Over zomertijd en scrotumtrauma's

En ineens ging ik niet meer naar Amerika! Ineens lag mijn toekomst in Nederland, in Oostvoorne, het dorp waar nooit wat gebeurt, het dorp waar de lokale hobby "een knus avondje thuis" is, het dorp waar zondagavond 21.00 nergens meer sigaretten kunt halen. Niks geen spannende Hollywood-verhalen op deze blog, nee Oostvoornse verhalen.

Maar zo saai zijn Oostvoornse verhalen tegenwoordig niet meer. Maakte ik twee columns geleden nog een hatelijk grapje dat er zo weinig fietsen gejat waren en dat de voorkant van de lokale kranten daarom leeg was; de laatste tijd hebben de lokale kranten een officiële criminoloog nodig! In Oostvoorne zijn in een half jaar tijd twee vrouwen van mijn leeftijd dood in hun kofferbak aangetroffen. Brrrr.... Volgens de Oostvoornse politie was één moord een zelfmoord. Logisch natuurlijk om dat in je kofferbak te doen, nietwaar? De Oostvoornse politie verbaasde nog meer; ze gaan voor de moord op Caroline van Toledo een grondig onderzoek doen in het Oostvoornse uitgaansleven. Snackbar 't Centrum is bij deze gewaarschuwd.

Gek genoeg heb ik me deze winter in Oostvoorne geen moment verveeld. En gelukkig maar, want ik zal hier voorlopig nog even moeten blijven wonen. Ik woon momenteel in het huis van mijn moeder, met verschillende bezettingen: de eerste maanden woonde ik hier alleen; moeders woont tegenwoordig bij haar vriend. Toen kwam mijn 89-jarige omaatje logeren en nam moeders ook weer een weekje haar intrek alhier. Met drie generaties in één huis is een aparte ervaring. Ineens slingeren er krulspelden en breiwerkjes en ook de televisie staat heel anders afgesteld, met als dagelijks hoogtepunt Hart van Nederland. Niet zozeer om er iets van op te steken, nee meer om over te praten:"Ja, leuk mens is dat hè? Ik vind wel dat ze teveel make-up op heeft. Wist je trouwens dat die, hoe heet ze.. Oh, ssst: Maxima. Die hoed! Vre-se-lijk! En kijk, Amalia. Gelukkig is het toch nog goed gekomen met dat kind. Ja, en dan die tweede..."

Kort na Oud en Nieuw kreeg ik er een vast huisgenootje bij, zusje Netteke. Ze verbrak na zeven jaar haar relatie en nam ook hier haar intrek. Godzijdank heeft ze tegenwoordig niet meer de behoefte me te pas en te onpas in elkaar te trappen. En dat is gezien haar fysieke overwicht maar goed ook! De Oostvoornse politie heeft het al druk genoeg.

Een maand na mijn zusje was ook ik weer vrijgezel. Na de zoveelste afstandsruzie met John, moest ik een vreselijke knoop doorhakken. Het Amerikaanse sprookje is uit. John had twee kanten, terwijl ik maar van één hield. Zoveel zware gesprekken en dat terwijl we nog maar in ons eerste (lees: leukste) jaar zaten. Met anderen erbij was hij veruit het leukst, maar meestal direct na het afscheid sloeg de stemming compleet om. Eng. Hij deed me wel eens aan een middeleeuws woonhuis denken, zo'n huis met een mooi toonbaar gedeelte voor gasten. En een gedeelte waar de gasten toch niet komen en dus ook niets aan gedaan hoeft te worden.

Een kleine opluchting was het wel dat ik niet meer naar Amerika hoef te emigreren met bijbehorende greencardstress. Ik zag de oppervlakkigheid en kortzichtigheid in Amerika als uitdaging, maar maakte me ondertussen wel zorgen over hoe dat over een paar jaar zou zijn geweest. De afgelopen maand hebben we nog wel vaak gebeld. Het gekste nieuws wat hij me vertelde was dat zijn vader op een eiland voor de kust van Engeland gaat wonen! Hij sloot het telefoongesprek af met: tot snel...

Maar ik verloor afgelopen maand niet alleen de man van mijn leven, ook één van mijn beste vriendinnen. Twee mensen waar ik zielsveel om gaf en met wie ik al zoveel heb meegemaakt. Haar plek is in het middel punt van de belangstelling (en terecht, ze is niet alleen een mooie meid, ook nog eens een grappige en oprecht interessante). M'n boek en bijbehorende stukjes in de bladen zag ze blijkbaar als bedreiging van die plek, want ze kon zich er alleen maar tegen af zetten en 't tot in detail bekritiseren. Dat hele onderwerp vermijden was niet alleen onnatuurlijk, het werkte niet eens. Haar felheid werd er niet minder om; alsof ik een potje tennis speelde met Venus Williams.
Laten we hopen dat de bijbehorende lastercampagne niet zo succesvol is als die van vorig jaar toen ik er in Thailand achter kwam dat ik ziek was. Afgelopen tijd viel me dus niet alleen LuDuVuDu ten deel, ook VuSuVuDu (-> doordenkertje, voor een triviantje).

Maar gelukkig stonden er niet alleen woeste e-mails van haar in mijn inbox, ook de Viva maakte weer een acte de presence in mijn inbox. Of ze een interview mochten over mensen die hun dromen waar hadden gemaakt. Tuurlijk, Viva! Gedurende een uur zat ik aan de lijn met de Viva-journaliste. Toen ik het interview de volgende dag las, hadden mijn haren op het hoofd en ik direct spijt. Het stuk ging over mensen die hun dromen hadden waargemaakt, die daarna keihard in een zwart gat zijn gevallen. Maar ik ben niet in een zwart gat gevallen, ik zit op een roze wolk! Hoe ik het ook aanpaste, ik had echt spijt eraan meegewerkt te hebben. Zo'n negatieve benadering was verre van de waarheid.

Een dag na dat interview had ik tot mijn verbazing weer een interview-aanvraag van een Viva-journalist in mijn inbox. Dit ging over mensen die iets ingrijpends hadden meegemaakt. Maar ja, toen had ik al meegedaan aan dat andere interview.
De dag daarna had ik tot, mijn grote verbazing, weer een andere Viva journaliste in mijn inbox staan. Die had mijn vorige blogstuk gelezen ("Stel" ) en het leek haar wat voor de Viva, of ze hem door mocht sturen naar de brievenafdeling. Een fraai staaltje interne communicatie! Uiteindelijk heb ik het eerste interview afgezegd, meegedaan aan het tweede en de derde genegeerd.

Maar ook dit interview kon de Viva niet dramatisch genoeg zijn. Ik moest ze echt teleurstellen dat ik niet geopereerd ben door een rochelend stamhoofd met peniskoker en neusbotje, die de operatie met een kapot geslagen fles uitgevoerd heeft. Ik bleef per e-mail vragen krijgen om het flink te dramatiseren. Ik kon ze niet wijsmaken dat ik mijzelf als een bofkont in plaats van als een zwaar getroffen patiënt zie. Het resultaat lag vorige week in de winkel. Vreest u allen niet; er zit dit keer geen foto bij.

Alhoewel een foto misschien wel interessant geweest was, aangezien er wat uiterlijke veranderingen hebben plaatsgevonden. Om geld voor de kapper uit te sparen, vroeg ik een vriendin m'n haar te knippen. Om een mogelijke toekomstige kappercarrière niet bij voorbaat te verzieken, zal ze in dit stuk X genoemd worden. X had nog nooit iemands haar geknipt, maar op mijn eigen verantwoordelijkheid wilde ze wel een poging wagen. Zo moeilijk kan dat toch niet zijn? De keukenschaar was wel erg bot, maar zo'n probleem hoefde dat toch niet te zijn? Bij de eerste knip hoorde ik een paniekerig "Shit", gevolgd door een verbaasd "zoooo, het wordt écht kort!". Op de grond mijn 20 centimeter lange ex-haren.
Mijn zusje, altijd goed voor een treffende mening, oordeelde kort maar krachtig: Hee, een playmobilpoppetje. Toen ik begin januari -nog- vol trots mijn nieuwe bril liet zien, was haar reactie: Hee, het Kees Driehuis-effect.

Maar er hebben nog meer veranderingen plaatsgevonden. Nu mijn vertrek naar Amerika er niet meer in zit, was het tijd om een officiële Hollandse baan te zoeken. De bonte verzameling eigenaardigheden die zich mijn CV noemt, werd rondgestuurd en al snel had ik beet. Ik mocht via het uitzendbureau op gesprek komen bij een stichting voor de functie Marketing Adviseur. De man met wie ik het gesprek had, wekte niet bepaald de indruk dat hij mij daarom had laten komen; het gesprek ging geen seconde over die baan. Hij had snode plannen. Hij stelde me een vraag waar ik nog steeds geen antwoord op heb kunnen geven. Een aanbod dat mijn kleine wereldje op z'n kop zal zetten. Deze missie is top-secret. Als u mij met zonnebril, krant met twee gaatjes en regenjas met omhoog staand kraagje ziet lopen, weet u dat ik met mijn top-secret missie bezig ben.

Een paar dagen later had ik via een vriendin weer een sollicitatie gesprek. Het ging om een functie van rapporteur, voor het verduidelijken en leesbaar maken van rapporten van psychologen en artsen. Ook dit sollicitatiegesprek verliep heel anders dan normaal. Het begon al bij binnenkomst, het meisje achter de balie begroette me alsof ze me al jaren kende. "Oh, leuk je haar zo!" Ook andere collega's van Xan vonden het hartstikke leuk "me eens in het echt te zien". De Vriendin en een hevig opscheppende Xan hadden duidelijk hun ronde gedaan door dit bedrijf. Wat een eer zo ontvangen te worden!

Met Helen, bij wie ik solliciteerde, zat ik meteen gezellig te kletsen. Ze liet me een voorbeeld van een rapportage zien, zoals ik die eventueel in de toekomst zou moeten aanpassen. Ze had er zomaar één van de stapel gepakt. Het rapport was van meneer A. (over een paar zinnen begrijpt de lezer waarom de echte naam van meneer A echt niet vermeld kan worden). Ik sloeg de rapportage open en het eerste wat ik las, was de reden van meneer A's arbeidsongeschiktheid. Meneer A had een 'scrotum trauma'. Zeker als je geacht wordt een serieuze indruk te maken, gebeurt het: de slappe lach! Maar ik was niet de enige, Helen en ik hebben een kwartier moeten bijkomen vanwege de vervelende scrotumtraumagevolgen van meneer A. Na een test rapportage die niet eens nagekeken werd, werd ik aangenomen en begon meteen twee dagen later. En zelfs zonder verdere scrotumtrauma's is het werk heel leuk, vooral door de collega's. De wachtkamer zit vol met mensen die de artsen, psychologen en arbeidsdeskundigen moeten overtuigen dat ze écht niet kunnen werken en dat hun sociale uitkering verlengd moet worden. Het levert al leuke toneelstukjes op. De verdiensten zijn historisch laag (zo hou ik aan het einde van mijn pakje sigaretten een kwartier over), maar ik vind het leuk en dat telt! Er liep nog een sollicitatie, maar helaas: in een stijf formele brief kreeg ik te horen dat er geen "openstaande facturen" meer waren.

En, dat zal je altijd zien, sinds ik aan de slag ben, stromen de baanaanbiedingen ineens binnen. De één nog gekker dan de ander. Met, zoals altijd, geen enkel idee wat ik over drie maanden aan het doen ben. Ik ben wel erg benieuwd! Is dit nu de wereld aan je voeten?

Sluit ik af met een verzoekje. Ookal maak ik niks avontuurlijks meer mee, toch blijf ik stug in het wilde weg typen. Lees dit alsjeblieft niet uit beleefdheid! Lees het alleen voor je plezier (of print het uit en gebruik het als WC-papier)

Gelukkige zomer!