -slechts een middag in het buitenland- wéér op een politiebureau om aangifte te doen. Na een uur liepen we dan toch naar Roma’s restaurant waar we te horen kregen dat Roma die dag ziek naar huis was gegaan. Zo reden we na een vast niet zo leuk etentje naar huis zonder Roma gezien te hebben en zonder camera. In mijn cameratas zaten al mijn vistekaartjes en kan de nieuwe eigenaar hier met veel leedvermaak lezen hoe ik mijn camera mis....

Er was nog meer slecht nieuws. Ik word de laatste tijd geteisterd door irritante gezondheidsproblemen en kan ik inmiddels kwartetten met mijn ziekenhuis ponskaartjes. Ik erger me bijvoorbeeld suf over het mega irritante verschijnsel koortslip, waar ik er in 2008 al meer dan dertig (!) van gehad heb. (Burka’s zijn zo gek nog niet) Al dat geklaag werd gerelativeerd door een verontrustend smsje van mijn zusje toen ik op mijn werk zat. Toen ik nog op de lagere school zat met Anja, hadden we een vriendinnetje, Sarah. Saar kwam al van jongs af aan bij me spelen en samen tekenden we een boek met ons tropische fantasie-eiland. Alles werd tot in detail ontworpen en getekend, tot de stereotoren aan toe. Saar vond de cola altijd zo lekker bij ons thuis, want dat mocht ze –nog- niet thuis. Ik hoorde al van Inn Ling dat Saar ziek was, maar had nooit kunnen voorstellen dat ze er ook aan zou overlijden. Sarah Louwerens is in januari overleden aan de gevolgen van longkanker en slechts 31 jaar geworden. Saar is al de vijfde persoon van mijn leeftijd die ik vrij goed gekend heb, die komt te overlijden. De druk bezochte condoleance was pal naast mijn huis in Oostvoorne, het huis waar ze zo graag kwam. Rust zacht, lieve Saar...

Zo begon mijn 2008 ouderwets als een achtbaan; een condoleance, een baan, een huis, een gestolen camera, een nationaal radio optreden en een medische ingreep die fout ging (niet alles komt op het weblog). Gelukkig heb ik houvast aan sommige dingen die wel doorlopen. Zo is er de rood-witte draad in mijn leven, Sparta, die het ook dit seizoen weer lekker kut doet. Omdat het niet echt lekker loopt met Sparta, besloot ik om ook de uitwedstrijden weer te gaan bezoeken. Barbara haalde me eind vorig jaar over om mee te gaan naar de wedstrijd Roda JC-Sparta in Kerkrade. Een heel eind met de bus, maar ze wonnen. Een wedstrijd die bij gebrek aan goede resultaten lang nagalmt in het supportershome. En wij waren erbij! Het feest op de lange terugweg was compleet. Maar als Spartaan heb je dan altijd wel een wedstrijd in gedachten die als het zwaard van Damocles boven je hangt... In ons geval Zuid uit. Een seizoen geleden is er door de alles verziekende voetbalcommercie besloten dat er gewoon op Tweede Kerstdag gespeeld moest worden. Welke idioot dat besloten heeft, weet ik niet, maar diegene heeft over een paar jaar aardig wat echtscheidingen op z’n geweten. Tweede Kerstdag speelden wij dus de derby tegen Feyenoord. Een paar honderd man hadden de oversteek naar Zuid gemaakt, waardoor het gemiddeld IQ in de Kuip die dag traditioneel weer explosief steeg. Niemand had echt plannen gemaakt voor het Kerstdiner; immers, als je verliest heb je geen zin om gezellig te doen en als je wint ben je te dronken om überhaupt rechtop op een stoel te zitten. We verloren met 2-0. En daar stonden we dan aan het einde van de kerstmiddag op Spangen. “Ja en nu?” Een aantal mompelden iets over kliekjes opwarmen of gele M’s, wat bij Barbara en mij nou niet direct veel associaties met Kerst opriep. Gelukkig kreeg Bar ook zin om te gaan uiteten en zo hadden we toch nog een superkerst samen met nog een Spartaan in restaurant Hiernaast. Maar NIETS is zo erg voor een Spartaan als geklopt worden door de grootste vijand in eigen huis. Sparta - Excelsior was een dag om snel te vergeten, alhoewel met een beetje wijn en creativiteit daar nog best een leuke dag van te maken is. Iets minder erg (omdat dat gewoon te verwachten is), maar niet minder vervelend was het afreizen naar de Grote Ergernis, oftewel de Arena. Na een paar keer daar geweest te zijn, nam ik mijzelf plechtig voor dit architectonische polderdrama voortaan over te slaan. Maar je moet je club steunen in moeilijke tijden, nietwaar? Dus wij met twee bussen naar die stinkufo. Het probleem begint al bij binnenkomst, je moet zo’n twaalf trappen op, wat voor de oudjes bijna niet te doen is. Het voelt een beetje als een stormbaan nemen. Eigenlijk hadden we er al vijf kwartier voor de aftrap moeten zijn, zo had Ajax gesproken. Gelukkig had de buscommissie daar schijt aan. Wel moesten we een half uur blijven wachten na de wedstrijd, zo had Ajax gesproken. Ook mochten we niet onze blikjes bier in de bus laten zien aan mensen buiten de bus, anders moest de hele bus terug! We moesten namelijk allemaal broodnuchter zijn om de Arena te betreden, zo had Ajax gesproken. Hoe is ‘t? We verloren ook die wedstrijd met een genante 6-2. Schrale troost was dat we als enige Rotterdamse ploeg daar twee doelpunten hadden gemaakt dit seizoen. Het doelsaldo Ajax –Rotterdamse clubs is 13-2. Die Mickey Mouse supporters lachen zich natuurlijk weer de neuzen uit hun broek, bah. Nu ga ik er (vast) echt nooit meer heen.

En last but not least, het hoogtepunt van 2008 tot nu toe, ik was hoofdgast bij het radioprogramma Weg met BNN. Op een saaie vrijdagmiddag werd ik gebeld door een Luuk van BNN of ik maandagavond in de uitzending wilde zijn. Maar natuurlijk. En zo zat ik drie dagen later weer op Mediapark. Ben ik in het dagelijks leven een menselijke tornado, zo kalm ben ik als ik in een uitzending zit. Het was al de tweede keer dat ik voor Weg met BNN geïnterviewd werd. De show werd gepresenteerd door Timur Perlin die zich in de korte tijd goed voorbereid had en originele vragen stelde. Eind vorig jaar was ik ook in Hilversum voor het goede doel (drugskinderen in Thailand) van de KRO. Op een gegeven moment werd ik naar binnen geroepen in een kamertje waar ik op een loopband moest plaatsnemen en wat vragen moest beantwoorden. De camera’s vielen me wel op, maar nooit geweten dat het interview voor nationale televisie was. En zo zag ik mijzelf een weekje later al lopend op de plaats mijn mening over Thaise kinderen geven. En dat is nog niet alles, want het leukste moet nog komen. En nog veel meer.....

Weg met BNN is terug te luisteren via: http://download.bnn.nl/bnn/podcast/wegmetbnn_25022008.mp3.