Ticket to Trouble

Net als je denkt dat de file eindelijk gaat rijden, krijg je een omleiding. Een enorme omleiding, die je helemaal terug laat rijden naar het begin en ook nog eens via wegen leidt waar je de weg niet kent. Oftewel, net als je denkt dat er projecten afgerond kunnen worden, krijg je nieuws. Je boek wordt de handel genomen omdat de afdeling Boek op Verzoek van Centraal Boekhuis sluit. Veel succes, je hebt nog drie weken, enig idee hoe je het gaat oplossen? En daar stonden “Twaalf reizen, dertien ongelukken” en ik op straat. Een boek schrijven en uitgeven is een eitje; een boek verkopen is het probleem. Dit gebeurt natuurlijk niet op een willekeurig moment, neen, dit gebeurt op het moment dat je je boek nét weggestuurd hebt om na te laten kijken door een prof. Leuk zo’n tweede druk als ‘ie nergens verkrijgbaar is.

Het gebeurde ook op de dag dat er een exemplaar van mijn Engelse boek Ticket to Trouble binnenkwam, de Engelstalige versie van Twaalf reizen, dertien ongelukken. Nog een keertje kon ik er naar kijken om aanpassingen te doen. Heel vaak keek ik naar de button ‘goedkeuren’. Die knop zette iets in werking wat ik tot nu toe alleen had mogen dromen; een Engelstalig boek dat wereldwijd verkrijgbaar is. Heel vaak zag ik die button, maar mocht er –nog- niet op klikken. En toen was het zover... ik had het boek nagekeken, voor mijzelf goedgekeurd en alle omliggende zaken waren gereed. Ik mocht op de knop drukken. In de nacht dat de zomer begon, klikte ik op ‘Goedkeuren’. Weet u zeker dat u wilt goedkeuren, Ticket to Trouble? (de vertaling van Lulu blijft een wankel punt) Ja. KLIK! En weg was ze, mijn zesde kind is wereldwijd verkrijgbaar! Niet dat iemand hem koopt, maar toch, het idee is leuk.

Het probleem met het Nederlandse boek lijkt na meerdere dagen hard zoeken enigszins opgelost via een uitgever in Leeuwarden. Het boek is inmiddels geredigeerd en telt nu drie pagina’s extra. Dat is een groot mysterie, maar ik heb alle vertrouwen in de Groningse eindredacteur. Zo liggen de oplossingen vooral in het Noorden van het land. Nu nog de omslag verbeteren en dan kan ook dit boek Nederland weer in. Niet dat iemand dit boek koopt, maar ook dit idee is leuk.

Buiten de boeken perikelen (waarvan ik u het grootste gedeelte bespaar), heb ik me met veel andere dingen bezig gehouden; nieuwe vistekaartjes, nieuwe website en mijn vier huidige projecten. Mijn huidige website is hard aan vervanging toe, maar heeft wel sinds een paar maanden een interessante nieuwe statistiek: Uit welk land komen de bezoekers? Ik kan dit sinds drie maanden zien en sindsdien ziet de top 3 er redelijk hetzelfde uit. Op 1. Nederland en op 2. Amerika, ver boven België. Dat is op zich vreemd want de website is volledig in het Nederlands. Zou het komen door mijn reisverhaal over 9/11? De vorige keer dat ik hierover op mijn weblog schreef, had ik een vreemde reactie. Laat ik nog een keer het woord 9/11 conspiracy theory gebruiken, wie weet... De statistieken riepen nog meer vragen op. Zoals wie die Zweed is die me aan zijn favorieten heeft toegevoegd? Die Kameroenees die me aan zijn favorieten heeft toegevoegd, ken ik waarschijnlijk helaas. Wie is diegene die langdurig mijn site heeft bekeken in Mexico ? En waarom keek iemand in Ethiopië langdurig op mijn site? En wat zoeken mensen uit Zuid Korea, Roemenië en Iran op mijn site? Heel bijzonder.

Laten we even terug gaan naar het architectenbureau. Secretaressewerk bleek helemaal niets voor mij, wat een vreselijk karwei. Het bedrijf was wel leuk, dus zat ik er niet eens met tegenzin. Ik nam ontslag en ging direct die dag op zoek naar een opvolger voordat deze trein vreselijk zou ontsporen. Ik stelde een profiel op van wat in mijn ogen de ideale bureaumanager zou zijn. En niet veel later kreeg ik een email van een dame die de verpersoonlijking van mijn profiel was. Mijn baas Koos en ik stonden perplex van haar CV in combinatie met dat profiel. Ze werd uitgenodigd en een weekje later zou ze al beginnen, lees: ingewerkt worden. Maar... dat inwerken moest door mij gebeuren, diegene die juist wegging omdat ik dit werk niet onder controle kreeg. In een week heb vele verschillende manieren van 'Weet ik niet' zeggen gevonden; 'Dat moet je even aan Koos vragen', 'Goeie vraag, zeg', 'Hoe zou je dat zelf opgelost hebben?' en 'Koffie?' En net toen ik wegging, begon ik het door te krijgen, zelfs de financiële kant. En toen wist ik zeker, dit is zo niets voor mij.

We gaan nog verder terug. In de week dat ikzelf bij Koos solliciteerde, had ik nog een sollicitatie, de zogenaamdde melksnor sollicitatie. Ik had al mijn pijlen gericht op deze baan als copywriter bij een reclame bureau en maakte een heel werk van de sollicitatiebrief. Of beter gezegd, sollicitatiepakket. Ik stopte er mijn CV en brief in, mijn boek en een zakje paaseitjes. Onderaan de brief schreef ik: "Bijlagen: CV, mijn boek 'Twaalf reizen, dertien ongelukken' en wat steekpenningen voor het overige personeel”. Een dag later werd ik terug gebeld door een enthousiaste medewerker die me uitgenodigde voor een gesprek en uitgebreid bedankte voor de eitjes. In het gesprek werd er anderhalf uur lang op me ingepraat dat ik enorm geschikt zou zijn voor een PR bureau en dat deze baan te saai zou zijn voor mij. Iets wat ik helaas vaak gehoord heb. Een van de jongens die me interviewde had een vriend die ging emigreren, wiens baan vrij kwam. Goed. Om een heel lang verhaal kort te maken, ik heb een nieuwe baan. Na een omslachtige sollicitatie procedure begin ik dinsdag als Communicatie adviseur in Rotterdam Noord. Zo hadden de paaseitjes toch nog effect!

En nu we het toch over eitjes hebben; van Michael van de Peppel heb ik weinig meer vernomen. Op een lachwekkend narcistisch smsje na (Ik ‘mocht’ hem bellen voor een afspraak), heeft hij zijn woord niet gehouden. Vrij ironisch als je bedenkt dat ik vele, vele, vele verhalen heb moeten aanhoren hoe zijn Grote Boze Ex haar afspraken niet nakwam en hoe ze hem financieel had benadeeld. Nu doet hij precies hetzelfde. Ik ben zeker geen materieel ingesteld iemand met grote uitzondering van die twee camera’s, die waren mijn liefste bezit. Een daarvan ben ik nu kwijt alsmede een vriendschap. Wat ik hier wel van geleerd heb, is om naar vrienden en familie te luisteren als je voor een vriend wordt gewaarschuwd. Zelfs zijn eigen kennissen gaven me verkapte waarschuwingen dat het een vreemde vogel was. Een massaal ‘ik zei het toch’ ging door mijn sociale kring heen. Okee, dit gaat even pijn doen, maar hier komt het......... jullie hadden gelijk.

Er was deze maand nog iets anders wat de irritatiegrenzen opzocht; al was dit wel met een zekere glimlach. Het fenomeen blije Turken. Op een rustige maar brakke zondagavond stond ik met slechts drie uur slaap achter de rug op de Coolsingel op de tram te wachten. Ik zag dat ik 17 minuten op de tram moest wachten, maar dat was gezien de rustige, zwoele avond geen probleem. Op dat moment scoorde Turkije de 3-2 tegen Zwitserland. Recht voor mijn ogen veranderde de stad drastisch. Ineens kwamen overal rode vlaggen en toeterende Turken vandaan, een lawaaaaaaai. Uit ervaring weet ik hoe de Turk zich in een voetbal habitat beweegt door de Turkse Efes cup die ik ooit bijwoonde. Een prachtig spektakel, maar als dat in je eigen stad gebeurt, is dat ehm... even wennen. Wat voelde ik me nietig! De Turken veranderden in mijn hoofd in duizenden stierenvechters die het allen op een stier hadden gemunt. Ik snap nu ook de kleur van die stierenvechters vlag. Het Hofplein werd langzaam bezet en geen tram kwam er meer langs, zo ook de mijne. Mijn gezelschap wist te vertellen dat hij tijdens de eerste wedstrijd van Oranje door opzichtig politievertoon uit de fontein werd gehouden. Nu stond de politie erbij en keek er naar. Terwijl ik het Turkse elftal de overwinning wel gunde, gunde ik mijzelf vooral nachtrust. Wat weer tot het bizarre gevolg had dat ik voor Duitsland moest juichen....

Maar ik gunde het vooral het de Nederlandse elftal. Helaas woon ik niet meer in Londen waar het nog leuker is Oranje supporter te zijn. Iedereen zingt het volkslied uit volle borst mee en de Oranje attributen zijn net iets normaler. Ik weet nog goed dat ik het grootste gedeelte van mijn vriendenkring de BN-ers (de Beschonken Nederlanders) leerde kennen tijdens de kwartfinale Nederland-Portugal. Ik stond daar naast een jongen die sprekend op Robin van Persie leek en ik vroeg hem of hij familie was. Toen zei hij: “nee, wel van Johnny van ‘t Schip”. Zo leerde ik de achterneef van Van ’t Schip kennen, Huib genaamd. Deze kwartfinale was ik dus gewoon in Nederland en ging voetbal kijken in Stalles samen met een oude vriendin. En wie staat er in de deuropening? Huib! Hoe groot is die kans? Hij woont tegenwoordig in Arnhem en was naar Rotterdam gekomen om met vrienden te gaan kijken, precies in mijn stamkroeg! Weer een kwartfinale, weer met Huib, weer verloren.... Toeval?!

Mijn vocabulaire is deze maand flink uitgebreid met een aantal nieuwe woorden. Zo kwamen erbij: welpie, voetbalhoedkoe en brulshirt. Maar ook woorden als stuwing, inleiden en zoogcompressen verrijkten ineens mijn woordenschat. Alhoewel Xandra ‘inleiden’ liever met lange ij had gezien. Xandra heeft namelijk afgelopen 2 juni het leven geschonken aan een prachtig klein meisje. Het mooiste babietje van dit moment heeft de bijna koninklijke naam Nina Catharina Theresia gekregen. Xandra ging de laatste maanden van vorig jaar niet vaak mee uit en was voortdurend moe. Met kerst was ze in Italië waar ze naar eigen zeggen teveel gegeten had, want dat buikje werd maar niet minder, hoeveel buikspieroefeningen ze ook deed. Begin dit jaar deed ze toch maar een testje en wat bleek? Buikspieroefeningen waren niet tegen dit buikje opgewassen, Xandra was vijf maanden zwanger! Er stond voor Xan en haar vriend Bas in de daarop volgende vier maanden een hoop te gebeuren. Inmiddels is alles achter de rug en wonen Xan en Bas op de ozo hippe Mullerpier met hun dochtertje. Het telefoongesprek voorafgaand aan de bevalling was de vreemdste die ik ooit met Xandra heb gepleegd. Veel succes en/of plezier morgen en ehm... ik hoor het wel. Alsof het een gewone werkdag betrof ging ze ’s ochtends naar het ziekenhuis en was in de middag klaar met ‘werken’. De dag erna had ik een piepklein babietje van nog geen 24 uur oud op mijn schoot, Nina is zo’n schatje! Ik heb haar in een maand nog geen minuut in totaal horen huilen, maar de nieuwe ouders wisten me te vertellen dat dat vooral is als er bezoek is. Inn Lings oudste dochter, baby Julia uit het boek, is alweer tien en vraagt om skinny jeans . Ik loop dan ook erg achter, alhoewel ik met zes boeken ook een beetje moedergevoelens heb. Het is in ieder geval een heel werk en je hebt nooit eens rust.

Drie jaar geleden had ik verwacht rond deze tijd toch wel getrouwd te zijn en misschien zelfs wel kinderen te hebben van John. Waarschijnlijk is het beter dat het niet zo gelopen is. De afgelopen maanden heeft John samen met zijn moeder door Thailand gereisd en heeft hij me meerdere berichtjes gestuurd. Toen hij inmiddels weer thuis was, belde hij me op om over zijn reis te vertellen. Dat gesprek kwam binnen de kortste keren op Blue Ramsay, het kunstwerk wat ik van zijn tekening maakte. Zijn eerste reactie: “Nou ja! Dan doe jij toch precies hetzelfde als ik met jouw foto’s?” Ja hèhè, heb je ‘m door? Ik legde hem uit hoe ik het had laten maken en waarom ik voor de materialen gekozen had. Even bleef het stil en het kwartje viel aan de andere kant. Nog nooit klonk “YOU BITCH!” met zoveel bewondering en respect. John heeft het kunstwerk inmiddels gezien en moest heel hard lachen, gelukkig vindt hij het prachtig. Ben zelf zelf ook blij dat hij mijn foto’s ooit voor die stomme contactadvertentie gebruikte en beiden zien er vooral de humor van in. Als verrassing heb ik John Ticket to Trouble gestuurd, maar ineens werd het stil. Nu gaat het halve boek over hem, dus zal hij ongetwijfeld een mening hebben. We wachten af....

Tot slot kom ik nog een keer terug op Ticket to Trouble (lees: nu begint de ordinaire reclame). Binnenkort is het in alle boekhandels ter wereld verkrijgbaar met uitzondering van Iran (sorry aan die ene Iranees) en Nigeria. Over een week of zes is het via Amazon.com te bestellen. Momenteel is het te bestellen via: http://www.lulu.com/evw . De eerste professionele recensie is al binnen:

Ticket to Trouble is a really good book; lots of different scenes and places, and as many different emotions. Eveline has balanced the book really well between the happy and sad, the trauma, danger, and the lighter sides. Her journeys may be full of nightmares and troubles, but her book is a delight to read, and full of amazing anecdotes. If just one of these stories happened to you, you would have a tale to tell, but for Eveline, that's just how her life is; amazing and hectic, at full speed all the time. Come along for the ride, but buckle your seat belts, and pull down the safety harness; it's going to get bumpy.

De officiele beschrijving van Ticket to Trouble:

Imagine yourself in a mini-tsunami, getting drugged in Vietnam, having Antonio Banderas in your way, being sold for 200 camels, getting robbed in Trinidad, fearing Californian wildfires, getting stuck in America on 9/11, hiding from a way too friendly minister, getting mugged four times in a row, being a tsunami-volunteer in need of surgery, or getting kidnapped by Thai ladyboys.

For one woman it’s not something to imagine, it's something to remember.

Meet Eveline van Wanrooij.