De bodemloze gifbeker en de onthoofde Boedha

Vorig jaar rond deze tijd was ik net terug uit Londen en woonde ik in Oostvoorne. Mijn toffe baan voor Lulu liep op zijn eind omdat ik ontslag had moeten nemen. Bij terugkeer in Nederland bleek dat mijn twee katten niet in orde waren. Een van de twee bleek zelfs een tumor te hebben en ik verzorgde haar tot aan haar dood. Een ver-schrik-ke-lij-ke periode, maar -zo dacht ik- vanaf augustus wordt alles beter; dan maak ik een geheel nieuwe start.

Dat was een jaar geleden. En nog steeds wacht ik op het moment dat het weer leuk wordt. Want ook deze dagplukker heeft wel eens haar dag niet (of jaar in mijn geval). Heel even was ik uit de file en reed alles weer een beetje door. Maar helaas, we staan er weer midden in, vaster dan ooit:

Ik vond een nieuwe baan. Ironie en tegenslag are my middelnames. Voeg dat samen en je krijgt de volgende situatie. Tijdens de melksnor/paaseitjes sollicitatie werd me verteld over een Erik die naar Canada zou verhuizen, waardoor een functie vrij kwam bij een PR/communicatie bureau in Noord. Toen ik doorkreeg dat de baan bij het architectenbureau niet ging werken, sprak ik af met die Erik. We dronken een biertje en acht uur later namen we pas afscheid. Het klikte goed tussen Erik en mij en hij wilde me graag voordragen bij zijn baas. Hij vertelde met veel respect over zijn bazen en werk, waardoor ik dit bedrijf op een voetstuk zette. Als ik daar aangenomen zou worden, zou allllllles goed komen. Eindelijk een baan waar ik alle talenten en creativiteit in kwijt kon en een professioneel management om een hoop van te leren. Een paar dagen later had ik al een afspraak met compagnon nummer een. Het was een leuk gesprek en hij vroeg wanneer ik kon beginnen, omdat hij het "helemaal zag zitten". Het voetstuk werd hoger. Een weekje later was het gesprek met compagnon nummer twee. Wederom een leuk gesprek met woorden als: 'ik zie dit ook zitten, leuk je te leren kennen." Het gesprek met compagnon nummer drie liet op zich wachten.

Na dat gesprek met wederom een hele leuke en bekwaam ogende baas, had ik goede hoop op die felbegeerde baan. De derde compagnon had zelfs met Mathijs gewerkt, waar ik ook mee werkte bij Lulu. Inmiddels zaten er vier gesprekken op van in totaal 13 uur en ik had nog steeds geen duidelijkheid. 's Avonds werd ik uiteindelijk gebeld dat ik was aangenomen, zonder dat er ook maar een euro besproken was. Dus dat betekende dat ik voor de vijfde keer op gesprek moest. Ik bezit minder sollicitatie outfits dan dat ik hier gesprekken had. Dit keer zaten er vele weken tussen de gesprekken en ik was inmiddels al weken weg bij mijn vorige baan. De derde compagnon kwam met een goed financieel voorstel en ik accepteerde. Terwijl de eerste compagnon wilde dat ik meteen begon, wilde de derde dat ik pas in september begon. Dat vond ik te lang duren en gelukig werd er een maand werk in juli ‘bedacht’. Na de vijf gesprekken moest ik ook bij een saaie urendurende bijeenkomst zitten, zonder dat ik mijn contract ontvangen of ondertekend had. 'Dat was goed om iedereen alvast te leren kennen'. Echter, ik werd aan niemand voorgesteld.

De begindatum was vier dagen verwijderd toen ik eindelijk mijn contract ontving. In dat contract stond tot mijn grote verbazing een bedrag van 300 euro minder dan overeengekomen was. Toen ik belde om te vragen waarom, kreeg ik antwoorden die begonnen met: "Ja maar mijn compagnons..." Ik moest van het bedrijf wel snel beslissen omdat ze immers moesten weten of ik bij de BBQ aanwezig was, die eerste werkdag. Na twee dagen nadenken en het bedrijf op een iets kleiner voetstuk te hebben gezet, nam ik het toch aan. Na 17 lange uren praten, solliciteren en een bijeenkomst bijwonen, was het zover. Mijn handtekening stond onder een contract, 1 juli ging het beginnen, een dag later. Ik was ervan overtuigd dat het belabberde begin dubbel en dwars goedgemaakt zouden worden; immers een slechte generale...

Op mijn eerste dag kreeg ik te horen wat mijn werkzaamheden zouden worden. Een van de compagnons had al gevraagd of ik morele bezwaren had tegen het marketen van bepaalde producten of diensten. Ja, die had ik. Het eerste wat me te binnen schoot was dierenleed, ik vertelde hem dat ik niet aan producten zou meewerken waar dieren voor geleden hadden, zoals labaratoria waar ze op dieren testen of iets in de vleesindustrie. Ook vertelde ik hem dat ik niet erg succesvol zou zijn in de promotie van Amsterdam noch zou ik van grote betekenis zijn voor een Duitse-toeristen-in-Rotterdam-imagocampagne. Ik dacht dat daar mijn grootste anti-werkzaamheden wel vermeld had. Ik vergat er echter eentje. In het vijfde gesprek werd de derde compagnon erg enthousiast vanwege mijn voorliefde voor Rotterdam en mijn ervaring in dagtochten en evenementen organiseren. 1+1=2. Hij had drie voor mij zeer geschikte projecten waar ik me helemaal op mijn plek zou zijn. Allen hadden te maken met gebiedsontwikkeling en promotie. Lokatie Rotterdam. Hee, leuk! Rotterdam Zuid om precies te zijn. Oh. Deelgemeente Feijenoord om nog preciezer te zijn. “Meneer maakt een grapje?” Rotterdam Zuid heeft een budget van miljard gekregen om er wat leuks van te maken. Gniffelend achter de tv zou ik dan denken 'heel veel succes jongens', echter dit betrof mijn nieuwe werk. Ik moest eerst de website tekst schrijven van een nieuw te bouwen wijk op Zuid. Daarna was het tijd om een van de slechtste wijken van Nederland uit het slop te communiceren. Dat ik daar nooit geweest was, speelde niet zo’n rol.

Na wekenlang wachten was het zover en ik begon met mijn nieuwe baan. Diezelfde avond was de BBQ ter ere van Eriks vertrek. Na een lange lange dag kon ik uitkijken naar een kennismaking met mijn nieuwe werkwijk in Feijenoord. Bij een broeierige dertig graden togen Iefje en ik naar de Erasmusbrug om die vervolgens over te gaan. (Iefje is mijn fiets en tevens het lulligste fietsje van Rotterdam, Iefje komt van I.V. ofwel Imago Vervuiler). Engiszins huiverig vanwege die enorme subsidiestromen die vast niet voor niets waren, kwam ik met mijn stadsplattegrond aan in de wijk. Het was marktdag en er heerste een levendige drukte. Op braakliggende stukken land werden door kinderen uit de wijk moestuintjes en bloemenperkjes aangelegd. De kleuren en geuren van de markt deden me met het warme weer denken aan backpacken. Relaxed slenterend als een backpacker zocht ik het meest geschikte cafeetje voor mijn kopje koffie. Hier ongetwijfeld bakkie pleur geheten. Bij een cafeetje op een hoek nam ik plaats op een terras met donkergroene tuinmeubels en een bebloemd tafelkleedje. Mijn koffie werd voor het gemak binnen alvast bewerkt met melk en er werd een bakkie pleur geserveerd dat qua kleur nauwelijks afweek van de melk zelf. Een tafeltje verder zat een man met een –helaas- openstaande bloes met korte mouwen in de zon een krantje te lezen met een bakkie pleur; zijn vele groene tatoeages flashend aan het marktpubliek. Hij draaide een shaggie en we raakten aan de praat. Hij vertelde dat hij al heel lang in de wijk woonde en dat hij vaak in het cafeetje zat. Op mijn vraag of hij het prettig wonen vond, zei hij: “Kijk, je ken je eige eraan lope ergeren, maar je ken je eige er beter bij neelegge, want sommige mensen veranderen toch nooit.” Het was de wijsheid van de wijk; zijn manier om om te gaan met een situatie die voor je ogen (negatief) verandert, waar je niets aan doet. Zijn vriend kwam aanrijden en schoof in zijn bromrolstoel aan. Hij vond tien uur niet te vroeg voor een biertje en bestelde er een. Hij draaide een shaggie. Hij overlegde met zijn vriend wat hij moest doen omdat hij wat op de camping had laten liggen. Consternatie alom en meerdere mensen gingen zich ermee bemoeien.

Ondertussen zat ik in gesprek met twee dames die aan mijn tafel gingen zitten, een moeder en een dochter. Beiden ook erg aardig en in voor een gesprekje over de wijk. Terwijl ze een shaggie rolden, vertelde ze dat ze altijd in Zuid hadden gewoond, maar niet in de wijk zelf. De nieuwe plannen spraken hen erg aan. Ondertussen werd druk gediscussieerd bij inmiddels twee biertjes over hoe de man bij de camping zou komen. De oplossing kwam van binnen uit. Het liep het terras op en hoorde van de problemen. Het zei met een zware stem dat “scheet gerust effe de telefoon van de zaak kon gebuiken.” De uitbaatster had de oplossing gevonden voor haar klanten die ze ‘scheten’ noemde. Ik denk dat ik met mijn gehele lichaam in haar onderbeen had gepast. Wat een gevaarte. Er werd binnen gebeld en de problemen waren de wereld uit. Om de gezelligheid compleet te maken kwam de even massale vriendin van de uitbaatster aan lopen en zoende haar uitgebreid op haar mond. De twee verdwenen naar binnen, alle shaggies waren uitgedrukt en ik ging ook. Ik legde 1,30 (!) neer en fietste en praatte nog wat in de rondte. Iedereen die ik in de wijk aansprak was even vriendelijk en bereid een praatje te maken. Het enige waar ze zich erg druk om leken te maken, was het feit dat hun huizen misschien gesloopt moesten worden. Verder vonden ze het prima wonen. Eigenlijk vond ik de authenticiteit van de wijk erg leuk. Een wijk met karakter; een wijk met eigen ballen! Ik bedacht me dat ik in ieder geval uit zou gaan van de kracht en cultuur van de wijk en niet iets moest gaan lopen verzinnen. Ik had best een leuke ochtend in de wijk. Op de terugweg zag ik een bordje op het cafeetje: “Hier waak ik” met een foto van de uitbaatster. Ik geloofde het direct.

Een klein weekje later zat ik in de tram met Roma, een oude collega uit mijn Restaurant Bla Bla periode met wie ik nog altijd bevriend ben. Terwijl ik meerder aanbiedingen had afgeslagen om naar Doe Maar te gaan, kwam Roma met een heel ander soort verzoek: “Wil je alsjebliefffffft mee naar Doe Maar”? Haar vriendin lag met koorts op bed en ze had niemand anders om mee te gaan. Nou vooruit. Vanuit de tram wees ik enthousiast alle dingen aan die gebouwd gaan worden en waar ik mee te maken zou krijgen. Ik betrapte me erop dat ik enthousiast over Zuid zat te vertellen..... Gelukkig was de eerste aanblik van de Kuip genoeg om me daar tijdelijk van te genezen. We hadden mooie droge zitplaatsen met uitzicht op een ArenA vol met doorweekte Doe Maar fans. We moesten maar liefst 2,5 uur aan voorconcerten uitzitten voordat de heren het podium betraden. Het duurde maar iets van een seconde of ik was om, Doe Maar was grandioos! Het moment dat ze op het podium kwamen, klaarde het op en regende het niet meer. Het was hun eerste avond in de reeks concerten en ze hadden er duidelijk zin in.

Zin die ik de volgende dag duidelijk niet had in mijn werk. Ik kreeg weinig opdrachten, dus googlede ik wat op de wijk, ook las ik er een boek over. Meer bekendheid van de wijk was echt noodzakelijk voor deze rol, maar zonder opdracht of missie was lezen erg saai. Halverwege mijn proeftijd werd ik bij twee bazen geroepen met de vraag of ik misschien iets wilde opbiechten inzake drugs of alcohol. Met een bek vol tanden hoorde ik een wazig verhaal aan over een medewerker die ooit bla bla bla. Ze hadden namelijk begrepen dat ik medicijnen of iets gebruikte met alcohol erin. Ik dacht en dacht...... Ineens wist ik wat ze bedoelden; een weekje ervoor zag ik op mijn (homeopatische) mondspray dat er alcohol in zat. Nog geen half procent. Ik maakte er een grapje over naar mijn collega, die het dus blijkbaar van belang vond dit tegen de bazen te zeggen..... Drie mensen met uurlonen van vele honderden euri vonden het nodig een gesprek van een half uur aan te gaan over een mondspray. Het voetstuk werd wat lager.

Na vier weken was het ineens tijd voor mijn einde proeftijd gesprek. Ik hoorde het een paar uur van tevoren, maar mijn baas mompelde wat verzekerende woorden, waar ik waarde aan hechtte. In het gesprek met weer de zelfde bazen, kreeg ik de schok van het jaar toen ik hoorde dat mijn proeftijd niet verlengd werd. Heel even dacht ik dat ze een grapje maakten, maar nee. Het was de heren ernst. Ik kreeg een betoog over dat ze me meer zagen als opdrachtgever dan als werknemer en dat ik niet echt een bureauvrouw was. Vaag. Wat kon ik daar nou mee? Ik liep terug naar mijn werkplek en langzaam maar zeker besefte ik dat ik weer zonder werk zat. Ze hadden wel een sympathiek voorstel, namelijk ze dachten dat ik perfect als freelancer zou passen bij dit project. Maar met factureren werd het moeilijk en ze dekten zich al in. Het nieuws kwam aan als een vuistslag! Ik had ze een slimme aansprekende slogan geleverd en website teksten; ook lag er een investeringsplan voor de wijk. Over alles was men positief geweest, vooral mijn contacten. Maar toch opzouten. Dat was het. Beide heren zouden de dag erna op vakantie gaan en ik moest nog vier dagen zonder baas werken. Wat er toen gebeurde ga ik niet eens hier melden, het begint zelfs voor de lezer vervelend te worden. Gelukkig heb ik door deze baan een aantal interessante mensen ontmoet, die ik niet had willen missen.

Een van die mensen leerde ik kennen in het Thaise restaurantje in de buurt van mijn werk. Anja en ik schoven op een zomerse avond aan de lange tafels aan. Naast me kwam een man zitten en we wensten elkaar eet smakelijk. Het klikte vanaf dat moment en het werd een lange late toffe avond. Tom en ik wisselden gegevens uit en kort daarna werd ik uitgenodigd voor een Thais feest in Rotterdam. In het met tl licht en systeemplafond uitgeruste Partycentrum de Hooiberg achter de torens bij Marconiplein werd het feest gehouden. Tom kent een groot deel van de Thaise gemeenschap in Rotterdam en hij wist me een hoop (smeuige) achtergronden te vertellen. Ik was de enige Nederlandse vrouw en ook waren er amper Thaise mannen. De Thaise mannen die er waren hadden een jurk aan en een recordpoging make-up op. Het werd een briljante chaotische avond. De ladyboy optredens werden steeds verbroken doordat de CD het niet meer deed, tot ergenis van de ladyboys op het podium. Ook zette de DJ vaak een verkeerd nummer op, waardoor de ladyboys hun beginpose moesten vervangen door een uiterst ‘vrouwelijk’ loopje naar de DJ om met de lange plaknagels het juiste nummer aan te wijzen. Er was ook een beroemde zangeres uit Thailand overgekomen voor het festijn. Alle aanwezige Thai kenden haar muziek en zongen hard mee. Terwijl de zangeres op het podium stond, gaven de Thaise fans haar allerlei bloemenkettingen en ook liepen ze het podium op om met haar op de foto te gaan. Zeer vermakelijke chaos.

Als dank gaf ik Tom een van mijn boeken, “Taai” over Thailand. Het boek en dan vooral mijn pech maakte zo’n indruk op hem, dat hij me een kadootje gaf voor geluk. Het kadootje was al verpakt met een zes eeuwen oude kraal uit vermoedelijk Cambodja; Tom maakt onder andere sieraden met antieke kralen. In het pakje zaten twee gelukskokertjes die de Thai gebuiken om een wens van de monnik in toe doen. Ook zat er een prachtige 19e eeuwse Boedha in, het mooiste en meest kostbare kado wat ik ooit heb gehad! Als een kind die zijn nieuwe speelgoed aan zijn vriendjes wilde showen nam ik het prachtige beeldje mee naar mijn werk. Mijn collega’s waren ook erg onder de indruk en vonden hem prachtig. De Boedha zat in een bescherming van plastic en metaal en dat zat weer in een doos. Erg voorzichtig nam ik het beeldje weer mee naar huis, waar ik hem aan mijn huisgenoot wilde laten zien. Dat ritje van de bovenverdieping naar beneden werd de eeuwenoude Boedha op onverklaarbare wijze fataal. Boedha’s hoofd lag eraf. Ik had Boedha onthoofd. NEEEEEEEEEEEE! Hoe was het mogelijk? Misschien wel twee eeuwen is de Boedha heel en twee dagen in mijn bezit en hij is kapot. Ik zag mijn toekomst compleet in het water vallen. Maar van Tom mocht ik daar geen enkele betekenis aan verbinden of bijgelovig gaan doen. Ik ben er kapot van! (Alhoewel dat misschien een vrij ironische omschrijving is).

Tom nodigde me een weekje later uit voor een Thaise BBQ aan de Oude Maas. Terwijl heel Nederland gebukt ging onder hoosbuien, zaten wij lekker in het zonnetje. Vele tientallen mensen waren aanwezig net zoals een grote hoeveelheid eten. Enthousiast liep ik met mijn plastic bordje langs al het goede wat Thailand te bieden had. Naast me liep de jarige jet aanwijzingen te geven. Dat kun je wel eten, dat niet. “Pet, pet” Als een Thai al zegt dat iets “pet” (=heet) is, dan moet je dat zeker serieus nemen. Zomaar een wijze les die je leert op je eerste dag in Thailand. Ik nam wat salades en kwam interessante dingen tegen op mijn bord. Er lagen krabbetje op met schaal en poten en iets raar wits. Ik kon dat witte echt niet identificeren, zelfs niet of het groente of vlees was. Ik dacht dat ik het nog nooit gezien had, maar dat bleek achteraf van niet. De jarige jet vertelde me dat dat een kippenpoot was. Een kippenpoot? Maar die ziet er toch heel anders uit? Wacht eens even.... Uwwwwww, dat was weer zo’n klauw, die ooit vanuit mijn Thaise soep stak tot grote schrik van de niet-Thaise aanwezigen. Het werd een relaxte middag met Thais koken en met kindertjes in het water spelen. Tijdens het koken moest ik ook hele krabben in de vijzel vermalen, wat me niet lukte. De schaal en poten bleven heel. Ik snap niet hoe je dat kunt eten, maar de Thai konden het. Ondertussen speelden er een aantal echte en nep-vrouwen luidruchtig poker, jatten drie Marrokanen de halve tafel leeg en werd er in de zon karaoked.

Ladyboys in Nederland was niet het enige nieuwe rariteit van het andere geslacht waar ik deze maand kennis mee maakte. Voor het eerst in mijn leven kwam ik in aanraking met een heuse streaker! Ik was uitgenodigd om begin juli deel te nemen aan een beurs voor ondernemende en inspirerende vrouwen, Females aan de Maas. Op het Strand aan de Maas had ik de gelegenheid promotie te doen voor mijn boeken. Het was een warme dag en iedereen lag liever op het strand dan overdekt naar een discussie over ondernemende vrouwen te luisteren. Ook de gratis cocktail workshop ernaast kon op een hoop meer aandacht rekenen. Ik werd ook nog even geinterviewd en de dame met de microfoon vroeg me waar mijn boeken over gingen. “Reispech” zei ik kort maar krachtig. “Ah”, zei ze, “Eveline heeft een boek geschreven over koffers die niet aankomen en dubbelgeboekte kamers, zoiets?” Ehmmm, ja hoor zoiets. Maar dan erger. Pfff. Na de netwerk workshop begon de discussie over vrouwen aan het hoofd. Vast interessant maar niemand luisterde. Of toch wel? Ineens compleet vanuit het niets kwam er een naakte man met een heel wit kontje aanrennen die op de vrouwen op het podium afrende. Terwijl hij zich naar de dames draaide en zijn armen uitnodigend open hield riep hij “wie wil er met me netwerken?” Hilariteit alom op het terras. Ineens had iedereen aandacht voor de dames op het podium. De streaker liep weer weg, trok zijn broek aan en ging weer zitten. Alsof er niets gebeurd was. Het was het hoogtepunt van de dag, ik verkocht geen boek, jammer.

Maar gaat er dan helemaal niets goed? Jawel! Ondertussen ben ik druk bezig geweest mijn baalmomenten om te zetten in iets productiefs. Zo ontwierp ik op een kladje mijn nieuwe website. Mijn zoektocht naar iemand die dat wilde gaan uitvoeren duurde vrij lang en kwam vanuit overwachte hoek. Iemand die ik al een poosje ken bij Sparta bleek een succesvol ondernemer te zijn (op zijn 21e!) en onder andere websites te maken. Voor een prachtprijs begonnen ze eraan met een mooi resultaat, helemaal naar mijn zin. Oordeelt u zelf: http://www.evw.nu .