In de wolken...
Door: Eveline van Wanrooij
Blijf op de hoogte en volg Eveline
22 September 2005 | Verenigde Staten, Arrowhead
Ein-de-lijk! We zijn inmiddels drie weken en bijna drie orkanen verder, en eindelijk zit ik weer eens achter een computer.
De meest terugkerende vraag in mijn overvolle inbox was of ik al heimwee heb; tot mijn grote gene moet ik zeggen: NEE! Ik heb het vreselijk naar mijn zin hier in het land waar ik zo van walgde. Van stadse laaglander naar dorpse berggeit! Ik ben tegenwoordig letterlijk en figuurlijk in de wolken.
Het vorige stuk schreef ik in het huis van Johns vader. Ik was weer eens bloednerveus om mijn "schoonfamilie" te ontmoeten en ook nu weer compleet onterecht. Zijn vader, John Ramsay de 3e, vloog me meteen om me nek. Hij houdt, tot groot verdriet van zijn vier kinderen, vreselijk van knuffelen en had in mij een weerloos slachtoffer gevonden. Zijn vader en zijn Engelse ("my father also imported an European chick" ) vrouw Sue zijn echte schatten. Ze wonen ergens in de woestijn op zo'n drie uur rijden van Los Angeles, oftewel vlakbij. Zijn vader heeft hem het kunstenaarsvak geleerd en is zojuist gepensioneerd uit de filmindustrie. Toen schoon-dad mijn bijzondere stempeltje zag, werd ook hij erg enthousiast. Hij vroeg me mijn favoriete kleur en sprong met stempeltje en John Ramsay de 4e in de auto. Een uur later waren ze terug en keken me apetrots aan; we hebben binnenkort een verrassing! Ik heb het stempeltje tot op heden niet meer gezien. Laat dat nummer van Tussen Kunst en Kitsch maar...
Een week later gingen we onderweg naar Arizona, waar schoon-mom en schoon-gran wonen. We maakten er een roadtrip van een paar dagen van en TERECHT!!! Wat een waanzinnig mooie natuur! Het begint al op tien minuten van zijn huis, daar kijk je uit op een schitterende vallei en de stad San Bernardino. En de smog natuurlijk! Ik ben al in wat smoggerige steden geweest, maar dit slaat alles. Arrowhead ligt er gelukkig ver boven. Zijn moeder woont op acht uur rijden van John en onderweg daarnaartoe kom je door veel verschillende soorten landschap, voornamelijk dorre woestijnlandschappen. Er zijn niet genoeg superlatieven om te omschrijven hoe waanzinnig ik deze droogte vind. Ik zag de omgeving dan ook voornamelijk door het LCD schermpje van mijn camera (er gaat nu een collectieve zucht door mijn vriendenkring, jeeeee weer 1000 foto's om doorheen te worstelen. Inderdaad! Maakt uw borsten maar nat!).
's Nachts kwamen we aan bij de trailer van zijn moeder in een groen gedeelte van Arizona. Zijn moeder woont doordeweeks bij haar 89-jarige moeder en in het weekend heeft ze deze trailer. De volgende ochtend stond er een ontbijt met Gran gepland (zo mag ik haar noemen). Voor me stond een klein, krom dametje. Haar uiterlijk bedriegt; ze lijkt heel oud, maar dat is ze van binnen totaal niet. Ik heb een zin mijn best gedaan op nivo van een senior te praten, maar daar stapte ik snel vanaf. Wat een mens! Wat een humor! Iedereen kende haar in het restaurant, ze gaat nog veel uit; "I am way too young to be couch potato". 's Middags ontmoette ik zijn moeder. Ik had al uit verschillende kringen gehoord dat dit de moeder is die iedereen wil, en inderdaad! Wat een gezellige lieverd! We verrasten haar op haar werk. Ze is social worker en werkt met moelijk opvoedbare kinderen. Ze werkt met voornamelijk indianenkinderen en komt in reservaten waar geen andere blanken mogen komen.
's Avonds gingen we naar het voormalig mijnwerkersstadje Jerome, gelegen op een hoge berg. Wat een leuk stadje!!! Alsof we in een Westernfilm decor liepen. Onamerikaans interessant stadje met veel historie. We gingen eten in een restaurantje die Gran kende (goh!). Ik zei tegen de jongen achter de bar dat we graag de mooiste tafel wilden omdat we een bijzondere avond vierden. Onze stoutste dromen werden overtroffen. We kregen een tafel op een prive balkonnetje met een super ver uitzicht op de ruige, rode rotsen van Arizona. De zon ging net onder en in de verte kwam de eerste regenbui van het jaar aanzetten. Kan het beter? Ultiem geluk!!!
Zijn moeder en oma zijn net zo druk en enthousiast als ik, dus John werd die avond compleet ondergesneeuwd met drie van die drukke vrouwen. Wat een superavond! En het weekend was nog maar net begonnen. Zijn moeder, Linda, had een heel weekendprogramma in phetto; ze doet me echt aan mezelf denken, haha.
Ze heeft een relaxte en superintelligente vriend, Keith. Keith heeft net als Johns vader in de Vietnam oorlog gediend. Ik wilde beleefd doen en niet meteen over oorlog beginnen, maar liep na twee uur rood aan en ontplofte bijna, vergelijkbaar met Bar die net een verse "echt niet door te vertellen" roddel heeft gehoord. Maar ik mocht alles vragen wat ik wilde. In-te-res-sant!!! Ik zal het de lezer besparen.
We gingen naar Sedona, de bekende rode rotsformaties die zo vaak op de muur geschilderd staan van een steakhouse. Daar gingen we weer eens Mexicaans eten. Er zijn in zowel California als Arizona vele, vele Mexicanen die een restaurantje openen. We maken er gretig gebruik van, heerlijk. Andere Bar vroeg zich terecht af of ik het eten in Amerika wel zou trekken, maar met al die Mexicaanmse restaurants is dat geen enkel probleem! Amerikaans eten is inderdaad fantasieloos, een veel te groot stuk vlees en een berg patat. Geef mij maar fajita's! Het heeft ook nog eens een -voor mij- plezierig effect, ik heb de hele tijd trek in Mexicaans en vreet me daarom vierkant in de rondte (ontbijt, twee keer lunch, diner en vele, vele bosbessenmuffins. Mijn nieuwste verslaving)! Ik ben flink aangekomen en zie er nu haast menselijk uit.
We hadden met zijn viertjes een geweldig weekend! We bezochten de rotsformaties en een rivier in de buurt, huurden films, deden een spagetthi-sucking-contest en proefden de heerlijke wijnen uit de buurt. Ik voelde me erg geadopteerd!
Een avond kwam de moeder van John achter ons aangereden naar de trailer. Ze kwam naar ons toe en zei: "Zag je die tarantula op de oprit?" Alsof het over een kruisspinnetje ging!! Ik schrok me dood en Arizona veranderde meteen in een vreselijk oord. "Maar", voegde ze eraan toe, "je hoeft niet bang te zijn voor Tarantula's want er leeft een giftige groene slang onder de trailer en die eet Tarantula's". Ik was niet echt gerustgesteld. Gelukkig heb ik er geeneen gezien.
Wel iets anders. Pasgeleden gingen John en ik uiteten. Rondom zijn huis is het nogal pikdonker en toen we de deur uitliepen zagen we iets bijzonders. Voor zijn huis zat een beer op de weg. Hij zat gewoon te zitten en deed verder niets. Gek!!! Toen hij zijn koplampen aandeed, schoot hij de bosjes in. John heeft nog nooit een beer gezien in Arrowhead, dus was dit ook voor hem een primeur.
Na het familiebezoek vertrokken we richting Grand Canyon. John had op zijn werk gezegd dat hij twee weken vrij wilde, maar nu bleek dat hij veel langer vrij wilde (een intrernationaal probleem!). Hij belde brutaal zijn baas op en zei in het antwoordapparaat dat hij langer weg bleef en dat hij de week erop zou bellen. Helaas. We werden onderweg gebeld en zijn baas, een opvliegerige Argentijn, wilde hem woensdag alweer gebruiken. Onze vakantie samen werd met twee dagen verlengd. We hebben de Grand Canyon in een uurtje of twee gezien en moesten daarna meteen terug naar Arrowhead. Dat was een pittige rit van tien uur. Woensdag vertrok hij dan, 3.30 in de ochtend. Vanaf nu tot eind oktober, elke maandagochtend om 3.30 richting de Studio's en vrijdagavond 22.00 weer terug. Zucht.
Sluit ik af met een -voor mij- heel goed nieuwtje: de laatste en belangrijkste kankeronderzoek bleek niets op te leveren. Jiha!
De meest terugkerende vraag in mijn overvolle inbox was of ik al heimwee heb; tot mijn grote gene moet ik zeggen: NEE! Ik heb het vreselijk naar mijn zin hier in het land waar ik zo van walgde. Van stadse laaglander naar dorpse berggeit! Ik ben tegenwoordig letterlijk en figuurlijk in de wolken.
Het vorige stuk schreef ik in het huis van Johns vader. Ik was weer eens bloednerveus om mijn "schoonfamilie" te ontmoeten en ook nu weer compleet onterecht. Zijn vader, John Ramsay de 3e, vloog me meteen om me nek. Hij houdt, tot groot verdriet van zijn vier kinderen, vreselijk van knuffelen en had in mij een weerloos slachtoffer gevonden. Zijn vader en zijn Engelse ("my father also imported an European chick" ) vrouw Sue zijn echte schatten. Ze wonen ergens in de woestijn op zo'n drie uur rijden van Los Angeles, oftewel vlakbij. Zijn vader heeft hem het kunstenaarsvak geleerd en is zojuist gepensioneerd uit de filmindustrie. Toen schoon-dad mijn bijzondere stempeltje zag, werd ook hij erg enthousiast. Hij vroeg me mijn favoriete kleur en sprong met stempeltje en John Ramsay de 4e in de auto. Een uur later waren ze terug en keken me apetrots aan; we hebben binnenkort een verrassing! Ik heb het stempeltje tot op heden niet meer gezien. Laat dat nummer van Tussen Kunst en Kitsch maar...
Een week later gingen we onderweg naar Arizona, waar schoon-mom en schoon-gran wonen. We maakten er een roadtrip van een paar dagen van en TERECHT!!! Wat een waanzinnig mooie natuur! Het begint al op tien minuten van zijn huis, daar kijk je uit op een schitterende vallei en de stad San Bernardino. En de smog natuurlijk! Ik ben al in wat smoggerige steden geweest, maar dit slaat alles. Arrowhead ligt er gelukkig ver boven. Zijn moeder woont op acht uur rijden van John en onderweg daarnaartoe kom je door veel verschillende soorten landschap, voornamelijk dorre woestijnlandschappen. Er zijn niet genoeg superlatieven om te omschrijven hoe waanzinnig ik deze droogte vind. Ik zag de omgeving dan ook voornamelijk door het LCD schermpje van mijn camera (er gaat nu een collectieve zucht door mijn vriendenkring, jeeeee weer 1000 foto's om doorheen te worstelen. Inderdaad! Maakt uw borsten maar nat!).
's Nachts kwamen we aan bij de trailer van zijn moeder in een groen gedeelte van Arizona. Zijn moeder woont doordeweeks bij haar 89-jarige moeder en in het weekend heeft ze deze trailer. De volgende ochtend stond er een ontbijt met Gran gepland (zo mag ik haar noemen). Voor me stond een klein, krom dametje. Haar uiterlijk bedriegt; ze lijkt heel oud, maar dat is ze van binnen totaal niet. Ik heb een zin mijn best gedaan op nivo van een senior te praten, maar daar stapte ik snel vanaf. Wat een mens! Wat een humor! Iedereen kende haar in het restaurant, ze gaat nog veel uit; "I am way too young to be couch potato". 's Middags ontmoette ik zijn moeder. Ik had al uit verschillende kringen gehoord dat dit de moeder is die iedereen wil, en inderdaad! Wat een gezellige lieverd! We verrasten haar op haar werk. Ze is social worker en werkt met moelijk opvoedbare kinderen. Ze werkt met voornamelijk indianenkinderen en komt in reservaten waar geen andere blanken mogen komen.
's Avonds gingen we naar het voormalig mijnwerkersstadje Jerome, gelegen op een hoge berg. Wat een leuk stadje!!! Alsof we in een Westernfilm decor liepen. Onamerikaans interessant stadje met veel historie. We gingen eten in een restaurantje die Gran kende (goh!). Ik zei tegen de jongen achter de bar dat we graag de mooiste tafel wilden omdat we een bijzondere avond vierden. Onze stoutste dromen werden overtroffen. We kregen een tafel op een prive balkonnetje met een super ver uitzicht op de ruige, rode rotsen van Arizona. De zon ging net onder en in de verte kwam de eerste regenbui van het jaar aanzetten. Kan het beter? Ultiem geluk!!!
Zijn moeder en oma zijn net zo druk en enthousiast als ik, dus John werd die avond compleet ondergesneeuwd met drie van die drukke vrouwen. Wat een superavond! En het weekend was nog maar net begonnen. Zijn moeder, Linda, had een heel weekendprogramma in phetto; ze doet me echt aan mezelf denken, haha.
Ze heeft een relaxte en superintelligente vriend, Keith. Keith heeft net als Johns vader in de Vietnam oorlog gediend. Ik wilde beleefd doen en niet meteen over oorlog beginnen, maar liep na twee uur rood aan en ontplofte bijna, vergelijkbaar met Bar die net een verse "echt niet door te vertellen" roddel heeft gehoord. Maar ik mocht alles vragen wat ik wilde. In-te-res-sant!!! Ik zal het de lezer besparen.
We gingen naar Sedona, de bekende rode rotsformaties die zo vaak op de muur geschilderd staan van een steakhouse. Daar gingen we weer eens Mexicaans eten. Er zijn in zowel California als Arizona vele, vele Mexicanen die een restaurantje openen. We maken er gretig gebruik van, heerlijk. Andere Bar vroeg zich terecht af of ik het eten in Amerika wel zou trekken, maar met al die Mexicaanmse restaurants is dat geen enkel probleem! Amerikaans eten is inderdaad fantasieloos, een veel te groot stuk vlees en een berg patat. Geef mij maar fajita's! Het heeft ook nog eens een -voor mij- plezierig effect, ik heb de hele tijd trek in Mexicaans en vreet me daarom vierkant in de rondte (ontbijt, twee keer lunch, diner en vele, vele bosbessenmuffins. Mijn nieuwste verslaving)! Ik ben flink aangekomen en zie er nu haast menselijk uit.
We hadden met zijn viertjes een geweldig weekend! We bezochten de rotsformaties en een rivier in de buurt, huurden films, deden een spagetthi-sucking-contest en proefden de heerlijke wijnen uit de buurt. Ik voelde me erg geadopteerd!
Een avond kwam de moeder van John achter ons aangereden naar de trailer. Ze kwam naar ons toe en zei: "Zag je die tarantula op de oprit?" Alsof het over een kruisspinnetje ging!! Ik schrok me dood en Arizona veranderde meteen in een vreselijk oord. "Maar", voegde ze eraan toe, "je hoeft niet bang te zijn voor Tarantula's want er leeft een giftige groene slang onder de trailer en die eet Tarantula's". Ik was niet echt gerustgesteld. Gelukkig heb ik er geeneen gezien.
Wel iets anders. Pasgeleden gingen John en ik uiteten. Rondom zijn huis is het nogal pikdonker en toen we de deur uitliepen zagen we iets bijzonders. Voor zijn huis zat een beer op de weg. Hij zat gewoon te zitten en deed verder niets. Gek!!! Toen hij zijn koplampen aandeed, schoot hij de bosjes in. John heeft nog nooit een beer gezien in Arrowhead, dus was dit ook voor hem een primeur.
Na het familiebezoek vertrokken we richting Grand Canyon. John had op zijn werk gezegd dat hij twee weken vrij wilde, maar nu bleek dat hij veel langer vrij wilde (een intrernationaal probleem!). Hij belde brutaal zijn baas op en zei in het antwoordapparaat dat hij langer weg bleef en dat hij de week erop zou bellen. Helaas. We werden onderweg gebeld en zijn baas, een opvliegerige Argentijn, wilde hem woensdag alweer gebruiken. Onze vakantie samen werd met twee dagen verlengd. We hebben de Grand Canyon in een uurtje of twee gezien en moesten daarna meteen terug naar Arrowhead. Dat was een pittige rit van tien uur. Woensdag vertrok hij dan, 3.30 in de ochtend. Vanaf nu tot eind oktober, elke maandagochtend om 3.30 richting de Studio's en vrijdagavond 22.00 weer terug. Zucht.
Sluit ik af met een -voor mij- heel goed nieuwtje: de laatste en belangrijkste kankeronderzoek bleek niets op te leveren. Jiha!
-
22 September 2005 - 06:38
Inn:
Super om te lezen hoe goed je je vermaakt. Blij toe !!! -
22 September 2005 - 06:42
Marieke:
Gefeliciteerd met de uitslag van je onderzoek! Drink er een lekker Californisch wijntje op! xxx -
22 September 2005 - 08:22
Kim:
He Eveline, wat goed dat je het naar je zin hebt. Had ook niet anders verwacht bij je mannetje... Ohja...tarantula...ik heb er dus WEL een gezien in Guatemala, heb het enigzins verdrukt ! -
22 September 2005 - 08:33
Karin:
hey there, blij dat je het zo naar je zin heb, en dat je zo'n toffen schoonfamilie heb, ben heel erg blij om te horen dat de uitslag van je onderzoek zo positief is, (jiha) en ben nu al benieuwd naar al die foto's ik wens je nog veel plezier daar en nog veel meer primeur avonturen, dikke kus -
22 September 2005 - 08:34
Karin:
hey there, blij dat je het zo naar je zin heb, en dat je zo'n toffen schoonfamilie heb, ben heel erg blij om te horen dat de uitslag van je onderzoek zo positief is, (jiha) en ben nu al benieuwd naar al die foto's ik wens je nog veel plezier daar en nog veel meer primeur avonturen, dikke kus -
22 September 2005 - 11:53
Xan:
Ha goed zeg allemaal! Blij dat het met je schoonfamilie klikt; dat is natuurlijk altijd maar afwachten. (over schoonfamilie gesproken: ik ben vorige week tante geworden!). Hee, maar Eef, onderaan deze pagina staat dat je al 14848 pageviews hebt. Betekent dat dat er al zoveel keer op jouw site is gekeken? Als ook al deze mensen je boek gaan kopen, komt dat wel goed,toch? -
22 September 2005 - 14:13
Eva Manintveld:
hee eef leuk dat je zo veel plezier heb haha die beer ik mis je super erg doeg xx eef -
22 September 2005 - 14:38
Pa:
Hoi dochter. Geweldig nieuws van dat laatste onderzoek. Ik smul van je stories en ik meen te mogen stellen, dat jet het schrijftaltent van je vader hebt. Als je zo schrijft krijg ik ook enorme zin om te gaan maar dat verrekte vliegen Fijn dat die mensen zo aardig zijn.
Die opmerking "he also imported etc"vind ik super Echt Engels bloed.
Gelukkig van die giftige groene slang zoadat je niet band hoeft te zijn van spinnen. Brrrrr.
Razend benieuwd naar die Namverhalen.Aub aub per emial naar me toe. veel plezier nog. -
22 September 2005 - 16:31
Net:
zeg, heb je al gevraagd of ze mij ook willen adopteren?? ik ben heel aardig en doe leuk mee. en ik spreek ook engels! of, nee, amerikaans. hell yeh! lees ff mn mailtje want ik heb leuk nieuws:
IK KOM VOOR 3 MAANDEN!!! hahaha. -
23 September 2005 - 14:41
Liek:
Hey Tsjik,
Goed bericht, onderzoeken afgesloten, lekker zorgeloos verder! Hoewel je dat zo te lezen sowieso doet!!! Rest mij 1 ding: SCHIET NOU S OP MET DIE FOTOOOOS!!!
Kus!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
