Z'n gangetje

Maandag 18 september was het zover. Mijn mobiel ging af en toonde een onbekend nummer. Het was Ad Hoc, mijn verhuurder. “Ik heb slecht nieuws” zei ze, “je moet je huis uit zijn per 1 oktober”. De tijd was gekomen het zes ton kostende herenhuis aan de Mathenesserlaan te verlaten. Mijn huisgenoot en ik wisten al dat het niet lang meer ging duren omdat het op Funda al maanden als verkocht stond. Vier maanden woonden we er en we hadden er allebei best genoeg van. Het bleef een kantoor, met alle ongemakken van dien; slechte keukenfaciliteiten, spierwitte muren waar niets mee mocht, de douchecabine die zelfs voor mij te klein was en de irritatie van drie minuten warm water per douchebeurt namen toe. Ad Hoc had wel een andere woning voor me in Crooswijk, die vreselijk armoedig was met een betonnen vloer, wc’s zonder bril en merkwaardige onidentificeerbare kooiconstructies op alle drie de verdiepingen. Terug op kantoor gaf ze me nog een sleutel van een slooppandje, “anders ga je daar toch ook even kijken”. Iefje en ik raceten in de regen naar Crooswijk terug, waar ook dit huis was. Het slot was kapot, maar de technische dienst stond binnen een minuut voor me. Het bleek een oude bekende van Sparta te zijn en hij vertelde vol lof over het pandje waar we voor stonden. Uiteraard zonder een enkele vorm van moeite of kracht kreeg hij de deur open en liep voor me uit de stoffige trappen op. Nadat hij me binnen had gelaten, gebeurde het: ik werd smoorverliefd. Smooooooooor. Zelfs al was het er leeg en vol hondenhaar en dito kwijl, dit ging een paleisje worden, mijn paleisje! Het bestaat uit twee verdiepingen, twee balkons met zeven openslaande deuren en het kijkt uit op de Rotte. De geluiden van sirenes zijn verleden tijd en vervangen door eendengekwaak. De muren lijken te zijn gemáákt voor de trotse gevolgen van mijn manische creativiteit. Het is een slooppandje, dus hoef ik me geen zorgen meer te maken over onverwacht opduikende makelaars met een tevreden blik. Waarschijnlijk kan ik hier een poosje blijven, omdat het pas in 2012 gesloopt wordt. Om het mijzelf gemakkelijk te maken regelde ik professionele verhuishulp bij Remar, een Christelijke Stichting voor Solidariteit. Zij zitten vlakbij mij en ze hadden op de ruit staan dat ze ook aan verhuizingen deden. Met als gevolg dat er voor een klein prijsje drie potige Spaanse missionarissen met hun vrachtwagen op mijn stoep stonden op het moment suprême. Lastig verhuizen als je amper met elkaar kunt communiceren. De Spanjaarden werkten keihard en de verhuizing was in een half dagje gepiept, mede door mijn moeder en vriendinnetje sinds alweer een jaar of tien: Joziene.

Van West naar Crooswijk. Even wennen. Vooral toen na tien dagen de plek waar ik Iefje de avond ervoor geparkeerd had, leeg was. Rotterdams’ lulligste fietsje was gejat! Je vraagt je af wie er zo’n fietsje -een zwart paars vouwfietsje met een extra hoog stuur en bij elkaar gehouden door politielint- jat, maar weg was ze. Het voordeel was wel dat ik niet meer voor lul hoefde te rijden. Echter ik kon nu helemaal niet meer rijden. Dus moest er een nieuwe fiets komen, alsmede een nieuwe magnetron, koelkast, stofzuiger, kachel, espressoapparaat, gasfornuis, lampen en ook mijn laptop gaf blies een laatste adem uit. Zucht. Dit soort dingen gebeuren uiteraard alleen in tijden van zware kredietcrisis, want niet alleen Amerika kampt er mee. Helaas heb ik geen huisgenoot meer waar ik spullen van kan lenen. Ik mis Mathilde, de huisgenoot met de 0% irritatiewaarde, om meerdere redenen! Mathilde zelf was net een dag op vakantie toen ik het nieuws hoorde, wat betekende dat ze zelf nog maar een week had om een ander huis te zoeken én te verhuizen. Ze telde de uren af tot de bewuste 1 oktober zonder een nieuw huis te vinden. Ze moest weer bij haar moeder intrekken in Crooswijk. Een weekje later had ze meer succes en vond een appartementje om de hoek van de Oude Binnenweg, ook een tof slooppandje. Vooral met onze nieuwe douches zijn we erg blij. Het enige nadeel wat ze kon bedenken was, dat ze bij het verlaten van haar huis meteen tussen de hippe mensen stond en nu dus altijd heel hip gekleed door het leven moet gaan.

Zonder haar moest ik dus een aantal relatief belangrijke zaken te kopen. En ook nu weer bleek dat het geluk me ineens toelacht doordat er schuin onder mij een spotgoedkope tweedehandse winkel bleek te zitten. Ik kocht alles voor een paar tientjes en nog iets wat ik niet nodig had. Onder een lelijke kist stond een prachtig krukje, zo eentje waar je aan kon zien dat iemand daar heel veel van gehouden moest hebben. Waar ik ook liep, dat krukje bleef me volgen. Ik móest het wel aanschaffen. Ik kocht het voor 15 euro en had het idee dat ik daar best een goeie deal had. Na de tweedehands winkel ging ik bij de buren binnen, een zeventiger jaren design winkel. De eigenaar viel meteen op mijn krukje en zijn leesbrilletje ging op. Hij bekeek het krukje alsof het van porselein was. Hij vertelde dat het een pianokruk uit ongeveer 1930 was en dat de maker ervan een uitzonderlijke vakman moest zijn geweest. Ook vertelde hij dat mijn verse aanschaf minimaal het tienvoudige waard was! Hij verwelkomde me in de buurt en vroeg me of hij me ergens bij kon helpen. De Blue Ramsay kon wel wat boorgaatjes gebruiken en buurman Aad liep meteen met me mee met zijn boor. Achter m’n huis is een half blok gekraakt. Een van de krakers bleek een oude klasgenoot te zijn en is het eerste krakersfeest een feit!
Het huis naast me is van een Marokkaanse familie. Toen ik een van de eerste dagen iemand naar buiten zag gaan, dacht ik dat het een goed moment zou zijn om me voor te stellen. Automatisch stak ik mijn hand uit, maar die kerel weigerde hem; ‘vanwege zijn geloof gaf hij vrouwen geen hand’. Goed. Tot op het bot beledigd vervolgde ik mijn gesprek. In vloeiend Nederlands vertelde hij dat naast me een enorm grote familie woont. “Ik hoop echt dat je geen last van ons hebt, maar ik denk het eigenlijk wel” zei hij. Ohjee. Maar het valt allemaal reuze mee. Een beetje jammer is het wel dat mijn slaapkamer op dezelfde verdieping/vloer is als de gameroom voor de jongens. Inmiddels heb ik al lekkere Marokkaanse vispasteitjes op en is het eigenlijk een heel relaxte vriendelijke familie. Wat me meteen opviel aan dit deel van Crooswijk is hoe iedereen hier elkaar lijkt te kennen; ik ben in ‘een buurtje’ terecht gekomen. Een buurtje met een supermarkt, een Feyenoordhooligan-drugskroeg, krakers, hippies, senioren, studenten, mannen met lange jurken, kleuters met hoofddoeken en de officiële buurtbemoeials (type: wit haar, bierbuik en nicotinekleurige snor). Maar echt, ongeacht afkomst of leeftijd, iedereen groet elkaar hier. Niet vaak meegemaakt. Of zou de dreiging van de steeds dichterbij opererende Crooswijkse sloopmachines een band scheppen?

Tja lezers, een reiziger die niet reist, gaat over huisjes, boompjes en beestjes bloggen. Terwijl mijn moeder de binnenlanden van Afrika onveilig maakt, ben ik dit jaar slechts een keer écht buiten de landsgrenzen geweest. Lucie, mijn lieve Frans-Portugees-Engelse collega van Lulu ging met haar vriendje Tom trouwen in Oxford. Ze hadden elkaar daar leren kennen toen Lucie Franse les gaf aan Tom. Echt zo’n stelletje waarvan je weet dat ze nooit meer uit elkaar gaan. Ik nam geen vliegtuig, maar de Eurostar naar Londen. Tijdens mijn stop in Brussel zag ik de koppen van de Engelse kranten. Ze voorspelden niet veel goeds voor Lucie’s huwelijk; ‘Awful August continues’ en ‘Monsoon Britain’. De zaterdag van het huwelijk werd er evenveel regen voorspeld als normaal in de hele maand september. De Britten hebben afgelopen zomer nog meer regen gehad dan wij, als dat überhaupt al voor te stellen is. Terwijl toen ik in Londen woonde er een dramatische hittegolf was van twee maanden (zomer 2006) en we daar nog naar regen snakten.

De trein leidde me door vier landen binnen vier uur naar King’s Cross St.Pancras station. Ik stapte uit op zo’n honderd meter van waar ik ooit gewoond had. Ik was anderhalf jaar niet in Londen geweest, dus verwachtte ik de nodige veranderingen. Maar nee, in mijn straatje de Balfe Street stond alles nog even hard in de steigers als toen ik wegging. Mijn huisje lag er wel nog net zo mooi bij als eerst. Zoals zwaar te verwachten liep ik mijn dagelijkse route naar Trafalgar Square over de Tottenhamcourt Road en belde daar mijn twee vriendinnetjes, Maud en Madita. We spraken af in Kensington in het leuke huis van Maud, waar we ouderwets samen gingen koken. Binnen een uurtje of wat hoorden we sirenes en zagen we zwaailichten onder het raam. In de kroeg direct onder het huis van Maud en Peter was een goed geklede kerel volledig door het lint gegaan. Hij had zwaar bezopen met tafels gegooid en dingen vernield. Vanuit het raam zagen we twee politieagenten de man ondersteunen, wat niet meeviel. Terwijl twaalf (!) politiewagens de man direct wilden meenemen, bleek dat het een Russisch diplomaat was en dus onschendbaar. Wist je dat je als diplomaat alles kunt flikken en daarmee wegkomen?

Madita bood me onderdak aan in haar huis in Wimbledon en stelde me iets leuks in het vooruitzicht voor de nacht daarna. Ze werkt voor het Crowne Plaza en regelde weer een vijf sterren kamer voor nog geen honderd euro. Maar eerst ging ik naar het kantoor van Lulu om bij te roddelen. Degene die mijn baan heeft overgenomen heet Nina en het klikte wel. Ik had met Lulu het idee dat ik een kind had grootgebracht en Nina leek me een prima stiefmoeder. Met haar zou ik twee weken later op een beurs staan. Verder werkte Jennie er nog, met wie ik tegelijkertijd was begonnen in North Carolina. De groep mensen die er werkte was erg leuk en moet nageven dat Lulu echt uitblinkt in het vinden van leuk personeel. We gingen met z’n allen lunchen en omdat we in Engeland waren, moest daar een fles wijn en een aantal pints bij. Ik weet niet hoe het met de lezer zit, maar wijn om twaalf uur lukt me echt niet! Als enige zat ik aan de sinaasappelsap, wat ook dit clubje Engelstaligen een grappig woord vond. Na de lunch vertrok ik naar het statige dependance van Buckingham Palace waar mijn hotelkamer zich bevond. De receptioniste had slecht nieuws voor me, de kamers waren nog niet klaar, dus kreeg ik een upgrade naar een deluxe suite! Weer een droom van een kamer, waarbij je twee keer rechtsaf moest slaan om bij het slaapgedeelte te komen.

Na het inchecken was het eindelijk tijd voor een van mijn favoriete plekjes op aarde: Camden Town. Het was afgelopen winter voor een gedeelte afgebrand, ik was benieuwd wat er nog stond. Toen ik onder een dik grijs wolkendek aankwam in Camden besefte ik me hoeveel ik Londen af en toe mis. De markten van Camden worden gescheiden door een weg en rechts van de weg is het afgezet en zwartgeblakerd, een kwart van Camden Town ongeveer. Triest gezicht. Het Mexicaanse tentje waar ik vaak ging eten, was er niet meer. Ik verdubbelde mijn bagage en vertrok weer naar het hotel. Ik had begrepen dat de vrijgezellenparty van Lucie in Londen was, maar het bleek in Oxford te zijn waardoor ik er niet bij kon zijn. In plaats daarvan ging ik Londen in met Jennie, die die avond uit haar huis gezet was vanwege een verbouwing. Een jaartje daarvoor had Jennie mij onderdak in haar Amsterdamse hotel gegeven toen ik de volgende dag vroeg naar San Francisco vertrok, nu was het mijn beurt. Echter iets anders dan het Ibis-hotel dit keer… Terwijl we in onze Crowne Plaza ochtendjassen met bijbehorende pantoffels posh rondhingen, zag ik op televisie hoe het noodweer zware overstromingen en helaas ook vijf doden had veroorzaakt. Ik besefte me dat het zelden voorkomt dat ik in een buitenlands hotel zit, zónder dat ik nationale rampspoed op tv zag. Jennie en ik gingen Italiaans eten op Leicester Square, wat drinken in de Hems en met de fietstaxi terug. De volgende dag was het tijd voor een belachelijk groot ontbijt en de trein naar Oxford.

Tegen alle verwachtingen in scheen in Oxford de zon. Lucie had een kamer geregeld in de universiteit, waar Jennie toevallig ook verbleef. Ik had een grote studentenkamer met veel ramen met uitzicht op de prachtige gebouwen van St. Johns College. Het huwelijk was in de kerk en het diner en feest in de universiteit zelf. Helaas begon het met bakken uit de hemel te storten op het moment van het huwelijk; het regende katten en honden(?). De gasten waren door- en doorweekt. Ondanks dat het diner voor 100 man was en het evenement in Engeland plaatsvond, was het zes gangen diner formidabel! Het was erg bijzonder om mijn collega’s uit Londen weer te zien en we maakten snode plannen om ooit weer samen te werken als een van ons ooit miljonair werd. Mijn franse ex-collega Michael zou twee weken later vader worden van zijn Russische vrouw Vika, dus hebben we allemaal een mooie gelegenheid om weer terug te gaan naar Londen. Een paar dagen nadat ik terug was uit Londen, brak er brand uit in de Kanaaltunnel.

Twee weken na Londen stond ik met Nina bij Nederland op haar onschuldigst; de vijftig plus beurs. We stonden daar met Marcel, de PR-man van Lulu, om de bezoekers kennis te laten maken met Lulu. Niet verwacht hoe leuk ik dat zou vinden. De mensen die aan onze stand kwamen hadden mooie verhalen te vertellen en ik werd zelfs twee keer herkend uit de Vriendin, waar ik een maandje daarvoor in had gestaan. “Ben jij niet dat meisje dat naar Vietnam is geweest?” Respect! Wie zei dat ouderen een slecht geheugen hadden? De twee dagen vlogen voorbij. Onderweg naar de uitgang liep ik met de schattige grijze permanentjes en dito rollators het kort geknipte doch minirokjes dragende publiek van de naastgelegen Kamasutra beurs tegemoet. Vreemd genoeg was de 50+ beurs tegelijkertijd met de Love and Marriage beurs en de Kamasutrabeurs. Mijn 50+ standhouder speldje hield ik dan ook wijselijk op tot in de trein.

Na de eerste beursdag zou Barbara mijn nieuwe huis komen bezichtigen. Ik wachtte op het station totdat busje 38 aan zou komen waar zij in zat. Het duurde en duurde maar, totdat ik een verschrikt telefoontje kreeg dat de bus niet verder kon rijden omdat er een of andere woeste idioot de busbaan blokkeerde uit protest. De buschauffeur had hem afgesneden en daar reageer je dan op door je auto overdwars op de busbaan te zetten, als een verwarde psychopaat met je vuisten op de busramen te timmeren en je vrouw voor de bus te laten staan, zodat deze zeker weten niet verder kon. De bus stond stil op zo’n 500 meter van het station, dus liep ik er naartoe om te kijken of Bar niet al te veel geschrokken was. Maar nee, de passagiers waren allemaal even relaxt; de held in dit verhaal was de buschauffeur die achterover geleund in zijn stoel slechts een wenkbrauw optrok als reactie. Hij bood zijn excuses aan voor het ongemak, terwijl de politie dringend op de boze bestuurder insprak. De chauffeur werd erbij geroepen en ze schudden elkaar de hand, geen van beiden zou aangifte doen. We raakten aan de praat met de jonge buschauffeur, van wie ik niet ‘mocht’ betalen. Na de tweede beursdag stond ik weer op de bus te wachten op dezelfde plek. Terwijl er honderden busritjes per dag zijn, stapte ik weer bij de buschauffeur in de bus. Hij vertelde dat hij Walter heette (‘maar z’n collega’s noemen hem Wally’) en dat hij nergens meer van op keek op deze buslijn. Maar hij was ook erg positief over zijn beroep. Ook nu mocht ik niet betalen voor de schrik van gisteren.

De 50+ beurs was een zeer geslaagde schnabbel, waar ik er de laatste tijd meer van had. Via mijn nieuwe werk kon ik met een Spaanstalig muziekfestival op het water weer wat bijverdienen. De bedoeling was om met Chinese sampans bezoekers rond te varen in de Oude Haven van ponton naar ponton. Op de pontons waren theateroptredens te zien of Spaanstalige muziekoptredens als Mexicaanse Mariachi’s, tango of salsa. De organisator had niet genoeg kapiteins, dus regelde ik wat bekenden om ook te mensen gaan rondvaren. Nooit verwacht dat Barbara en ik ooit roeitechnieken zouden bespreken. De tweede avond zat ik met iemand in het bootje die ik van vroeger kende. Hij woonde in hetzelfde dorp als ik, Oostvoorne, en viel destijds in de categorie vervelend rijkeluiszoontje (ter vergelijking, ikzelf viel in de categorie gepest armeluis dochtertje). Maar iedereen verdient een tweede kans, nietwaar? Ik ontmoette hem weer op Camping Rotterdam en nodige hem uit om ook een bootje te komen varen. Helaas had ik kunnen weten dat een rijkeluiszoontje beter is in roeien en dat dus ook voortdurend moet laten blijken. Mijn geirriteerde co-kapitein deed flink zijn best me zo klein mogelijk te laten voelen en vroeg me af hoe goed rijkeluiszoontjes konden zwemmen. Maar ondanks dat; het was het laatste en tevens mooiste weekend van deze zomer en we hadden drie wereldavonden.

De afgelopen drie jaar heb ik meerdermalen in vrouwenbladen gestaan. In de meeste artikelen was een verhaal uit een van mijn boeken de aanleiding, meestal het Thailand verhaal. Met een van de journalisten heb ik door de jaren heen leuk contact gekregen, Lydia. Ze interviewde me in totaal drie keer voor de Vriendin. Twee keer vanwege mijn boeken en een keer vanwege iets heel anders: mijn gewichtsproblemen (mede mogelijk gemaakt door wat er in Vietnam is gebeurd). De meeste vrouwen willen afvallen; ik wil aankomen. De meeste vrouwen willen wat pondjes van de heupen af; ik wil daar een paar pondjes bij. Terwijl vrouwen op zoek gaan naar extra Light artikelen, zou ik gezegend zijn met extra Fat artikelen. En omdat grappig bedoelde Anorexia opmerkingen mijn kant op even kwetsend zijn als een dikzak voor dikzak uitmaken, vond ik het interessant genoeg om aan mee te werken. Het was even wennen om in lingerie voor een fotograaf te staan, al was het redelijk onherkenbaar. (en nu lang genoeg geleden om dit veilig te kunnen melden). Door de voorspoed van de laatste tijd heb ik trouwens mijn hoogste gewicht ooit bereikt, yes! Ooit stuurde ik Lydia een kopietje van Twaalf reizen, dertien ongelukken. Ze vond het een tof boek en regelde een reportage over reispech zodat ik er wat exposure voor kreeg. Ik mocht kiezen welke reis en koos het Vietnam verhaal. Ze vroeg of ik nog meer mensen kende die reispech hadden en die kende ik zeker, Netteke van Wanrooij. Zo stonden mijn zusje en ik in hetzelfde artikel over wat je allemaal kunt meemaken in het buitenland; ik met mijn platgespoten worden in een Vietnamees ziekenhuis-verhaal en zij met het vliegtuigongeluk wat ze tien jaar geleden had op Schiphol. Voor het artikel kwamen een fotograaf en een visagist op bezoek die mijn zusje en mij met een dikke laag make-up probeerden op te knappen. Het interview had allang plaatsgevonden, het was alleen nog tijd voor de foto’s. Mijn zusje werd op het dak van mijn eerdere Mathenesserlaanmansion gefotografeerd met het mooie uitzicht van de skyline, ik moest op het trapgeveltje op het balkon gaan zitten. En zo lagen mijn zusje en ik op 20 augustus, onze moeders verjaardag, samen in de schappen van de buurtsuper en kiosk. Het was mijn moeders krenterigste kadootjes ooit.

In lingerie voor een fotograaf staan was iets wat ik nooit verwacht had ooit te durven, maar wat Barbara vorige week durfde…. Barbara en Sparta-vriendin Sharon hadden zich opgegeven voor Lingo. Dit is nou typisch zo’n spelletje waar je binnen de kortste keren op Youtube van staat of erger nog in de Wereld Draait Door met een hard lachend publiek op de achtergrond belandt. Maar Barbara en Sharon durfden het. In alle vroegte reden twee auto’s met de twee zenuwachtige dames en wat klapvee naar een somber gebouwtje langs een snelweg in Hilversum. Eenmaal binnen bleken we nog lang te moeten wachten en werd er op koude wijze omgesprongen met het klapvee. We werden behandeld alsof we op een strenge kostschool zaten. De wel erg joviale aplaudisseur (of hoe noem je iemand die zegt wanneer je moet klappen?) deed daar weinig aan af. De spanning op de studiovloer tussen de medewerkers was flink merkbaar, volgens ons was de productie afdeling niet bepaald geliefd. Toen ik even later tegen twee medewerkers zei dat ik een moord zou doen voor batterijen voor mijn camera, zeiden ze enthousiast: “nou we hebben wel een lijstje voor je hoor!” Toen de uitzending begon, gebeurde er iets anders dan normaal, de Sparta Marsch werd ingezet. Barbara en Sharon lieten zich niet kennen en zongen mee. Sharon gaf de gemiddelde Ajax-supporter ook nog een natte droom mee door haar bezoek aan de Kuip gevat te omschrijven. Het was het zevenletterige lingo en dat bleek een eitje voor de overigens blonde dames. Bar en Sharon waren fantastisch, ze gaven hun tegenstanders ernstig het nakijken. Helaas niet de jackpot van een paar duizend euro, maar met de kosten van een nieuw paar Uggs voor de boeg was het een geslaagde avond voor Bar. Heel hard GROENNNNN roepen, mocht overigens niet. We durfden 't niet eens.

Sinds een maandje of vier zit ik op Hyves en heb enigszins moeite met mensen die daar vragen: “Hoe is het?” Dat is met vier huizen, vijf banen en een veelvoud aan medische wonders in driekwart jaar altijd een momentopname. Ik moet dan nagaan wanneer ik diegene voor het laatst sprak en welke baan en huis ik toen had om er een (chrono-)logisch verhaal van te kunnen maken. Als ik de nietsvermoedende vraagsteller langer dan vier jaar niet heb gesproken, is het helemaal een tragisch lange zit. Ik zou het zo heerlijk vinden om deze vraag gewoon eens te beantwoorden als de meeste mensen om me heen. Maar vanaf september lijkt de file verder achter me dan ooit en misschien, heeeel misschien beantwoord ik het hoe-is-het-vraagstuk de rest van dit jaar met: “nou gewoon, z’n gangetje.”