Big Bear in brand

Na de iets te leuke dagen in Arrowhead, ontstond er zo'n zeurend gevoel. Net-niet-lang-genoeg. Ik wilde nog zoveel dingen vragen en dingen ondernemen. Nadat ik voor de zoveelste keer in San Francisco voor niets op iemand had zitten wachten ("sorry, sorry, verslapen" ), nam ik de beslissing om weer naar John te gaan dat weekend. Een weekendje ergens naar toe leek ons wel wat. Ik boekte dit keer een shuttle busje naar LA. Het busje haalt je op bij je hostel en brengt je in 7 uurtjes naar waar je in LA moet zijn voor 45 dollar. Met Dvd’s naar keuze, perfect geregeld! Reizen door California zonder auto is prima mogelijk!

Het was een klein busje van zo’n 16 zitplaatsen. Er zat een interessante mix in van mensen, met waarschijnlijk allemaal een bijzonder verhaal. Er stapte een Mexicaanse jongen in, die naast me ging zitten. Hij stelde zich voor als Marco en vroeg netjes of ik het goed vond als hij een biertje dronk. Hij zag eruit als het type waar zoveel Californiërs een verontrustende antipathie tegen hebben; een Mexicaan met wijde kleren, bandana, vlassig snorretje en petje. Maar uiterlijk bedriegt. Zelden heb ik zo’n intelligente en filosofische jongen meegemaakt als hij. Hij vroeg of ik het erg vond om wat vragen over Nederland te beantwoorden, tuurlijk niet. Nooit geweten dat iemand zeven uur lang vragen kan stellen over zo’n klein landje. Vragen over alles; euthanasie, feminisme, politiek, monarchie, landschap, eten, drugs, studies en nog veel meer. Ook stelde hij vragen als: “Wat is voor jou loyaliteit?” en “Wat betekent voor jou geluk?” Hij was student en woonde met zijn familie vlakbij de stad. Zijn wijsheden en vrolijkheid waren een aanwinst voor de bus, hij stond voortdurend in het middelpunt van belangstelling. Prachtpersoon! Het gat in zijn been veroorzaakt door een politiekogel kon ik niet helemaal plaatsen. Echt een superrit, een wereld van verschil met de trein.

Ik was wel een stuk zenuwachtiger dan de week ervoor; het was vorige week zo leuk geëindigd, gingen we dat nu alsnog verpesten? John pikte me na zijn werk op in Pasadena en we reden richting de bergen, nadat we wat gegeten hadden. De week ervoor moesten we anderhalf jaar bijpraten, nu een week. “Hoe was het op je werk?”, bijna burgerlijk... Toen we bijna bij Arrowhead waren, zagen we in de verte een oranje gloed op de bergrichel. John herinnerde zich ineens dat zijn zus iets over een bosbrand had gezegd. De week ervoor was het me opgevallen hoe irritant droog het er was, je moest vrijwel om de vijf minuten een slok water nemen om het bij te houden. Echt, de gemiddelde 1 januari-ochtend is er niets bij. Het had al maanden niet geregend, de natuur was ook kurkdroog en die combinatie is in Californië erg gevaarlijk. John had al eens meegemaakt dat Arrowhead in brand stond en was daarbij een huisje verloren.

De volgende dag bij het opstaan zagen we de grote rookwolk vanuit zijn raam. Het vuur was onze kant op gewaaid. Onze weekendje-weg-plannen gingen in rook op. In plaats daarvan gingen we Johns spullen bij elkaar zoeken als foto’s, verzekeringspapieren en paspoort om alvast in de auto te leggen. In geval van bosbranden kijk ik altijd naar John, net zoals je in geval van turbulentie naar de stewardessen kijkt. Zijn die totaal niet in paniek, is er weinig aan de hand. Nu was John ook enigszins in paniek, ojee! John vertelde dat dit de -op die ene brand na- de grootste brand was die hij gezien had. Heel Arrowhead liep uit om naar de branden te kijken. Iedereen vertelde dat ze hun spullen gepakt hadden staan. Het was officieel: Een ernstige bosbrand bij Big Bear bedreigde meerdere dorpen, Johns huis stond slechts tien kilometer van de brand af. Meerdere dorpen om ons heen werden al geëvacueerd. CNN en de anderen waren aanwezig om verslag te doen. Helicopters en vliegtuigen vlogen de hele tijd over.’s Nachts zagen we vanuit zijn raam hoe een tientallen meters hoge boom spectaculair vlam vatte. Het werd gewoon licht in de kamer. Het was veel angstiger dan vorige keer toen een bosbrand Johns trailer en sportwagen bedreigde, wat op 150 kilometer van ons af gebeurde. Dit keer was het zo gek dat we op de bank naar de vlammen op tv keken, terwijl we vanaf diezelfde bank de vlammen op de heuvel tegenover konden zien. Het nieuws meldde dat er al 18.000 acres waren verwoest.

Ik belde mijn moeder om het nieuws te vertellen, maar ze had ook een mededeling voor mij. Garfieldje is ook dood. Mijn hart brak opnieuw! Ze bleek ook een flink gezwel in haar buik te hebben en was volgens de dierenarts ook doodziek. Dat hebben we niet gemerkt en nu was het te laat. Wat een verdriet weer... Mijn kutzomer was compleet, mijn baan en beide katten verliezen binnen een maand.

Zondag vertrokken we (met al Johns kostbaarheden in de achterbak) naar Los Angeles. We bezochten wat mensen, gingen een beetje roadtrippen langs de mooie kusten en gingen vis eten bij het strand. Toen was het alweer tijd om naar zijn appartement te gaan in Agoura, een stad die ook tegen LA aan ligt. Vlakbij Malibu, waar zijn trailer stond. Agoura is een mooi, rustig en groen gedeelte en dus weer erg populair bij de Rich and Famous. John heeft hier een kamer in het appartement van Rob, die ‘vriend’ met wie hij in Thailand was. Erg leuk ook hem weer te zien. Bij het appartement van Rob hoorde een jacuzzi en zwembad een stukje verderop in de wijk. We namen een glaasje wijn mee en het relaxen kon beginnen. Maar die wijn was natuurlijk binnen de kortste keren op en er moest nieuwe komen (u kent me). John vond dat een perfect karweitje voor mij. Dus ik liep in mijn bikini en mijn handdoekje door de nachtelijke sterrenbuurt met de hoge palmbomen op zoek naar zijn huis, die ik op de heenweg nog prima kon vinden. De terugweg echter.... Ik liep met een fles wijn en bakje aardbeien, slechts gehuld in een handdoekje compleet verkeerd en raakte de weg kwijt. Ik heb ongeveer twintig minuten lopen zoeken totdat ik weer iets herkende. Vrij genant. John vond het weer hilarisch uiteraard.

De volgende dag was het maandag en die begon weer veel te vroeg. Maar gelukkig konden we dit keer om 05.00 weg in plaats van 04.00. Uitslapen! John zette me af in Venice Beach, het populairste strand rond LA met die fitnessende mensen. Het was nog maar 06.00 en het was nog donker. Dan is Venice Beach zeker geen plek waar je als vrouw alleen moet komen. John voelde zich hevig schuldig en wilde maar niet weggaan. Maar Hollywood riep en hij moest me achterlaten op een boulevard met op dat moment alleen maar junks en daklozen. Ik ging maar naar het strand waar ik kamp opsloeg tot het licht zou worden. Ik ging slapen onder een palmboom met mijn sarong als deken. Niet lang daarna kwam de eerste dakloze vragen of ik het koud had en zijn slaapzak wilde lenen. Dan ben je vrij diep gezakt. Daarna kwam er een dakloze op een dubieus splinternieuwe mountainbike van dichtbij informeren of hij mij kende. Okee, dat werkte dus niet. Opstaan. Ik liep een beetje wezenloos rond over de boulevard totdat de winkels en kraampjes open waren. Toen ging ik informeren of de hostels plaats hadden want de twee Engelse meiden die ik had leren kennen sliepen ook in een Veniciaans hostel. Nergens was plek, dus ik moest wel een echt slash duur hotel nemen. Ik kwam terecht in het Venice Beach Hotel en Suites midden op de boulevard. Dit was (ik heb er lang overna gedacht) het beste hotel waar ik ooit gezeten heb. Mijn kamer had een eigen keuken en had uitzicht op het strand, de boulevard en de bergen. Het personeel was vreselijk leuk en ik kreeg tot twee keer toe flinke korting.

Heel Venice Beach overdag loopt vol met artistiekelingen en freaks, echt een heerlijk zooitje ongeregeld. Langs de boulevard verkopen ze hun eigen kunst, doen kunstjes of doen aan Tarotkaarten. Dat leek me wel wat. Ik nam plaats bij een deftige dame (geen simsalabim bol of oogpotlood overkill ofzo) en zij vertelde me allemaal goeie dingen. Ze herhaalde drie keer: “Wonderful cards”. Ben benieuwd. Het was erg interessant om met haar te praten. Hoop dat alles wat ze zei uitkomt! Ze gaf me in ieder geval een tip die ik zeker ga uitvoeren, ze zei dat ik mijn boek moest gaan vertalen en het gaan verkopen op Venice Beach. Dat was het!!! Als mijn vertaler zich aan haar woord had gehouden was dat al spoedig geweest. Maar helaas zat ook dát tegen deze zomer en is er nog steeds bijna niets vertaald.

’s Avonds belde ik John om te melden dat er niets naars gebeurd was en dat ik in een heerlijk hotel op de boulevard zat. Hij raadde me aan de dag erna de idiote wereld van Hollywood te gaan bekijken, wat ik eigenlijk best een goed idee vond. We spraken af dat hij me dan op zou halen op Hollywood Boulevard en dat hij een nachtje bij mij in het hotel sliep, wat veel dichterbij was dan zijn appartement. De weg naar Hollywood vinden viel echter totaal niet mee. Samen met een Australische jongen die ik bij de bushalte leerde kennen, informeerden en zochten we naar de drie bussen die we moesten nemen. Na uren kwamen we aan in Hollywood waar ik net als vorige keer dat ik daar was, snel genoeg van had. Eigenlijk meteen al, verachtelijke nepwereld. Samen met hem maakte ik snel een foto met de Hollywood letters op de achtergrond en we gingen naar zijn hostel waar hij gitaar ging spelen en mij de technieken van het playerschap uitlegde. Het was erg confronterend ons hele geslacht in zo’n korte tijd zo ontleed te zien worden, joh dames! Elke keer als hij namelijk een meisje leerde kennen, deed hij hetzelfde: hij nodigde haar thuis uit voor een etentje op het balkon, draaide dezelfde muziek, maakte hetzelfde gerecht met kip en rijst, serveerde hetzelfde toetje uit en schonk dezelfde wijn. Daarna ging hij gitaar spelen en zo zei hij: “dan was er een hoop voor nodig wilden ze níet blijven slapen”. Pfff, wat zijn wij voorspelbaar zeg! Wel leuk om eens wat playertechnieken te horen. Ik denk -vrouw zijnde- overigens dat zijn uiterlijk de grootste rol speelde in zijn overwinningen.

John haalde me zogezegd op op Hollywood Boulevard waar ik zojuist in gesprek was geraakt met een man verkleed als boom. We gingen eten in Santa Monica, net zo als twee jaar geleden op de laatste avond. Toen we in het hotel waren, moest John meteen naar bed. Hij hoorde niet wat ik wel hoorde. Eerst zag ik wat mensen rennen, vlak waar Jenny geparkeerd stond. Vervolgens zag ik allemaal zwaailichten en het eindigde met een helicopter die gedurende een half uur boven het hotel aan het cirkelen was met zijn schijnwerper op het strand gericht. Ik wist niet dat Venice zo gevaarlijk was.

Die ochtend nam ik voor de derde keer afscheid van John, maar dit keer echt. Ik had mijn shuttlebusje geboekt en nu ging ik echt. Hij zei dat we nooit wisten wat er ging gebeuren en dat hij misschien wel door Europa ging reizen na deze film. We zullen zien wat er gebeurt, ik ga er niet vanuit dat dit de laatste keer is geweest dat ik hem zie.... Ik ben echt trots op hem; het was waanzinnig om hem weer te zien en alle verschillen en onze breuk besproken te hebben nu hij een stuk volwassener is/lijkt. Het verschil? We hebben nu geen relatie meer waardoor de druk van de ketel is en buiten dat hangt het hele Green Card verhaal niet meer als het zwaard van Damocles boven ons.

In het busje op de terugweg zag ik in de verte een rare gelige waas. We keken een spannende thriller en niemand van de vier mensen in het busje trok er wat van aan. En ineens, vanuit het niets, zagen we niets meer buiten. Alles was gelig om ons heen en het stormde vreselijk. De wind gierde en het busje kraakte. De tegenliggers zag je pas als ze een paar meter bij je vandaan waren. Het was heel onwerkelijk. Niemand in het busje zei er wat van, iedereen zat helemaal in die film. De bestuurder zei dat hij al wat zandstormen heeft meegemaakt, maar nog nooit zo’n grote. Ook dit was een spectaculair gezicht!

Ik verheugde me om terug te gaan naar San Francisco, ik had nog een wens van mijn Lijstje te halen: Alcatraz. We kwamen om uurtje of 8 ’s avonds aan en ik ging weer naar mijn eerste hotelletje The Gateway Inn. Mijn grote rugzak stond nog in het hostel en die moest ik nog halen. Kon ik meteen in Little Italy gaan eten. Toen ik gegeten had en mijn rugzak had gehaald, ging ik op weg naar mijn hotel. Op de grond lag een meisje met een gebakje. Ze probeerde vooruit te kruipen terwijl ze haar gebakje recht hield. Nu heb ik nog nooit in mijn leven zoveel daklozen gezien, maar dit meisje zag eruit als een “normaal” meisje. Ik hielp haar overeind, wat met zo’n zware rugzak niet meevalt. Ze was niet alleen vreselijk dronken, maar ook haar pupillen waren vergroot. Of ze nu gewoon dom is geweest of iemand wat in haar drankje had gegooid, dit meisje moest veilig thuis komen. Ik legde haar arm op mijn rugzak en hield haar hand met beide handen vast. Dit was de enige manier waarop we vooruit kwamen. Ze kon niet meer lopen, maar dat gebakje kon ze wel recht houden. Ze vertelde waar ze woonde en dat veranderde nogal eens. Ik had geen idee waar ik aan begonnen was, maar dit meisje moest gewoon naar huis. Op een gegeven moment had ik haar naar China Town gesleept, waar ze vertelde dat ze woonde. Ondertussen had ze me afwisselend bedankt en voor rotte vis uitgemaakt, ze was behoorlijk in de war. We kwamen aan bij een oud maar sjiek appartementencomplex. Ze vertelde dat ze daar woonde, ik vroeg haar of ze haar sleutels nog had. Ze keek naar haar tas en naar haar gebakje. Vervolgens opent ze haar tas gooit haar gebakje daarin en doet haar tas weer dicht en valt om. Vrij hilarisch. Op het moment dat ik haar weer omhoog hijs, krijgt ze weer een woede aanval. Net op dat moment kwamen er twee agenten voorbij die het van een afstandje bekeken. Het moet er vrij raar uitgezien hebben, een meisje dat niet meer kan staan, die omhoog gehouden wordt door een ander meisje met een grote rugzak, die helemaal verrot gescholden wordt. Het duurde wel een half uur voordat ze haar sleutels gevonden had en de deur geopend had. Toen moesten we nog een obstakel nemen, namelijk haar eigen voordeur. Samen met een buurman lukte het ons om de deur open te maken en het meisje viel meteen op bed. Ik liet haar water drinken en ze bedankte me nogmaals uitgebreid. Het was duidelijk een rijkeluis meisje gezien haar jonge leeftijd en het appartement waar ze woonde in San Fran centrum. Ik liet een briefje achter met hoe ze was thuis gekomen en sloot de deur achter me. Benieuwd hoe het met haar was de dag erna...

Op mijn laatste dag Californië was het zover: Ik ging naar Alcatraz! Bij de film die aan het begin vertoond werd, leerde ik een Australische jongen kennen die ook zijn laatste dag had. Samen deden we de audiotour door Alcatraz. Ik had verwacht dat zich allemaal onheilspellende gevoelens van mij meester gingen worden en dat ik de grimmigheid van al die gevangenisjaren op de muren zag staan, maar nee. Een beetje plichtsbewust liepen we langs de bizar kleine gevangeniscellen net zoals duizenden andere toeristen. Oh, klein zeg. Goh, dus hier aten ze. En hier luchtten ze. Alcatraz liet niet zo’n diepe indruk achter als ik had verwacht. Ik kocht nog wel een boek bij een voormalig gevangene met handtekening. Ik was al onder de indruk maar ik had nooit kunnen weten welk gesigneerd boek er een weekje of wat later naast zou staan....

Na afloop vroeg de Australiër of ik zin had om naar de Golden Gate te lopen. Ik lachtte, want zo’n stuk is voor mij zelfs bijna te ver. Maar hij meende het en mijn dag kon niet meer stuk! Het was heerlijk weer en er was totaal geen mist of wind. Het was een prachtige wandeling langs het water en over de brug, met prachtige vergezichten over de skyline en de ondergaande zon. Aan de andere kant van de brug konden we meteen meerijden met een zo’n cable car tourbusje met een gids aan boord. Daarna nog heerlijk gegeten in Little Italy en toen was het gebeurd met mijn reisje naar San Francisco. Het was een trip met hoogte- en iets meer dieptepunten. Deze reis stond in het teken van wachten en maagklachten. Met deze omschrijving zou je denken dat ik in een ontwikkelingsland geweest ben...

In het vliegtuig werd ik geheel onverwacht getrakteerd op een andere wens van het “Te doen in dit leven” Lijstje. In het propvolle vliegtuig (340 man in een KLM-etje!) had ik godzijdank een raamplaats, waardoor ik getuige was van een nieuw natuurspektakel. Rondom de vleugel zag ik een groene waas. Het hield heel lang aan en vervormde naarmate we verder vlogen. Wacht eens even, zaten we niet boven Groenland? Ik was potversnullekes gewoon getuige van het Noorderlicht!!!

Een weekje later werd ik nogmaals getrakteerd op een wens van mijn Lijst. Je zou er bijna bang van worden, want de afgelopen twee jaar heb ik er slechts twee kunnen wegstrepen (een boek uitgeven en een expositie hebben). En dan nu ineens vier in een maandje tijd? Brrrr....

En nee, het was niet het dronken middagje Volendam met als afsluiter Volendam-Sparta, die in het voordeel van Sparta eindigde. En nee, het was ook niet het toffe weekendje Rotterdam Zuid, vorige week. Nee, het was die wens waarvan ik dacht dat ik die nooit zou kunnen volbrengen.

Momenteel ben ik bezig met een nieuw grootschalig en heftig project, eveneens van de Lijst. Ik weet niet of het gaat lukken maar zet alle wapens in om dit te verwezenlijken. Toen ik hoorde dat mijn grote held naar Rotterdam kwam, aarzelde ik geen moment en schreef hem een brief. Op de ochtend dat ik hem kon ontmoeten, was ik nog immer geveld door buikpijn en was pas om 12.30 bij de Donner. Ik had nooit verwacht dat het me nog ging lukken om in de rij te mogen, maar toch was het zo. Mijn felbegeerde rode armbandje en ik moesten naar de achtste verdieping waar de rij begon. Hij zat in de kelder, ironisch genoeg op nog geen vijf meter van mijn eigen boek! Binnen een half uur stond ik al in de kelder In mijn kontzak en laars had ik de brieven verborgen, twee in het geval dat de beveiliging er eentje zou onderscheppen. Daar stond hij dan, in blauw overhemd en rode stropdas met zijn bekende glimlach als een lopende band medewerker te signeren. Handje, boek, glimlach. Handje, boek, glimlach. En toen was het zover. Ik was aan de beurt. Ik stond oog in oog met niemand minder dan Bill Clinton! Handje, boek, maar toen was het tijd om mijn brief te geven, die ik succesvol had binnen weten te krijgen. Hij werd duidelijk uit zijn ritme gebracht en leek blij verrast met zoveel brutaliteit. Hij lachte oprecht en zei: “It will be more then an honour to read your letter, I’ll do that straight away after the signing.” Ik kreeg nóg een glimlach mee en dat was het: ik heb Bill Clinton ontmoet! Buiten dat heb ik zijn gesigneerde boek. Ineens kwamen er allemaal mensen op me af die wilden weten wat er gebeurd was. “Wat zei je nou? Zijn gezicht fleurde helemaal op!” vroeg een meisje. Een journalist informeerde wat ik hem gegeven had en ook hij gaf aan dat hij Bill nog niet zo vrolijk had zien kijken. Hij kreeg mijn tweede brief en zou er een stukje over schrijven. Mijn dag kon niet meer stuk! Ik had Bill Clinton ontmoet! Bill Clinton!!!! Bill.

Over het project ga ik natuurlijk binnenkort weer veel te veel vertellen, hoe meer mensen het weten hoe beter. Met beide poesjes dood, een bankrekening van niks en veel te veel vrije tijd, ben ik meer dan ooit toe aan een nieuwe uitdaging. Met in het achterhoofd: wat je niet vraagt, krijg je ook niet: ik zoek een baan. Mocht u een leuke baan weten, ik zoek er toevallig eentje! Voor een ’s werelds meest bonte CV, kunt u terecht op info@evwoptournee.nl. Oja en we blijven Nederlanders, er geldt een vindersloon principe.

Insjallah