Amerika op haar leukst

Toen ik in 2005 uit Thailand terugkwam, besefte ik meer dan ooit dat het leven kort en relatief was. Ik maakte onder andere een ambitieuze lijst met "Te doen in dit leven" en nam me stellig voor die langzaamaan te gaan afwerken. Een boek uitgeven en een foto expositie heb ik al door kunnen strepen. Een van de redenen om naar San Francisco te gaan was omdat op datzelfde lijstje ook een bezoekje aan Alcatraz stond; de voormalige gevangenis op het eiland in de baai.

Toch was naar Alcatraz racen niet het eerste wat ik deed. De eerste dagen bestonden vooral aan langzaam wennen aan een heel andere omgeving dan ik de afgelopen maanden gewend was, mijn eigen en zelfgecreëerde gevangenis. Ik zat vaak met een bak koffie op Union Square of zwierf rond door San Fran. Ik maakte een vaartochtje rondom Alcatraz en onder de Golden Gate Bridge die mystiek door mist verborgen werd. Ook maakte ik een Beat-stadswandeling; the Beats waren de voorgangers van de hippie beweging die zo bekend werd in San Francisco en boekte ik samen met een Engels meisje een dagje Muir Woods in combinatie met wijnproeven. Muir Woods is een momumentaal bos met sequoia’s, bomen met de hoogte van een flat. Ik dacht dat dat een prima dagje zou worden met ’s ochtends wat door de natuur banjeren en ’s middags proeven van wat de natuur zoal voor lekkers kan voortbrengen. Maar helaas. Het was oogsttijd voor de wijn, waardoor het programma omgegooid werd en we eerst begonnen met wijnproeven. Om 11.00 had ik al twaalf verschillende wijnen geproefd. Er stonden wat beschrijvingen bij zoals: een ideale ochtendwijn... Met een giechelende groep volwassenen trokken we later door het bos, wat mede door de alcohol een vrij vlotte wandeling werd. Na afloop gingen we met nog iemand wat eten bij de Italiaan toen we per ongeluk terecht kwamen in een kroegentocht van een hostel. Het laatste wijntje van de dag was nog niet gedronken....

De eerste paar dagen verbleef ik in het leuke kamertje in Gateway Inn, maar nam na een paar dagen mijn intrek in een hostel om wat mensen om me heen te hebben. Dat was -zacht gezegd- even wennen. De laatste keer dat ik in een hostel sliep was waarschijnlijk tijdens Interrailen (anno 1998 ) en toen was dat nog leuk. Op je slippertjes met je handdoek en zeep voor de deur van een badkamer wachten om tussen de zwarte haren de vettigheid van de hostellakens weg te spoelen is niet helemaal meer mijn ding, geloof ik. Een ochtend was het zelfs zo dat er in het hele hostel geen toilet meer vrij was gedurende ruim een uur. Het was wel een stuk makkelijker om wat leuks te doen dan in je eentje in een residentie hotelletje zitten. Het was een heel verschil met het hotel van Mathijs, waar ik tegenover zat.

Helaas heb ik een hele zondag voor niets zitten wachten omdat het Hilton beweerde dat hij niet ingecheckt was, terwijl dat wel zo was. Toen hij eenmaal wist waar ik zat konden we maar één borrel drinken voordat hij alweer verder moest. Samen met Jasper (de directeur van zijn bedrijf) gingen we aan de bar zitten van het Hilton. De barkeeper keek een beetje vreemd naar me en zei tegen Jasper: “aha, ik zie dat jullie plezier gaan maken vanavond?” We hoorden de opmerking niet echt en zochten een andere plek om ons drankje op te drinken, want de bar ging dicht. Mathijs had al verteld dat het balkon zo groot was, dus gingen we daarheen. De kamers waren een wereld van verschil met mijn piepkleine kamertje aan de overkant. Na een uurtje bijgeroddeld te hebben, liep ik terug. Het viel me op dat het personeel nogal anders deed dan die middag toen ik daar op hen wachtte; ze keken zo vreemd naar me. Eenmaal terug in mijn kamer begon er iets tot me door te dringen. Jasper vertelde later dat de barkeeper hem had gevraagd zijn kaartje aan mij te geven, waardoor mijn vermoeden nog eens extra gewekt werd. Voor het Hilton San Francisco heb ik een heel oud beroep! Het oudste. En dat terwijl ik natuurlijk de Onschuld Zelve (en tevens Koos Werkloos) ben!

Op mijn lijstje “Te doen in dit leven” stond ook een andere wens die ik deze vakantie kon afstrepen, een Amtrak treinreis maken. Ik ben een groot fan van treinreizen en Amtrak valt onder het kopje stoerste treinen ter wereld; een stukje arrogantie op rails; de macho onder de treinen. Echt, als testosteron een voorwerp zou zijn, zou een Amtrak trein verdacht veel in de buurt komen. Maar waar ging de reis naar toe? Naar Los Angeles Union Station om daar opgehaald te worden door John Ramsay! Mijn gevierde ex-vriendje uit Amerika, die ik heb leren kennen in Thailand (ofwel de man uit hoofdstuk 11 en 12 van “Twaalf reizen, dertien ongelukken” en heel “Taai”). Ik had slechts wat praktische zaken met hem doorgenomen aan de telefoon, ik had geen idee of hij uitkeek naar mijn bezoek. Noch had ik enig idee of ik zélf uitkeek naar dit bezoek. Toch vond ik het van belang om hem nog een keertje te zien nadat het per telefoon uitgegaan was tussen ons, alweer anderhalf jaar geleden.

Het was een lange reis, ik vertrok om 07.00 uit San Francisco en was einde van de middag pas in Los Angeles. Ik had gedacht dat ik door prachtige berglandschappen zou rijden, maar de route was via het binnenland. Ongeveer net zo vlak als Nederland, maar dan met mooi weer. Vlak na San Francisco kwam er een iets te gezellige Amerikaan tegenover me zitten. Zijn streven was duidelijk om de volledige treinreis vol te praten en geen momentje stilte onbenut te laten. Quasi opvallend ging ik een Sudoku doen, maar ook dat werkte niet; elke keer als ik een cijfertje neerzette werd dat door de enthousiaste senior hardop aangemoedigd. In het laatste gedeelte van de reis moest ik overstappen in een plaats dat Bakerfield heette waar het wel 50 graden was. Het laatste stuk door de gele, dorre bergketen ging met de bus waar ik iets zag wat ik nog nooit gezien heb: een zandtornado! En later zag ik er nog veel meer; overal om me heen (onschuldige) tornadootjes! Het was reis nu alweer waard geweest.

In LA moest ik nog wat uurtjes wachten totdat John klaar was met werk. Toen ik twee jaar geleden bij hem was, had hij zijn baas (op de set van Poseidon Adventure) zo geprovoceerd dat hij ontslagen werd. Sindsdien had hij niet meer in Hollywood gewerkt. De ironie wil dat hij vlak daarvoor diezelfde baas had opgebeld om te slijmen en weer aan de slag te kunnen. Ze praatten het uit en momenteel is hij druk in Hollywood aan het werk om de brug van een ruimteschip te maken voor een nieuwe sci-fi film. Helaas betekende dat dat we maar drie dagen hadden om bij te praten. Tevens waren dit de drie dagen dat zijn moeder in Arrowhead was en hij op zijn twee nichtjes moest passen. Lekkere timing weer. De dag dat ik kwam gingen de werkdagen van 8 naar 12 uur per dag. Over een maandje of twee gaan de werkweken van vijf naar zeven dagen per week. (Lees: 84-urige werkweken! En dat is dan nog excusief zijn reistijd van 2,5 uur per dag)

Bloednerveus wachtte ik urenlang op hem in Union Station. En daar kwam hij aanlopen. Mijn ex-vriend op wie ik zo vreselijk verliefd was geworden in Thailand begroette me met de woorden: “hoi, de auto staat daar, ik ben zo moe”. Een kouder weerzien was bijna niet denkbaar. Maar hij was in ieder geval zichzelf gebleven. Het was een flinke rit van weer vele uren toen we heel laat in Arrowhead aankwamen. We praatten een hoop die avond over alles wat er “na” de ander gebeurd was. We hebben wel altijd contact gehouden, maar over nieuwe relaties of iets dergelijks hebben we het nooit gehad. We dronken nog wat en gingen naar bed en bank.

De dag erna (vrijdag) haalden we eerst zijn jongste nichtje op, die wat onwennig reageerde. Ook zijn andere nichtje wist niet zo goed wat ze met de situatie aanmoest, wat het aantal op vier zette. John was die dag zo afstandelijk dat hij (onbewust?) steeds aan de andere kant van de bank ging zitten als er echt geen andere zetel zo ver mogelijk bij me vandaan was. Hij en z’n nichtjes hingen maar op de bank in het belachelijk grote huis van zijn zus. Ineens speelde ik met mijn ex vadertje en moedertje, zo ongemakkelijk! Ik vroeg me echt af wat ik daar deed. Gelukkig gingen we films ’s avonds huren. Toen de kinderen naar bed waren, had ik een zwaar gesprek met John. Ik vertelde dat het niet makkelijk was om daar te zijn, hierdoor voelde me bijna nog slechter dan bij aankomst. Ik vertelde hem dat ik de volgende dag terug naar San Fran zou gaan. John had duidelijk geen zin in zo’n gesprek en zei dat dat prima was. Die nacht sliep ik bijna niet, wat een domme domme fout om hierheen te gaan.

De volgende dag kwam zijn moeder naar het huis vanuit Arizona. Ik was dol op haar en vond het moeilijk haar nu te zien zonder dat ze mijn schoonmoeder was. Toch wilde ik haar nog even zien voordat ik weg zou gaan en dat was wederzijds. Ze had haar puppy bij zich, Rambles, tot groot plezier van iedereen. ’s Middags hadden we een kinderfeestje van Kelly en Shannon, vrienden van John met wie ik ook veel omging toen ik de vorige keer hier zat. Ik liet het idee van teruggaan naar San Fran maar varen, want ik wist totaal niet hoe ik van Arrowhead in LA zou kunnen komen. Het feestje veranderde alles.

Kelly, Shannon en hun drie kindertjes besprongen me bij aankomst. Ze wisten niet dat ik Arrowhead was en het oudste meisje, dat 10 werd, zei zelfs: “Nu wordt het helemaal de mooiste verjaardag van mijn leven”. De liefdevolle hippie-familie was duidelijk erg blij om me te zien!Het was die dag al een stuk leuker met john, maar daar ontdooide hij compleet. Nooit geweten hoe leuk kinderfeestjes kunnen zijn. We huurden ’s avonds weer een film, The Pursuit of Happiness, over een vader bij wie alles tegenzit maar het toch helemaal maakt in San Francisco. Leuk om herkenbare dingen te zien (en hopelijk loopt het ook zo voor mij af!). Na afloop van de film wilde John thuis slapen in plaats van dat ongezellige grote huis van zijn zus. Eenmaal thuisgekomen, zei hij meerdermalen hoe blij hij was dat ik gekomen was en werd het toch nog gezellig....

De laatste dag (zondag) werd weer doorgebracht met Linda, zijn nichtjes en natuurlijk Rambles. We gingen picknicken in een mooi rostachtig bos en de hond was publiekslieveling nummer 1 bij zowel ons als andere wandelaars. We gingen ook nog even Arrowhead in, waar net als twee jaar terug dat ik daar was een Duits festival aan de gang was. Oh ironie. En net zo als twee jaar terug was er een man met lederhose en arcordeon die mijn wegrennen verwarde voor een compliment en met zijn rare mutsje ambitieus de achtervolging inzette, mij op elk onbewaakt moment verrassend met een eng Duits deuntje.

John gaf aan dat hij wat vroeger weg ging zodat we nog wat tijd met mij kon doorbrengen, maar toch was het nog te kort. De zondagavond eindigde heel vroeg, want net zoals twee jaar daarvoor begin zijn maandagmorgen om 03.30. En dus die van mij ook. We hadden zo graag willen roadtrippen door die imposante staat, maar helaas in Hollywood is het echt keihard werken of niet werken. Een dagje vrij vragen wordt niet gewaardeerd. Een exacte kopie van twee jaar terug.

Om 04.00 vertrokken we van huis en ik had niet kunnen bevatten dat ik pas dertig lange uren later in San Francisco zou zijn. Om 06.00 zette hij me af bij Union Station en we namen afscheid met het idee dat het weer jaren ging duren voordat we elkaar weer gingen zien. Ik had erg veel zin in deze dag want ik zou met Amtrak via de kust teruggaan naar San Francisco. Deze treinreis wordt als een van de mooiste ter wereld beschouwd en zou in totaal maar liefst elf uur duren. Maar, zoals zo vaak als ik me ergens op verheug, het liep anders.

Ik moest nog wat uurtjes op het station wachten totdat de trein ging en nam om 10.30 plaats in de Panorama coupe, een coupe met overal glas. De eerste paar uur van de rit lag ik voor pampus, ik had niet veel geslapen en mijn gezondheid liet deze reis ernstig verstek gaan. Toen ik wakker werd keek ik naar buiten en zag vlakbij de trein in een mooie baai een groep dolfijnen zwemmen! Om 13.00 stopte de trein in Santa Barbara. We hadden met de trein al langs wat prachtige stranden gereden op soms wel vijftien meter van de branding af. Maar.... zoals hoort bij reizen door ontwikkelingslanden, de trein reed niet verder. Er werd omgeroepen dat de trein pas om 17.30 verder zou rijden omdat er ergens in Amerika een trein ontspoord was. In eerste instantie baalde ik, maar toen ik zag dat het station nog geen kilometer van het strand af lag en Santa Barbara ook nog eens een erg leuk Mexicaans ogend binnenstadje heeft, vond ik het plotsklaps erg leuk om “gestrand” te zijn. Evenals de mede-passagiers. Helaas ging de trein rond schemering pas weer rijden en misten we een groot deel van het daglicht wat nodig was om die mooie stranden en de kustlijn te bewonderen. Na een uurtje of wat rijden, stond de trein weer stil. En weer. En weer. En 100 meter rijden en weer. Ik had om 21.00 moeten aankomen in Oakland (vlakbij SF) maar het werd later en later. Ik ging wat eten in de restaurantie wagen en daar zeiden ze al dat dit elke reis gebeurt. Langste vertraging die ze ooit gehad hadden was 13 uur. Ze zeiden dat het nog wel even kon gaan duren, ze waren dit duidelijk gewend.

We hadden bijna het record te pakken, want uiteindelijk duurde de reis 12 uur langer dan gepland! Ik had me helemaal niet voorbereid op een nachtje op een treinbank en sliep amper. Na 23 lange uren kon ik eindelijk dat ding uit en nam me plechtig voor nooit meer in zo’n rijdend drama te stappen. Maar het was wel mooi van mijn lijstje af.

Ik had toen nog niet kunnen bevatten dat ik een paar dagen later weer deze afstand ging afleggen en dat het noodlot elk moment kon toeslaan in Arrowhead (ook deze reis een ramp). Ook wist ik toen nog niet dat er zich ondertussen thuis een nieuw drama afspeelde. Mijn moeder had mijn tweede grote liefde Garfieldje moeten laten inslapen en ik zou dus in een totaal leeg huis zou thuiskomen....