Happy Sinterklaas!!

Alhoewel er weinig exotische gebieden boven mijn stukje staan, toch een stukje blog.

Eind oktober, 24 oktober om precies te zijn, vloog ik terug van California naar Nederland. De daaropvolgende twee weken zouden geheel in het teken staan van mijn boekpresentatie en tevens dertigste verjaardag, wat op vrijdag 4 november gepland stond. John had al gezegd dat het echt onmogelijk was dat hij zou komen, wat me niet echt blij maakte. Maar zijn financiele situatie was na zijn ontslag en de aankoop van Jenny inderdaad zodanig slecht dat ik hem ook niet meer verwacht had.

Gelukkig waren er nog andere zaken die me wel blij maakten, zoals de toezegging van Hugo Borst om het eerste exemplaar aan te nemen. En Restaurant Thai Thani die me honderden hapjes toezegde en meteen Singha Bier regelde. Maar vooral het enthousiasme van de mensen om me heen maakt een mens gelukkig!

Het zal niemand verbazen dat ik het feest gepland had in het supportershome van Sparta. De dag voor het feest zouden mijn kindertjes dan ook alvast aankomen bij het Kasteel. Tussen negen en zes, u kent het wel. Ik dacht slim te zijn door geen pakje sigaretten te gaan halen tussendoor. Om 09.15 was ik die ochtend aanwezig en om 20.15 vertrok ik pas weer. Zonder boeken. Elf uur lang wachten op niks is echt geen pretje. Gelukkig had ik tegelijkertijd een twee uur durend interview met Arend Hulshof van het Algemeen Dagblad, met alle gevolgen van dien (wakker worden en je eigen kop enorm groot in de krant zien staan kan een beangstigende ervaring zijn).

Vrijdag, de dag van het feest, kreeg ik een telefoontje van de uitgever: de boeken waren er niet omdat ze nog niet klaar waren. Grrrrrr...... Uiteindelijk werden een paar uur later 200 i.p.v. 500 boeken gebracht en dan niet gelamineerd. Maar ik had tenminste iets om te verkopen. Door alle stress had ik helemaal vergeten te eten of mijn praatje voor te bereiden.

Om 20.30 was het zover. Ik pakte de microfoon en ging voor de leukste groep mensen in de hele wereld staan. Eenmaal alle blikken op me gericht, zakte ik haast door mijn overdreven bibberende beentjes heen van de zenuwen. Totdat er op het raam geklopt werd. "Sjeezus", dacht ik nog, "die zenuwen doen me hallucineren, het lijkt wel of John daar staat". Eén seconde stond ik aan de grond genageld met een miljoen gedachten tegelijkertijd. Terug op aarde liet ik mijn publiek voor wat 'ie was en vloog hem buiten om zijn nek. Een aantal vriendinnen kregen per direct last van een lichte zout-water-ophoping in de ooghoeken. Hoe romantisch! Helemaal op eigen risico en zonder hulp van een corrupte vriendin of zusje, was hij naar Rotterdam gegaan vanuit Los Angeles. Alsof ik niet al genoeg stond te bibberen...

But: the show must go on. Hormonen of geen hormonen. Dus pakte ik de microfoon weer en nodigde Hugo uit mijn eerste exemplaar in ontvangst te nemen. Hugo begon meteen over sex te praten. En daarna over hoe vreselijk Amerika wel niet is. En Bush. Hij had er zin an want we hebben daar vele, vele minuten gestaan. Maar wel een enorme eer natuurlijk om mijn boekie aan een bestsellerschrijver te overhandigen! In mijn ooghoek zag ik hoe de ene na de andere vriendin John besprongen om hem op zijn gemak te stellen. Maar natuurlijk ook om hem even te keuren na al die vele opschepperijen van zijn vriendin.

Plotsklaps zag mijn nabije toekomst er heel anders uit, met als trefwoorden: klompen, kroketten en coffeeshops. John moest natuurlijk wel even zien waar zijn vriendin vandaan komt! Immers, hij had me ook meegenomen naar Vegas, Grand Canyon en Hollywood. Nu was het dan de beurt aan Madurodam, Oostvoorne en Sparta.

We spraken af dat hij elke dag iets Nederlands moest doen of eten. Daar was hij voorzichtig al mee begonnen in Thailand. Zijn favoriete Nederlandse woord is 'sinasappelsap', dat heb ik wel duizend keer moeten aanhoren. Eén avond zaten we in onze hotelkamer in Chiang Mai (in Noord-Thailand) in de raamopening te kijken naar het centrale plein waar een concert aan de gang was. Hij keek me aan en vroeg: hoe zeg je "get" in het Nederlands. "Pak, hoezo?" Opeens strekt meneer zijn arm uit, wijst naar de koelkast en zegt: "Pak sinasappelsap vrouw. Noe!" Ik had beter niet zo hard moeten lachen die avond, want vanaf dat moment moet ik van alles voor hem pakken.

John was de woensdag voor het feest al in Rotterdam aangekomen en had een weinig romantische pauperkamer in het Martime Hotel. We gingen die avond nog even een nachtkroeg in in de Witte de Withstraat en gingen bij daglicht pas naar bed. De volgende dag, u raadt het al, hondsberoerd van de wijn op weg naar het Verre Oost-voorne.

Je zou denken dat er tussen Nederland en Amerika weinig culturele verschillen zijn. Dit is echter net zo waar als Bush een goede president is. Ik heb me vreselijk verbaasd over de dingen die John opvielen. Onderweg naar Oostvoorne bijvoorbeeld viel hij op Spijkenisse Metrocentrum helemaal stil. "Schit-te-rend!" Hij vond het station prachtig. Elk boutje moest bekeken en het vakwerk moest besproken worden, alsof het over de Sixtijnse Kapel ging. Ook mijn zusje bleek een verborgen kunstwerk in haar huis te hebben. Bij het betreden van haar huis in Brielle zei hij: "Leuk hui......WAUWWWW!!! Die verwarming!!!!" Mijn zusje heeft een verwarming met van die verticale buizen. Dat had hij nog nooit gezien en heeft zich er samen met de trotse bezitters van de verwarming lang over staan vergapen.

Een aantal Hollandse producten was een doorslaand succes. Zo namen we op dat prachtige Spijkenisse metrostation een oliebol. Een groot succes. Het ging zelfs zover dat elke keer als hij een wijntje of biertje dronk er een enorme oliebollendrang bestond. Door hem "I really need oliebolly" genoemd.

Zacht zoete drop was tevens een groot succes met verslavende gevolgen. Geen zakje werd halverwege afgesloten en in de kast gezet. Het leek me een goed idee om hem dan meteen zacht zoute drop te laten proeven. Hoopvol stopte hij er eentje in zijn mond. Ineens vertrok zijn hele gezicht en nam zijn gezicht de positie in die 't ook had toen we in Chiang Rai bamboewormen aten. Met veel lawaai werd het dropje terug de wereld in geworpen. Zout snoep is geen succes voor Amerikanen. Hij begrijpt niet hoe we dit kunnen eten, laat staan lekker vinden. Zo was hij in het begin ook over patat met mayonaise, maar na twee weken Holland werden de frietjes toch echt door ons beiden voorzien van een dikke dikke laag eerlijke Hollandse mayo. Ook vond hij boterletter, kroketten, speculaas, pepernoten, broodjes kaas erg lekker. Misschien had ik hem dat niet allemaal op een dag moeten laten proeven. Hem een haring laten proeven heb ik opgegeven.

Wat hij ook leuk vond was toen hij hoorde dat het gebruikelijk is mijn erg knappe vriendinnen drie maal te zoenen, zowel bij binnenkomst als bij afscheid.
Een ander Hollands iets wat hij heel erg leuk vond was Sinterklaas. Het sprak hem erg aan dat we als volwassenen dingen voor elkaar maken en daar dan een kadootje in verstoppen, en dat begeleid door een persoonlijk gedicht. En dan niet een kado voor vele honderden euri, maar gewoon een kadootje uit het hart (of uit zo'n schunnige winkel) van een paar euri. Als kunstenaar vond hij het veel leuker om iets voor iemand te maken. En te moeten dichten. En eigenlijk is dat ook veel leuker!

Afgelopen Sinterklaas (toen John helaas alweer in Amerika was) vierde ik bij Inn Ling en Remco en hun drie kleine meisjes die allemaal nog geloven. Trots dat hij de datum onthouden had, belde hij op: Happy Sinterklaas!!

Wat ik zelf een groot verschil vond met Amerika is uit eten gaan. Een dag hadden we de hele dag geverfd en hadden oude kleren aan die meegeverfd leken. 's Avonds wilde ik John trakteren toen ik had gehoord dat ik helemaal helemaal kankervrij was. Na het douchen trok ik nette kleren aan, mooie ketting aan, parfummetje op en mevrouw was klaar om te gaan uiteten. Meneer daarentegen zat nog steeds met zijn verfkleding op de bank te wachten. "Wat doe jij nou?" "We gaan toch uiteten?" "Ja, we gaan inderdaad een hapje eten, ja" Oh, Oh! We gingen naar zijn stamrestaurantje Cedar Glen Inn. We gingen zitten en John hield voor de gezelligheid zijn jas aan. We bestelden, kregen na vijf minuten ons borden en meteen de rekening op tafel, aten het op, rekenden af en stonden 25 minuten en veel vlees later weer buiten. Goed. Toen ik een wijntje na het eten bestelde, wat ik in Nederland in het kader van natafelen wel eens doe, keken de serveerster en John elkaar ongelovig aan, de rekening lag er toch al? De serveerster raadde ons aan een fles wijn bij de avondwinkel te halen en die lekker thuis op te drinken. Dit was wel even anders toen John in Nederland was. Met zijn nieuwe Nederlandse vrienden heeft hij vele avonden de hele avond aan tafel doorgebracht.

Bijna drie weken is John hier geweest en is helaas alweer een poosje terug in Amerika. Hij probeert daar een dollartje bij te verdienen met kunst-in-opdracht-opdrachten. In Amerika is het personalizen van zaken helemaal in. Zo word je bijvoorbeeld in de Horeca vaak aan een enorm kruisverhoor onderworpen als je wat bestelt. Als je koffie bestelt, krijg je de vragen; small, medium of large koffie? Honing of suiker? Wat voor soort suiker? Wil je er melk in? Wat voor soort melk? Wil je er een smaakje in? En zo ja, welke? Aaarghh, breng me gewoon een koffie. Noe! John kijkt dus nu of er markt is voor op maat gemaakte kunst. Momenteel maakt hij openhaard deuren voor een rijke dame in Arrowhead.

Met Kerst zullen we helaas ook niet samen zijn. Het wordt de eerste Kerst waarin de Kerstliedjes over mij gaan; 'It's Gonna be a Cold en Lonely Christmas' en natuurlijk de legendarische 'All I want for Christmas is You-oehoehoe!' Frank, heb je eigenlijk al beseft en gevierd dat je eindelijk van dat nummer en bijbehorden meezingen af bent?

Als de ambitieuze kerstkaart versturende lezer het leuk vindt John ook een kerstgroetje te sturen, is hier zijn postadres:

John Ramsay
P.O.Box 1115
Cedar Glen
CA. 92321
Verenigde Staten

Wens ik verder de lezer die zich door deze monoloog tot hier heeft heen geworsteld (respect!) hele relaxte Kerstdagen en een onvergetelijk Oud & Nieuw. Sluit ik af met een goede voornemens tip: laat volgend jaar eens een droom uitkomen. Ik kan het iedereen aanbevelen!

Ik hoop ook dat de lezer Tweede Kerstdag heel even stil staat bij de ramp die zich een jaar geleden afspeelde. Denk daar maar aan als u zich bijvoorbeeld ergert over hoe klein uw huis is; miljoenen mensen zouden willen dat ze een huis hadden om Kerst in te vieren!