B.

Daags na de politie-inval bij mijn onderbuurman was het weer raak. Ik belde mijn moeder en ze klonk raar. Ons huis in Oostvoorne staat ’s nachts grotendeels leeg, omdat mijn moeder vrijwel altijd bij haar partner verblijft. Overdag is ze er wel regelmatig. Mijn zusje en ik gebruiken het huis nog vaak om te slapen als we in de buurt van Oostvoorne wat te doen hebben. Maandag 15 december had ik een lezing en netwerkborrel in Ouddorp. Dat is nou zo’n moment om in Oostvoorne te blijven overnachten. Ik kreeg een lift van twee vriendelijke mede-borrelaars en reed op de N57 het bordje “Oostvoorne 9 km” voorbij, onderweg naar Metrostation Spijkenisse. Oostvoorne was een stuk dichterbij, maar de volgende dag vroeg zou er een belangrijk iemand thuis mijn werk komen bekijken. Zonder het te weten kroop ik met deze beslissing door het oog van de naald! Die nacht kreeg ons huis in Oostvoorne bezoekers. Hele vervelende bezoekers! Mijn moeder was die ochtend thuis gekomen en zag dat de toiletpot gebroken was. Het huis was een ravage; er was ingebroken. De heren inbrekers waren via het kleine toiletraampje binnengekomen en hadden bij het neerkomen de toiletpot gebroken. Waarschijnlijk hebben ze zichzelf ook iets aangedaan, want dit kan niet pijnloos geweest zijn. Het weerhield ze er niet van al mijn moeders sieraden ongevraagd mee te nemen. Ze richtten voor vele duizenden euro schade aan. Het gekke is dat ze bankpassen en contant geld hebben laten liggen; zo lag er 200 euro contant op mijn zusje’s bed, die ze hebben laten liggen. Ze hadden wel haar kast kapot gemaakt. Mijn moeder schrok erg van het gebeuren en de staat waarin het huis zich bevond. Ze kon het niet laten om ‘alvast even wat op te ruimen’ voor de recherche kwam. Met als gevolg dat ze alles weer terug moest leggen en mijn moeders vingerdrukken nu ook in de politiecomputer te bewonderen zijn. De politie hielp mijn erg geschrokken moedertje erg goed. Alleen duurt het maar liefst drie weken voordat de schade-experts kunnen komen en moet het huis er in zojuist ingebroken staat bij blijven liggen.

Mijn moeder belde me die dag heel vaak, want ook op dit vlak heb ik helaas ervaring. Ik heb een paar jaar geleden ook een inbraak gehad, die op wonderbaarlijke (en amusante) wijze is opgelost. Een paar jaar geleden woonde ik aan de Schietbaanlaan op de derde verdieping, de hele zolderetage. Zelf was ik die zaterdag in Arnhem waar ik bij vrienden van mijn toenmalige vriend Frank (uit het boek) bleef slapen. ’s Ochtends werd ik wakker gebeld door Agent Spruit. Hij vertelde dat er een inbraak was geweest. Gezien zijn naam dacht ik meteen dat ik in ‘het ootje’ werd genomen door een Sparta bekende of ander bevriend gespuis. Maar de agent bleef geduldig vertellen dat het geen grap was (nogmaals mijn excuses, Agent Spruit!). Hij las een tekstje van een CD-hoesje voor: “Lieve Eef, bedankt voor het leuke weekend Maastricht! Kus, Genevieve”. Dat was inderdaaad een CD van mij. Het was ernst en dat besefte ik nu. Of ik naar het bureau wilde komen. Dat was nog een heel gedoe omdat er precies die ochtend geen treinen reden rondom Arnhem. We moesten nog twee uur wachten tot de treinen weer gingen rijden. Ik had destijds een kat, Vodje en maakte me om haar het allermeest zorgen. Na een vreselijk lange treinrit kwamen we in Rotterdam aan en we raceten naar mijn huis. Boven aan de trap stond een onrustig poesje rondjes te draaien. Toen ik de deur open deed scheurde dat arme beestje naar de kattenbak, ze was dus in orde en had zelfs geen troep gemaakt. De inbreker had haar netjes buitengesloten zonder haar wat aan te doen. Toen naar binnen. Raar hoor om door je eigen huis te lopen terwijl iemand anders je foto’s heeft zien staan en persoonlijke spullen heeft meegenomen. Hij had het wonderwel netjes achtergelaten. Ik miste wel wat dingen, zoals een televisie, mijn stereotorentje, mijn cd’s en mijn bedlamp. Op naar het politiebureau. Daar aangekomen zag ik in een hoek een doos met mijn spullen staan, heel vreemd. Ik werd netjes geholpen door de agent en hij kon gelukkig wat vragen beantwoorden, want ik ontplofte bijna van nieuwsgierigheid…

Ik woonde daar in een Oud Hollands huis met een puntdak, waar een modern appartementencomplex tegenaan gebouwd was. De inbreker was via het dakraam naar beneden gesprongen, toch al gauw drie meter. Hij had alle spullen een voor een in de dakgoot gezet en die op zijn dooie akkertje via de brandtrap naar een huis gebracht in het appartementencomplex. Naast mij (dus ook in dat complex) woonde een Antilliaanse vrouw van mijn leeftijd met haar vriend en twee kinderen. De brandtrap ging een stukje door haar tuin en ze had alles zien gebeuren. Zij heeft de politie gedetailleerde informatie gegeven over wat de inbreker droeg: (dit met een zwaar Antilliaans accent hardop lezen is een pré ) "Een zilveren JVC stereotoren met twee houten boxen, een Panasonic televisie, een witte bedlamp,..." Enzovoorts. Ook gaf ze door waar hij naar binnen ging. De politie maakte notities en ging met een speciaal boodschappenlijstje een paar uurtjes later naar dat huis om alles mee te nemen. Ik inspecteerde de doos met spullen en zag dat alles daar aanwezig was, op mijn bedlamp na. De bedlamp bereikte per direct de cultstatus. Ik moest iets ondertekenen waar ik steeds de naam Michael Berry tegenkwam. Ik vroeg de agent wie dat was en hij keek me ongelovig aan. “Snap je dat dan niet? Dat is je inbreker!”. Ik verbaasde me over hoeveel ik van de goede man te weten kwam. Hij was geboren in Ukkel en ik las zelfs zijn geboortedatum op de stukken. Na lang smeken kreeg ik eindelijk de naam en het adres van de dame die hem verlinkt had. Ik ging erheen met een bos bloemen en de grootste Merci-kit die je maar kunt bedenken. Ze vertelde me dat ze het nu echt helemaal zat was en dat het maar eens afgelopen moest zijn met dat inbreken van hem. Ze vertelde hoe ze elke keer als ze haar fiets kwijt was, haar fiets bij hem in de gang tegenkwam. Het leek me niet echt een dame om ruzie mee te maken. Ik kreeg een schadevergoeding van 250 gulden en mocht de zitting bijwonen. En daar zat hij. Het was een mager mannetje met pukkels, waarschijnlijk een junkie. Ik kon niet boos op hem worden; hij had niets gesloopt en had mijn lieve katje niets aangedaan. Een poos na de zitting kreeg de inbraak nog een onverwachts staartje. Ik keek naar een aflevering van ‘Man Bijt Hond’ omdat vriendinnetje Jobien daar werkte. In de aflevering zat een interview met twee mensen in hun eigen huiskamer. Tijdens het interview komt daar ineens een man binnengelopen, het was hun buurman. De geïnterviewden vertellen de interviewer dat de buurman “weer eens gestolen waar komt aanbieden”. En wat bood die buurman dan aan? Jawel, eenzelfde witte bedlamp. Toeval?

Terug naar afgelopen december. Ook mijn zusje en ik keken op van de inbraak, zeker omdat het huis aan een drukke weg ligt en zeker niet de grootste is in Oostvoorne. Het was dan ook even schrikken toen ik een dagje of wat later in mijn eigen huis verontrustende geluiden op de gang hoorde. Tik, tik, tik. De gang werd -na het oprollen van de weedplantage- alleen door mij gebruikt en volgens mijn buurmeisje zat mijn buurman vast, dus er klopte iets niet. Ik liep naar mijn deur en opende die. Onderaan de trap stond een vrolijke man een deur te forceren. “Hey hallo!” Ehm… hoi? Ik vroeg hem wat hij daar deed en hij legde uit dat híj mijn buurman was. De man waarvan ik dacht dat ‘ie mijn buurman was, zat bij hem in onderhuur. Vol interesse keek ik toe hoe mijn officiële buurman de deur probeerde te forceren. De politie zal de sloten wel vervangen hebben, want de deur met een sleutel openen had aanzienlijk sneller geweest. Het lukte hem niet de deur te forceren en hij zag geen andere manier dan zijn eigen deur in te trappen. Toch goed om te weten dat onze deuren moeilijk te openen zijn zonder sleutel. Nieuwsgierig als ik ben, zag ik voor het eerst de opgerolde plantage in het huis onder mij. Het zag er professioneel uit, maar ik heb dan ook geen referentieplantages. In dit geval had de politie er een flinke troep van gemaakt. Einde van de middag werd er aan mijn deur geklopt. Het was mijn onderbuurman met een vrij ironisch goedmakertje voor de overlast van de afgelopen weken. En zijn excuses.

In de vorige blog vertelde ik over een taxichauffeur die een aparte manier van betalen in gedachten had. Daarop kreeg ik vele mailtjes van lezers die allemaal hetzelfde vroegen: “waarom heb je geen aangifte gedaan?” Welnu, dat heb ik bewust niet gedaan. Ten eerste heeft de politie het beredruk (weet ik inmiddels vrij veel van) en vind ik dat zo’n kleinigheidje de kostbare tijd van de politie niet mag opeisen. Ten tweede weet hij waar ik woon en zal verhaal (kunnen) komen halen. Voor zo’n klein vergrijp zal niemand in de bak belanden, ben ik bang. Slapende honden wakker maken? Doe maar niet.

Al met al was het me ‘t maandje wel. En ondanks de turbulentie was het een leuke maand, ik bracht –bijna traditioneel in december- veel tijd door in kwaliteitshoreca-etablissementen en leerde veel nieuwe mensen kennen. Met een dreamteam van deels bekenden en onbekenden veroverden we de 18e plek bij de popquiz van Rotown (van de 86). Met Kerst werd ik uitgenodigd bij Inn Ling en gezinnetje, waar we het steeds legendarischer wordende kerstspel speelden. Tweede kerstdag vertrok ik naar Amsterdam voor een volledig Spaans kerstdiner met wederom nieuwe bekenden. Oud en Nieuw bracht ik door met Roma en nog wat anderen op de vijftiende verdieping van het Westin. Het hotel had een prachtig uitzicht op het spectaculaire feest bij de Erasmusbrug waar ik een jaar eerder was. Voor 7,50 kon je een minuscuul glaasje champagne kopen, de hapjes waren gratis. Het was echt leuk in het Westin, we hadden een mooi uitzicht, goed gezelschap en waren volmaakt gelukkig met het daar en nu. Echter… we hadden kaartjes voor een feestje in het Prinsestheater. Niemand had echt meer puf om daarheen te gaan, maar om twee uur gingen we toch. Na lang twijfelen hoe we daar zouden komen, pakte ik toch de fiets om naar Delfshaven te gaan. Bij binnenkomst stonden we in een enorme rij voor de jassen, toen Roma’s vriend een tip gaf van een andere garderobe waar we sneller aan de beurt waren. We stonden inderdaad niet lang in de rij voordat we aan de beurt waren. Alleen net toen dát het geval was, was de garderobe vol. Terug naar de eerste rij. Achteraan aansluiten graag. We stonden in de rij voor de jassen, toen in de rij voor de bonnen voor de drankjes, om vervolgens achteraan in een rij aan te sluiten voor een drankje. Zucht. Toen we eindelijk alle rijen gehad hadden en met een glas witte wijn op de dansvloer stonden, sloeg een ‘dansende’ jongeman mijn drankje uit mijn hand, de dansvloer vol glas, wijn en beloftes van een nieuw drankje achterlatend. Om nooit meer terug te komen. Als dan het personeel ook nog eens enorm arrogant is, de wijn bocht en de muziek hemeltergend vervelend.… De avond begon voor mij bij -1. En daar bleef hij ook. Rond half vier hield ik het voor gezien en wilde niets liever dan naar mijn bed.

Buiten pakte ik mijn fiets en reed richting de Lage Erfbrug om zo snel mogelijk naar huis te gaan. Op de (vernieuwde) Lage Erfbrug is een scheiding tussen het fietspad en de rijbaan. De scheiding is in de vorm van een drempel in camouflagekleur, namelijk dezelfde kleur als de weg. Als ik niet zo ontzettend graag naar huis had gewild, was er niets aan de hand geweest, echter nu trapte ik aardig door en nam -mede door de vuurwerk afstekende Delfshavenaren- de bocht ietsjepietsje te kort. Ook sta ik niet direct bekend om mijn sterke ogen. Het noodlot sloeg toe. Ik werd met grote kracht van mijn fiets afgesmeten. Ik vloog over het fietspad en kwam met een aardige klap op het voetpad terecht. Helemaal confuus zat ik op de grond. De auto’s raasden voorbij met hun koplampen op ooghoogte. Ik dacht terug aan al die andere keren dat ik met de fiets gevallen was en bedacht me dat ik die andere twee keer meteen weer opstond. Maar dat ging dit keer niet. Ik was helemaal beduusd en kon niets anders dan zitten en ademen. In mijn herinnering duurde het nog geen tien langsrazende auto’s of er kwam hulp. Helemaal vanuit het niets stonden er ineens twee agenten in gele hesjes voor me. Wat ze zeiden, wat ze deden, ik weet het niet. Om even een veel gehoord vooroordeel uit de wereld te helpen: nee, ik was niet dronken, ik was gelanceerd.

De agenten hielpen me overeind en wezen me op mijn handen waarvan er eentje behoorlijk aan het bloeden was. Ik keek naar mijn nieuwe spijkerbroek en door het nieuwe gat zag ik ook een flink bloedende knie. De agenten schatten de situatie vele malen sneller in dan ikzelf en zetten mijn fiets vast aan de brug en mij in het politiebusje. Hun gesprek ging gemoedelijk over koetjes en kalfjes toen we bij het Erasmus MC het parkeerdek opdraaiden. Dat was zelfs voor de twee agenten met een (klein) noodgeval een onmogelijk doolhof. Uiteindelijk vonden ze de weg naar de Eerste Hulp en zetten me daar af. Twee uur zat ik daar onbewust mijn territorium met bloed afbakenend op een oncomfortabele stoel. Ik kan me niet heugen dat ik ooit zo gewond ben geweest (en dan viel het nog extreem mee!). Het scooterongeluk in Thailand kwam nog het meest in de buurt, waarvan de littekens nu voor de gelegenheid flink opengehaald waren. Meerdere verpleegkundigen stonden aan mijn ‘bed’. De laatste had de ondankbare taak mijn wonden schoon te maken, wat ik als dank met luidkeels gillen beantwoordde. Het hoefde gelukkig niet gehecht te worden. Ik werd vakkundig opgelapt, mijn hand werd verbonden en dat was dat. Klaar. Eindelijk naar huis; het was inmiddels kwart over zes. De jongen van de receptie vroeg hoe ik thuis zou komen. Taxi? Met een schuldbewuste blik probeerde hij de taxicentrale te bellen, die niet eens meer opnam. Er zat niets anders op dan helemaal naar huis te lopen, toch al gauw een paar kilometer. En weer verdwaalde ik in het doolhof van het Erasmus ziekenhuis. Ik volgde de bordjes die de ambulance moest volgen in geval van nood en kwam uit op de Westzeedijk. Daar voelde ik pas hoe pijn mijn knieën deden. Alsof ik mijn eerste stapjes zette, liep ik met horten en stoten verre van elegant de Westzeedijk af. Mijn immer bezorgde zusje -die zich wel in zeer verheugde staat bevond- kon via de telefoon maar moeilijk bevatten wat er aan de hand was. Ter hoogte van de Veerhaven gaf ik de moed op toen er net een lege taxi aan kwam rijden. Om half acht viel ik eindelijk in slaap.

Na een paar uurtjes slaap werd ik gewekt door realiteit en pijn. Ik probeerde uit bed te komen, wat bijna niet lukte. Ik nam de schade op: linkerelleboog en beide knieën flink beschadigd; linkerhand beschadigd aan de bovenkant en zijkant, dus allicht wel bruikbaar; rechterhand voorlopig onbruikbaar; witte jas en spijkerbroek onder het bloed. Vervelend, maar het kon vele malen erger; het is een wonder dat ik geen knie of pols gebroken heb. Ik wilde het nieuwe jaar met een aspirientje en koffie beginnen, maar dat viel niet mee. Ik moest voorlopig alles met links doen, terwijl ik rechts ben. Het besef sloeg toe: ik ben afhankelijk van hulp. Niet mijn beste kant! De hele dag had ik nodig om de dingen te doen waar ik normaal een uurtje over deed, douchen, aankleden, lunchen, enz. ’s Avonds kon ik gelukkig bij een vriendin aanschuiven voor het eten. De volgende dag stond er een tripje naar Renesse met een nieuwe bekende op het programma, waar ik graag naar toe wilde. Ik had natuurlijk veel rustiger aan moeten doen dan meteen een paar kilometer over een stijfberoren strand te lopen en kreeg het zaterdagavond dubbel en dwars terug. Inmiddels zijn we een week verder en het is elke dag een beetje beter gegaan. Elke dag kan ik weer een beetje meer. Het ergste was wel jas aantrekken omdat ik daarvoor beide handen moet gebruiken en samen moet knijpen om ze door de mouwen heen te krijgen, au! Ook handschoenen dragen zat er een week niet in. En dat met dit weer... Mijn schaatsen staan ook al twee weken popelend in de gang te wachten, maar helaas. Het idee dat ik val, doet al pijn bij de gedachte. En dat terwijl ik aan een schaatsbaan woon!

Ik denk dat afgelopen Oudejaarsnacht mijn hand zwanger is geraakt van de lage Erfbrug. Er zit duidelijk iets in mijn hand wat eruit moest. Gisteren was ik bij de dokter en zijn eerste reactie bij het zien van die hand was: “Uwww”. Mijn hand ziet er zo ontzettend onappetijtelijk uit, het ontneemt me mijn eigen eetlust! Uiteraard heb ik foto’s gemaakt, maar die moet ik op deze blog helaas censureren; te ranzig! En dat terwijl er hier foto’s van voor, tijdens en na mijn voetoperatie ooit niet geschuwd werden. Volgens mede-blogger Jim heb ik nu officieel een gat in mijn hand. Momenteel zitten er twee grote pleisters op mijn handen, mijn elleboog is helemaal beurs en mijn knieën lijken ondergedompeld te zijn in een geel-groen verfbadje met als kers op de appelmoes twee rode schaafwonden in het midden. Samen met de dokter ging ik na hoe ik dan gevallen moest zijn. Het feit dat beide handen en knieën gewond waren, geeft aan dat ik geen schuiver heb gemaakt, maar eerder ‘van boven’ ben gevallen. Het moet weer een charmant gezicht geweest zijn…

Het was een pittige afsluiter van een roerig jaar. Ik hanteerde het Amerikaanse militaire motto om vooruit te komen en niet te blijven hangen in een nare situatie; ‘Improvise, Adapt, Overcome’. Met name tijdens mijn Oud & Nieuw verwondingen was dat een prima discipline. Wat statistieken:

Vijf verschillende opdracht-/werkgevers
Drie verhuizingen
Vier woningen (Oostvoorne, Slaak, Mathenesserlaan, Crooswijk)
Vier fietsen
Twee kankeronderzoeken

Hoogte- en dieptepunten van 2008. Het is moeilijk te kiezen tussen de helaas vele dieptepunten. Ik denk dat ik voor het belabberde niveau van sommige managers en directeuren kies. Draaikonterij, valse beloftes, niet nakomen van financiële afspraken, achterdocht, kansen laten liggen, roddelen, arrogantie en een totaal gebrek aan integriteit. Ik heb afgelopen jaar weinig geluk gehad met werk. Een ander dieptepunt was in het begin van het jaar toen ik te horen kreeg dat ik bijna hetzelfde had als waarvoor ik in Thailand geopereerd ben. Het hoogtepunt van 2008 was het weekend naar Londen met de trouwerij van mijn Engelse collega Lucie. Maar ook de Thaise beurs en het krijgen (en vinden) van het prachtige Thaise antiek wat nu in mijn bezit is, was een hoogtepunt. Een ander hoogtepunt waren de uitslagen van de twee kankeronderzoeken. Na tien maanden wachten op het vervolgonderzoek, kreeg ik een weekje voor kerst te horen dat alle kankerverwekkende cellen als sneeuw voor de zon verdwenen waren. Geheel uit zichzelf verdwenen, zonder operatie of medicijnen! Ook bleek ik geen borstkanker te hebben. Met andere woorden: beurs, geschaafd, maar kerngezond! Er waren ook wat hoogtepunten die te smeuig waren voor deze blog. Zo zat ik bij -10 met bevroren haar en een glas bubbels in een Utrechts bubbelbad en had Camping Rotterdam een bijzonder onverwacht gevolg...

2008 was een jaar waarin ik geregeld stormkracht 12 tegen had en toch vooruit kwam. Maar er is iets wat me elke keer weer opnieuw klein krijgt: wat zeggen mensen makkelijk hun afspraken af of wat doen een schrikbarende hoeveelheid mensen valse beloften. Ik haat het! Je hoort ouders wel eens zeggen dat je een kind niets moet beloven wat je niet waarmaakt, omdat kinderen dat blijven herinneren. “We gaan morgen naar de Efteling. Oh nee toch niet.” is voor een kind iets heftigs. Ik heb dat als volwassene nog steeds. Ik reken op wat mensen zeggen of beloven. Vooral omdat ik zelf een mens van mijn woord ben. Op mijn blog heb ik al twee keer quasi grappig verzocht daar rekening mee te houden, maar het heeft niet mogen baten. Als iemand zegt dat hij me een kaartje voor Lowlands gaat geven en doet dat vervolgens niet, kan ik dat slecht bevatten. (“zeg het dan niet!”) Of bijvoorbeeld als iemand je camera laat jatten en vervolgens alleen maar belooft dat goed te gaan maken; heel frustrerend! Een serieus en niet langer grappig verzoek: Maak pas een afspraak of beloof pas iets als je het ook echt van plan bent! Wie a zegt…. B’t u met me mee in 2009?

Gelukkig en bovenal gezond Nieuwjaar!