Leaving Las Vegas

Laat ik beginnen met wat er in mijn vorige stukje "broeide". Dag vier van mijn bezoek aan Amerika raasde orkaan Katrina over het zuiden van dit land heen. Ik zag een documentaire over de gevolgen en net als een paar maanden terug besloot ik: ik ga helpen. Opgewonden over mijn besluit vertelde ik het meteen John, die net na een lange eenzame werkweek terugkwam uit Hollywood. Alsof ik een moordpoging ondernam op mijn eigen vriendje, reageerde hij verbouwereerd: "Ik dacht dat je hier was om aan onze toekomst te werken en er niet na drie weken alweer heel hard weg te vliegen". Alhoewel hij dit allang had aan voelen komen, was hij nogal teleurgesteld over mijn besluit. Het hele weekend hadden we het erover en ik moest de merkwaardige keuze maken tussen mijn toekomst met hem en de slachtoffers van de orkaan. Ik koos voor hem. En gelukkig maar want de dinsdag erop was hij ontslagen en voor de duur van mijn bezoek konden we samen zijn.

Ik was door dolle heen toen hij thuiskwam. De avond ervoor had ik weer eens tot in de vroege uurtjes wakker gelegen door alle geluiden rondom het huis. Er zijn in Arrowhead zoveel meer wilde dieren dan in Nederland. Zo heb je het gejank van de coyotes, geritsel van wasberen, wilde katten, huismuizen en sinds kort dus ook een beer. Een grote pootafdruk met indrukwekkende klauwen op de voorruit van Betsy deed vermoeden dat de beer zijn weg naar het huis had gevonden. Brrrrrr... Een avond dat ik niet kon slapen en een sigaretje stond te roken uit het raam, kwamen doodleuk twee coyotes voorbij lopen. Ze lijken heel erg op wolven. Het deed mijn slapeloosheid weinig goeds. Vooral als ze met een groep achter hun prooi aangaan, klinkt echt angstaanjagend eng! Een opgewonden gejank en dat uit vele coyotes-kelen en dan de doodsangst van de prooi, meestal katten. Ik heb de nachten dat John in Malibu was, vaak doodsangstig doorstaan (had ik al verklapt dat ik doodsbang ben in het donker?). Gelukkig was John nu thuis en kon hij met zijn indrukwekkende gestalte mij beschermen van enge geluidjes.

Er was nog een andere factor ongewenst geluid: moordende eikels. -En nu niet meteen aan Amerikanen denken-. Nee, het gaat hier over de tientallen meters hoge bomen die door de wind steeds eikels verliezen. Die eikels komen met een ongekende rotgang naar beneden. Harder dan iemand een eikel gooien kan. Het is alsof je dag en nacht door een sluipschutter beschoten wordt. Elke auto zit hier onder de deukjes, ook Jenny. Alsof er niet al genoeg geld in die bitch gestopt is! Dit speelt nu al zolang als ik hier ben en zowaar zijn we nog niet geraakt. We maken ons daar wel druk over; het zal minimaal een enorme bult opleveren. We wachten af...

Na een poosje met John nog wat klussen in zijn huis te hebben afgemaakt was het tijd om geld te verdienen. We hadden een projectje van zijn moeder; het verven en opknappen van haar huisje in Arrowhead. Alhoewel dat krot de naam "huisje" eigenlijk niet waard was. Een fundering en een aantal wankele muren met de dikte van een plank. Het hout was echt niet meer wat het geweest was en de verf moest eigenlijk het huisje aan elkaar houden. We zijn er zo'n acht dagen mee bezig geweest. Het was ook een test om te kijken hoe we samen zouden werken, we zouden in de toekomst wel eens een bedrijfje kunnen starten met z'n tweeen. Nu wisten we door ons werk in Thailand al enigszins hoe het was om samen te werken, maar dit was toch anders. Klussen in huis heeft al aardig wat relaties gekost. Het ging prima. De Eigen- Huis-en-Tuin-tune klonk met trots door Arrowhead. Met het geld dat we verdiend hadden, werd er een roadtrip gepland. Ik had de keuze uit een verblijf in zijn zus' vakantiehuis in Mexico (op slechts een paar uurtjes afstand) of kamperen in Yosemite park. Vanwege de kou en bij gebrek aan geld werd het een kort bezoek aan Vegas, wat hier zo'n vier uur vandaan ligt.

Voordat we naar Vegas gingen, bezochten we Los Angeles. We reden langs de Walk of Fame in Hollywood, door de sterren-huizen-buurt in Beverly Hills, onder de wolkenkrabbers van downtown en sloten af op de leukste plek waar ik tot dan toe geweest was: Venice Beach. Venice Beach wordt ook wel Muscle beach genoemd, dat zegt meteen een heleboel over dit strand. Ik herkende het van films en televisie, het is een lange boulevard waar mensen skateboarden, fietsen, skaten, basketballen, in het gras hangen, kunst verkopen, mensen kijken, straatartiestje spelen of winkelen in de goedkope strandwinkeltjes (waar ik zo vatbaar voor ben). Helemaal geweldig, wat een relaxte zelfs Europese sfeer! Eindelijk een plek waar je met vrienden een biertje kan drinken. Lyd, je had natuurlijk helemaal gelijk over dit strand!

Eenmaal terug in Malibu hadden we zin in een biertje in een kroeg. We hebben hiervoor vele, vele buurten doorgereden! Ik had het helemaal gehad met dat land op dat moment. Zijn we niet vreselijk verwend met zoveel kroegen in Nederland? Het land waar een bar liefkozend stamkroeg genoemd wordt. Het land waar je met het Openbaar Vervoer of op de fiets uit kunt gaan waar je maar wilt. Het land waar je in de kroeg mag roken. John en ik hebben anderhalf uur rond gereden in zijn buurt en niets gevonden. Dit land is zo hypocriet anti-alcohol en anti- rook! Je vraagt je af wat beter is voor het land waar het gemiddelde gewicht van een vrouw 85 kilo is.

Om half acht de volgende ochtend stond de verloren zoon Rob ineens voor de trailer. Wat een jaar heeft hij gehad; eerst heeft hij twee maanden in Thailand puingeruimd na de tsunami, een poosje gesurft op de Malediven, maanden in Afrika bij stammen geleefd (en ze geprobeerd tot de Here Jezus te bekeren), puingeruimd bij zijn ouderlijk huis na Katrina en hierna gaat hij naar het tsunamirampgebied in Indonesie om weer te gaan helpen. Maar nu was hij een poosje in LA. Hij vertelde hoe hij in Zuid Afrika op het strand Duane was tegengekomen. Duane was een teamgenoot van ons op Phi Phi!! De vriend waarmee Rob was, was weer een goede vriend van de man waarmee Duane was. Toeval!

Terwijl ik al twee maanden onder een strak blauwe hemel leef, reden we onder een Hollands wolkendek we het gokwalhalla in de woestijn binnen. Door de regenval was de woestijn overstroomd. Iets heel bijzonders in dit deel van Amerika. Las Vegas deed nogal Sodom en Gomorra achtig aan; een verschil van dag en nacht met het slaperige Arrowhead. Druk!!! Lichtjes, geluiden van gokkasten, auto's, hotels, casino's, casino's en nog eens casino's. Alles wil je aandacht hebben. Het belangrijkste en drukste deel van Vegas ligt aan een lange weg, the Strip genaamd. In het Frontier hotel boekte ik een suite (tja, hoe vaak kom je in Vegas) voor twee nachten. Een dubbele kamer op de elfde verdieping met een waanzinnig uitzicht op the Strip voor 185 Dollar. De eerste avond sloegen we aan het gokken. Dat hoort. We hadden van tevoren afgesproken dat we niet meer dan 50 Dollar per persoon zouden vergokken. Dat is in Vegas best moeilijk. Alles is bestudeerd om mensen onbewust naar de gokkasten en tafels te lokken. De vloerkleden zijn bijvoorbeeld heel druk, zodat je je blik op ooghoogte (lees: de gokkasten en tafels) houdt in plaats van naar beneden gericht. We hielden ons aan het budjet en waren toch de hele nacht aan het gokken. John was vrij succesvol op de gokkasten en blackjack, ik met roulette. De croupier van de blackjack was helemaal lazarus. Met een dubbele tongval vertelde hij trots negen jaar in Zeist te hebben gewoond. Hij sprak best goed Nederlands en gaf me in het Nederlands allemaal tips door voor John. "Nu kan hij het beste geen kaart meer vragen, ik ga waarschijnlijk toch over de 21 heen". Hij had duidelijk de keuze gemaakt ons tweetjes eens even rijk naar buiten te laten lopen. Helaas kwamen er twee rijke, dronken gasten aan dezelfde tafel zitten en kon hij niet meer helpen. Binnen tien minuten was John zijn geld kwijt. Een verregaande staat van aangeschotenheid had zijn intrede gedaan en plotsklaps was het half zes 's ochtends.

De volgende dag werden we doodop wakker. We waren lopen niet meer gewend (in Amerika loop je niet, daar rij je) en ook alcohol heeft op een heel laag pitje gestaan. We gingen naar een Titanic expositie in het Tropicana casino. Luguber genoeg kregen we een nagemaakte instapkaart van een passagier. Enthousiast vertelde de medewerker dat we aan het eind van de expositie was een lijst waar we op konden zien of onze "match" was omgekomen of niet. En jawel hoor. Beiden waren omgekomen. Gezellig. De expositie was echt super! Ze hadden de gangen en enkele suites nagemaakt. Ook lagen er honderden dingen die opgevist waren van de ijskoude 4000 meter diepte. Er hing ook een groot deel van de originele wand van het onzinkbare schip. Foto's maken was streng verboden, ik zal ze zo snel mogelijk plaatsen.

Er werd nog hier en daar een dollar in een gokkast gegooid, maar er werd die drie dagen niets gewonnen. Gelukkig in de liefde, ongelukkig in het spel zullen we maar denken.

Vlak voordat we Vegas wilden verlaten, wilden we nog een bezoekje brengen aan de Euromast van Vegas. De Stratosphere is ruim honderd meter hoger, 300 meter! Bovenop is onder andere een achtbaan, dat wist ik van een documentaire. Nu ken ik mezelf met dat soort dingen en wist dat ik dat nooit van mijn godganze leven zou doen. Maar John zou John niet zijn als ik daar geen hatelijk opmerking over zou krijgen. "Tsssss, niet in die kinderachtbaan, YOU WIMP!" Met een hartslagje minder hoorde ik mezelf zeggen: "twee maal entree met achtbaan alstublieft". De langste minuten van mijn leven begonnen. Doodsbang was ik. John, adrenalinejunkie van het eerste uur, had er wel zin in. Hij vond mijn nepangst erg grappig, totdat hij in de gaten kreeg dat dat geen nepangst was. Eenmaal in de achtbaan wist ik geen controle te krijgen over mijn beenspieren, kneep ik mijn veiligheidsgordel fijn en zette ik het op een hyperventileren. Ik overleefde de 300 meter hoog gelegen achtbaan op het nippertje en kon na afloop bijna niet meer op mijn knikkende beentjes staan. Er is tijdens de rit een legendarische foto gemaakt, ik verander voorgoed in uw cultheld! John zag een beetje bleek dat hij me overgehaald heeft dit te doen. Hijzelf vond het natuurlijk weer een kinderritje. Hij beloofde me nooit meer over te halen iets te doen wat ik niet wil. Was het toch ergens goed voor!

We bezochten ook de indrukwekkende Hoover Dam en zetten de terugweg in. Met het verlaten van Las Vegas verliet ik ook een beetje Amerika. Na thuiskomst had ik nog een dagje voordat ik weg moest. Een aantal mensen kwamen me gedag zeggen en ik beseft dat dit de eerste keer is dat ik niet het idee heb dat ik "naar huis" vlieg, maar dat ik "naar Nederland" vlieg. Mijn laatste avond bracht ik met een brok in mijn keel door op de Santa Monica pier.

De afgelopen twee maanden zijn om-ge-vlo-gen. We hebben burgerlijk huisje gespeeld, woestijnen doorkruist in een sportwagen cabriolet, dezelfde smog ingeademd als beroemde sterren in Hollywood, aan een miljoenenfilm gewerkt, een huis opgeknapt, vijf bizarre orkanen gevolgd, van California genoten, Arizona bewonderd, Vegas weerstaan, maar vooral weer een ontzettend leuke tijd aan en met elkaar beleefd. Als het goed is komt John zo snel mogelijk naar Nederland. Ik kan niet wachten....