Een onstuimige herfst in Crooswijk

We zijn nog maar krap drie weken verder en er is alweer genoeg stof om wederom acht kantjes A4 te vullen. Zaken als een politie inval, een bedreiging en een aanranding zijn zomaar drie dingen die in de afgelopen drie weken gebeurd zijn. Z’n gangetje dus. Laten we bij het begin beginnen.

Een paar weken terug werd er ’s avonds aangebeld. Door de brievenbus zag ik twee politie emblemen en schrok me dood. Mijn zusje –ook altijd goed voor een onmenselijke portie reispech- zat op dat moment in Israel, dus ik dacht meteen het ergste. Met trillende handjes deed ik de deur open, maar de heren keken erg vrolijk. Ze vroegen of ze even mochten binnenkomen om te kijken of mijn buurman thuis was. Van mij wel. Ze stelden wat vragen over wanneer ik hem voor het laatst gezien had en wat voor bezoekers hij over de vloer kreeg. Ik had hem in de twee maanden dat ik er woonde twee keer gezien. De eerste keer was naar aanleiding van een briefje wat ik in de gang had gelegd, naast mijn nieuwe fiets; “Ik laat mijn fiets even in de gang staan tot ik genoeg sloten had. Excuses voor de overlast. Ik zet hem zo snel mogelijk buiten”. Een paar dagen na mijn briefje stormde er iemand zijn huis uit die zich voorstelde als Nino. Hij zei in gebrekkig maar goed verstaanbaar Nederlands dat ik mijn fiets in de gang móest laten staan, anders zou ook deze gestolen worden. Hij vond het totaal geen bezwaar en stormde weer naar binnen. Okee dan. Wat een relaxte buurman. De keer daarna dat ik hem zag, kwam ik thuis van werk. Hij was samen met een enorm grote vriend bezig twee nog grotere koelkasten buiten te zetten. De geur in het trappenhuis was niet te harden en ik rende naar de wc om nét niet over te geven. Wat een ontiegelijke stank kwam er uit die koelkasten! Ik had ook nog wat grof vuil staan en zette mijn kapotte stofzuiger, magnetron en nog wat spullen bij zijn koelkasten op straat. Dat was het begin van een fascinerende avond. Heel Oost Europees Rotterdam liep uit om deze schat te bekijken en te strippen. De Linker Rottekade was een doorlopende file van afgetrapte busjes en mensen die precies schenen te weten hoe je koelkasten demonteert. Ik vond het wel enigszins vreemd dat iemand die zo weinig thuis leek te zijn twee van zulke grote koelkasten had. Slechts een keertje heb ik wat weed geroken op de gang. Ik liep met mijn moeder en zusje naar beneden toen het ons opviel. Ik maakte er een opmerking over tegen mijn moeder, wat hij waarschijnlijk gehoord had, want de volgende dag rook het alsof hij twee flesjes aftershave (van de markt) had leeggespoten op de gang.

De agenten vroegen mijn telefoonnummer zodat Recherche ook wat vragen kon stellen. Ik was nog niet boven of de telefoon ging. Het was inderdaad een agente van recherche, die me de belangrijkste vraag stelde. Of ik wel eens een oude man had gezien met het volgende signalement: een opvallend kromme neus en een wrat op zijn wang. De opvallend kromme neus van de potentiële crimineel kwam vaak in het gesprek voor. Ik vertelde alles naar waarheid wat ik van mijn buurman wist, zonder te vermoeden dat hij iets fout deed. Ik was ervan overtuigd dat het ging om zijn bezoeker met de kromme neus en de wrat op de wang. Om het kwaliteitsgrapje “En hij haaaaaaaaat smurven?” kon de agente gelukkig lachen. Ik kan met een gerust hart zeggen dat ik in mijn leven weinig met de politie in aanraking ben gekomen. Slechts een keer is mijn naam op een bekeuring gekomen (fietsen op de stoep), maar die bekeuring heeft mijn huis nooit bereikt en laat staan dat 'ie betaald is. De keren dat ik in aanraking kwam met de politie was omdat ik helaas getuige of slachtoffer was van een strafbaar feit. Het contact was altijd erg goed; ik ben fan van de Nederlandse politie. Echter… sommige krantenberichten als “Het slachtoffer werd met 90 messteken gevonden, de politie sluit een misdrijf niet uit” en “Vanmiddag heeft de politie in een wildwest-achtervolging met 20 politiewagens en 12 helikopters geprobeerd de fietsende verdachte aan te houden. De verdachte wist te ontkomen” blijven me verbazen.

Donderdag 20 november was een dag waarop een aantal dingen me duidelijk werden. Net nadat ik de vorige blog had gepost, liep ik de deur uit om naar een afspraak in de Bilt te gaan, toen er een tweetal mannen voor mijn deur stond. Een vreemde situatie, want niemand had aangebeld. Ze spraken me aan en vroegen of ze boven mochten komen. “Wat denk je zelf, vriend?” Maar zijn serieuze blik en later ook hun politiebadges deden me plots heel hard de deur openen. Inmiddels stonden er ook drie agenten met scooters voor de deur en kwam er een politiebusje aanrijden. Er was serieus iets aan de hand, maar ik had nog steeds niets in de gaten. Ze liepen naar de eerste verdieping waar ze de etage van mijn buurman bekeken. “Duidelijk” zeiden ze tegen elkaar. Ik hield het niet meer en wilde alles weten. Ze stelden een tegenvraag. “Heeft u nooit gezoem gehoord?” Ehm… nee nog nooit. Op de achtergrond hoorde ik ineens wel een monotoon gezoem. “U hebt zich nooit afgevraagd waarom de ramen zijn afgeplakt met vuilniszakken?” Ehm… nee. “U hebt nooit vermoed dat hier een weedplantage zit?” Ehm…… De blik die ik toen van de twee agenten kreeg was alleszeggend en zou ongeveer zo geklonken hebben: ”mevrouwtje, mevrouwtje, vrij naïef vinden we niet”? Ik heb in de 2,5 maand dat ik hier woonde, mijn huis niet gedeeld met mensen maar met planten! Ik was erg teleurgesteld in mijzelf dat ik zoeits niet gemerkt had, en dat met twaalf zesde zintuigen!

Mijn buurmeisje was ook bij het voorval betrokken omdat de agenten haar huis als kantine gingen gebruiken. Ze vroegen mijn sleutel die ik liever niet wilde geven. Ik zou anders mijn huis niet in kunnen als ik ’s nachts thuis zou komen. De agent reageerde met: “Okee, nou dat geeft niet, alleen forceren we dan wel je deur en zal hij de hele nacht open staan”. Sterke Arm der Wet, wat is dat nou voor keuze? Het werd via mijn buurmeisje opgelost en ik kon eindelijk naar mijn afspraak. Veel te laat, maar een politie-inval lijkt me een prima excuus dit keer. Mijn buurmeisje belde ’s avonds nog. Mijn buurman had in totaal vijftig plantjes gehad, die meteen in een grote container werden gegooid. Ze vertelde dat mijn buurman meteen was vastgezet. Het oprollen van de plantage gebeurde toevallig op de dag dat het kabinet moest beslissen over de regulering van softdrugs. Bij thuiskomst bleek mijn gevel met een verontrustend groot ‘Weer een opgerold’ uithangbord te zijn verfraaid. Elke keer als ik de deur uitstap zie je mensen eerst naar boven kijken, en vervolgens vragend of nee-schuddend naar mij. Wel een leuke manier om mensen te leren kennen want iedereen uit de straat wil alles weten. Mijn rastafari buurman is inmiddels in rouw.

Bijna kwam ik nog een keer in aanraking met de politie deze maand. Als ik de dreigementen serieus had genomen dan. Naar aanleiding van de vorige blog stuurde iemand waar ik over had geschreven een sommatie. In een email gaf hij mij 24 uur de tijd mijn blog te verwijderen, anders zou hij aangifte gaan doen en alle misgelopen omzet op mij verhalen. Ik had door alle spelfouten wat moeite zijn tekst serieus te nemen, maar stuurde de sommatie toch even door naar mijn juridisch adviseurs. Immers ik ben al eens opgelicht en heb er een fijn juridisch netwerk aan overgehouden. Allen belden me lachend terug over het juridische deel van de tekst; geen zorgen maken. Hij beschuldigde mij van smaad en laster, wat vrij moeilijk is als iemands naam of bedrijfsnaam niet wordt genoemd. Voor alle duidelijkheid: ik heb in dat stuk geen enkele grens overschreden en maakte me dan ook totaal geen zorgen. Zoals altijd op mijn weblog, heb ik niet de volledige naam genoemd en louter de waarheid gesproken. Echter, daags na zijn sommatie bleek dat geheel tegen wat hij gezegd had in, zijn verplichtingen gewoon was nagekomen en was mijn blog niet meer naar waarheid. Ik moest het daarop aanpassen, want ik hecht veel waarde aan de waarheid in mijn schrijven. Vrij ironisch dat ik inmiddels allemaal vervelende berichten over mijzelf hoor waaruit blijkt dat hij smaad en laster zélf als nieuwe hobby heeft geïntroduceerd. Jammer dat het zo is gelopen. Ik steek graag mijn nek uit voor mensen en als dat dan het tegenovergestelde effect heeft, is dat lastig aan jezelf uit te leggen. En dat terwijl ik dacht dat het een prachtige samenwerking zou gaan worden op een van de mooiste werkvlakken die er bestaat: vrijetijdsbesteding in Rotterdam.

Ik ben dan ook een groot liefhebber van de Rotterdamse festivals en evenementen. Mijn zomer is niet compleet zonder het Zomercarnaval, de Danceparade, Wednesdaynight Skate, de Pleinbioscoop, Camping Rotterdam, Dag van de Romantische muziek en als ik een morbide neiging heb om zeiknat door een moerassig bos rond te lopen, ook het Dunyafestival. Maar ook de minder bekende eenmalige klassieke concerten op het water en Blues festivals mag ik graag met een bezoekje vereren. Afgelopen zaterdag was er weer een groots opgezet feest; Nightmare. Ook hier ging mijn interesse naar uit en kocht het bijna vijftig euro kostende kaartje. Samen met Sparta-maatje Gerard legden we de taxichauffeur op de heenweg uit dat het publiek wat die nacht in zijn taxi zou zitten geen 'Frans Bauer publiek' zou zijn. Niets was minder waar. Bij aankomst bleek dat Frans Bauer die avond toevallig in Ahoy te hebben opgetreden. Er ontpopte voor mijn ogen een cultureel antropologisch verantwoorde culture clash; de hyperactieve in trainingspakken gehulde Nightmare-aapjes tussen Fransie’s onschuldige huisvrouwen die voor de gelegenheid hun zondagse goed uit de kast hadden gehaald, alsmede een finke dosis make up. Het contrast kon niet groter zijn. Het was onder andere in dezelfde zaal als de Thaise beurs, waar ik een maandje daarvoor had gestaan. Weer een mooi contrast. We maken even een sprong in de tijd. Immers, what happens at Nightmare, stays at Nightmare.

Om acht uur ’s ochtends pakte ik tussen de eerste kerkgangers de metro richting het centrum. Het leek me gezien mijn nieuwe woning het beste om uit te stappen bij Stadhuis en zo via het Hofplein naar huis te lopen. Een excellente keuze al zeg ik het zelf, want bij het voormalig Thaise restaurant Thai Thani stond iets moois op me te wachten. Ik kende het restaurant nog vanwege hun gulle sponsoring van mijn eerste boekpresentatie. Ze sponsorden me destijds overvloedig met Thaise hapjes en kratten Singha bier. Met mijn hoofd nog helemaal bij de spectaculaire nacht in Ahoy, viel mijn oog op het afval dat voor het restaurant stond. Er stonden een stuk of vijf kratten met frisdrank die de nacht voor de helft overleefd hadden. Buiten alle kapotte flesjes stonden dode planten, wat puin en iets van hout. Ik haalde wat troep weg en daar stond het! Ineens klonken er (Thaise) engelen en daalde een straal licht neer vanuit de hemel. Achter alle troep stond een van de mooiste Thaise houtsnijwerken die ik ooit gezien had! Zomaar! Zonder baasje! Ik tilde het weg van de troep om te zien waar hij dan beschadigd was. Maar het houtsnijwerk was nog helemaal in tact, alleen wat stoffig. Wie zet nou zoiets bij het vuil? Ik keek om me heen om iets te vinden waarmee ik het houtsnijwerk thuis kon krijgen. Het Hofplein was verlaten en de zon kwam op. Ik zag geen andere keus dan het loodzware houtsnijwerk op te tillen en naar de tramhalte te verplaatsen. Het was tien over acht en de eerste tram zou pas om kwart over negen komen. Het kon me niet schelen; ik moest en zou dat houtsnijwerk meenemen. Ik had een missie, Nightmare was ik even vergeten.

Op de tram wachten duurde me natuurlijk veel te lang. Ik sprak een taxichauffeur van de RTC aan en samen probeerden we het in de laadbak van zijn auto te zetten, wat niet ging. Hij bestelde een busje en reed vervolgens achteruit op het Hofplein om wat kratjes frisdrank in te laden en weg te rijden. Het busje zou er zo aankomen. Mijn houtsnijwerk en ik wachtten in het licht van de mooie zonsopgang geduldig bij de tramhalte op het taxibusje. Na een half uurtje wenkte een taxichauffeur in een busje me dat hij me gezien had en reed naar me toe. Ik ging er iets te snel vanuit dat het de collega van de man was. Hij laadde het houtsnijwerk in zijn busje en vroeg of ik ‘gezellig’ voorin kwam zitten. Gezellig? Hij stelde zich voor als Ali en had de hele nacht gewerkt. Ik begon een gesprek over zijn collega, maar hij zei dat hij helemaal niet door een collega was besteld er daar gewoon reed. Hij was niet van de RTC, wat ik om negen uur op zondagmorgen niet prettig vind. Gelukkig waren we binnen een paar minuutjes bij mijn huis waar hij het houtsnijwerk in mijn gang zette. Hij had onderweg iets teveel interesse getoond en wilde niets liever dan een kopje koffie bij me drinken, maar nu stonden we in mijn smalle gangetje. Ik betaalde hem en hoopte dat hij weg zou gaan. Ali zei dat hij koffie wilde en ik zei dat dat echt onmogelijk was omdat mijn man lag te slapen. Om mijn woorden wat kracht bij te zetten, begon ik te fluisteren tegen hem. Hij geloofde het want hij fluisterde terug. Echter… een slapende echtgenoot kon hem blijkbaar weinig schelen en hij duwde me de gang in. Vreemd want mijn voordeur stond nog open, net zoals zijn taxibusje, waarvan ook nog eens de motor draaide. Het werd grimmiger. Mijn buurman zat in de bak, dus hem roepen had weinig zin. Ik moest iets bedenken om hem de gang weer uit te krijgen. Hij vroeg om mijn telefoonnummer, die ik niet gaf. “Geef die van jou maar”, zei ik en hij liep de deur uit om het op te schrijven. Hij was in ieder geval mijn gang uit. Snel de deur sluiten had hem ongetwijfeld heel boos gemaakt, want hij begon steeds geïrriteerder te worden. Hij wist waar ik woonde en dat leek me geen goed idee, hij had ze duidelijk niet op een rijtje. Ik wachtte in de deuropening op het briefje met het telefoonnummer en dacht dat het daarmee af was. Maar nee. Hij zag het aannemen van zijn telefoonnummer als een teken van interesse en begon me drie zoenen te geven. En nog een keer en nog een keer, ondanks mijn tegenstribbelen. Hij drukte zijn mond op de mijne en zijn handen bevonden zich ineens op voor hem verboden plaatsen. Ik stond op dat moment half in de deuropening en half in de gang, waar met het houtsnijwerk en mijn fiets weinig ruimte was. De maat was vol. Ik wist hem mijn huis uit te duwen, bedankte hem vriendelijk voor het houtsnijwerk thuisbrengen en sloot sneller dan het licht mijn deur. Een vervelende ervaring die ik met een aanblik van het houtsnijwerk gelukkig snel kon vergeten. Overweldigd door ervaringen viel ik uiteindelijk om half elf in slaap.

Die zondagmiddag hielp mijn blijkbaar erg sterke buurjongen hem boven zetten en kon ik als een echte archeoloog met een kwastje aan de slag. Met veel liefde en geduld verwijderde ik centimeter voor centimeter het stof. Ik was er eigenlijk wel blij om dat ‘ie zo stoffig was, want dan moest ik wel elke vierkante centimeter van het prachtige handbewerkte hout van heel dichtbij bekijken. Het is een afbeelding van twee Thaise goden in een groot frame van zo’n 1.30m bij 1.40m. Ik heb dit jaar toevallig meer Thais antiek gehad, wat markten afgelopen en me door de Thaise festivals onbedoeld verdiept in de prachtige Thaise kunst. Ik weet dat dit heel veel waard is en ik zou mijn niet al te goedkope nacht er meerdere keren uithalen. Maar dat doen we uiteraard niet!

’s Avonds zat ik na een heerlijk middagje stoffen, versuft wat televisie te kijken toen er om 00.15 iemand als een idioot begon aan te bellen. Tringggggg, tringtringtring, TRINGGGGGGGGGGGGG. Ik zat rechtop overeind. Crooswijk is ’s avonds echt totaal verlaten, dus het waren geen belletje trekkende schavuiten. Het was even stil, maar na een paar minuten weer. En niet even aanbellen, nee op de deurbel rammen! Ik zat als versteend op de bank. Ali de taxichauffeur? Hoe dan ook, een bekende zou even een sms sturen of bellen. Na verloop van tijd werd het stil en hield mezelf voor dat het vast mijn buurjongen was die het licht nog zag branden. Ik stond op het punt van naar bed gaan toen iemand om 00.40 weer als een idioot begon aan te bellen. Heel eng. Ik belde mijn buurmeisje op die gelukkig nog wakker was. Ik vroeg haar om even te kijken wie er voor de deur stond, want dat durfde ik zelf niet. Ze deed het licht aan en het gordijn open. Dit had helaas tot gevolg dat hij haar wel zag en zij hem niet. Geen fijne situatie, want nu liepen er twee vrouwen gevaar. Wie het ook was, hij ging gelukkig weg. Het is nu donderdag en ik heb gelukkig niets meer gehoord. Niets vermoedend “En lekker weekend gehad?” aan mij vragen stond weer eens garant voor een heeeel verhaal.

Maandagmiddag liep ik naar beneden toen ik een opvallende sterke after shave geur in de gang ook. Dat kon maar een ding betekenen. Mijn buurman was thuis. Zijn indrukwekkende hoeveelheid post was weg. Post van precies alle organisaties waar je geen post van wil, Justitieel Incassobureau, Eneco, de Belastingdienst, de Politie en verschillende rechtsbijstandorganisaties. De gang lag er twee weken vol mee. In een keer begon ik me zorgen te maken, hij ‘woonde’ hier al jaren en heeft dit jaren ongemerkt kunnen doen. Ik woon er twee maanden, hij hoort me een keer zeggen dat het naar weed stinkt en weg is zijn zaakje. Wacht eens even… Hij zal toch niet denken dat ik hem verlinkt heb? Nee he? Nu heb ik niet alleen een verwarde taxichauffeur waar ik me zorgen over moet maken, maar ook een buurman die me misschien verdenkt van verlinking. Verwarrend allemaal. Ik hoop dat mijn briefje hem kan overtuigen dat ik hem ga missen. Immers… ik heb nooit last van hem (en zijn groene kinderen) gehad! Buiten een weedplantage in zijn huis hebben, wordt hem ook het ‘ernstig in gevaar brengen van omwonenden door onvakkundig elektriciteit omleiden en aftappen’ ten laste gelegd. Da’s dan weer een minpuntje van hem! Volgens Woning Bedrijf Rotterdam moet hij het huis verlaten en krijg ik nieuwe buren. Wordt vervolgd.

Twee maanden Crooswijk en er zijn al twee fietsen gejat en is er een politie-inval gedaan. Welkom in Crooswijk! ‘Rauw en charmant’ zoals mijn literaire buurjongen Ernest Crooswijk omschreef. Dit is wat Wikipedia over Crooswijk schrijft: "Inmiddels is er een grootschalige sloop alsook renovatie van de wijk Crooswijk bezig. 85% van de woningen wordt gesloopt. Hiermee hoopt de gemeente Rotterdam de problemen in de wijk terug te dringen. In Crooswijk is de werkloosheid groot. Er wonen veel (zogenaamde) probleemgezinnen. Ook zijn er veel inbraken, verkrachtingen en andere misdrijven." Het gekke is dat ik het -ondanks alles- steeds meer naar mijn zin heb. Ondanks alles ben ik dol op Crooswijk en zou momenteel nergens anders willen wonen. Hoewel je binnen tien minuten in hartje stad staat, is dit nog echt een dorp. Mensen op straat staan geregeld in plat Rotterdams over de buren te roddelen en als er een nieuw iemand in de buurt komt wonen, weet men dat meteen. Het leukste is nog steeds dat iedereen elkaar groet, het lijkt hier een hechte gemeenschap. Ik heb al vijf keer een briefje of kaart in de bus gehad om me ergens voor uit te nodigen. Ook met Sinterklaas kreeg ik chocolade sigaretten van mijn buurmeisje en een literair meesterwerkje met kaart van mijn buurjongen. Ik kon niet achterblijven en trakteerde mijn buren op een Mediterraans kookboekje en een gedichtje. En om Turbulentie 2008 nog dikker te maken dan hij alweer is, komt hier het gedicht:



Het was zomaar een koude donkere avond in december,
maar voor de Sint al snel een werkdag to remember.

Hij liep over de Linker Rottekade,
waar hij drie leuke bewoners trakteerde op sigaretten van chocolade.

Het waren de enige drie Crooswijkers die het afgelopen jaar *relatief* lief waren geweest.
Zo weinig werk op een avond is voor de oude Sint een waar feest!

Het rauwe en charmante Crooswijk wekte zijn interesse en rende café Wandeloord in om te bellen met zijn maîtresse.

De Sint vroeg of een jaartje zonder hem haar zou deren,
want de Sint wilde niets liever dan direct emigreren.

Omdat niet alles aan de oude Sint even goed meer functioneert,
had ze geen bezwaar tegen een jaartje zonder lover.
Hij is en blijft enorm gewaardeerd,
maar kan makkelijk een jaar als hippie-kraker in Crooswijk undercover.

Alleen nog die baard eraf en weg met die rode tuniek,
Snel het haar in dreads en op naar de Fabriek.

Lekker een jaartje schrijven, jaartje chillen.
Er is echter nog wel iets wat de Sint zou willen.

Het eten is in Nederland natuurlijk verre van het vertrouwde Spaans,
dus hier een kleine hulp voor mijn speciale avondje “overdreven Mediterraans”!

Tot dan!
De Sint