De wraak van de kikker

Goed. Een gastblog dus. Ik heb het geweten. De weken voor de gastblog liep Rachid met zelfingebeelde duivelshoorntjes handenwrijvend moehaha-achtige geluiden te produceren. Er zou me heel wat gaan gebeuren. Het leed zou geschieden, de wereld zou de waarheid leren kennen en een verplichte emigratie zou in de lijn der verwachtingen liggen. Maar… zulke rare dingen had ik toch niet gedaan in Portugal? We hadden op het missen van slechts één vliegtuig geen pech gehad en al met al hadden we best een leuke tijd samen. Heel even kreeg ik een beetje spijt van mijn ongecensureerd-belofte, maar verstandig als ik soms ben, besloot ik de gastblog af te wachten. Na een maand en een dag na mijn kwaliteitsblog, kreeg ik een smsje. “AF!” Het was erger dan ik dacht, ik werd een prinsesje genoemd en dat ligt gevoelig. En niet omdat ik hem in Portugal verplichtte tot langdurig wachten en keuren in schoenenzaken, juweliers of merkwinkels, klaagde ik nergens over, hoefde hij geen Sex and the City of Desperate Housewives te kijken of heb ik ook niet met mijn armen over elkaar stampvoetend aandacht geëist. Neen, ik sliep wat meer dan hij. Conclusie: prinsesje. Menig lezer sprak me erover aan en een nieuwe reputatie was geboren. Rachid werd ook nog eens bedolven onder complimenten. Een prinsesje... Ik wil even openlijk kwijt dat ik het er niet mee eens ben!

Ook het kikkerrijk was het er niet mee eens en nam op ludieke wijze wraak. Rachid heeft een zwart poesje van een paar maanden oud, erg ondeugend maar vooral erg nieuwsgierig. Het viel me op dat ze erg netjes is vergeleken met de katten die ik vroeger in huis had; die kotsten nog wel eens. Ik had het nog niet gezegd of ik kom half onder de bank een berg kots tegen. Terwijl ik het tegen Rachid zeg, krijg ik een blik die neerkomt op: “ahhh, wil jij het opruimen?” Ik pak een stuk wc papier en wil het hoopje met twee handen oppakken. Toen gebeurde er niets wat ik totaal niet verwacht had, het hoopje kots begint te bewegen in mijn handen! Mijn gil was in geheel Rotterdam Zuid te horen. Het was geen kots, het was iets dat leefde. En jawel, het kikkerrijk had hun grootste en meest onaantrekkelijke pad gestuurd om de vorige blog te wreken. De adrenaline stroomde welig. Rachid is gelukkig niet snel bang en pakte het beestje op en bestudeerde hem goed. Ondertussen werd ik uiteraard non-stop voor prinsesje uitgemaakt. Het poesje had de pad van buiten in haar bek meegenomen door op een kliko te springen, daarna op een schuur en daarna op het balkon. Om er waarschijnlijk de hele nacht mee te spelen. Maar de pad was niet gewond. Waarschijnlijk het eerste beestje van velen die door het zwarte monstertje mee naar binnen genomen gaan worden. Bij voorkeur niet gewond.

De afgelopen maanden verliepen voor mijn doen heel relaxed, op twee grote drama’s na. En een kleine, mijn column voor dat reisblad gaat niet door. De hoofdredacteur heeft het format zo omgegooid dat er geen ruimte meer was. Zucht. De lijn van de zomer werd ook in de herfst doorgezet met heel veel ondernemen. Rachid blijkt niet alleen een perfect festivalgenootje, maar ook een theater-, voetbalstadion-, concert-, skate-, restaurant- en kroegmaatje. In het Crooswijkse restaurant, hetzelfde als waar ik ooit sprinkhaan, kameel, krokodil, struisvogel en kangoeroe at, voegde ik zebra aan mijn illustere lijstje toe. Het is te hopen dat dat deel van het dierenrijk géén wraak gaat nemen… Dieptepunt onder de restaurants was het Japanse restaurant Yamoto. We kwamen om 19.15 binnen en stonden pas 23.30 pas weer buiten. Het voorgerechtje tonijn liet maar liefst twee uur op zich wachten. Nimmer werd een bedreigde diersoort zo snel verslonden. Menig cabaretier ontkwam ook niet aan onze aanwezigheid. We zagen Javier Guzman, Klaas van der Eerden, Roué Verveer en Katinka Polderman. Vooral Javier Guzmans show vond ik een aanrader. Voor het eerst bezochten we een televisieprogramma, De Wereld Draait Door. Even daarvoor waren we bij de boekpresentatie van Leo verheul geweest, de oom van Naomi. Hij heeft een boek geschreven over de drie voetbalvoorzitters Harry van Raaij, Michael van Praag en Jorien van den Herik, genaamd De Voorzitter. Het eerste exemplaar werd door Leo Beenhakker in ontvangst genomen. Alle aanwezigen zaten niet veel later bij De Wereld Draait Door aan tafel. Na afloop was er een borrel, waar ik een andere oom en tante van Naomi leerde kennen. Mijn grote vriend Hugo Borst was er ook. We stonden buiten toen een kort gesprek plaatsvond tussen Leo en Hugo, twee goede vrienden van elkaar. Leo vroeg waar ik bijstond aan Hugo:”Vind jij nou ook niet dat ze fantastisch kan schrijven?” Hugo’s antwoord was kort maar krachtig: “Nee”. Waarop Leo vroeg:”Heb je wel eens wat van haar gelezen dan?” Hugo’s antwoord was weer kort en krachtig: “Nee”. Het werd een rare dronken avond die eindigde met een merkwaardige voetbalruzie tussen Rachid en Hugo Borst, die glorieus gewonnen werd door Rachid. Of ik daar als Spartaan blij mee moet zijn weet ik niet, maar iedereen die Hugo Borst publiekelijk voor lul zet, mag op mijn goedkeuring rekenen.

Ook zagen we weer veel live muziek. Zo bezochten we onder andere het concert van Fleetwood Mac. Iedereen heeft wel een top 3 van favoriete muziek, al zal deze vaak veranderen. Bij mij staat ‘ie eigenlijk al jaren vast. Op nummer een staat Sarah van Fleetwood Mac. (op twee staat Johnny Cash met Hurt en op drie Massive Attack met Angel. Zo, u kunt weer rustig slapen.) Ik wilde dan ook per se naar het concert om het mooiste liedje allertijden live te zien, maar dat was stijf uitverkocht. Een aantal serieuze pogingen via de organisator en manager verder hadden we nog steeds geen kaartjes. Met een zak vol geld liepen we uiteindelijk naar Ahoy in de hoop niet opgelicht te worden door een zwarthandelaar, als die er überhaupt al waren. Onderweg naar Ahoy hadden we al beet. Een oude vriend van Rachid was ook onderweg naar Ahoy om zijn kaartjes te gaan verkopen. Voor een schijntje van de prijs stonden we een uur later met tranen in de ogen (ik dan, dat doen prinsesjes bij goeie muziek) bij nummer als Seven Wonders, Rhiannon, Go Your Own way, Little Lies en het bloedstollend mooie Sarah. Het publiek was een heel verschil met wat we gewend zijn; de voormalige hippies kletsen tijdens het concert vooral gezellig bij, heel rumoerig. Het personeel van Ahoy gedroeg zich ook heel anders en renden met zaklampen door het publiek om te kijken waar die ene sigaret gerookt werd. De oudjes van Fleetwood Mac gaven een indrukwekkend (lang) concert en geheel tevreden schepten we in menig kroeg op dat wij er bij waren geweest. Ook zagen we de Dijk en Pete Philly en Perquisite, die die avond een Gouden Kalf won. We vierden het met een glas champagne met de band zelf.

Het andere live optreden was een bijzondere. Ik werd een jaartje ouder en dat beloofde wat. Op zijn verjaardag had ik zover gekregen dat de Virtuoze Matrozen een liedje voor Rachid zongen, nu was het zijn beurt. Eerst aten we een hapje met wat vrienden bij Hiernaast in Delfshaven, om vervolgens daarnaast te gaan borrelen. Bij binnenkomst stond er een jongen met een indrukwekkend geluids- en lichtsysteem zijn gitaar te stemmen. Ik werd voorgesteld en het bleek mijn persoonlijke live artiest te zijn! Zeker een van de mooiste kado’s ooit. Hij speelde de hele avond alleen maar muziek die ik goed vond, hoezee. Ook speelde een vriend van Rachid, Richenel een aantal nummers van de Counting Crows en een van hem zelf. Een hele eer om twee van zulke talenten voor mijn verjaardag te krijgen. Toen Rachid de gitaar pakte, begon de kroeg ineens spontaan het Feyenoordlied te zingen. We kunnen concluderen dat ik hem die avond niet heb zien of horen zingen.

In mijn laatste blog schreef ik over het avontuurlijke leven van Herman Harmsen, de veiligheidcoördinator van Sparta. Binnen een paar uur kreeg ik het verzoek van de ITWM (In The Winning Mood) om dat deel op hun site te mogen plaatsen. ITWM is een zeer kritische Sparta fansite, waar mensen anoniem kunnen reageren. Die dag had ik vele honderden hits op mijn blog, ik verwachtte een storm van kritiek, maar die bleef -helaas- uit. Een van de eerste reacties was: “Als tie werkelijk zo eng is gaat ze er nog last mee krijgen...” Niet dus, niks. De grootste kritiek ging over Herman, maar gelukkig had ik er ook eentje. Een reaguurder onder de naam RoofSide haalde snoeihard naar me uit: “Schei toch uit Eveline, ga je eerst maar eens bewijzen als Spartaan, je in een Fnooit shirt laten hijsen is echt not done.” Not done? Een voetbalscheldpartij op zijn Spartaans, haha. Andere reacties die het vermelden waard waren: “Jaren achtereen heb ik als steward dienst gedaan bij Sparta en altijd een goede band gehad met de supporters echter door toedoen van Harmsen heb ik mijn werkzaamheden bij Sparta beëindigd, hetgeen mij de eerste tijd veel pijn deed, maar was uiteindelijk beter dan het juk van Harmsen te dragen en ik weet dat veel oudgedienden er hetzelfde over denken. Op dit moment is er ook veel ongenoegen bij diverse stewards.” En: “Herman Harmsen en de agressors aanpakken? Dat is net als vragen aan George Bush om president van Iran te worden.” Ik schreef het vlak voor 18 oktober, een belangrijke dag in het leven van een Spartaan, de derby op het Kasteel. Voor de niet-voetballiefhebbers onder de lezers…. 2-1!! Feyenoord verloor voor de derde keer op een rij op het Kasteel, wat gelijk staat aan tien jaar gesprekstof voor Spartanen en tien minuten voor Feyenoorders.

Een fraai staaltje toeval: Via Facebook heb ik nog steeds contact met de meeste tsunami-collega’s, zoals met de Nederlandse Karin. Zij werkte destijds in de duikgroep en bracht haar dag grotendeels onder water door, waar ze ook puinruimde. Ze bracht vele maanden op Phi Phi door. Toen ze net een dagje terug was bezocht ze een wedstrijd van Sparta en zat stomtoevallig naast me op de tribune. We hielden contact en afgelopen maand hadden we weer eens afgesproken. We aten wat bij Café Rotterdam en hadden het langdurig over de tsunami en Thailand. Bij thuiskomst kreeg ik een sms’je van haar dat er een tsunamiwaarschuwing bij Thailand van kracht was. Net als vijf jaar geleden zat ik aan mijn computer en televisie geplakt. Het was afwachten. De volgende dag bleek dat er geen tsunami bij Thailand had plaatsgevonden, wel bij Samoa. Bekende beelden in een onbekend gebied namen mijn televisie over. In totaal zijn 180 mensen omgekomen door een golf van maar liefst veertien meter. Vier weken later stond ik weer eens op een Thaise beurs, dit keer in Rijswijk. Niet geheel onverwacht sprak ik drie dagen lang over de tsunami en alles wat daarmee te maken heeft. Op een gegeven moment checkte ik het nieuws op mijn mobiel toen ik tot mijn schrik zag dat er weer een beving was geweest bij Indonesië, die ook een tsunamiwaarschuwing tot gevolg had, met name voor de Molukken. Een man die aan mijn stand stond vroeg wat er was en ik legde het uit. Hij schrok ervan omdat zijn beste vriend net naar de Molukken was afgereisd. Vanaf dat moment was ik de tsunamiwaarschuwingdeskundige en kwamen mensen geregeld vragen hoe het met de situatie was. Godzijdank bleef die tsunami uit en bleef de schade in Indonesië beperkt. Slechts anderhalve week later een soortgelijk verhaal. Ik was op bezoek bij de KRO waar ik twee uur lang gefilmd werd terwijl ik over de tsunami en mijn werk praatte. Na afloop moest ik op iemand wachten en pakte de krant om de tijd te doden. Tot mijn eigen verbazing stond er op de voorkant dat er een nieuwe tsunami in de Stille Oceaan was geweest die 19 doden tot gevolg had gehad. Ik durf heel even niet meer over tsunami’s te praten… Lang gaat dat overigens niet duren, omdat er overmorgen vanaf Schiphol een vliegtuig met bestemming Bangkok vertrekt, met daarin mijzelf alsmede Rachid. Tada! Na vijf jaar ga ik terug naar Thailand! De opnamen van de KRO heb ik vanwege omstandigheden afgezegd. Ook zal ik niet met Boris gaan, alhoewel we de afgelopen jaren aardig wat werk en tijd gestopt hebben in onze tsunamidocumentaire. Rachid wist me te herinneren dat we vijf jaar geleden een aantal gesprekken hadden gevoerd om samen te gaan. Dat ging destijds niet door, nu wel. We zijn er ook met Kerst tijdens de herdenkingen. Nou maar hopen dat een nieuwe tsunami uitblijft.

Van goed nieuws over naar slecht nieuws. Op de dag dat we terug kwamen uit Lissabon, kreeg ik een telefoontje van mijn zusje. We wisselen onze gebruikelijke kwaliteitsonzin uit totdat haar stem veranderde. Er was nieuws. “Het gaat over papa.” Mijn vader en ik hebben de afgelopen jaren weinig contact gehad. Hoe het met hem ging of wat hij meemaakte, hoorde ik van mijn zusje en dat was dat. Ik zat tussen ‘het is toch je vader’ en ‘geen contact bevalt ons beiden beter.’ Het contact werd hersteld toen ik in Thailand mijn nieuws van de beginnende kanker hoorde. Ik belde ‘m onverwachts op en zonder dat we contact hadden, had hij al het internet afgestruind om te kijken wat ik precies had en hoe erg dat was. Hij wist alles, een bijzonder moment. Desondanks verwaterde het contact weer. Mijn zusje had geen goed nieuws. “Papa heeft slokdarmkanker met uitzaaiingen naar keel en alvleesklier. Papa heeft niet lang meer te leven.” Mijn hart stond stil en de tranen vloeiden rijkelijk. Het is toch je vader. Ik beloofde mijn zusje dat hij in de laatste maanden van zijn leven weer twee dochters had. Inmiddels heeft hij de chemo afgemaakt en voelt hij zich wat beter. Dat Ramses Shaffy aan afgelopen week aan dezelfde ziekte overleed maakte het er niet makkelijker op. Succes papa, we gaan er een mooie paar maanden van maken. En misschien wel paar jaar? We zijn nou eenmaal onkruid!

Even een stukje historie. In een koude januarimaand in 1917 werd Johanna Paulina Elisabeth de Kievit geboren, mijn oma Betsy. Ze was het enige kind van mijn overgrootouders die een bakkerij in Oostvoorne hadden. Ze maakte haar lagere school af en werd meteen daarna aan het werk gezet om de bakkerij te schrobben en brood rond te brengen. Dat deed ze in de Ford van haar vader. Saillant detail is dat ze pas op haar 43e haar rijbewijs haalde. Ze was een graag geziene dame in Oostvoorne. Mijn overgrootopa was erg succesvol en hij kon in 1933 in totaal negen grote huizen laten bouwen voor 1500 gulden per stuk (!). Vier dezelfde huizen naast elkaar kregen de namen Johanna Paulina Elisabeth de Kievit en Betsy mocht de eerste steen leggen. In een van die huizen ben ik niet alleen verwekt, maar ook geboren en getogen. In 1937 leert ze tijdens een fietstochtje een knappe Rotterdamse jongen kennen. Hij vraagt haar of ze zin heeft om mee te gaan naar het strand, wat ze doet. Ze krijgen verkering en zeven jaar later trouwen ze. Het is mei 1944 en de meeste bruiloftsgasten komen vanuit het zwaar getroffen Rotterdam. Omdat haar ouders een bakkerij hadden, was er genoeg te eten wat vooral de hongerige Rotterdamse gasten niet slecht uitkwam. Vanwege het eten werd het een huwelijk om nooit meer te vergeten voor velen. Samen fietsen ze wat af en bezoeken vele herbergen in Nederland en omliggende landen, hun grote hobby. Een andere hobby is het folkloristisch beschilderen van dienbladen, die mijn opa weer maakte. Drie jaar later, twee jaar na de oorlog wordt mijn moeder geboren. Er volgen nog twee zoons en het gezin is gelukkig.

Als de kinderen het huis uit zijn reizen ze samen heel Europa rond, voor die tijd heel bijzonder. In 1975 wordt het eerste kleinkind geboren, moi. Vroeger vonden ze het geweldig om met mij van Kijkduin naar Scheveningen te lopen over het strand, bij voorkeur in het slechtste weer denkbaar. Als dank (of omkoping) kreeg ik bij aankomst in Scheveningen een Raider, de voorganger van de Twix. Mijn opa en oma waren voor mij heel speciaal, ze vormen de spil in de weinige echt leuke herinneringen die ik aan mijn kindertijd heb. Mijn opa was heel oud toen hij niet goed werd. Zijn gezondheid ging achteruit, toen hij in hun huis in Voorburg beneden besloot te gaan slapen. Mijn oma zorgde voor hem. Op een gegeven moment gebeurde er iets vreselijks. Mijn oma was iets aan het schoonmaken toen ze viel. Ze brak haar enkel en niet zomaar; oma’s voet stond bijna haaks op haar been. Opa lag op zijn bed in de woonkamer en zag alles gebeuren. In de keuken stond een pannetje op het vuur. Ondanks haar tachtigjarige leeftijd, kroop ze op handen en knieën, met een enkel die schuin op haar been stond, naar de keuken om het vuur uit te zetten en redde zo haar eigen leven en die van mijn opa. Dit maakte zo’n indruk op mijn opa dat hij nooit meer echt hersteld is. Na 61 jaar samen geweest te zijn, overleed mijn opa. Hij overleed in een verzorgingtehuis in Voorburg op een zondagavond in februari om half acht.
Toen ik in de zomer van 2007 even in Oostvoorne woonde, was oma wekenlang op bezoek. Je kan je voorstellen dat iemand van 31 niet zit te wachten om in hetzelfde huis te wonen met haar grootmoeder, maar niets is minder waar. Ik genoot ervan. Ik keek vooral naar de dingen die we gemeen hadden. Zo kon ik echt genieten van haar slappe lach tijdens “Schone Schijn” of tijdens shows van Andre van Duijn. Ze kreeg vaak vriendinnen over de vloer. Mijn omaatje was een vrouw waar ik echt tegenop keek; een dame van stand. Als ze haar vriendinnen over de vloer had, vond ik het niet meer dan normaal dat ik alles voor ze deed. Oma natuurlijk helemaal trots. Een keer had ze haar vriendin Maria op bezoek. Ze zaten lekker in de tuin in het zonnetje, ik zorgde voor thee en koekjes totdat ze me zat werden. Op een gegeven moment gebeurde er iets geks. Zowel oma als Maria had ineens een bloedvlek op haar been. Ik schrok me dood maar de kranige negentigers hadden een opmerking over hoe vaak dat gebeurde. Helaas was dit niet zomaar een bloedvlek. Mijn oma ging naar de dokter en vanaf dat moment ging het hard bergafwaarts. Van de bloedvlek terwijl ze lekker zat te kletsen tot de opmerking van mijn moeder dat ze weg moest uit haar huisje en naar een verzorgingstehuis moest. Mijn trotse oma in een verzorgingstehuis? Gelukkig werd ze liefdevol opgevangen. Het duurde een paar maanden tot we erachter kwamen dat mijn trotse oma een hulpbehoevende senior was geworden. De vrouw van de oudste broer van mijn moeder, tante Corry, verzorgde haar totdat het niet meer nodig was en de professionals het definitief overnamen. Oma werd steeds vergeetachtiger en ze bleef dezelfde dingen herhalen. Een daarvan was de wandeling van Kijkduin naar Scheveningen met opa en mij. Ondertussen bleef ze wel haar andere grote hobby uitvoeren; breien. Vooral voor Roemenië, daar had ze wat mee. Ze heeft in haar leven vele honderden zo niet duizenden truien gebreid voor de minder bedeelden.

Een paar keer bezocht ik mijn omaatje in dat verzorgingstehuis met mijn moeder, wat niet echt erg vrolijk maakte. Had oma dit zelf wel gewild? Op een willekeurige donderdagavond had ik ineens zin om mijn oma’s recept te maken, rauwe andijviestamppot met ballen en een kuiltje jus. Ze had me ooit haar ‘geheime’ recept gegeven. Die avond moesten de aanwezigen horen hoe ik dit van mijn oma had geleerd en hoe belangrijk ze voor me was. De volgende dag stuurde ik mijn moeder een sms’je dat ik snel weer langs oma wilde. Mijn moeder sms’te terug dat we dat dinsdag zouden gaan doen. Een uur later stuurde ze heel een ander sms’je. Dat het niet zo goed ging met oma en of ik even wilde bellen. Mijn moeder vertelde het vreselijkste wat ze me ooit had verteld. Het ging niet goed met oma en ze zou zo snel mogelijk bellen als het voorbij was. Mijn lieve trotse sterke oma lag aan allemaal slangetjes en aan het zuurstof. Maar niets daarvan zou haar beter maken, het was slechts een kwestie van tijd. Twee weken na het nieuws over mijn vader… Zondagavond 4 oktober waren Rachid, mijn zusje en ik in een restaurant in Brielle. We rekenden net af na een relatief relaxte avond, toen mijn moeder belde. Het is gebeurd, oma is overleden. Mijn trotse, altijd goed gehumeurde, altijd tevreden, wijze, creatieve maar vooral lieve oma is niet meer. Oma en opa zijn weer samen. Alle twee gestorven in hetzelfde verzorgingshuis op een zondagavond en allebei om half acht. Mijn oma is 92 geworden, ze heeft drie kinderen gehad, zes kleinkinderen gehad en zelfs een achterkleinkind. Ze heeft –denk ik- het leven gehad wat een vrouw uit 1917 had gewild. Rust zacht lieve oma Betsy, het is niet in woorden uit te drukken hoeveel ik u mis.