Niks aan de hand?

Dat dacht ik al. Twee weken na het Oud en Nieuw Ongelukje gebeurde er iets in mijn hand. Ik werd ’s ochtends wakker en deed de pleister van mijn hand af. Naast de wond zag ik iets zwarts. Eerst dacht ik dat er vuil bij was gekomen, maar dat kon praktisch niet. Dat moest wel iets van binnenuit zijn… De bevalling? Mijn hand ging bevallen! Er zat toch een stukje Lage Erfbrug in mijn hand dat eruit wilde. Ik pakte een pincet en haalde het steentje zonder pijn weg uit mijn hand (wat overigens een ongelofelijke kick gaf). Het steentje was niet bepaald een ruig rotsblok, maar eerder een lullig kiezeltje ter grootte een halve rijstkorrel. Ik dacht dat alles nu voorbij was en dat mijn hand nu rustig kon genezen. Enthousiast stuurde ik wat sms’jes over de geboorte van een wolk van een steentje en dat moeder en steentje het goed maakten. Reacties waren dat men niet hoopte dat het een meerling was. Dat was het wel.

We zijn inmiddels 43 dagen bezig met 2009 en nog steeds roept mijn hand aardig wat “uwwww’s” op. Het was ook een interessant gezicht; een plek iets groter dan een euromunt die van overdag lichtroze tot ’s avonds donkerpaars verkleurt. Er zaten twee opvallende plekken in. Links een donker vlekje direct onder de huid en rechts een bobbel, een soort derde tepel. Voor alle zekerheid ging ik toch maar weer naar de dokter en ze stuurde me door naar het ziekenhuis voor röntgenfoto’s. Daar had ik wel zin in, want ik wilde graag een kijkje door mijn hand; ik was flink nieuwsgierig geworden wat zich onder het oppervlak afspeelde.

In totaal was ik maar een kwartiertje op de röntgenafdeling van het Havenziekenhuis. Maar precies in dat kwartier belde de deelgemeente Delfshaven naar aanleiding van mijn email over het ongeval op de brug. Ik zei dat ik niet kon praten omdat ik elk moment onder een röntgenapparaat moest. De dame die belast was met mijn klacht, schrok. Ze had niet verwacht dat het zo erg zou zijn. Ze vertelde dat mijn ongeval de dag erna behandeld zou worden in het verkeersoverleg van de deelgemeente. Ze zou me daarna terug bellen wat daar uitgekomen was. Het goede nieuws is dat de drempel geverfd gaat worden en dat geen andere licht visueel gehandicapten hetzelfde zal overkomen.

Het maken van de röntgenfoto’s viel nogal tegen, binnen een paar tellen stond ik alweer buiten zonder weblogwaardige foto’s te maken. Ik mocht de röntgenfoto’s zelf niet zien. Na een week bleek er, volgens de foto’s, niets in mijn hand te zitten. Ik had echter nog steeds last van mijn hand en ik ging weer terug naar de dokter. Die gaf toe dat er volgens haar ook wat onder de huid zat en ze besloot een snee in mijn hand te zetten. Ze verliet de kamer en kwam later terug met eng uitziende instrumenten; een mesje, een spuit en twee hele lange pincetten. Ze keek erg tevreden. Ik iets minder. Maar mijn nieuwsgierigheid won het van mijn angst en ik ging er eens goed voor zitten. De verdoving was een heel pijnlijke bedoening en ik zag sterretjes. De dokter legde uit dat er vele zenuwbanen in je hand samen komen precies op de plek waar ik mijn derde tepel heb zitten, waardoor het extra pijnlijk is. Inmiddels was ik erbij gaan liggen. Daarna pakte ze het mesje en ging in mijn hand snijden. Ik dacht dat verdovingen het opvallende effect hadden dat je niets meer voelt? Dat was niet het geval en de dokter durfde niet verder te gaan.

Vreemd genoeg was ik pas geleden bij een van de vele vrienden die iets te graag doktertje met me wilde spelen. Een groot aantal bloeddorstige vrienden gaven aan me te willen helpen bij het verwijderen van dat vermoedelijke tweede steentje. Hij wist me wel over te halen en deed hetzelfde als wat de dokter probeerde. Dit keer niet met enge grote instrumenten, maar met zijn inmiddels veel besproken nagelknipsetje. Aandachtig en geduldig bewerkte hij mijn hand. Ging het bij de eerste bevalling uit zichzelf, deze moest ‘gehaald worden’. In tegenstelling tot die van de dokter deed deze ingreep vrijwel geen pijn. Vreemd. Maar dokter Arjan bleek succesvol en het tweede steentje was er ook uit. Nu moet ik nog van die rare bobbel in mijn hand af. Daarvoor moest ik gisteren naar het Havenziekenhuis. De chirurg vond het maar een raar gezicht, maar niets ernstigs. Hij twijfelde aan opereren. Ik had toevallig de camera bij me met daarop die vieze foto van mijn hand toen het verband er net af was. Ik liet hem voor alle zekerheid zien. Dat veranderde alles. Hij legde uit wat er ging gebeuren, want nu was hij wel overtuigd dat er iets moest zitten. Er zou geen plaatselijke verdoving gebruikt worden, omdat dat toch teveel pijn zou doen (klopt). Nee, mijn gehele arm gaat verdoofd worden (door een prik in mijn oksel of schouder) en het bloed wordt ‘omgeleid’, anders zou het zo’n bloedbad worden. Na de chirurg was er een preoperatief gesprek waarbij ik een hele vragenlijst te verwerken kreeg en vervolgens nog een heel vraaggesprek met een verpleegkundige. Er bestaat ook een kans dat de operatie onder narcose gebeurt en dus moet ik aanstaande woensdag nuchter naar het ziekenhuis. Er moet iemand bij me blijven voor de rest van de dag en ik zal mijn arm minimaal twee dagen niet kunnen gebruiken. Laat staan mijn hand. En zo duurt Oud en Nieuw voort….

Te midden van al deze viezigheid, bloeide er iets moois. We gaan even terug in de tijd. Vorig jaar augustus en september had ik een opdracht bij een ondernemer in de Kubuswoningen. Daar werkte ik met nog drie anderen. Een meisje viel op, Charlene. Charlene is een pittige tante uit Charlois, en altijd in voor iets leuks. Zo las ze dagelijks de horoscopen voor en vroeg ons mee te denken met prijsvragen. Haar opvallende verschijning werd zwaar gemist toen ze na een paar weken weg moest. We hielden contact en vlak na kerst belde ze me op. Ze had een nieuw bedrijfsplan en vroeg me of ik het leuk vond om langs te komen. Zondag 28 december vroeg ze een aantal vrienden tegelijkertijd op de koffie om haar plan aan te horen. Vooraf aten we samen pizza bij haar thuis in Charlois, toen er aangebeld werd. Een knappe jongen in pak stond voor de deur en ik wantrouwde het meteen. Een pak op zondagavond in Charlois? Binnen de kortste keren zat de kamer vol met iets te bijdehante studentjes en nog wat mensen. De jongen in pak zette een dvd aan en een verhaal over netwerkmarketing begon. Het was een zeer Amerikaans georiënteerde DVD, wat een averechts effect had op de nuchtere Rotterdammers in de kamer. De studenten meenden het pyramidespel te herkennen en zette de jongen voor een verbaal vuurpeloton. De jongen hield dapper stand, terwijl de rest van de kamer al nee-schuddend de kamer verliet. We bleven met z’n drieën over en praatten nog wat na. Toen de ergste storm was gaan liggen, maakte Charlene terloops een opmerking: ”Weten jullie dat jullie heel veel gemeen hebben?” Oja? We werden wat persoonlijker en Arjan had inderdaad veel te vertellen wat me aansprak. In plaats van Charlene bracht Arjan me thuis. We raakten niet uitgepraat en het werd laat. Nooit eerder sprak ik een mannelijke versie van mijzelf. Maar dan iets jonger. 2008 was op het nippertje gered.

Bij het afscheid spraken we af een keer te gaan eten, omdat we inderdaad een hoop gemeen hadden en een hoop van elkaar zouden kunnen leren. De volgende dag belde Charlene dat Arjan zo onder de indruk was. Het Robert ten Brinkje spelen ging haar goed af, want ook ik raakte steeds meer onder de indruk van deze mysterieuze jongeman. Twee dagen hoorde ik niets van hem tot hij vlak voor Oud en Nieuw belde. Hij vertelde dat hij niet wist wat hem twee dagen daarvoor was overkomen en dat hij nergens anders aan had kunnen denken. Hij had mijn boek “Taai” inmiddels gelezen en was nu helemaal confuus. We spraken af om vrijdag 2 januari wat leuks te gaan doen. Het werd Renesse, waar we allebei gewerkt hadden. Ik verheugde me er al op. Tot de noodlottige fietsrit. Daarna deed zelfs verheugen pijn. Ik zat in dubio; ging ik met deze bijzondere jongen weg met alle gevolgen van dien (de dag ervoor had Xandra bijvoorbeeld nog mijn eten moeten snijden) of ging ik er gewoon voor? Wederom won mijn nieuwsgierigheid het.

Toen hij eenmaal aanbelde en ik opendeed, gebeurde het: liefde op het tweede gezicht? Hij zag er in vrijetijdskleding anders uit, maar dat viel waarschijnlijk ook van mij te zeggen. Het ongelukje was nog maar een etmaal daarvoor gebeurd en de verplegers van de Eerste Hulp hadden me aangeraden de komende dagen zachte broeken als joggingbroeken te dragen. En elegant en gracieus als ik doorgaans ben, had ik die ook aan. Afgemaakt met oude hardloopschoenen (waarvan de veters strikken me een goed kwartier had gekost, maar waar ik toch erg trots op was) en een tweedekeus winterjas omdat mijn witte winterjas onder het bloed zat. Ik had hem gelukkig gewaarschuwd dat de dame die hij leerde kennen er niet precies zo uitzag als de eerste avond. Meestal zit daar een paar jaar tussen de eerste ontmoeting en ongegeneerd in je joggingbroek lopen, bij ons een paar dagen.

Eenmaal in Renesse kwamen we erachter dat hij af en toe in een bar werkt naast het restaurant waar ik zo’n veertien jaar geleden woonde en werkte. We gingen er wat drinken en de werknemers bleken alle mensen te kennen met wie ik destijds werkte. Een vergeten maar superleuk tijdperk (-je). Toevallig weer. Na de thee wilden we een eindje over het strand van Renesse wandelen. Nou moet ik er even bij vertellen dat wandelen voor mij die dag een vrij groot woord was. Mijn knieën hadden een aardige klap te verwerken gehad en ik kon ze maar moeilijk buigen. Van een charmante tred was zeker geen sprake. Ook het moment dat er romantisch doch verlegen een arm om me heen geslagen werd, beantwoordde ik dat even verlegen met eenzelfde handeling, onverwacht begeleid door een luid en onvermijdelijk “AUWW”. Ongeacht alle fysieke tegenwerking sloeg daar op dat bevroren strand in Renesse een explosieve vonk over die een pyroclastische schokgolf door Zeeland teweegbracht. Helaas had Arjan weer zo’n presentatieavond gepland staan en moesten we aan het eind van de middag al terug. Net toen we in de auto zaten, werd hij gebeld dat het niet doorging. Het lot was ons gunstig gezind. Ineens vond ik het helemaal niet vervelend dat sommige mensen wel A zeggen, maar geen B…

We besloten om in Zierikzee te gaan eten. Daar kreeg de arm om mijn schouder een mooi vervolg, alsof we weer pubers waren! We gingen we Mexicaans eten en gelukkig bleek dat ik mijn eigen eten kon snijden. We sloten de dag af met een film in Cinerama. Het was een hele mooie dag met een hele bijzondere jongen, die inmiddels alweer anderhalve maand voorgesteld wordt als ‘mijn vriendje’. Er is een fors leeftijdsverschil. Maar, om met de wijze woorden van vriendinnetje Marit te spreken; het gaat niet om de leeftijd, het gaat om de levensfase! En die komt – net als bijna alles bij ons - overeen. Dus als er binnenkort een roze wolk boven Rotterdam voorbij komt drijven, zwaai even.

We deden vanaf die dag meteen een hoop samen. Zo gingen we een weekje later schaatsen in Maasdam, wat gelukkig zonder vallen of opstaan geschiedde. En dat terwijl 33% van alle schaatsende Nederlanders wel gevallen is, met verwondingen tot gevolg. Ik nam een risico, maar ik kon de combinatie van mijn uitzicht op een schaatsbaan, mijn twaalf jaar ongebruikte en even popelende schaatsen in de gang en een strakblauw Oud Hollandse schaatsweertje niet weerstaan. Ook roadtripten we met zijn vader vanuit Enschede en Deventer naar Dordrecht. En maakten deze Spartaan en Feyenoorder ook de hoofdstad gedurende drie dagen onveilig, alsmede het huis van mijn oom. We sloten dat weekend op een aparte wijze af in een eettentje in Crooswijk. Bij binnenkomst vroeg de enthousiaste medewerkster of we misschien een gefrituurde sprinkhaan wilden. Immers, het was Australië week. Ehm… Dit zijn van die kansen waarvan je zou willen dat ze niet op je pad kwamen. Ik moest wel ja zeggen. Ook dit keer was ik met iemand die zonder nadenken een in tempurabeslag gefrituurde sprinkhaan in zijn mond stak, in tegenstelling tot zijn bibberende tafelgenoot, die een geestelijke voorbereiding van minimaal een kwartier en een glas wijn nodig had. Als voorgerecht stond er struisvogelcarpaccio op tafel, gevolgd door krokodil en kangoeroe in chilisaus en stoofpotje van kameel. Met een licht schuldgevoel naar Blijdorp toe, kan ik niet anders zeggen dan dat het heerlijk was! Vooral de kameel was een aanradertje. Krokodil smaakte naar een evolutionair onverantwoorde combinatie van kip en vis, erg apart. Een niet alledaagse avond, al was het maar omdat ik niet alle dagen sprinkhaanvleugeltjes tussen mijn tanden heb zitten. Zo at ik ooit slang in Vietnam, kakkerlak en bamboewormen in Thailand en sprinkhaan, kangoeroe, struisvogel, kameel en krokodil in Crooswijk. Logisch.

Dat soort etenswaar aangeboden krijgen, is niet leuk als je met het volgende motto leeft: "je kunt beter spijt hebben van de dingen die je gedaan hebt, dan de dingen die je niet gedaan hebt". Ik zou spijt krijgen van géén gefrituurde sprinkhaan eten. Het komt dan ook niet vaak voor dat ik spijt heb omdat ik iets níet gedaan heb, maar afgelopen maand was er wel iets. Ik berichtte twee blogs geleden over een actie tijdens de inauguratie van Obama. Ik heb me de afgelopen jaren – net als de rest van de wereld - ernstig geërgerd aan George Bush. Maar ik ergerde me ook aan de mensen die actief tegen zijn beleid ageerden. In Londen stonden ze vaak op straat hun haat in woord en geschrift te verspreiden, wat in mijn ogen net zo erg is. Haat los je níet op met haat. Ik vond het dan ook vrij hypocriet om de laatste dag van Bush gewoon aan de wereld voorbij te laten gaan alsof er de afgelopen acht jaar niets gebeurd was. Daar wilde ik wat mee doen. Ik zocht een idee voor zijn laatste dag waarbij mensen geen kosten hoefden te maken, wat een vredelievende grondslag had, internationaal en religieus verantwoord was, maar vooral een idee dat een glimlach zou veroorzaken. Bij voorkeur wereldwijd. Wat is het tegenovergestelde van oorlog en agressie? Ik kon niets anders bedenken dan slapen. Hmm…. slapen? Slapen? Bed? Pyjama? Pyjama! Dat was het. Ik had het idee opgevat om een wereldwijde pyjamadag te organiseren. Gewoon een hele dag lekker je pyjama aan naar werk, als teken voor vrede (ook naar de nieuwe president toe). Heb je ooit iemand oorlog zien voeren in pyjama? Het is dit jaar ook nog eens veertig jaar geleden dat John Lennon en Yoko Ono hun Hair en Bed Peace in het Amsterdamse Hilton hadden, een mooie link. En als er dan ook nog eens een president gekozen wordt, wiens naam rijmt op pyjama…. Iedereen die ik erover sprak reageerde laaiend enthousiast en een iemand bood aan te helpen, Erik. We werkten het plan uit en maakten foto’s van onszelf in pyjama in Rotterdam. We maakten een Facebook Group aan onder naam World Peace Pyjama Project en verzonnen bumperstickerteksten om uit de kosten te komen. Een van mijn favoriete bumperstickerteksten was: “On the 20th of January 2009 America and the world will change. So why don’t you? Change! Into your pyjamas!” Refererend aan Obama’s boodschap; change. Een bevriend PR-bureau vond het idee zo leuk dat hij per direct een gratis persbericht aanbood. Heel even zag ik mijzelf al staan naast de Obama’s in pyjama’s. Tja, mijn andere levensmotto is: “Reach for the stars and you’ll end up at the moon” en dan krijg je dit soort ideeën. Erik verhuisde na een maand naar Canada, waar hij het plan verder uit zou werken. Helaas werd hij ook daar heel succesvol en had weinig tijd meer voor het plan. Het was inmiddels november en we bedachten dat we eigenlijk te laat waren met lanceren. Mogelijke sponsors hadden nu geen tijd meer om bijbehorende pyjamaparty’s te organiseren. We lieten het idee varen, ondanks onze fans in de Facebookgroup. En nu dus: spijt!

Zo’n idee waar ik blij om ben dat ik het ooit gedaan heb, is het uitgeven van mijn boeken. De teller staat inmiddels op zeven, waarvan “Taai” de eerste was. Een paar weken terug zat ik voor mijn tsunami documentaire te googlen op Thailand en tsunami, toen ik een boek vond wat sprekend op Taai lijkt. Het boek heet: “And Then One Morning” en het is geschreven door een man die de tsunami op Ko Phi Phi heeft overleefd, Aaron le Boutillier. Ik nam contact met hem op en we deden een boekenruil. Hij kreeg mijn Engelse boek Ticket to Trouble (met daarin het Thailand verhaal) en ik de zijne. Wat een spectaculair boek! Hij heeft prachtig en ontroerend het leven op Phi Phi voor de tsunami en zijn vriendschap met Heinz Oswald en familie verwoord. De familie met drie kinderen woonde op Phi Phi en zouden in de middag van 26 december verhuizen naar Phuket. Maar de tsunami verandert alles. Heinz en twee dochters komen te overlijden en zijn vrouw en zoontje overleven. Aaron overleeft op het nippertje en omschrijft de nasleep van de tsunami op Phi Phi. Hij vertelt hoe hij dagenlang mensen hielp en lijken ruimde. Ook beschrijft hij zijn vriendschap met twee mensen die ik ook van Phi Phi ken. Het boek is echt een aanrader! http://www.bigwavepublications.com/

Het was zaterdag alweer vier jaar geleden dat ik naar Thailand vertrok om te helpen. Net als de afgelopen jaren dacht ik er heel januari aan. Het was vier jaar geleden zo’n gekke maand: eerst het besef van de omvang van de natuurramp (de zevende grote natuurramp sinds mensenheugenis), daarna het besluit om te gaan helpen, daarna de zoektocht naar een plek, om vervolgens een vrijwilligersplek vinden, ticket te boeken, gevolgd door het grote afwachten op het vertrek… Boris en ik hebben nog een paar kleinigheidjes te doen voordat ons plan voor een tsunami documentaire klaar is en dan gaan we het verspreiden. En dan begint het grote afwachten anno 2009; netwerken, nabellen, duimen, hopen, pitchen en dan hopelijk: gaan. Om einde van dit jaar tijdens het vijf jarig ‘jubileum’ een tsunami documentaire te kunnen vertonen.

Voor mijn vrijwilligerswerk in Thailand maakte ik destijds deze weblog aan om het thuisfront op de hoogte te houden. Daar ben ik na mijn terugkomst uit Thailand nooit mee op gehouden en nu vier jaar later doe ik dat nog steeds. Dit is mijn zestigste blog en de teller (linksonder) staat inmiddels bijna op 100.000 bezoekers. Dat wil ik stiekem best graag vieren. Ben jij de 100.000e bezoeker? Maak een printscreen en email die naar e@evw.nu. Gaan we Thais eten. In stijl.