Turbulentie

De oorspronkelijke titel was eigenlijk: De vliegramp, de schoten, de hartstilstand, de overval, de moord, de breuk en de diefstal. Een vrij dramatische titel, en toch kreeg ik met alle zeven min of meer te maken. Helaas maakte ik meer mee dan in het titelvakje past. Laten we beginnen met de vorige blog “Slippers en Zonnebrand op Dunya”, want die was anders (lees: kort). Het Algemeen Dagblad had pasgeleden een wedstrijd uitgeschreven waarbij je een dagje AD-reporterschap kon winnen. Daarvoor moesten de amateurauteurs een stukje tekst sturen. Je kon kiezen uit een aantal festivals, waarvan ik koos voor het Dunya festival. En tada… ik won! Mijn vriendenkring kon mijn enthousiasme niet echt begrijpen: “Gefeliciteerd, maar wát heb je nou gewonnen?” “Nou dat ik een dagje voor het AD mag schrijven”. Ze vonden het eerder ‘werk’ en geen gewonnen ‘prijs’, ik des te meer. Om half een moest ik me melden voor mijn felbegeerde perskaart en backstagepas. Het weer was prachtig en dat is voor het Dunya festival vrij uniek. Vlak na binnenkomst woonde ik het optreden bij van de Bantu Continua Uhuru Consciousness, die ik mocht interviewen. Toffe band. Het interview ging erg goed, ze hadden een hoop te vertellen. Nimmer zag ik mijzelf weerspiegeld in hippere zonnebrillen dan deze vijf Zuid Afrikaanse heren en dame. De rest van de dag liep ik rond op het Dunya waar ik de sfeer opsnoof om in het artikel te verwerken. Bij de VIP-lounge kwam ik af en toe bij van de enorme drukte en het filelopen. Stomtoevallig stond goeie vriend Rachid ook op het festival met een stand, en had hij ook VIPkaarten. We komen echt elkaar overal tegen. Ondanks zijn aanwezigheid, reed ik om half negen straalnuchter terug naar huis, waar ik meteen met het artikel begon. ’s Nachts een uur was ‘ie af. Het resultaat is in de vorige blog te lezen. Ik heb slechts (laaiend) positieve reacties gehad en vond mijn stukje zelfs terug op de homepage van het AD. U begrijpt, een zeer trotse amateurauteur.

Het was die maand de tweede publicatie van mijn hand. Ook het idee en bijbehorende artikel ‘Jouw Club, Mijn Club’ vonden hun weg naar de media, naar de NL10 om precies te zijn. Ondanks de lange teentjes van voetbalsupporters kregen Ellen en ik slechts complimenten naar ons hoofd. Dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht. Wat ik erg leuk vond, was dat niemand heeft gezegd dat het stukje van de een beter was dan die van de ander. Het artikel werd als een geheel gezien en beide schrijvers hadden blijkbaar hetzelfde niveau en stijl. Na de succesvolle dag op Zuid, had ik de smaak te pakken en benaderde de AD reporter van Ajax voor een shirtjesruil. Ik vond hem op Hyves en stuurde een berichtje. Binnen een uur had ik een laaiend enthousiaste ajacied aan de telefoon, hij vond het een wereldidee en wilde zo snel mogelijk afspreken. Anderhalf week later zou Sparta-Ajax zijn en ik nodigde hem uit met mij mee te gaan op m’n tweede seizoenskaart. Hij wilde graag mee. Niet wetende dat hij die middag dramatisch met zijn Neus op de feiten werd gedrukt. Ajax verloor van mijn piepkleine clubje met 4-0 en spectaculair lekker voetbal. Willem baalde als een stekker. Halverwege de wedstrijd begon hij zelfs voor Sparta te applaudisseren. Volgend seizoen ben ik uitgenodigd in 020 om een grote wedstrijd van Ajax bij te wonen en in de schoenen van Willem te staan. Want in dat shirt is zeer de vraag…

Tot zover de positieve dingen. Dan nu uw maandelijkse link met nieuwsberichten en andere ellende. Laten we het in chronologische volgorde doen. Een paar blogs geleden kondigde ik Arjan groots aan. Slechts zes weken heeft de relatie daarna nog geduurd, het is allang uit. Ik vond hem echt leuk, maar niet de relatie. Wat is er dan gebeurd? Na een week vertelde hij dat zijn ouders gingen scheiden. Zonder dat ik het wist werd hier onze ‘scheiding’ ingezet. Na een paar weken relatie trok zijn vader bij hem in en vanaf dat moment waren Arjan en zijn vader (‘papa’) onafscheidelijk. Ze gingen samen een weekendje weg, deelden het kleine appartement, de kledingkast en zelfs het tweepersoonsbed. Arjans papa las zelfs Arjans emails. Arjan sprak al in wij-vorm. Deden we in het begin nog leuke dingen, toen ‘papa’ erbij kwam was het voorbij met de ontspanning. Er waren dagen dat we met zijn drieën met onze laptops op schoot in de kamer de dag doorbrachten. Niet bepaald mijn manier van plezier. Als ik dan aan Arjan vroeg om te gaan wandelen, moest ik eerst uitleggen waarom en waarheen om vervolgens met Arjan EN zijn vader te gaan wandelen. Ongemakkelijk werd het toen beide heren het altijd met elkaar over alles eens waren, meestal het tegenovergestelde van wat ik vond. Ik zat er meestal als het derde been bij, zoals het twee uur durende gesprek over kozijnen van Keurkozijn. Mijn vriendenkring moest er wel heel hard om lachen, ik allesbehalve. Met Arjan proberen te praten verergerde de situatie en leidde steevast tot zware, energieverslindende avonden. Op mijn bijna smeekbedes om weer leuke dingen samen te gaan doen, werd gezegd dat hij ‘daar tijd voor moest vrijmaken’ en dat ik daar niet teveel op moest hopen. Toen hij op een ochtend naar Zwolle zou gaan om naar een 73-jarige homofiele miljonair te gaan om daar de hele dag en avond leuke dingen mee te gaan doen, was voor mij de maat vol. Ik maakte het uit terwijl we nog maar net met de relatie begonnen waren. Van een roze wolk naar een zwart gat in een paar weken tijd. Tot mijn grote schrik brak Arjan vlak voordat het uitging mijn dure bril en ben ik van zijn WA-verzekering en integriteit afhankelijk. Dat komt me pijnlijk bekend voor. Vorig jaar ging ik heel even om met ene Michael. Die liet mijn camera pikken en heeft me daar –ondanks zijn vele beloftes- nooit voor gecompenseerd, mij achterlatend met een enorme kostenpost. Ik schat Arjan aanzienlijk hoger in dan die Michael, dus denk ik dat we hier als volwassenen uit kunnen komen. Inmiddels is Arjan verhuisd uit Dordrecht en woont hij nu in een klein huis in een Zeeuws dorp van 2700 inwoners, voornamelijk bejaarden. Samen met papa.

In dezelfde blog had ik het ook over banen zoeken. Nu is het de afgelopen lente bijna elke dag lekker weer geweest en had ik (nog) even geen zin om op een kantoor te zitten alwaar ik vanuit mijn raam zwaar recreërende stadsgenoten zou zien genieten van de zon. Ik wilde graag een baan waar ik toch onder díe mensen was, me in moest smeren met zonnebrandolie en waar lekker eten en drinken onderdeel uitmaakte van mijn functie. Tijdens een wandeling door een prachtig natuurpark in Rotterdam, ging ik wat drinken op mijn oude werkplek. Een restaurant met een groot zonnig terras en uitzicht over het park en de skyline. En dat is waar ik alweer een paar maanden met veel plezier werk. Mijn toenmalige bazin (van mijn leeftijd) kwam op een zeer tragische wijze om het leven, dus stond er nu een nieuwe manager. Ook van mijn leeftijd en van zeldzaam hoog niveau. Er kwamen wat zonnige feestdagen aan en mijn dienblad en ik liepen de benen uit ons lijf, heerlijk. Met Koninginnedag werkte ik ook. Ik keek overdag wat tv en ’s avonds werkte ik op een Antilliaanse verjaardag, want het leven ging gewoon door. Ik vond het niet erg om met Koninginnedag te werken, want die is in Rotterdam toch waardeloos. Het gaat hier meer om 5 mei, Bevrijdingsdag. Helaas begon er met Koninginnedag een rits van hele vreemde dagen, en dan vooral in Rotterdam.

Vier mei, dodenherdenking, stond ik met een kennis bij het standbeeld op het Stadhuisplein, toen een of andere idioot vanaf de Lijnbaan doelbewust de minuut stilte ging verstoren. Boos kan ik daarom worden, heel erg boos. Helaas stelde dat nog niets voor bij wat er de dag daarna gebeurde. Koninginnedag hoef ik niet per se bij te zijn, Bevrijdingsdag des te meer. Dat is in Nederland toch een beetje ‘ons’ feestje. Mijn buurmeisje Marieke vroeg me mee naar het festival bij de Erasmusbrug en iets na negenen stapte ik op de fiets. We verzamelden bij het Imaxtheater en liepen met een groepje richting de muziek. Eerst haalden we nog wat drankjes en zouden ons daarna door de menigte naar voren wurmen zodat we aan het podium stonden. De dj was erg goed en we dansten er vijf minuten op los. Ineens begonnen wat mensen naar rechts te kijken en meisjes klommen op schouders van jongens om te kijken. Er was wat aan de gang naast ons, maar we konden niet zien wat. Er ontstond wat paniek toen de meisjes begonnen te gillen: “Ze komen hierheen, weg hier, wegggg!” Boven het publiek uit zag ik allemaal dingen over en weer vliegen. Een regen van bier daalde neer. De DJ zette de muziek uit, de organisatie het licht aan en de MC begon in het Engels te schreeuwen richting de oorsprong van de bierregen. “Hey, knock it off.” Ik kan nu een heel verhaal gaan beginnen over hoe heldhaftig ik de politie heb ontzet of hoe verstandig ik hard ben weggerend, maar de waarheid is anders. Terwijl het terrein langzaam leegliep via de overigens perfect geregelde nooduitgangen, baalde ik: “Wel godverdegodver! Ik heb NET een drankje ingeschonken” en irriteerde me aan de MC die het nodig vond Engels te praten met landgenoten. De ernst van de situatie drong totaal niet tot ons door. Op mijn gemakje stond ik met Marieke nog steeds aan het podium dat drankje op te drinken en te kijken wat er nou precies gebeurde. Tot het moment dat we knallen hoorden. Pang! Pang! Pang! Marieke racete meteen over het hek bij het podium en verdween in de massa achter het podium. Terwijl ik nog een van de laatste was op het terrein die de politie niet aan het bedreigen was, begon het tot me door te dringen. Ah, die knallen zijn schoten, nu snap ik het. Op mijn gemakje klom ik ook over het hek (zonder daarbij een druppel van mijn drankje te morsen overigens). Op de vlucht op Bevrijdingsdag, hoe is het mogelijk? Het viel me op dat de mensen alles zo gelaten over zich heen lieten komen; het feest werd om tien uur stilgelegd terwijl het tot elf uur zou duren, soit. Er was geen paniek of chaos, waardoor ik dus niet in de gaten had hoe ernstig het was wat er op steenworp (of in dit geval bierworp) afstand gebeurde. De nooduitgangen werden meteen geopend en iedereen kon makkelijk en rustig weglopen. Buiten het terrein kwam ik Marieke weer tegen die al haar vrienden was kwijtgeraakt. De massa van duizenden mensen liep naar het openbaar vervoer of fietsen terug, ook ik ging maar naar huis. Enkele dagen na het ‘feest’ kwam naar buiten dat het voorbereid was door de met spijkers bewerkte stokken die gevonden werden. Over boosheid gesproken!!! Deze zeer simpele Feyenoordhooligan-kern uit Krimpen aan de IJssel met veel te korte pikkies –volgens de organisatie- hebben doelbewust een Bevrijdingsdag in Rotterdam verziekt door angst en verderf te zaaien. Terwijl hun opa’s en oma’s misschien nog hebben moeten vluchten voor het Bombardement. Wat ik tegen hen wil zeggen, zou op televisie gecensureerd worden door een zeer langdurende piep. Had die arme politie maar raak geschoten…

Zo had je een aantal rare dagen achter elkaar: Koninginnedag 30 april, een verstoorde Dodenherdenking 4 mei, rellen op het Bevrijdingsfeest 5 mei, de herdenking van Pim Fortuyn 6 mei en de herdenking van het Bombardement 14 mei. We herdachten ons suf. Helaas is dit jaar ons vocabulaire uitgebreid met twee in- en intrieste woorden: De Koninginnedagslachtoffers en de Bevrijdingsdagrellen. Wel Godverdegodver!

Door een zwart toeval gaat het ineens heel slecht met mijn beide omaatjes. Oma Betsy van mijn moeders kant, kreeg met zoveel verzorging te maken dat het makkelijker was haar uit haar vertrouwde huisje te halen en naar een verzorgingshuis te brengen. Ze woont daar denk ik al vijftig jaar, dus dat was niet makkelijk. Toen ze twee jaar geleden negentig werd, begon ze dement te worden. Dat is nu heel erg. Ze herkent mijn moeder nog wel, maar is erg in de war. Mijn trotse oma is veranderd in een verward oud vrouwtje. Maar misschien is die dementie ergens goed voor, ze beseft zelf niet wat er met haar is. Kort nadat ze in het verzorgingstehuis kwam, viel ze en moest ze een paar dagen naar het ziekenhuis. Nu zit ze in een ander verzorgingstehuis en vraagt de hele tijd wanneer ze naar huis mag. Mijn andere oma is ook gevallen en had daarbij haar schouder gebroken. Ze zag er vreselijk uit met een opgezwollen paarse hand. Nu is ze vorige week weer gevallen en heeft daarbij haar andere schouder gebroken en haar elleboog. Mijn oma lag weken in het ziekenhuis en is nu overgeplaatst naar een inrichting voor demente bejaarden, terwijl ze totaal niet dement overkomt. Nu ligt ze weer in het ziekenhuis en hoop ik snel bij haar te zijn. Erg triest om te zien hoe ze plotseling geen ongestoorde oude dag meer hebben en voortdurend verhuisd worden. Samen zijn ze al 181 jaar oud.

En hoe was het de afgelopen twee maanden in roerig Crooswijk? Er gebeurt hier altijd genoeg. Op het moment van schrijven wilde ik ter inspiratie een blik naar buiten werpen en zag aan de overkant op de steiger zes zeer geëmotioneerde mensen as uitstrooien. Ze moeten heel hard huilen, wat her en der brokken in Linker Rottekadese kelen zal opleveren (in dit huis in ieder geval wel). Vanmorgen zwommen er twintig enorme karpers ter grootte van anderhalve eend. Het trok flink wat bekijks en twee zeer onbekwame vissers. Ook zijn alle eitjes uitgebroed en is het een komen en gaan van kleine eendjes en de babyzwanen. Bootjes varen af en aan; er gaat niets boven aan het water wonen en dan vooral hier. Zoals ik al vaker heb aangegeven, ben ik echt dol op Crooswijk. Ik was dan ook zeer aangedaan na een gesprek met Arjan en zijn vader. Ik vroeg hem waarom hij zo’n hekel aan Rotterdam had, want dat verhaal had ik net iets te vaak gehoord. “Er wonen mij teveel negers”, was zijn antwoord. In eerste instantie lachte ik, maar het was geen grapje. In verving mijn lach door gefronste wenkbrauwen en beantwoordde zijn vraag of ik daar dan geen last van had. Ik vertelde hem dat ik volmaakt gelukkig ben met een anti-kraakhuis in een achterstandwijk. Ik zou doodongelukkig worden van het wonen in een volledig blank dorp, daar heb ik immers ervaring mee. Waarop Arjans vader de onder mijn vriendenkring legendarische woorden sprak: “Oh, hoor je dat Arjan, zij is ook al besmet met het negervirus”. Echt waar, lezers, deze mensen bestaan nog…

Pasgeleden kwam vaste lezeres Karin naar mijn huisje kijken. We gingen met de kinderwagen wat lekkers halen bij het bakkertje aan de weinig paradijselijke Paradijslaan, om de hoek. Niet veel later was er consternatie op straat. We liepen naar buiten en zagen overal politie. Ze hadden zelfs de Paradijslaan afgezet, waar we net daarvoor nog gelopen hadden. Overal om ons heen werd gemompeld: “overval, overval”. Het gezellige tabakswinkeltje aan de Rusthoflaan was overvallen. De vier Turkse overvallers van tussen de 18 en 21 jaar vonden het nodig om na het meenemen van de kassa de jonge vrouw achter de balie in elkaar te schoppen. Ze namen hun intrek in een woning aan de Kerhofstraat, waar de overburen de politie belden. Die pakten met een arrestatieteam de laffe daders op en voerden ze geblinddoekt af voor een hopelijk lange gevangenisstraf. Heel Crooswijk stond op de stoepjes met de buren te praten. Overal groepjes pratende en nee-schuddende Crooswijkers. Je kunt je trouwens wel afvragen hoe groot de werkloosheid hier is, want mijn god wat een hoop mensen op die dinsdagmorgen! Het is nu ruim twee maanden geleden en het gaat nog steeds erg slecht met de medewerkster. Ze heeft de winkel nog maar een keer durven bezoeken, laat staan dat ze er weer gaat werken. Het tabakswinkeltje is nog maar zeer beperkt open. De vrouw bij de bakker kent haar goed en vertelde wat een impact het al heeft op haar gezin. Haar zoontje durft niet meer alleen te slapen en over straat. En dat is dan nog niet eens het zoontje van het slachtoffer. Triest.

Een paar weken later was het raak op het vlakbij gelegen Noordplein. Daar is een 53-jarige man doodgeschoten in café Noordplein. De volgende dag fietste ik er langs en vermoedde zo’n witte technische recherchetent, maar tot mijn verbazing was er een gezellige braderie aan de gang. Gek gezicht. Het café is op last van de burgemeester voor zes maanden gesloten. En omdat ‘ie toch bezig was, moet ook café The Daltons zes maanden de deuren sluiten vanwege wapen- en drugsbezit.

Een andere misdaad, gelukkig van een heel ander kaliber gebeurde in mijn eigen huis. Na de politie-inval voor de weedplantage, stond het huis onder me er verlaten bij. De politie had een grote troep achtergelaten en de huiseigenaar Nermik had het nog niet opgeruimd. Marieke had een mooie Marokkaanse bank die ze tijdelijk ergens moest stallen. Het was zo’n loungebank met kussens. Ze vroeg me of dat in het huis onder me mocht gebeuren. De deur had hij ooit opengebroken, dus was het gewoon toegankelijk. Ik smste Nermik of dat okee was. Dat was geen probleem en zo geschiedde. De bank stond er een maand of twee. In die tijd ben ik in de woning geweest (iedereen die bij mij langskwam wilde weten hoe een opgerolde weedplantage eruit zag), Nermiks vrouw, iemand van Woning bedrijf Rotterdam en twee loodgieters. Op het moment dat Nermiks vrouw de laatste spullen aan het verhuizen was, kwam Marieke polshoogte nemen of haar bank er nog stond. Tot haar grote schrik lag alleen de inhoud van de kussens op de plek waar de bank had gestaan. De 800 euro die ze ooit voor de bank had betaald was gereduceerd tot een beetje kusseninhoud. Toen was het de vraag wie het gedaan heeft, het leek wel een potje Cluedo. Was het de bevriende bovenbuurvrouw, de geïrriteerde huiseigenares, de brave ambtenaar of de beleefd ogende loodgieters? Ik was het in ieder geval niet. Marieke baalt.

We gaan chronologisch verder. 1 juni was de vliegramp met de airbus. Ik hoorde op de radio van een vliegtuig dat van de radar was verdwenen. Ik zat wat te schrijven en dacht: zolang die maar niet vanuit Brazilië is vertrokken. “Het vliegtuig is vanmorgen vertrokken vanuit Rio de Janeiro en was op weg naar Parijs”. Neeeeeeeeeeeeeeeee!!!! Mijn zusje was op dat moment in Brazilië en zou 1 juni terugvliegen. Het is al de derde keer dat mijn zusje met een vliegramp te maken krijgt. De eerste was de bijna-ramp met het Transaviavliegtuig op 24 december 1997. Ze was op vakantie geweest in Gran Canaria en zat in het vliegtuig dat uiteindelijk ‘slechts’ buiten de baan is geraakt en tot stilstand is gekomen in een weiland. De rukwinden van 35 knopen waren de boosdoeners. (http://www.evw.nu/media/Vriendin3-001.jpg) Als ze op een andere landingsbaan waren geland, was dit niet gebeurd maar helaas mogen vliegtuigen geen gebruik maken van andere banen vanwege geluidsoverlast. Het tweede ongeluk was op Phuket. Ze vloog toen ook naar Phuket, maar zat niet in het vliegtuig. Nu deze. Ik stuurde een bla bla smsje met als laatste vraag, zeg waar vlieg je eigenlijk mee? Maar ik kon niet wachten. Ik belde haar op en geïrriteerd nam ze op: “Ja? Ik zit in Brazilië hoor”. Al had ze me verrot gescholden, ik was ZO blij dat ze opnam. Ze wist nog niet wat er wat gebeurd was. Ze vloog enkele uren na de ramp precies dezelfde route als het ramptoestel. Ze hadden een goede vlucht zonder turbulentie. Netteke vertelde dat ze tijdens de vlucht veel had nagedacht over de slachtoffers. Ik herkende dat. Ik zat tijdens 9/11 in Boston en zou die dag terug vliegen. Omdat alle vluchten werden geschrapt, kon ik pas zondag 16 september weg. De 12 kapers die de twee vliegtuigen in de Twin Towers hadden gevlogen, waren op precies datzelfde vliegveld vertrokken. En dat blijft gedurende zo’n hele vlucht in je hoofd zitten: de slachtoffers hebben ook koffie gehad, film gekeken en naar de veiligheidsinstructies geluisterd.

De andere twee drama’s waren op werk. In het restaurant was een trouwerij van een heel leuk stel. Ik was de enige die op de partij werd gezet. De gasten wachtten nog op het eten en zaten wat te kletsen. De laatste twee gasten die aankwamen waren een oud werkneemster, Cynthia en haar vriend. Ik kon het altijd goed met haar vinden, maar toen mijn zakenpartner me oplichtte verloren we het contact. De laatste keer dat ik haar privé had gezien was met nog een andere meisje van kantoor. We zouden met z’n drieën gaan eten, maar het verliep anders. In de tram hoorden we overal om ons heen smsjes binnenkomen en telefoons afgaan, Pim Fortuyn was zojuist neergeschoten. We waren in shock. Ik had niet kunnen weten dat we luttele minuten na haar binnenkomst van een nieuwe shock af waren. Net toen mijn buzzer ging dat de voorgerechten klaar stonden, stormde de vader van de bruid binnen: “bel een ambulance, bel een ambulance”. De moeder van de bruid had een hartstilstand. Vanaf dat moment ging alles op de automatische piloot. Ik rende naar het restaurant om 112 te bellen en twee gasten renden met me mee. Ze schreeuwden of er een dokter in de zaal was en dat was niet het geval. Hun paniek was angstig hoorbaar. Vervolgens renden ze naar het restaurant naast de onze, waar ook een bruiloft bezig was en daar was wel iemand die kon reanimeren. De dame lag tussen twee auto’s in, in haar mooie bruidskleding. Het was een gruwelijk gezicht om iemand gereanimeerd te zien worden. De bruid raakte behoorlijk overstuur. Haar gegil zal ik niet snel meer vergeten. De ambulances waren binnen zes minuten ter plaatse, de vier politieauto’s waren er nog sneller. Noodsituaties en ik zijn elkaar niet bepaald vreemd, dus bleef ik erg rustig. Aanzienlijk rustiger dan normaal. Binnen stond een hoogzwangere vrouw te huilen, ook zij was behoorlijk overstuur. Omdat we niet wilden dat er nog iemand naar het ziekenhuis moest, ben ik haar gaan kalmeren. Verhalen over hun kindje deden wonderen. Ze vertelde breeduit en werd weer rustig. Alle aanwezige vrouwen waren zwanger, dus daar lag best een taak. Buiten werd ondertussen met man en macht geprobeerd het hart van de vrouw weer op gang te krijgen. Het duurde en duurde en duurde maar. Het arme bruidspaar moet door een hel gegaan zijn. Toen de dame eindelijk in de ambulance lag, kon ze haar dochter weer in de ogen kijken. Het hart was weer op gang gekomen. De ambulance moest nog even wachten totdat het ziekenhuis had aangegeven dat ze voorbereid waren en weer tikten vele minuten weg. Begeleid door vele politiewagens gingen ze uiteindelijk weg. Het bruispaar ging huilend in een van de politiewagens mee. Wat een triest gezicht om een bruispaar in een politiewagen te zien zitten! De mooiste dag van hun leven werd de zwartste. Cynthia en ik waren samen en weer in shock. Er bleven nog een tiental gasten achter die van de schrik bijkwamen in de ‘feestzaal’. De man die de reanimatie gedaan had, kwam een praatje maken. Hij was ook behoorlijk overstuur, het was zijn eerste keer op een mens in plaats van een pop. Het eten werd geannuleerd in en vervangen door soep en brood. Het bruidspaar had nog wel gevraagd of de gasten wilden wachten tot het moment dat ze uit het ziekenhuis kwamen, maar dat gebeurde niet meer. Later op de avond ging de beste vriendin van de bruid zelfs nog naar het ziekenhuis. Het ging niet goed en nog steeds niet. De bedrijfsleider liet weer eens blijken hoe goed ze door me perfect ‘op te vangen’. Gelukkig ben ik aardig wat gewend en kon ik het daardoor goed van me af zetten.

Helaas stond het volgende drama voor de volgende dag gepland. De bedrijfsleider belde me op om te vragen of ik alsjeblieft kon werken, het was erg druk. Dat deed ik met veel plezier, want ik wilde niet alleen thuis zitten. Binnen een uur hoorde ik een collega zeggen: “die vrouw heeft een verwaarloosd katje gevonden”. Op dat moment liet ik mijn werk even voor wat het was en nam een sprintje naar die vrouw toe. Twee prachtige maar angstige oogjes keken me aan. Ik was op slag verliefd. Op haar arm hing een slap rood wit gestreept katje. Het beestje was naast het terras gevonden waar ze een poging deed zich te verstoppen voor de honden. De dame in kwestie had ook honden bij zich, dus kon ze het beestje niet meenemen. Ik belde de dierenambulance die vertelde dat ze er pas over twee uur zouden zijn. Achter het restaurant bereidde ik een doos voor voor dat schatje. Het was een grote doos met luchtgaatjes, een bakje water en wat ham. Daar moest ze twee uur in zitten. Elke seconde op werk dacht ik aan dat diertje, dat waarschijnlijk door een of andere onverlaat achtergelaten was. Ik denk dat ze nog heel jong was, mager in ieder geval. Na twee uur kwam inderdaad de dierenambulance. Toen ik de doos opendeed, zag ze er alweer een stuk beter uit. Hij lag niet meer slap en gaf heel veel kopjes. De dames van de dierenambulance vertelden dat ze eerst helemaal nagekeken en opgelapt zou worden, daarna gecastreerd, ontwormd en zindelijk gemaakt. Wat leven we toch in een prachtig land! De dame die hem had gevonden heet Lucassen van haar achternaam, dus heb ik het diertje Lucas genoemd. Helaas mag ik in mijn huis geen dieren houden, anders had ze nu gegarandeerd op mijn schoot gezeten. Zeer geachte lezers, dit is een serieuze oproep; wie wil er een rood wit gestreept katje? Ik betaal mee aan de asielkosten en zorg er zelfs voor tijdens vakanties. Het zou me echt heel erg gelukkig maken!! e@evw.nu.

Er staan spannende weken voor een lieve vriendin te wachten. Tosca, de moeder van mijn vermoorde vriendin Naomi, en alle andere nabestaanden moeten de komende week weer naar de rechtszaal waar het hoger beroep dient tegen de moordenaars. Tot nu toe hebben de drie in Nederland verblijvende moordenaars levenslang gekregen, maar ze gingen in hoger beroep. En dat is afgelopen week begonnen. Het AD had het niet mooier kunnen verwoorden: http://www.ad.nl/rotterdam/3287058/Hopen_op_weer_drie_keer_levenslang.html Duimen voor drie maal levenslang!

Zo. Twee turbulente maanden staan weer op papier. Ik dacht dat ik alles goed verwerkt had, maar de hoeveelheid tissues die er doorheen zijn gegaan tijdens het schrijven van deze blog doet iets heel anders vermoeden.