Eefs Anatomy

Leek mijn blog de laatste tijd op CSI, de laatste maand was het meer Greys Anatomy. En dat allemaal door Oud en Nieuw. Een tijdslijn: in de vroege morgen van 1 januari knal ik op een drempel op de Lage Erfbrug en vlieg ik een poosje door de lucht. Met een harde klap kom ik terecht op het voetpad. In het ziekenhuis wordt mijn hand schoongemaakt en verbonden. Na twee weken komt er een steentje uit mijn hand. Ik verwacht meer steentjes en laat röntgenfoto’s maken. Er staat niets op de röntgenfoto’s volgens het Havenziekenhuis. Ik twijfel aan die uitslag en ga terug naar de dokter. Ook zij twijfelt en probeert met lokale verdoving een snee in mijn hand te zetten, wat mislukt door teveel pijn. Arjan lukt het met zijn nagelknipsetje wel en haalt er een piepklein steentje uit. Er blijft een rare roze bobbel over en een afspraak met een chirurg wordt gemaakt.

Woensdag 18 februari stond de operatie in het Havenziekenhuis gepland. Ik meldde me aan en voor ik het in de gaten had, lag ik in een blauw-gele pyjama zonder achterkant in een ziekenhuisbed. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het uitzicht en de kamer schitterend waren. Om half twaalf werd ik opgehaald en met bed en al in de Bijkomkamer geplaatst. Daar legden ze me een infuus aan, werd ik aan de hartbewaking gelegd en kreeg ik een slangetje met zuurstof in mijn neus. Nog even tussendoor, het plekje op mijn hand was niet groter dan een euromunt; dit werd grondig aangepakt. Na een poosje kwam er een anesthesist met grote spuiten aan. Een daarvan ging in het infuus. Een ‘roesje’ noemde hij dat, ik zou het een ‘aanradertje’ noemen. En ineens Comfortabely Numb van Pink Floyd…. Mijn ogen vielen dicht en mijn mondhoeken gingen omhoog. Zennn…. Love…. Peace…. Rastafarian…. Echter… het roesje was niet voor niks. Met een half oog keek ik wat er gebeurde en zag mijn arm oncontroleerbare bewegingen maken en zag vele spuiten diep in mijn oksel verdwijnen. Daar werd dus mijn arm verdoofd. Niet zo’n aanradertje.

Een verdoofde arm is een heel vreemde gewaarwording. Op een gegeven moment keek ik naar de plek waar mijn loodzware, levenloos lijkende arm lag en die was leeg. “Ehm… dokter? Weet u waar mijn arm is?” “Ja, die hangt naast het bed, mevrouw.” “Ehm… dokter? Kunt u die even op mijn buik leggen?” Echt waar, dat lukt niet, hoe gek dat ook klinkt. Ik moest hem met mijn andere arm vasthouden, maar die zat weer vast aan het infuus. Lastig. Twee uur lang was het er een komen en gaan van mensen die net geopereerd waren. Het was erg eng om hun pijnkreten te horen. Daarna was het tijd voor die van mij. Ik werd weer met bed en al naar binnen gereden en kwam in een ruimte waar het groen en licht was. De radio stond aan en de chirurg begroette me vriendelijk. Hij had de vorige keer aangegeven dat hij deze operatie zelf wilde doen omdat hij het een fascinerende wond vond. Ik was zelf ook erg benieuwd. Een assistent begon mijn onderarm roze te verven en de chirurg begon met het stilleggen van mijn bloed, “zodat het niet zo’n bloedbad zou worden.” Helaas werd er een groen doek tussen de chirurg en mij gehangen zodat ik niet mee kon kijken. De chirurg en zijn assistenten begrepen al dat ik een geïnteresseerde patiënt was, al was het maar omdat ik mijn camera mee had genomen naar de operatiekamer. De eerste keer voor de aanwezigen in de OK. Best een rare situatie als je een chirurg en vier assistenten over je ouwe trouwe cameraatje gebukt ziet staan op een operatietafel. Met wat aanwijzingen begrepen ze hoe hij werkte en namen enthousiast foto’s van echt alles. De chirurg begon uitgebreid te vertellen wat hij deed en zag. Zo kreeg ik toch nog wat mee. De foto’s zijn spectaculair goed gelukt, maar ook deze moeten wegens schokkende beelden gecensureerd worden. De chirurg haalde uiteindelijk “steentjes en andere troep” uit mijn hand. Hij complimenteerde me met mijn weerstand, omdat mijn hand het allemaal had opgenomen. Een van de assistenten was zo lief om twee steentjes op een plakbandje te plakken en zo ben ik dan nu de dubieuze eigenaar van vier piepkleine steentjes die meer dan een maand in mijn hand zaten. Het mooiste moment vond ik toen ik een van de assistenten hoorde zeggen: “als we vaker van dit soort patiënten zouden hebben, zou ik mijn werk een stuk leuker zijn”. Het was -heel eerlijk gezegd- best interessant. Maar de verdoving werkte dan ook nog.

Na de operatie moest ik nog een paar uurtjes nablijven in mijn kamer waar ik dobbelspelletjes deed met Arjan en waar ik eindelijk weer mocht eten en drinken. Arjan bood aan een paar dagen bij hem te komen en dat nam ik graag aan. Immers, nu kon ik nog minder dan vlak na het ongeluk, met rechts kon ik helemaal niets meer. Mijn knalroze arm zat tot de vingertoppen in een enorm verband, mijn arm in een mitella. Snijden en eten met links bleek moeilijker dan gedacht. Die nacht werkte de verdoving uit en was ik helaas voor het eerst van mijn leven afhankelijk van pijnstillers. Dat de drempel inmiddels spierwit is geverfd deed daar weinig aan af.

De weken voorafgaand aan de operatie hoestte ik nogal, maar na het ziekenhuisbezoek hoestte ik indrukwekkend. Ik hoestte tijdens het eten, ik hoestte tijdens het tandenpoetsen, ik hoestte in de supermarkt, ik hoestte in de ochtend, ik hoestte in de middag, ik hoestte in de avond, ik hoestte en hoestte en hoestte en hoestte. Dat ik net aan mijn had geopereerd was, speelde bijna geen rol meer. Als mensen me belden om te vragen hoe het was gegaan, hoorden ze alleen maar gehoest. Een kurkdroge hoest, er kwamen geen woorden meer uit. Geheel onverwacht kwam ik in aanraking met twee heel bijzondere geneeswijzen. Door het vele hoesten kreeg ik ook nog eens een hele heftige hoofdpijn, iets wat ik nooit heb. De hoofdpijn bereikte na twee weken een hoogtepunt op een Thaise beurs in Eindhoven waar ik drie dagen zou staan. De eerste avond werd ik door de standhouder naast me gewezen op een bijzondere man die aan haar stand had gestaan. Hij had gezegd dat hij geneeskrachtige gaven had en had gevraagd of ze pijn had. Dat had ze, in haar voet. De man pakte haar voet en hield hem een paar minuten vast. Ik, nuchtere Rotterdammer, aanschouwde het zonder er al teveel over na te denken. De volgende dag kwam ze weer bij haar stand en het eerste wat ze zei was dat ze sinds vele weken eindelijk pijnvrij was. Dat veranderde mijn kijk op die man. Ik was aardig wanhopig aan het worden na vele doktersbezoeken en medicijnen die niets uithaalden. Niet veel later zag ik de man weer lopen en ik besloot hem te vragen om mijn hoofdpijn en hoesten te stoppen. Niet geschoten, altijd mis, jatogniettan? Hij pakte eerst mijn voorhoofd beet en later had hij zijn handen om mijn keel. Het moet een raar gezicht zijn geweest. Het was een vrij doorsnee Nederlandse man, je zou het niet van zo’n iemand verwachten. Maar… de volgende dag was mijn hoofdpijn helemaal weg en mijn hoesten met de helft verminderd! Daar had ik niet van terug.

Even later kwam ik in aanraking met een nog onverwachtere geneeswijze. Tijdens een skatetochtje langs de Kralingse Plas had ik blijkbaar mijn nek verrekt, want ’s avonds had ik het niet meer van de pijn. U kent het wel, heel vervelend slapen! De nacht erna was nog pijnlijker en moest zelfs een serieuze pijnstiller nemen. De volgende ochtend gebeurde er iets bijzonders. Tim, de zwarte kat van Arjan lag aan het voeteneind te slapen toen hij wakker werd en naar me keek. Het was een andere blik dan normaal, een ‘even serieus nu’ blik. Terwijl hij nog nooit bij me was komen liggen, kwam hij nu ineens naar me toe en ging langdurig in mijn nek liggen. Hij was heel kalm en spinde zachtjes, heel rustgevend. Zijn pootjes lagen op mijn hand. Daarna ging hij aan de andere kant van mijn nek liggen. Het voelde bijna onwezenlijk, maar de pijn zakte weg! Een heel bijzonder moment. De pijn was met 90% verminderd. Arjan vertelde dat Timmy sowieso een bijzondere kat is, omdat hij, toen Arjan nog thuis woonde met Timmy, de Voetbal International van de mat naar de slaapkamer van Arjans vader bracht.

Zo moet ik als nuchtere Rotterdammer toegeven dat ik met deze twee alternatieve geneeswijzen echt geholpen was. En natuurlijk ook met de chirurgische. Na een weekje mochten de hechtingen eruit en zal mijn hand hopelijk snel weer de oude worden. En het hoesten? Dat is kort na de Thaise beurs over gegaan. En om met de woorden van ’s Neerlands meest armoedige poëet af te sluiten; elk voordeel hep z’n nadeel: informeert u vooral even naar mijn imposante sixpack!

De laatste dagen was februari stonden gereserveerd voor een Thaise beurs in Eindhoven. In november had ik mijn eerste Thaise beurs gehad in Ahoy, die ik het beste kan omschrijven als een grandioos succes. Ik verkocht ruim zestig boeken en ontmoette vele mensen, waaronder de organisator van deze Thaise beurs. Hij vond mijn stand wel interessant en vroeg of ik ook kosteloos in Eindhoven wilde deelnemen. Dat wilde ik wel en bestelde een grote hoeveelheid boeken. Gelukkig wilde Arjan me wel brengen en hij bleef er die avond bij. Een stille, saaie avond waarop ik zes boeken verkocht. Overal stond vermeld dat dit het grootste Thailandspektakel zou zijn van de Benelux, maar er waren meer standhouders dan bezoekers. Om tien uur was het afgelopen en toen moesten we nog helemaal terug naar Dordrecht, waar Arjan woont. Kort gezegd had ik meer kosten dan opbrengsten. De volgende dag stond ik voor dag en dauw op om weer hondsberoerd naar Eindhoven te gaan. De zaterdag was weer een heel stille dag en de standhouders werden zenuwachtig vanwege de standprijs. Ook mijn ‘buurvrouw’, Jose, die een stand had met sieraden. Het klikte meteen goed en ze maakte het gebrek aan klandizie meer dan goed. Op zaterdag was haar van oorsprong Rotterdamse vriend er ook. Met een brede glimlach kwam hij op me afgelopen: “Hoi, ik ben Sjon”. Gezien zijn open shirt, brede ketting, oorbelletjes en lange haar keek ik daar niet erg van op en zei dat me dat niet verbaasde. Dat snapte hij niet en het bleek dat de grootste Sjonnie die ik ooit heb ontmoet, nog nooit van de term Sjonnie en Anita had gehoord. Sjon is Feyenoordsupporter en binnen een minuut werd ik met mijn Spartaanse voorkeur gepest. Feyenoord had die week een keer de nul gehouden, dus had hij uiteraard alle reden tot pesten.

Op de beurs stonden ook andere mensen die er vorige keer ook waren. Het was een leuke reünie. Maar het grote publiek bleef uit, de uren gingen tergend langzaam. Af en toe verscheen er een geïnteresseerde aan mijn stand. In tegenstelling tot de beurs in Ahoy bleef het in Eindhoven bij een gesprek. Soms moest ik ruim een half uur lang vakantieverhalen van mensen aanhoren die naar eigen zeggen ook een hoop meemaakten in het buitenland, zoals een niet aangekomen koffer of een niet-werkende douche. Om vervolgens een vluchtig ‘succes’ te mompelen en zich snel uit de voeten te maken. Het was in Eindhoven echt anders dan in Rotterdam, het liep voor geen meter. Ik zou die nacht in een pensionnetje in Eindhoven gaan slapen, maar gooide na de tweede dag de handdoek in de ring. Ik hoestte de hele dag en ik kreeg de onkosten er amper uit. Ik besloot dat ik na het hoogtepunt van de dag met mijn spullen naar huis zou gaan. Helaas was dat pas om acht uur ’s avonds. Een bijzonder moment voor ondergetekende, want ik ging het eerste exemplaar van de herziene druk van ‘Twaalf reizen, dertien ongelukken’ uitreiken aan de Thaise ambassadeur. Eerst zou dat officieel op het podium gebeuren, maar daar zag ik vanaf. In plaats daarvan zou de ambassadeur naar mijn stand komen. Vlak voor het moment kwamen al wat mensen voor hem uitgelopen om opgewonden te komen melden dat hij er ‘zo zou aankomen’ en ze liepen snel weer terug. Het deed mijn zenuwen en het langdurig ingestudeerde Thaise dankwoord geen goed. Er kwam een enorm gevolg aan. Toen de ambassadeur eenmaal bij mijn stand stond en ik me voorstelde begonnen overal om me heen fotografen foto’s te schieten. Ook zijn trotse moeder stond te fotograferen. Licht nerveus gooide ik mijn zinnetje eruit. De ambassadeur lachte vriendelijk en begrijpend, maar ik begreep later dat iemand hem had ingefluisterd dat ik hem zo in het Thais zou gaan bedanken. Hopelijk heb ik in het Thais niets geks gezegd over zijn moeder of, erger nog, over de Koning. Hij leek oprecht geïnteresseerd en ik overhandigde hem mijn boek. Dat was het startsein voor de verkoop van Twaalf reizen, dertien ongelukken, de tweede en tevens herziene druk. Na een afwezigheid van zes maanden, is het boek weer verkrijgbaar op internet en te bestellen in de boekhandel. Zegt het voort!

http://www.bol.com/nl/p/boeken/twaalf-reizen-dertien-ongelukken/1001004005546217/index.html

Het was een goede verkoopstunt, want ineens stond er een felbegeerde rij aan mijn stand van mensen die een gesigneerd boek wilden. En eindelijk, na een lange, lange dag kon Arjan zijn berooide en blafhoestende vriendinnetje terug naar huis brengen. De volgende dag voelde me ik me wonderwel beter, maar terug naar Eindhoven was geen optie meer. Jose, mijn beursbuurvrouw, had wat boeken gevraagd zodat ze die voor me kon verkopen. Zoals te verwachten, werd het zondag een drukte van jewelste. Jose en Sjon verkochten nog vier boeken.

Kort voor de beurs vroeg mijn oud-klasgenoot en goeie vriend Rachid of ik wilde helpen bij zijn project Muziek op Zuid. Rachid heeft met nog twee mensen het Rotterdams Cultuuratelier opgezet, een organisatie die laagdrempelige culturele evenementen ontwikkelt, organiseert en produceert. Rachid en ik werkten op het HBO altijd al goed samen en we spraken de hoop uit ooit samen te werken. Rachid en ik hebben de voorliefde voor Rotterdam en het organiseren van evenementen gemeen, met als groot verschil dat hij gek is op Rotterdam Zuid en ik op de andere kant van de brug. Muziek op Zuid is een ambitieus plan van hem om de live muziek weer terug te brengen naar Zuid. Zo’n twintig jaar geleden speelden geregeld muzikanten voor wat biertjes in de kroeg en waren er vele optredens op pleintjes en in wijken, dat is allemaal veranderd. Zijn enthousiasme was erg aanstekelijk en samen werkten we aan de tekst voor de affiches. Er werd ook een documentaire gemaakt voor bij de kick off. Mijn taak was de communicatie en het schrijven van alle teksten, mijn favoriete werkzaamheden en vooral als het zulke enthousiaste ondernemers betreft. We werkten met z’n allen tegen een enorme deadline op en we haalden het met een prachtig product, de documentaire Muziek op Zuid tijdens een geslaagde Kick Off in theater Zuidplein. Het was een enorm succes en je naam op de aftiteling van een documentaire te zien doet een mens goed! Maar wat ik vooral heb geleerd van dit project, is dat live muziek echt een groot verschil maakt, het is tien keer leuker in een kroeg als er een bandje speelt. De première van de documentaire werd natuurlijk ook opgeluisterd met live muziek en dat was ook een groot succes. Rachid heeft gelijk, de live muziek moet weer terug de kroeg en wijk in!

Ook is er een ander project afgerond waar ik me zijdelings mee bezig heb gehouden. Twaalf reizen, dertien ongelukken is opgedragen aan Naomi Verheul. Naomi werd een paar dagen na haar 26e verjaardag op brute wijze vermoord in Café Inn & Out. In mijn boek heb ik het boek over haar, dus wilde ik het aan de familie laten weten. Ik wist van haar dat haar oom bij de Panorama werkte en stuurde hem een email. We raakten in contact en ik stuurde hem een boek. Het boek ging de hele familie door. Na een paar maanden kreeg ik een hele lieve email van haar moeder waarin ze me bedankte voor het opdragen van het boek. Naomi’s moeder, Tosca, had zelf ook wat ideeën over het levend houden van haar naam en we spraken af in Hotel New York. Tosca liet me wat prachtige tekeningen zien, die ze had gemaakt na Naomi’s overlijden. Ze wilde de tekeningen uitgeven als kaarten. Tosca en Naomi’s broer Joslin hadden al een drukkerij gevonden, die hun keihard belazerd heeft. Het was schrijnend om te horen hoe mensen geld willen verdienen aan mensen die de dood van een dochter en zus proberen te verwerken. Uiteindelijk vond Joslin zelf op internet een drukkerij die het goedkoop kon leveren. Inmiddels zijn de kaarten klaar, de website bijna. Ik heb nog steeds veel contact met Tosca en vind het erg knap hoe ze omgaat met zo’n groot verlies. Ook haar moeder verloor ze kort na Naomi. De kracht van sommige mensen is erg inspirerend. Neem vooral een kijkje op de website en bestel massaal de kaarten! Al is het maar omdat Naomi dan nog een beetje aanwezig is. http://www.in-spirit-of.nl/

Nu mijn boek opnieuw is uitgegeven, de documentaire treatment over het Thaise tsunamigebied ook af is en Muziek op Zuid afgerond, is het weer tijd om me op de banenmarkt te begeven. Ik ben op zoek naar een freelance-opdracht of baan op het gebied van Marketing, communicatie, copywriting en PR, dus, als iemand wat weet….

Om nog terug te komen op de 100.000e bezoeker en het te winnen etentje, ik was het per ongeluk zelf. Op naar de 150.000 dan maar?