De bosbranden, de aardbeving en de orkanen

De vorige keer dat ik Amerika bezocht, werd het land getroffen door de ergste terreuraanslag ooit, 11 september 2001. Nu ben ik weer in Amerika en wordt het land getroffen door de grootste natuurramp ooit. Afgelopen 29 augustus sloeg Katrina toe in New Orleans, heeft Ophelia vorige week extreme schade aan de oostkust veroorzaakt en zal Rita vannacht ergens in Texas toeslaan.

Laat ik beginnen met het goede nieuws. Ik heb vernomen dat Rob terug is uit Zuid- Afrika is en dat er weinig schade is aan zijn ouderlijk huis in Biloxi. Zodra ik hem gesproken heb, meer.

Ik was nog maar 4 dagen in Amerika toen Katrina toesloeg. Alhoewel ik als echte weerfanatiekeling meestal als eerste tegen de TV aangeplakt zit, is het dit keer compleet langs me heen gegaan. De hysterische Amerikaanse manier met een overschot aan adrenaline verslaggeving werkt averechts. Je bent geneigd het niet te geloven. Zowel John als ik hadden geen notie van de echte omvang van de ramp die dit land te wachten stond. Pas na anderhalve week (!) later drong tot me door hoe erg de ramp in werkelijkheid was. Wat miste ik Philip Freriks en collega's op dat moment! De nuchtere Hollandse blik op het nieuws in de wereld mis je pas als je 'm niet hebt. De correspondenten hier barstten om de haveklap in tranen uit, wat door de Amerikanen flink gewaardeerd wordt. De Amerikaanse verslaggeving gaat vooral diep in op humane zaken. Zo weet ik wel van die vrouw die een kind kreeg tijdens de orkaan, en dat jongetje dat met zijn familie herenigd werd, maar hoeveel doden en gewonden, waar de opvangkampen zijn of hoe groot het rampgebied is enz. worden lang niet zo expliciet vermeld als in Nederland. Een groot aantal vlaggen hangen al een maand halfstok.

Vannacht slaat Orkaan Rita toe. De verslaggeving gaat uiteraard nergens anders over dan over de orkanen. Kanaal 39 is zelfs al veranderd in The Hurricane Channel. Elke zender stuurt een team verslaggevers naar -momenteel Texas- toe die dan met zo'n CNN-zuidwestertje (ala Kenny van Southpark) op vertellen hoe hard het waait. Ter illustratie laten ze zich vrijwillig omver waaien. "Nou het waait hier al flink.". De verslaggevers leven in erbarmelijke omstandigheden. Mijn favoriet is Anderson Nogwat van CNN, hij is al weken onderweg en reist van orkaan naar orkaan en dan weer van rampgebied naar rampgebied. Hij leeft met zijn team in erbarmelijke omstandigheden en blijft in leven door Marsen en Snickers, met water. Ze slapen met vijf man in een piepkleine caravan midden in besmettelijke, winderige of vuurwapengevaarlijke gebieden. Wat een baan!

Tijdens de vele, vele reclames op TV (zo telde ik in de film The English Patient meer dan 20 reclameblokken) wordt handig ingespeeld op de orkanen. Op een walgelijke manier proberen bedrijven klanten te winnen door te vermelden hoeveel ze gedoneerd hebben aan de slachtoffers en wat ze voor over-humane dingen geregeld hebben. De commercie gaat over lijken. Wat wel leuk is om te zien zijn de kleine projecten om me heen. Zo is er in Arrowhead een dierenvoedingsinzamelingsactie (orkanen zijn wel goed voor je scrabblewoorden) voor New Orleans en zag ik een aantal keer kleine kinderen langs de kant van de weg die borden ophielden met "Carwash for Hurricane Victims". Heel schattig, ze waren nog maar rond de zes jaar oud.

Zelf hebben we geen geld gegeven aan het Rode Kruis. Ik ben daar erg huiverig in geworden na Het Grote Ontbreken van hulporganisaties in de tsunami gebieden. Ko Phi Phi heeft bijvoorbeeld nog steeds geen officiele hulporganisaties en werkt slechts met goedwillende vrijwilligers. Waar is dat geld?

Ik heb trouwens een oproep gekregen bij Hands on Thailand (voor de gelegenheid Hands on USA genoemd) om in Louisiana te komen helpen. Nee. Ik ga niet meer voor die organistie (lees: kwal) aan de slag. Wel broeit er iets anders, wat ik voorlopig nog voor mijzelf hou. Even alle voors en tegens afwegen, ik hou iedereen hiervan uiteraard op de hoogte.

Het valt me op hoe iedereen om de mogelijke oorzaak (Global Warming) heendraait. Niemand heeft het woord in zijn mond durven nemen terwijl er dagelijks vele wetenschappers en deskundigen worden geinterviewd. Niemand op een man na, de held Bill Clinton. Hij durft hardop te zeggen dat de mens moet veranderen wil dit natuurgeweld stoppen; als het al te stoppen is. Ironisch genoeg is dat de Amerikanen nu nergens anders over kunnen praten dan over de benzineprijzen, terwijl hun auto's deel van het probleem zijn. Maar dat wordt door de Amerikaanse regering doodgezwegen, simpelweg omdat ze een hogere prioriteit geeft aan economie dan milieu. El Nino is het toverwoord. Dat is de oorzaak van alle weersveranderingen. John wist niet wat het Kyoto-verdrag is en toen ik hem voor onwetend uitmaakte vertelde hij me dat de regering zulke verdragen liever in het Witte Huis houdt. Wat zou dit land er toch anders uitzien met Clinton weer aan de macht!!

En omdat jullie onderwerpen vast ook vaak benzineprijs gerelateerd zijn: De benzine gaat hier soms per nacht met 10 cent per gallon omhoog. De prijs is momenteel 3$/Gallon (Gallon = 3,79 liter. Als ik het goed heb is de prijs dus 0,65 euro per liter oftewel erg duur hier). Wat is de prijs in Nederland?

Ik krijg steeds meer vragen over Nederlandse vervoersmogelijkheden. Hier is men zonder auto niemand. In Nederland had ik daar geen enkel probleem mee. Ik heb trouwens ook een auto, Betsy. Het is een oud maar betrouwbaar wagentje, die nog prima meegaat, zuinig is en veel karakter heeft. Ik heb haar naar mijn 88-jarige omaatje genoemd. Ik heb Betsy van de week volgegooid met bezine en dat kostte me $20. Johns auto heet overigens Jenny naar Jennifer Lopez, een mooie maar veeleisende bitch, waar nooit genoeg geld ingestoken kan worden. Het rijden gaat trouwens best goed, ik heb bijna nog niets geraakt.

Dat het milieu aan het veranderen is, merk je ook in Arrowhead. Het enorme meer (ik denk dat de Kralingse Plas hier zo'n tien keer inpast) stond na een droogte van drie jaar flink droog. Het water stond maar liefst vier meter lager dan normaal en de economische gevolgen daarvan waren in Arrowhead goed te merken. Het meer is dit jaar winter in een bui (!) op haar oude niveau gekomen.

Ook heeft Arrowhead te maken gehad met erge bosbranden in 2003. John had een klein, houten chaletje op een stuk land, waar nu niets meer van over is dan spijkers en gesmolten glas. Tot aan de horizon zie je kale, zwartgeblakerde bergen met een schoorstenen kerkhof, heel luguber. Schoorstenen zijn van steen in de doorgaans houten huizen en blijven na een brand als stille getuigen overeind staan.

Als ik TV kijk, bedenk ik me steeds hoe blij ik ben dat John aan de Westkust woont en niet aan de Oostkust! Maar ook de Westkust heeft haar eigen natuurrampen. Zo woon ik momenteel zo'n beetje OP de San Andreas breuklijn, die ook deze bergen heeft veroorzaakt. Deze breuklijn heeft een "knik" en ooit (dat kan morgen of over 1000 jaar zijn) moeten de twee platen langs elkaar heen. Dat zal met onvoorstelbaar veel kracht gepaard gaan. De aardbeving die dat teweeg brengt wordt The Big One genoemd. Aardbevingen zijn heel normaal hier. John heeft ooit een flink grote meegemaakt toen hij nog in hartje LA woonde. Een week buiten zijn appartement slapen was het gevolg.

Gisteren is er een aardbevinkje van 4.7 op de schaal van Richter in de buurt geweest, maar ik heb niets gevoeld. Er zijn geen gevallen van gewonden bekend. Ik heb van John ook al een oefening gehad voor als ik er eentje meemaak als hij er niet is. Ik moet in een deurpost gaan zitten en me klein maken. En heel hard hopen dat het The Big One niet is. Gebeurt me toch niet, dacht ik nog. De eerste avond dat hij in Los Angeles zat voor zijn werk, vorige week woensdag, werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik verklap meteen een geheimpje van mezelf, ik ben doodsbang alleen in het donker! Ik zat dan ook wat onwennig op de bank TV te kijken toen ineens zijn motorhelm met een harde klap van de kapstok afviel. Zonder aanleiding. Zomaar. Ik schrok me dood! Ik vertelde het de volgende dag aan John en die zei lakoniek dat het gewoon een aardschokje was. Brrrrr.....