Reset?

Acht maanden in de file. Zo voelden mijn afgelopen maanden; niets schoot op en de meeste dingen die ik probeerde, mislukten. Maar... langzaam aan lijkt het alsof de file oplost en ik eindelijk weer onderweg kan. Om te beginnen mijn nieuwe onderkomen! Na drie maanden een schoolgebouw bewoond te hebben, ben ik toch verhuisd naar het indrukwekkende herenhuis aan de Mathenesserlaan met één van mijn drie huisgenoten, Mathilde. Dit is echt mijn favoriete stukje van Rotterdam; de wijk waar een toprestaurant naast een coffeeshop zit en criminelen en advocaten door elkaar wonen. De tijd begon te dringen toen Michael aanbood me te helpen verhuizen, wat we samen met Mathilde in een middagje deden. Vooral Michael heeft een indrukwekkende hoeveelheid werk verzet. Na afloop van de dag ploften Mathilde en ik –zoals dat bijna hoort na een verhuizing- met een patatje mayo op een verhuisdoos en voelden we ons meer thuis dan we ooit aan de Slaak gedaan hadden. Dat er een dooie vleermuis op de trap lag, namen we voor lief. Mathilde zag op de dag van de verhuizing af van de bovenste verdieping, waardoor ik die kon nemen. Die verdieping heeft openslaande deuren naar een groot balkon op het zuiden en aan de voorkant uitzicht op de skyline. Ook op het dak kun je de hele dag in de zon liggen en uitkijken op ’s werelds mooiste skyline. Het hoogtepunt was toch wel de herdenking van het bombardement op 14 mei. Net als vorig jaar verlichtten 128 lampen die op de brandgrens waren opgesteld, de hemel. Stond ik er vorig jaar bij op het Schouwburgplein; dit jaar stond ik met Mathilde op het dak. Om 23.00 begon het schouwspel wat ook dit jaar een dikke laag kippenvel veroorzaakte. Mijn opa en oma (vaders’ kant) woonden ten tijde van het bombardement in hartje centrum en waren beiden actief in het Verzet.

Bij een mooi huis hoort een mooie baan. Mijn voorkeur ging uit naar een baan bij een creatief bureau, waar ik vrij onderaan zou staan, zodat ik tijd en inspiratie overhield voor mijn eigen creatieve uitspattingen. En warempel; via Bar kreeg ik het aanbod om als bureaumanager bij een architectenbureau te gaan werken. Ik had geen ervaring als bureaumanager, maar dacht dat dat zo onder de knie was. Na enkele gesprekken bleef ik als laatste over en werd aangenomen. Het paste bij wat ik zocht en had veel zin om weer aan de slag te gaan. Het kantoor is een zustergebouw van het Groothandelsgebouw van de architect Maaskant aan de Goudsesingel. Vanaf mijn bureau heb ik uitzicht over twee in aanbouw zijnde wolkenkrabbers en de Willemsbrug. Mijn collega’s leken in het begin nogal op zichzelf, maar dat veranderde naarmate ik er vaker kwam. Nou heb ik niet bepaald vooraan gestaan toen ze ‘verlegenheid’ uitdeelden, en dat sloot gelukkig perfect aan. Echter, waar ik gewend ben om grote projecten in een kort tijdsbestek aan te pakken, moet ik nu een continue prestatie van honderden kleine projectjes doen. Telefoon opnemen, gastvrouw spelen, de belastingen betalen en uitzoeken, facturen maken en betaling controleren, notuleren, verzekeringen betalen en uitzoeken, alle P&O zaken, persoonlijk assistent van de directeur en collega’s, lunch bestellen en klaar zetten, vakliteratuur bijhouden, voorraden bijhouden, post sorteren en archiveren, en ga nog maar even verder. De inwerkperiode ging nog goed, maar tijdens mijn eerste dag in het wild ging het helemaal fout met mijn stressorganen. Ik zag door de bomen het bos niet meer. Ik ben echt niet weggelegd voor dit werk (en nu drukken wij ons nog zeer zacht uit)! Het was voor het eerst van mijn leven dat ik werk deed waarvan ik besefte: dit kan ik niet. Ik ben ook verkeerd begonnen, ik was 23 en directeur. Nu 32 en secretaresse, dat werkt niet. Vorige week had ik een gesprek met de directeur en ik vertelde hem dat ik het beste met hem en het bedrijf voor had. En dat betekende dat ik zo snel mogelijk vervangen moest worden. Snel terug naar banen waar ik mijn ervaring en talent in kwijt kan! Gelukkig was hij daar al enigszins op voorbereid en vroeg me of ik nog wel wilde blijven totdat er een nieuwe is. Want hoe complex deze baan ook is, leuk is het er wel!

Terwijl John in het ziekenhuis in Thailand ligt met Malaria, ging ik naar Antwerpen voor het Thaise nieuwjaar Songkram, het waterfestival. Gelukkig voor ons dat ze hier niet met water naar elkaar gooiden want het was best koud. Nu heb ik al enige tijd leuke contacten met de Thais Belgische vriendschaps vereniging Thaibel, nadat ze een vier pagina’s tellend item over ondergetekende plaatsen in hun blad Sawadee. Zij hadden me uitgenodigd om langs te komen en gaven me ook de kans boeken (Taai) te verkopen. Nu geniet ik in die kringen een beginnende vorm van beroemdheid en dat uit zich altijd op de leukste manieren. Nu ook weer. Allerlei mensen wilden me aan elkaar voorstellen, alsof ik een echte beroemdheid was. Ook kreeg ik van de organisatoren een culinaire rondleiding langs alle eetkraampjes, waar ik uitgebreide uitleg kreeg over de Thaise keuken. De webmaster van Thaibel nam me zelfs mee naar de presentator die op het podium om geïnterviewd te worden. Nu heb ik een uitzonderlijk groot talent om mijzelf voor lul te zetten op de meest ongemakkelijke momenten. Terwijl ik met de presentator stond te praten op het podium achter een typisch Thais dansje, leegde ik mijn halfvolle koffiekopje op mijn knalroze truitje. Dertig seconden later was het interview. Zucht. Ten overstaan van duizenden Thaise en Belgische mensen stond ik nerveus antwoorden op zijn vragen te stotteren met een enorme koffievlek op mijn trui. Ik vraag me af wat mensen zich nu nog van mij herinneren...

Gelukkig werd april steeds warmer en konden we begin mei al naar het strand. Op een mooie Pinksterzondag vertrok ik met Anja naar Rockanje, waar ik toch een beetje opgegroeid ben. Terwijl we tussen de vele handdoeken slalomden, kwam ik Michel, goeie Sparta vriend, tegen. Zijn toffe vriendinnetje Cora en haar vriendin Suus kwamen net aanlopen. We legden onze handdoeken ernaast en bleven de rest van de dag liggen terwijl de groep groter en groter groeide. Het water was nog steenkoud, het werd een relaxte strandhangdag. Het strand is altijd het leukst als mensen langzaam aan weggaan. Tegen een uurtje of zes begon het langzaam leeg te stromen. Het viel ons op dat de groepen jongeren die rondom ons hadden gelegen, ongeneerd hun troep en bierflesjes lieten liggen. Het strand was veranderd in een soort festivalterrein. Vooral Michel en ik verbaasden ons luidkeels over alle troep die ze lieten liggen. Ondertussen gingen enkele tientallen meters verderop een leeftijdsgenootje van die kutpubers met zijn broertje op een luchtbed het water op. Terwijl Michel en ik dat zooitje ongeregeld probeerden aan te spreken op hun gedrag en troep, hoorden we een helicopter in de verte. Een trauma helicopter. De helicopter gaf niet op en bleef heen en weer voor de kust vliegen. Anja was ervan overtuigd dat het een toeristisch ritje betrof en omdat ze pilote is van beroep, nam ik dat graag van haar aan. Anja, Corine (een nieuwe bekende) en ik sloten de dag onbezorgd af met een dineetje bij zondersondergang bij strandtent Havana. De volgende dag bleek dat zich enkele tientallen meters naast ons een drama had afgespeeld. De twee jongens op het luchtbed waren door de aflandige wind uit de kust gedreven en vervolgens omgeslagen. Eén van de boten waar we de hele dag tegenaan hadden liggen kijken, was vlakbij. De mensen aan boord van het zeiljacht zagen twee koppies boven het water uitsteken en waren er meteen op afgevaren met hun dingy. Na korte tijd was er nog maar een koppie boven water. Het enige wat ze konden doen was het jongste ventje redden, zijn 17-jarige broer met het Syndoom van Down was al verdronken.

Toen ik de volgende dag het drama in de krant en op de journaals vernam, voelde ik me knap schuldig dat we al die tijd zo onbezorgd en onwetend waren geweest. Het zat me de hele week flink dwars, maar kreeg na twee dagen tijdelijke afleiding door een nieuw nieuwsfeit. Omdat er die dag geen internet was, kwam het nieuws over de TU in Delft via smsjes op kantoor binnen. Nu is dat voor mij slechts een gebouw, maar voor de helft van mijn architecten-collega’s was dat hun school. Een van de medewerkers was zelfs onderweg naar school. Niemand had internet op zijn mobiel dus stond het hele bedrijf om mijn mobiel heen piepkleine plaatjes te kijken van het gebouw waar ze ooit zoveel uur in doorbrachtten. Inmiddels kan mijn collega weer naar school, al is het in tenten op het nabijgelegen terrein. Hij vind het er erg gezellig en zegt dat het lijkt alsof ze met school aan het kamperen zijn.

Want inderdaad, ik heb internet op mijn mobiel, altijd handig. Normaal heb ik afdankertjes van anderen, waar ik een ordinair prepaidje in stop. Immers telefoons zijn slechts een communicatiemiddel, nietwaar? Maar wat gebeurt er als je telefoon kapotgaat en niemand om je heen meer een afdankertje heeft? Dan sluit je een abonnementje af, vooral als Barbara je vriendinnetje is. Vakkundig haalde ze me over en sleurde me een winkel in, waar ik binnen een half uur wegging met een superdeluxe Palmtop. Alle abonnementbezitters kijken met jaloezie naar mijn telefoon, een voor mij geheel nieuwe rol. Het lijkt wel alsof iemand op een grote Reset knop heeft gedrukt; even wat zaken vervangen.

Niet alleen mijn huis, dagindeling en telefoon werden vervangen, ook mijn koelkast, stofzuiger, espressoapparaat, mijn eeuwige zwarte rugzakje, mijn fiets en bijna mijn hele witte garderobe moeten vervangen worden (“Solly mevlouw, witte was is loze, want loze sjawl meegewassen met witte was. Onze fout, solly”). Waarom gaat altijd alles tegelijkertijd kapot? Ook mijn dure camera moest vervangen worden; die was immers in Gent gestolen doordat Michael dacht dat het dak van de auto een veilige plek was om een camera op te bewaren. Het is nu bijna drie maanden geleden en Michael heeft al die tijd vooral belóófd zijn WA-verzekering aan te spreken. Hem erop aanspreken staat garant voor een heel zielig verhaal, omdat Michael van de Peppel zijn geliefde slachtofferrol met verve vertolkt. Zo ga je niet om met andersmans spullen. “Geen daden, meer woorden” en dat voor iemand die naast de Kuip woont....

Het was een rare tijd om met een nieuwe baan te beginnen, want de feestdagen waren aan de orde van de werkdag. In mijn tweede week was het Koninginnedag. Dit jaar werd gekozen voor het hol van de leeuw. Sowieso vind ik als orthodox Rotterdammer Koninginnedag niet zo leuk, met alle respect voor de Arabische kebabverkopers en Afrikaanse riemenverkopers natuurlijk. Ik kies dan toch een dag per jaar voor het hemeltergend irritante dialect van onze hoofdstedelingen. Dit jaar gaf ik geen geld uit, maar verdiende ik eraan. Op een ijskoude dinsdagmiddag vertrok ik naar de hoofdstad om met mijn geliefde oom Koninginnedag te vieren met een kraampje met rotzooi. Eerst had ik nog een interview met een vrouwenblad over mijn boek en daarna vertrok ik naar Watergraafsmeer. We gingen uiteten en mijn oom nam me mee naar de Kas, een opgeknapte kas waar heel hip en trendy Amsterdam gaat eten. Een hemelse Sloveense chardonnay, 168 euro (!), een handvol BN-ers en een uurtje of twee later, stonden we in zijn stamkroeg Elsas. Daar binnengekomen kwam er al snel een iets te blije Amsterdammer naar me toe die zich voorstelde aan zijn vriend Marc, met de mededeling “Wij zijn componist en documentairemaker”. Mijn oom en ik keken elkaar verbaasd aan, “ehm...wij ook”. (Mijn oom is ’s neerlands bekendste neo-klassieke componist). Met z’n vieren verbaasden we ons even over het toeval toen we ieder elkaars specialisme opzochten. Beide componisten raakten niet uitgepraat over hun vak en ook de documentairemakers niet.

Jij documentairemaker? Welnu, misschien een mooi moment om te vertellen dat ik vorig jaar met een vriend een documentaire treatment heb geschreven (treatment voor documentaires is zoiets als bedrijfsplan voor bedrijven). De documentaire zal gaan over het gebied in Thailand dat getroffen is door de tsunami. Je hoort er zo weinig over, zijn we ‘Tsunamoe’? Hoe kan zo’n grote ramp zo snel zijn vergeten? Maar hoe is het daar nu, ik brand van zelf nieuwsgierigheid.... Zitten er nog mensen in opvangkampen? Hoe ziet de hulpverlening er momenteel uit? Wat deden die missionarissen daar nou echt? Hoe zien de kustlijnen er uit in de minder toeristische gebieden? Hoe hebben de slachtoffers de afgelopen twee jaren ervaren? Wat hebben zij gedaan om alles te verwerken? Ik legde Marc mijn plannen voor en we spraken af ooit wat te gaan drinken. De volgende dag stonde mijn oom en ik kou te kleumen bij ons kraampje aan de Middenweg, in het rijke Oost. Erg rijk werden wij er niet van maar onze troep was alsnog goed voor zo’n 160 euri.

Twee weken later zat ik weer in de tram in 020 om de documentairemaker van Schoffies te ontmoeten. “Schoffies” is een Bert Haanstra-achtige documentaire over Amsterdamse reigers en is een waar meesterwerk. Dat mag ook wel want Marc heeft er elf jaar over gedaan. Voor mijn documentaire heb ik een iets korter tijdsbestek en wederom drukken wij ons zacht uit. Redelijk zenuwachtig stapte ik de tram uit en het terras op. Marc herkende me meteen en begon bijna gelijk te vertellen dat hij de hele week mijn hele weblog had gelezen en alles van me wist (repect, want ik verveel u inmiddels al 52 verhalen lang!). Grappig genoeg was het bijna vechten om wie er nou meer onder de indruk was van wie. Het even een biertje drinken liep wat uit de hand en het gesprek duurde misschien een uur, door alle zijwegen die we allebei enorm blijken te nemen, duurde het hele gesprek acht uur! De tweede helft speelde de scene zich af in het huis van mijn oom, samen met mijn oom achter de asperges. Ik zei nog tegen Marc dat hij nu onherroepelijk ook op mijn weblog genoemd zou worden, een risico dat iedereen loopt met wie ik omga. Hij zei toen -om me bang te maken- dat als ik dát zou doen, hij een documentaire over me zou maken. Marc, bij deze, it’s on!